Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Η αλήθεια του pirandello

Ο Pirandello έχει φυσικά ελάχιστους φίλους, τι να τους κάνει τους πολλούς λέει.
Σ’ αυτούς τους λίγους που έχει, λέει πάντα ή σχεδόν πάντα την αλήθεια. Στους άλλους δεν λέει τίποτα, τι να πει
Κι επειδή έτσι έχουν τα πράγματα, μιλάει ελάχιστα.

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Τα παιχνίδια του Pirandello

Ο pirandello ανακάλυψε στο
http://mayandoors.blogspot.com/
ένα παιχνίδι και μπήκε απρόσκλητος, γιατί είπε, γιατί όχι; Ένα παιχνίδι είναι απλώς η ζωή.

Πήρε λοιπόν ένα τσιγάρο απ’ τη γαλάζια γαβάθα που έχει στο τραπέζι και αφού το σκέφτηκε ελάχιστααπάντησε ως εξής:

1) Θα ρωτούσε τον φιλόσοφο, τι διάολο έμαθε απ’ αυτή τη ζωή;
2) Θα ρωτούσε έναν παλιό έρωτα, πώς ήταν αυτός πριν.
3) Θα ρωτούσε το μέντιουμ, τι έκανε στην προηγουμένη του ζωή.
4) Θα ρωτούσε ένα παιδί, το όνομά του.
5) Τέλος θα ρωτούσε τον καθρέφτη, ποιος είναι αυτός;

Μετά, όταν θα ‘χε ξεμπερδέψει με τις ερωτήσεις θα καλούσε το
http://fractalx.blogspot.com/
και το
http://www.sottemar.blogspot.com/
που είναι θαμώνες εδώ, να παίξουν αν θέλουν κι αυτοί.
Μετά ανεπίσημα θα καλούσε και άλλους.
Μετά θα ευχαριστούσε ευγενικά την οικοδέσποινα και θα κλεινόταν στον εαυτό του γιατί ο Pirandello κατά βάθος βαριέται πολύ τα παιχνίδια;
Εκείνη βέβαια θα τον ρώταγε αφού βαριέται γιατί συμμετέχει.
Γιατί είναι πολύ περίεργος να δει που οδηγεί κάτι τέτοιο θα έλεγε αυτός κι εκείνη θα του απαντούσε πως η περιέργεια σκότωσε τη γάτα οπότε αυτός θα απαντούσε πως οι γάτες είναι εφτάψυχες, αυτή θα έλεγε κάτι σχετικό και αυτός φυσικά άλλα τέτοια κι αυτή η κουβέντα θα μπορούσε να διαρκέσει ποιος ξέρει πόσο.
Για μια στιγμή σκέφτηκε να μην κάνει τίποτα απ’ αυτάαλλάείχε τις απαντήσεις έτοιμες, γιατί να πάνε χαμένες είπε και έκανε τελικά την ανάρτηση.

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

Η απογοήτευση του Pirandello

Ο pirandello θέλησε να δει αν μπορεί να πνιγεί και δοκίμασε στη θάλασσα των στεναγμών. Απέτυχε.
Στην συνέχεια επιχείρησε να κρατήσει την ανάσα του. Πάλι απέτυχε.
Μετά προσπάθησε μ’ ένα μεγάλο ψαροκόκαλο. Εκεί κόντεψε.
Μετά μ’ ένα σκοινί απ’ το ταβάνι. Εκεί φοβήθηκε.
Μετά μ’ αυτό που λένε σε μια κουταλιά νερό. Μ’ αυτό δεν έγινε τίποτα.
Μετά με τα κορδόνια των παπουτσιών του αλλά δεν κατάλαβε πώς διάολο γίνεται.
Μετά, για μια ολόκληρη μέρα σχεδόν το κατάφερε, στη θάλασσα του internet. Αλλά κι από ‘κει επέστρεψε.
Απογοητεύτηκε και δεν το επιχείρησε ξανά.

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

Η βόλτα του pirandello

Ο pirandello είπε να κάνει σήμερα κάτι παράτολμο και δίχως να πει τίποτα, δοκίμασε το πρωί να βγάλει τα σκυλιά βόλτα, τα έδεσε λοιπόν απ’ το λουρί και βγήκε στον δρόμο. Ο καιρός ήταν υγρός κι όλα γύρω χάνονταν στην πρωινή ομίχλη. Το σύννεφο ήταν τόσο χαμηλά που του φαινόταν πως αν άπλωνε το χέρι του, θα χανόταν κι αυτό.
Με πολύ προσεκτικά βήματα έφτασε τελικά στον δρόμο της παραλίας κι αφού η ορατότητα ήταν περιορισμένη αφουγκράστηκε μήπως περνούσε κανείς. Όλα ήταν ήσυχα, δεν ακουγόταν το παραμικρό κι ο Pirandello διέσχισε την άσφαλτο. Έκανε ακόμα μερικά μέτρα μέχρι να χωθούν τα παπούτσια του στην άμμο. Εκεί έσκυψε, έλυσε το λουρί κι αμόλησε τα σκυλιά. Εκείνα έτρεξαν μακριά, μπαινοέβγαιναν στο σύννεφο, τη μια στιγμή ήταν εδώ, την άλλη εκεί.
Ο Pirandello παρακολούθησε για λίγο αυτό το φαινόμενο. Όλα του φαίνονταν κανονικά κι από ‘δω κι από ‘κει… οπότε είπε να τολμήσει το επόμενο βήμα και στο τέλος το έκανε.
Αρκετή ώρα μετά τα σκυλιά επέστρεψαν.
Αυτός, από ‘κείνη την ώρα αγνοείται।

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Ο καιρός του Pirandello

Ο pirandello τα έχει βάλει με τον καιρό, αυτό που δεν ξέρει τι να φορέσει πολύ τον χαλάει, δεν ξέρει τι να κατεβάσει ή να φυλάξει στις ντουλάπες και καταλήγει πάντα να είναι λάθος.
ξεκινάει να πάει κάπου κι έξω βρέχει, φοράει λοιπόν μια νιτσεράδα, γαλότσες και παίρνει μαζί και μια ομπρέλα, καλού κακού.
Όταν φτάνει όμως εκεί για όπου ξεκίνησε βρίσκει έναν ωραιότατο ήλιο να τον περιμένει ή αντίστροφα, αν βάλει ένα ωραιότατο ζευγάρι παπούτσια και κάτι ελαφρύ, φτάνει σ’ ένα μέρος που βρέχει ή φυσάει ένας αέρας που τον παγώνει μέχρι το κόκαλο.
Σήμερα δεν είχε να πάει πουθενά βέβαια, οπότε δεν τον ένοιαζε τι καιρό θα ‘κανε.
Δεν με νοιάζει τόσο για τον καιρό είπε, με νοιάζειπου και με τους ανθρώπους το ίδιο συμβαίνει, αλλιώς σου παρουσιάζονται κι αλλιώς βλέπεις πως είναι στη συνέχεια. Και με τον καιρό το πολύ πολύ να βραχείς, με τους ανθρώπους όμως έχεις χάσει πραγματικά τον καιρό σου.

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Ο νόμος του Pirandello

Ο pirandello κοίταξε το πρωί την άδεια μέρα απ’ το ανοιχτό παράθυρο।
Κοίταξε τη συστάδα των δέντρων, τη θάλασσα, τον ουρανό, τα καλώδια της ΔΕΗ, κάποια πουλιά που πετούσαν ανέμελα. Κοίταξε το σπίτι του γείτονα απέναντι, τον είδε που πότιζε, πριν φύγει για τη δουλειά. Είδε την γειτόνισσα του γείτονα που κοίταζε αυτόν και τον γείτονα και υπέθεσε πως κάποιος που εκείνος δεν έβλεπε παρακολουθούσε τη γειτόνισσα και τον γείτονα, μπορεί κι αυτόν. Σκέφτηκε μια πόλη που παρακολουθεί ο ένας τον άλλον, ποιος θα κάνει τη στραβή, να πέσουν πάνω του να τον ξεσκίσουν. Του φάνηκε απογοητευτική αυτή η εικόνα. Μετά σκέφτηκε πως μάλλον πρόκειται για νόμο της φύσης, κάποιον νόμο που δεν είχε ανακαλύψει κανείς άλλος πριν.

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008

Ο Παράδεισος του pirandello

Ο pirandello άπλωσε το χέρι του απ’ τη βεράντα να πιάσει την πρωινή βροχή. Ήταν κάτι σαν ράντισμα, κάτι δίχως ίχνος, απόλυτα ήσυχο και δροσερό, δεν μπορούσε να το δει μα το ένοιωθε, μπορούσε να το εισπνεύσει στον αέρα που ήταν υγρός και μύριζε γιασεμί.
Ένα πουλί πέταξε χαμηλά και τα σκυλιά γάβγισαν, μια υδρορροή έσταζε κάνοντας εκείνο το χαρακτηριστικό ήχο που κάνουν οι υδρορροές, σαν ρολόι που ‘χει χάσει τον χρόνο του. Τα κάγκελα ήταν βρεγμένα, οι πολυθρόνες υγρές, το τραπέζι είχε μαζέψει σε κόμπους πάνω του την υγρασία της νύχτας. Σε λίγο θα ξημέρωνε κι όλο αυτό… άλλη μια φορά θα χανόταν.
Κάποιο φως άναψε κάπου απέναντι και του φάνηκε πως άκουσε ομιλίες. Μετά άκουσε μια πόρτα που άνοιξε και αμέσως ύστερα έκλεισε. Περίμενε λίγο και άκουσε μια άλλη πόρτα ν’ ανοιγοκλείνει κι αυτή, μετά τη μηχανή ενός αυτοκινήτου. Το αυτοκίνητο κινήθηκε προς την αντίθετη κατεύθυνση κι ο θόρυβος έπαψε.
Ο Pirandello πήρε μια βαθιά ανάσα, σαν να ήθελε να κρατήσει αυτόν τον Παράδεισο μέσα του. Μετά ξαναμπήκε στο σπίτι, έκλεισε την μπαλκονόπορτα κι άφησε τον Παράδεισο άλλη μια φορά να χαθεί.

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008

Ο άθλος του Pirandello

Ο pirandello ένοιωσε εκείνο το πνίξιμο που τον πιάνει πάντα όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο, αν κι αυτό είναι πάντα απλώς σχήμα λόγου.
Άνοιξε τις πόρτες και τα παράθυρα μπρος πίσω, έτσι που ο αέρας έμπαινε απ’ τη μια κι έβγαινε απ’ την άλλη, βιαστικός.


Και ω του θαύματος, το σπίτι καθάρισε… όπως οι στάβλοι του Αυγεία.
Αλλά και πάλι, είπε, πόσο καιρό μπορείς ν’ αφήσεις ανοιχτά τα παράθυρα;

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

Οι διαστάσεις του pirandello

Για κάμποση ώρα ο pirandello παρίστανε ότι άκουγε με προσοχή τη συζήτηση που γινόταν πάνω από τον δίσκο με τα ζεστά κρουασάν και τον καφέ, περί κάποιας αλλότριας εταιρίας που έκλεισε, αλλά πριν βγάλει νόημα, οι συζητητές πέρασαν σε άλλο θέμα, μέσα στην ίδια ας πούμε παράγραφο και πριν την κλείσουν είχαν περάσει σε μια άλλη, για ‘κείνον επίσης αδιάφορη.
Για μια στιγμή ένοιωσε πως το μυαλό του ήθελε να πετάξει, δεν ήταν ευγενικό όμως να τους στείλει όλους στο διάολο και συγκρατήθηκε.
Παρακολούθησε ακόμη λίγο, χωρίς να βγάλει άχνα, οι συζητητές μίλησαν για τον κήπο, για τον καιρό, για την Αμερικάνικη εξωτερική πολιτική, για το ποιος θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος, για τη μεταφύτευση βολβών μιας ειδικής ποικιλίας νυχτολούλουδων, για την αναγκαιότητα ή μη της εκπαίδευσης των σκύλων, για την επερχόμενη φτώχια, για τις τιμές των ακινήτων, τα συστήματα και το αδιέξοδο των Τραπεζών, για ένα σωρό δηλαδή άσχετα θέματα, σε χρόνο μηδέν.
Μετά ευτυχώς κάποιος προέτρεψε τους συζητητές να συνεχίσουν αυτή την ασυνάρτητη κουβέντα στον κήπο.
Ο pirandello ζήτησε συγνώμη από τους καλεσμένους του, προφασίστηκε κάποια δουλειά και προς μεγάλη του ευχαρίστηση δεν άκουσε τη συνέχεια.
Ακριβώς γι’ αυτό, πλημμυρισμένος από ένα ανείπωτο συναίσθημα ευδαιμονίας, πήρε ένα τσιγάρο από την γαλάζια γαβάθα και το κάπνισε, προσπαθώντας να βγάλει απ’ το μυαλό του όλα εκείνα τα άσχετα. Χρειάστηκε και δεύτερο κι ύστερα τρίτο και μια ακόμα κούπα καφέ με θέα τη θάλασσα μέχρι που να νοιώσει το μυαλό του ν’ αδειάζει.
Ύστερα έκανε κλικ εκεί που λέει νέα ανάρτηση και χωρίς να καταλάβει πώς, οι φωνές ξαφνικά έπαψαν κι ο pirandello πέρασε σε μια άλλη διάσταση।

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008

Το πρωινό του pirandello

Άκουγα μες τον ύπνο μου κάποιο θόρυβο και άλλαξα πλευρό προσπαθώντας προφανώς να τον αγνοήσω. Ήταν πολύ αργά πια όμως, είχα ήδη ξυπνήσει. Ένα αεράκι χτυπούσε μια πόρτα μέχρι που έριξε κάτω και το κλειδί, σηκώθηκα να το μαζέψω και να κλείσω την πόρτα, να μην βαράει. Την έκλεισα αλλά ο ύπνος είχε δραπετεύσει ήδη από το παράθυρο.
Άκουσα τότε έναν θόρυβο στην κουζίνα. Ο pirandello είχε ξυπνήσει κι αυτός κι έφτιαχνε καφέ.
Γιατί ξυπνήσατε τόσο νωρίς, ρωτήσαμε και οι δύο ταυτόχρονα.
Εγώ, είπε ο pirandello, απλώς δεν κοιμήθηκα, μπορώ μήπως να σας κάνω μια ερώτηση, ή είναι μήπως πολύ πρωί;
Πήγαμε και καθίσαμε στο σαλόνι, ο pirandello μου πρόσφερε μπισκότα, δεν είναι ακριβώς πρωινό αυτό, είπε, αλλά έχουμε χρόνο γι’ αυτό.
Τι είναι αυτό που σας απασχολεί τόσο, ρώτησα.
Μπορεί κάποιος να μισεί την ανία, ρώτησε εκείνος, το θεωρείτε λογικό;
Εννοείτε το σχόλιο που λάβατε χθες;
Ναι, αυτό ακριβώς εννοώ.
Της απαντήσατε;
Όχι, με προβλημάτισε, όχι σαν σχόλιο αυτό καθαυτό, με προβλημάτισε το ότι δεν μπορεί ενδεχομένως να υπάρξει μια κοινή οπτική.
Μα πώς να υπάρξει κοινή οπτική με έναν άγνωστο, δεν είναι παράλογο;
Το θεωρείτε απίθανο;
Το θεωρώ πιθανότερο.
Ο pirandello πήγε και στάθηκε μπροστά στον υπολογιστή, θέλετε να σας διαβάσω τι
ακριβώς θα της έγραφα;
Ήπια μια γουλιά καφέ και άναψα ένα απ’ τα τσιγάρα που έχει στο τραπέζι του καθιστικού, χύμα σ’ ‘ένα βαθύ γαλάζιο πιάτο της Βερναρδάκη, πήρα μια βαθιά ρουφηξιά και κατένευσα, θα μου το διάβαζε έτσι κι αλλιώς.
Maya, είπε μεγαλόφωνα ο pirandello σαν να απευθυνόταν σε κάποια που ήταν ήδη στο δωμάτιο και του είχε υποβάλλει ένα δευτερόλεπτο πριν μια ερώτηση, το μίσος είναι μεγάλη κουβέντα δεν θα το εννοείτε... αλλά , αν το εννοείτε μισείτε την ανία που πραγματεύεται ή θεωρείτε τον ίδιο τον pirandello ανιαρό; Ποια ζωή δεν είναι κατά τη γνώμη σας ανιαρή; Λέτε πως επιθυμείτε τα ζόρια, τι σας κάνει να νομίζετε πως μια ανιαρή ζωή δεν είναι και ζόρικη;
Εσείς κάνετε μια ζωή τύπου Α, ο pirandello μια τύπου Β, μην είστε τόσο αυστηρή θέλει να πει.
Γύρισε και με κοίταξε, σαν να γύρευε να του πω τη γνώμη μου.
Αυτό ήταν;
Αυτό ήταν.
Ωραία, είπα, και γιατί έχετε όλους αυτούς τους ενδοιασμούς;
Δεν έχω ενδοιασμούς, είπε ο pirandello, απλώς σκέφτομαι τι μπορεί να είναι ανιαρό για τον καθένα.
Μετά αφοσιώθηκε στον υπολογιστή και με αγνόησε εντελώς, σαν να μην υπήρχα

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Η ενδοχώρα του pirandello

Ο pirandello βαριέται απίστευτα τον τελευταίο καιρό. Τόσο που τις προάλλες είχε τη φαεινή να χαρτογραφήσει την περιοχή του. Αν υποθέσατε κάτι περί κτηματολογίου, απατάσθε.
Όταν το πρωτοσκέφτηκε του φάνηκε απλό, θα ήταν όπως κάνει κάποιος ένα τοπογραφικό, θα όριζε ένα σημείο κι από ‘κει και πέρα όλα θα ήταν τυφλοσούρτης.
Τα πράγματα βέβαια εξελίχθηκαν διαφορετικά και η χαρτογράφηση εγκαταλείφθηκε, πριν καν αρχίσει. Αν ο λόγος ήταν απλός, ή δεν ήταν, αυτό θα το κρίνουν οι άλλοι, δηλαδή εσείς .
Ας υποθέσουμε, σκέφτηκε, πως θέλουμε να κάνουμε μια συγκεκριμένη κάτοψη, ενός διαμερίσματος λόγου χάρη, κάτι απλό. Τι χρειαζόμαστε; Ένα μέτρο, μια κόλλα χαρτί κι ένα μολύβι. Μετά θα ξεκινήσουμε από την είσοδο και ακολουθώντας μια αριστερόστροφη ή δεξιόστροφη πορεία ανάλογα με τη διαρρύθμιση του σπιτιού, μετράμε και σχεδιάζουμε, με απλές γραμμές τις διαστάσεις του κάθε χώρου στο χαρτί. Αν έχουμε τις γνώσεις ή προσπαθήσουμε αρκετά μπορούν αυτές οι σημειώσεις να προσεγγίζουν την ακρίβεια ή την καθαρότητα ενός αρχιτέκτονα.
Φαίνεται όντως απλό.
Τότε; Γιατί δεν το έκανε ο pirandello;
Το πρόβλημα εντοπίστηκε εξ αρχής, μου εκμυστηρεύτηκε, και επειδή είδε πως δεν καταλάβαινα μου εξήγησε.
Βρήκα το μέτρο, μου είπε και μου το έδειξε, μετά πήρα μια κόλλα χαρτί κι ένα μολύβι και στάθηκα σ’ αυτή την πόρτα εκεί. Μετά, μέτρησα την απόσταση από την πόρτα στον τοίχο και κατέγραψα αυτή τη διάσταση, μετά από τον τοίχο ως τη γωνία, μετά το κενό της ενδιάμεσης πόρτας και είχα υπόψη μου να κάνω έτσι όλο τον γύρο του σπιτιού και να ξαναφτάσω εκεί που ξεκίνησα, δηλαδή εδώ, είπε και πήγε και στάθηκε πάλι στην πόρτα.
Και γιατί δεν το έκανες; Ρώτησα όπως θα ρωτούσε ο καθένας.
Γιατί, είπε ο pirandello, δεν ήθελα να κάνω μια κάτοψη, δεν ήταν αυτή η αρχική μου πρόθεση, ήθελα να χαρτογραφήσω, αν γίνεται αυτό, την περιοχή μου. Θεώρησα πως περιοχή μου δεν ήταν αυτός ο χώρος, γιατί κάλλιστα θα μπορούσα να βρίσκομαι και εδώ, είπε και στη συνέχεια μετακινήθηκε, ή εδώ, είπε και πήγε μετά στο παράθυρο, το άνοιξε κι έδειξε έξω, ή σ’ έναν άλλον χώρο ή σ’ έναν άλλον.
Είδε πως δεν καταλάβαινα και συνέχισε, εννοώ πως υπήρχαν εκατομμύρια, αμέτρητες συντεταγμένες για να καταγράψω αυτό το έξω.
Αυτό το έξω; Ρώτησα.
Μάλιστα, μου είπε, και αυτό το έξω ανήκει ταυτόχρονα και σε ‘σας, ή σ’ όποιον άλλον θα τύχαινε να βρίσκεται επίσης εδώ, ή εκεί.
Υποκρίθηκα πως κατάλαβα και τον ρώτησα αν θα έκανε τέλος πάντων αυτή την χαρτογράφηση.
Φαίνεται πως δεν έγινα αρκετά κατανοητός, είπε ο pirandello, αν όλα αυτά μπορούν να χαρακτηρισθούν απ’ τον καθένα που θα βρισκόταν εδώ ως δική του περιοχή, σημαίνει ότι απλώς ο ίδιος θα έκανε λάθος και πως κι εγώ δεν θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω δική μου, καταλάβατε;
Κούνησα το κεφάλι μου.
Η μόνη περιοχή που είναι δικιά μου είναι αυτή που δεν θα μπορούσε να είναι και δικιά σας την ίδια στιγμή, είπε πολύ σοβαρά.
Μόνο το συγκεκριμένο σημείο, και συγκεκριμένα αυτό που αποτελεί το εγώ μου, μου ανήκει, διευκρίνισε। Και αυτό δεν χρειάζεται να το χαρτογραφήσω, ξέρω ανά πάσα στιγμή που ακριβώς βρίσκεται.

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

Το πάρτυ του pirandello

Ο pirandello από καιρό σχεδίαζε ένα πάρτυ, ήθελε όμως να το κάνει με τέτοιο τρόπο που να μείνει αξέχαστο.
Ήθελε να το οργανώσει στην παραλία, να νοικιάσει μια παραλία με ομπρέλες και να δεχθεί τους φίλους του εκεί, μια μέρα χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα.
Ήθελε σαν να λέμε να δεξιωθεί όλους του τους γνωστούς κι άρχισε ένα πρωί να τους απαριθμεί, έναν έναν. Στο τέλος εκείνης της μέρας είχε φτιάξει έναν μακροσκελή κατάλογο, όταν όμως έκανε την καταμέτρηση του φάνηκαν απελπιστικά λίγοι, για μια ζωή.
Σκέφτηκε μετά τι είδους δικαιολογίες θα έβρισκαν όλοι για να μην έρθουν.
Σκέφτηκε πόσο πολύ θα είχαν αλλάξει όλοι αυτοί που θα έρχονταν.
Σκέφτηκε πόσο πολύ είχε αλλάξει ο ίδιος.

Θα ήταν ένα πάρτυ που θα έκανε ένας άλλος για άλλους σκέφτηκε στο τέλος και τελικά δεν το έκανε.

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008

Σε τι αρέσκεται και σε τι δεν - ο pirandello

Ο pirandello δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την άσκοπη περιοδικότητα της καθημερινότητας, «η επανάληψη κάνει ένα εξαίσιο έδεσμα άγευστο» λέει.
Προτιμάει τους μακρινούς μοναχικούς περιπάτους, ειδικά τα απογεύματα, όταν ο καιρός είναι μουντός και τα σύννεφα κατεβαίνουν χαμηλά, όταν το μετά υπόσχεται κάθε πιθανότητα.
Όταν τυχαίνει να μην συμβαίνει αυτό, όταν η θάλασσα είναι κάλμα κι η ζωή του μοιάζει απελπιστικά ανιαρή, βολεμένη και συντριπτικά όμορφη, κλείνεται μέσα και περιμένει να περάσει, όπως θα έκανε αν ήταν άρρωστος.
Επίσης του αρέσει να πηγαίνει για ψάρεμα. Δεν ξέρει να ψαρεύει βέβαια, ούτε του αρέσει το ψάρεμα αυτό καθαυτό, το ταρακούνημα με τη βάρκα, ή αυτό το ατέλειωτο περίμενε που εμπεριέχει η διαδικασία. Βρίσκει όμως σ’ αυτό τον χρόνο για να σκεφτεί κι έναν μεγαλειώδη κώδικα της ζωής. «Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό» λέει κάθε φορά στο τραπέζι, «Και εγώ το ψάρι». Χαίρεται πάρα πολύ δε όταν ξεστομίζει αυτή την ανοησία.

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Τα νοήματα κι ο PIRANDELLO

Ο pirandello κατέληξε τελικά πως η η ζωή είναι μια παρωδία... είπε το πρωί να πιεί έναν καφέ και... άθελά του άκουσε μια πολιτική συζήτηση. Τον συνεπήρε προς στιγμή ο τόνος, έλεγες πως αυτοί οι άνθρωποι ήτανε στα μαχαίρια, πως θα σφάζονταν την άλλη στιγμή.
Πήρε λοιπόν την καρέκλα του και κάθισε ν’ απολαύσει τη σφαγή, δεν είχε σημασία για ‘κείνον η έκβαση, ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο, ποιος νοιάζεται για τέτοια πράγματα για να νοιαστεί κι αυτός;

Και ‘κει, πάνω στο καλύτερο ο καβγάς έπαψε, ματαιώθηκε, διεκόπη, τόσο ξαφνικά όπως άρχισε. Τους άκουσε που αποχαιρετίσθηκαν σαν παλιοί φίλοι, όλο γέλια και χαρά... και του φάνηκε απλώς παράλογο.

Έκατσε λοιπόν μετά μόνος του και το σκέφτηκε, αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτα μεταξύ τους που να τους χώριζε κι αυτός ο καβγάς ήταν μια παρωδία, δεν είχε νόημα...
ή μήπως αυτό ήταν το νόημα;

Πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε;

Δεν βαριέσαι, είπε, θα μπορούσε να ‘ναι και χειρότερα, η ίδια η ζωή μας να είναι χωρίς νόημα.
Ή μήπως είναι;
Ή μήπως είναι απλώς παράλογη; Γιατί αυτό θα ‘χε ένα νόημα.

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008

Το όνειρο του pirandello

Ο pirandello ξενύχτησε κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό απ’ τη βεράντα.
Γύρω στο πρωί, έπιασε ψύχρα κι έριξε κάτι πάνω του. Νυσταγμένος πια είδε την Πούλια, να στεφανώνει όπως λένε το φεγγάρι κι αναρωτήθηκε που διάολο τα βλέπουν όλα αυτά οι άλλοι;
Και γιατί άραγε αυτός δεν έβλεπε τίποτα;

Μετά, ενώ ο ήλιος ξεκίναγε πάλι την βαρετή διαδρομή του εκείνος σφάλισε τα πατζούρια κι αποκοιμήθηκε.

Και στον ύπνο του τι είδε λέτε;

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

Η ζούγκλα του pirandello

Ο pirandello απόθεσε τα παπούτσια του στην άμμο. Κοίταξε τον ήλιο που ήταν ακόμη ψηλά. Έριξε μια τελευταία ματιά στον ωκεανό απ’ τον οποίο είχε έρθει. Μετά έβγαλε το μαχαίρι του, ένα μαχαίρι από ‘κείνα που έχουν οι δύτες και το κράτησε σφιχτά στη χούφτα του. Διήνυσε μετά τα λίγα μέτρα που τον χώριζαν απ’ τη συστάδα των δέντρων. Την επόμενη στιγμή χάθηκε μέσα στο δάσος.

... γεμίζοντας μας ερωτήματα.

Είναι ο pirandello εξερευνητής; Κι αν είναι, τι εξερευνεί τέλος πάντων; Τι ψάχνει; Τι θέλει να μάθει; Τι τον ενδιαφέρει; Τι ξέρει; Τι δεν ξέρει; Τι τον απασχολεί; Τι τον απωθεί; Τι τον μαγνητίζει; Τι τον αντιπροσωπεύει; Τι παλεύει ν’ αποφύγει; Τι ονειρεύεται ν’ ανακαλύψει;
Κι αν υποθέσουμε πως βρει όσες απαντήσεις του χρειάζονται, τι θα ‘χει μείνει να εξερευνήσει; Μήπως γι’[ αυτό δεν θέλει να βγει απ’ αυτή τη ζούγκλα; Μήπως γι’ αυτό δεν θέλει να γυρίσει στον πολιτισμό;
Αλλά και πάλι, από που βγάλαμε οποιοδήποτε συμπέρασμα; Πώς ξέρουμε πως δεν βγήκε ήδη από την άλλη μεριά; Πώς μπορούμε να ξέρουμε τι σκέφτεται κάποιος άλλος;

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

Οι συλλογισμοί του pirandello

Ξέρετε φίλοι μου ποιο το νόημα της ζωής μήπως; Γιατί η γη στρέφεται έτσι κι όχι αλλιώς; Μήπως σας περνάει απ’ το μυαλό που βρίσκεται η άκρη του ουράνιου τόξου; Που βρίσκονται τα νησιά του Σολόμωντα; υπήρξε το Άγιο Δισκοπότηρο; Το περίφημο ελιξίριο;

Ναι, αναπάντητα ερωτήματα.
Θα μου πείτε σιγά το συμπέρασμα. Σωστά, ανόητα θέματα και μάλλον αδιάφορα.

Κουκουλοφόροι λήστεψαν τρόφιμα σε σούπερ μάρκετ, το είπαν χθες στις ειδήσεις...
ούτε αυτό σας κάνει εντύπωση, ξέρω.

Καλά, θα επιχειρήσω κάτι άλλο, τι θα λέγατε για λίγο από illuminati;

Σήμερα, 10 Σεπτεμβρίου, στο επιστημονικό κέντρο Cern στη Γενεύη, θα γίνει προσομοίωση του Big Bang, μπορεί ήδη να το ξέρετε.
Ο Μεγάλος Επιταχυντής Συγκρουόμενων Δεσμών Αδρονίων, η μεγαλύτερη
πειραματική μηχανή σωματιδιακής φυσικής που κατασκευάστηκε ποτέ,
τοποθετημένη σε ένα τούνελ μήκους 27 χιλιομέτρων, κάτω από την επιφάνεια της γης, θα τεθεί για
πρώτη φορά σε λειτουργία. Οι ειδικοί λένε πως θα «δούμε» τον κόσμο όπως ήταν
μόλις ένα τρισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου μετά το Big Bang.

Ποιος και τι θα δει άραγε;
Θα απαντηθούν ποτέ ερωτήματα όπως τα παραπάνω;

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

Punto Fijo

Τα μήκη και τα πλάτη του pirandello, το σταθερό σημείο... δεν είναι πουθενά, έτσι δείχνουν οι χάρτες, έτσι λέει ο εξάντας.

Ο pirandello πλανιέται στη θάλασσα του net. Σαν πλοίο φάντασμα. Άχρονος... και στέλνει σήματα... παύλες – τελείες... άχρονες.

Δεν υπάρχει χρόνος εδώ κι αν υπάρχει δεν είναι πραγματικός। Ούτε πρόσωπα υπάρχουν, ούτε φωνές, μόνο λέξεις, είναι σαν να μιλάμε με νοήματα, με βλέμματα κι ούτε καν μ’ αυτά, μιλάμε με στίγματα, σαν τηλεγραφητές.

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008

Ας παίξουμε λοιπόν με τις λέξεις...

Κι ας μας απασχολήσουν τα δίπολα, άνδρας – γυναίκα, έρωτας – θάνατος, άνθρωποι και ποντίκια... ας πάρουμε το τελευταίο, τα άλλα πιθανώς να έχουν εξαντληθεί, ή είναι ανεξάντλητα;

news in.gr - Ογδόντα νεκροί από τις επιδημίες που «χτύπησαν» τη Βομβάη...
Κυβερνητικοί αξιωματούχοι στο Νέο Δελχί ανέφεραν την Παρασκευή ότι τα περισσότερα θύματα χτυπήθηκαν από λεπτοσπίρωση, η οποία προκαλεί ίκτερο και πυρετό.

Η λεπτοσπίρωση προκαλείται από την έκθεση σε ένα βακτήριο, το οποίο εντοπίζεται σε νερό που έχει μολυνθεί από προσβεβλημένα ζώα και από τα ούρα τρωκτικών।

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=643236

Θυμήθηκα την πανούκλα του ΚΑΜΥ, λέτε να κινδυνεύουμε;
μήπως η βουβωνική πανώλη θα ήταν μια κάποια λύσις; Ν’ απαλλαγούμε έτσι μια και καλή απ’ τους βαρβάρους;
Γιατί οπωσδήποτε υπάρχουν οι βάρβαροι, παντού γύρω μας। Κι η λεπτοσπίρωση λένε αντιμετωπίζεται, οι βάρβαροι όχι.

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Ο pirandello μπορεί να περιμένει

Τι πάει να πει νωρίς; Τι πάει να πει αργά; Για ποιον; Για τι;
Έννοιες. Πόσες διαφορετικές συνισταμένες, πόσοι συνδυασμοί, απίστευτο.
Πόσες ενοχές και αιτίες, για οτιδήποτε... κι από πόσα εξαρτάται αυτό;
Πόσες μεταμορφώσεις, πόσες ανατροπές για κάτι τόσο ασήμαντο, θα μου απαντήσει κάποιος γιατί;

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2008

Με τα μάτια του Pirandello

Ο τίτλος είναι συνήθως άσχετος... ή μάλλον υποκριτικός. Όπως εμείς, που άλλο είμαστε και άλλο δείχνουμε, άλλο θέλουμε να πιστεύουμε ή να πιστεύουν για ‘μας. Είναι μια σκηνή θεάτρου, αφώτιστη... κι ενώ από πίσω όλο και κάτι συμβαίνει εσύ, βρίσκεις το κάθισμα που σου αναλογεί και κάθεσαι, τι είναι αυτό που περιμένεις να δεις άραγε; Τη ζωή των άλλων; Τι δική σου ζωή μήπως; Και με τίνος τα μάτια;