Όταν ο pirandello συνάντησε τον Ιωάννη τον Πρεσβύτερο

… εκείνος του φάνηκε ένας καταπονημένος γέρος, ανήμπορος κι αξιοθρήνητος που δεν στεκόταν καν στα πόδια του και χρειαζόταν βοήθεια για να φάει ή να ενεργηθεί. Αργότερα βέβαια όταν τον είδε να υψώνεται τριάντα πόντους α’ το πάτωμα και να αιωρείται χωρίς καμιά μηχανική υποστήριξη, ζήτησε συγχώρεση και προσκύνησε. Ο Ιωάννης ο Πρεσβύτερος τότε του έτεινε αδύναμα το χέρι του κι ο Pirandello υπέθεσε αυτό που θα σκέφτονταν όλοι, πως του το έτεινε να τ’ ασπαστεί, όταν πλησίασε όμως τον άκουσε να ψιθυρίζει: «Βοήθησέ με να κατεβώ σε παρακαλώ» έλεγε, «τελευταία έχω γίνει αφάνταστα ελαφρύς».

Η Μπαγκαβάντ-γκίτα, ο Ιωάννης ο Πρεσβύτερος κι ο Pirandello (2)

Ο Pirandello γύρισε κατάκοπος εκείνη τη νύχτα, σωριάστηκε σε μια καρέκλα και ζήτησε ένα ποτήρι νερό να σβήσει τη δίψα του. «Από ‘δω και πέρα θα κηρύττω τον λόγο του Θεού μόνο νύχτα» δήλωσε, ζήτησε στη συνέχεια μια λεκάνη με μολυβόνερο να βάλει τα πόδια του γιατί είχαν πρηστεί κι όταν έγινε κι αυτό κι ανακουφίστηκε κάπως, έβγαλε ένα βαθύ αναστεναγμό και συνέχισε: «Λίγο έλειψε να ξεροψηθώ εκεί έξω, μεγάλη η χάρη Του» είπε κι έκανε κάποια χειρονομία σαν να έκανε τον σταυρό του.
«Θες να πεις πως βγήκες και μίλησες στον κόσμο για τον Θεό;» ρώτησα έκπληκτος.
«Διέδωσα τον λόγο του» είπε.
«Μα πώς; Με τι τρόπο; Σε ποιόν;» τον κατέκλυσα με ερωτήσεις.
«Μα με την παρουσία μου ασφαλώς» μου απάντησε. «Μην ξεχνάς πως ο λόγος του Θεού είναι μυστικός, όταν μιλάς γι’ αυτόν μόνο εκπτώσεις μπορείς να κάνεις».
«Και για ποιόν Θεό ακριβώς τους μίλησες;» ρώτησα, υπονοώντας πως η παρουσία του αυτή άλλα σήμαινε.
«Α, δεν έχει καμιά σημασία αυτό» είπε, «το ένδυμα ενδυναμώνει τον ρόλο απλώς. Όσο για τον Θεό, ας πιστεύει ο καθένας σ’ όποιον Θεό θέλει ».
«Θες να πεις πως δεν έχει σημασία σε τι Θεό πιστεύει κανείς;»
«Θα μου πεις τώρα πως τόσοι πόλεμοι έγιναν για τον Θεό, πως είναι τόσο το αίμα που χύθηκε, αυτό δεν θα πεις;»
«Ναι».
«Θα σου πω τότε πως τίποτα απ’ αυτά δεν τα έκανε ο Θεός, ο Θεός δεν ανακατεύεται ποτέ, είδες εσύ ποτέ έναν Θεό να βγάζει ένα μαχαίρι και να μαχαιρώνει τον διπλανό του;»
«Μα όχι βέβαια, αυτή δεν είναι δουλειά των Θεών, ο Θεός είναι πάντα πανάγαθος, συμπονετικός, δεν εγκληματεί ποτέ ο Θεός, τιμωρεί μόνο, ή συγχωρεί, δεν ξέρω τι ακριβώς κάνει ένας Θεός».
«Ο Θεός είναι κάτι που διαμορφώνεται στα χέρια του καθενός», είπε ο Pirandello. «Εξαρτάται απ’ τον καθένα επομένως τι Θεός θα ‘ναι αυτός, δεν φταίει για το τι είναι κάθε φορά ο Θεός».
«Και πώς σου ‘ρθε εσένα να μιλήσεις τώρα για τον Θεό; Τι σχέση έχεις εσύ μ’ αυτό που λέει ο κόσμος Θεό;»
«Ο Θεός λέει πως ο καθένας κουβαλάει έναν Θεό μέσα του κι έρχονται στιγμές που ο οιοσδήποτε πιστεύει πως με κάποιο τρόπο είναι Θεός, όταν ορίζει κάτι, όταν έχει κάτι να πει».
«Καλά, και τι σχέση έχουν μ’ αυτά η Μπαγκαβάντ-γκίτα κι ο Ιωάννης ο Πρεσβύτερος;», ρώτησα.
«Δεν έχουν», έκανε βγάζοντας το ράσο του, «όλα χρειάζονται ένα Θέατρο όμως για να σταθούν. Ακόμα κι ένας Θεός».

Η Μπαγκαβάντ-γκίτα, ο Ιωάννης ο Πρεσβύτερος κι ο pirandello

http://www.youtube.com/watch?v=c5mYsTGjP_Y
YouTube - Hare Krishna!

Ο pirandello φόρεσε εκείνη την κελεμπία που φοράνε κι οι Βαϊσναβισμάνοι μοναχοί - αν το λέω καλά - ξύρισε το κεφάλι του και έβαλε ένα ζευγάρι σανδάλια, απ’ αυτά που πουλάνε στη Μύκονο. Μύρισε ύστερα τα λουλουδάκια του κήπου με αφάνταστη στοργή, μου ένευσε σαν να μ’ αποχαιρετούσε για πάντα κι έφυγε πρωί – πρωί σιγοτραγουδώντας το γνωστό mantra. Στις σημειώσεις του ανακάλυψα το ενδιαφέρον του για τον Ιωάννη τον Πρεσβύτερο και την πιο ξεχωριστή θυγατέρα της Εύας.
«Θα τον βρω» γράφει, «ή αν δεν τον βρω θ’ ανακαλύψω μια Ινδία για να τον βάλω».
Παρακάτω ανάμεσα σ’ άλλα ακαταλαβίστικα γράφει: «Το πρώτο δίδαγμα του Κρίσνα στην Μπαγκαβάντ-γκίτα είναι ότι δεν είμαστε το σώμα , αλλά αιώνιες πνευματικές ψυχές»… και άλλα.
Μπαγκαβάντ-γκίτα;

Τι άλλο θα ‘ ακούσουμε Θεέ μου;