Η ατομική βόμβα κι ο Pirandello

Να λες πάλι καλά που δεν είχαν στα χέρια τους καμιά ατομική βόμβα, δεν θα ’μενε τίποτα όρθιο.

Η απάθεια κι ο Pirandello

Μετά τι θα γίνει; Θ’ αρχίσουν οι αποχωρίσεις, ένας ένας θα την κάνουν μ’ ελαφρά, τι θες να γίνει; Ζήτω που καήκαμε δηλαδή. Ό,τι έγινε, έγινε, τώρα θέλω να δω τι θα γίνει. Και τώρα; Τι; Τώρα κανάλια, φανφαρονισμοί, μελοδράματα κλπ. Κάνουν ό,τι μπορούν. Ναι, αλλά αυτό είναι το εύκολο, στα δύσκολα τους ήθελα. Δηλαδή εσύ τι θα έκανες; Εγώ κοίταζα να σωθώ. Ούτε είμαι αρχηγός της Πυροσβεστικής. Δηλαδή τι; Αθωώνεις τον Τσίπρα; Δεν φταίει αυτός, φταίει που το σύστημα είναι υδροκεφαλικό. Ευθύνες είχε η Πολιτική Προστασία ή όπως αλλιώς το λένε αυτό, αυτός ο περί πολλού προγραμματισμός που λένε πως έχουν. Ναι αλλά το ψάρι βρομάει λένε απ’ το κεφάλι. Ας μην κοροϊδευόμαστε, έπρεπε αυτοί οι φορείς να ενεργούν αυτόνομα, να μην εξερτάται το οτιδήποτε απ’ τον από πάνω. Είσαι μπροστά στη φωτιά, τη βλέπεις που έρχεται, καίει το βουνό από πάνω, πήγαινε πιο κάτω και διώξε τους, μην περιμένεις να στο πει κάποιος, έκτακτη ανάγκη είναι. Αλλά βλέπεις, το έλεγε ο ένας στον άλλον και περίμενε εντολή. Ευθυνοφοβία θέλεις να πεις. Ευθυνοφοβία κι ανευθυνότητα. Ναι αλλά έτσι η ευθύνη περιφέρεται και δεν την παίρνει κανείς. Ευθύνες έχουν οι δήμαρχοι, και ο ένας κι ο άλλος που δεν ειδοποίησαν τον κόσμο… ή η αστυνομία που δεν έστειλε από μόνη της τα περιπολικά, να μην τα ξαναλέω τώρα, βαριέμαι. Ναι αλλά αυτό περιμένουν, να βαρεθείς και να σταματήσεις να μιλάς. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι άλλο αλλά είναι όλοι κουφοί. Μέχρι που στο τέλος θ’ ανάψει αλλού μια άλλη φωτιά και θα πάνε εκεί οι δημοσιογράφοι κι αυτό ήταν, έτσι γίνεται πάντα, σκάει η επόμενη είδηση και στρέφουν τον κόσμο αλλού. Ζήτα βοήθεια, βάλε τις φωνές. Τι βοήθεια; Δεν ξέρω. Αλλά βουλιάζουμε στην απάθεια.

Το παραμύθι του Pirandello

Πες μου κάτι άλλο να ξεφύγω. Τι άλλο; Κάτι απ’ το μέλλον. Ένα παραμύθι. Χωρίς δράκο; Χωρίς, προς Θεού. Το μέλλον λοιπόν θα έρθει κι αυτό κι ούτε θα βρέχει ούτε θα φυσάει ούτε τίποτα, όλα θα είναι ήσυχα και ωραία και θα κόβουμε βόλτες στην παραλία. Και τι άλλο; Κι ύστερα θα γίνει κι αυτό παρελθόν και ζήσανε κι αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Το πιστεύεις αυτό; Δεν μου είπες να σου πω τι πιστεύω, μου είπες να σου πω ένα παραμύθι.

Τα δέντρα κι ο Pirandello

Που είναι ο επαναστάτης που ήξερα; Δεν ξέρω, πέθανε. Δεν μπορείς ν’ απαρνιέσαι έτσι τον εαυτό σου ή στο κάτω κάτω πες μου γιατί; Δεν υπάρχει γιατί, όλα τελειώνουν κάποτε. Δεν μιλάω για το πρακτικό επίπεδο, εννοώ αυτό που ήσουν, το από μέσα. Το από μέσα γίνεται κι αυτό όπως στα δέντρα, ξεραίνεται. Και τέλος πάντων, κατάλαβέ με. Πάνω που με είχες πείσει για κάτι… μάλλον έσφαλα. Ναι, μάλλον. Και τι θα κάνεις από δω και πέρα; Δεν ξέρω, αυτό είναι το θέμα. Λες… λες και καταλήγεις να ’χεις κάνει μια τρύπα στο νερό. Μην το λες… όλο και κάτι μένει. Και ποιο το νόημα; Δεν έχει σημασία πάντα το νόημα, το θέμα είναι να μην την πάθεις όπως το δέντρο.

Τα όνειρα κι ο Pirandello

Κουρτίνες, σαν να ’μαι σ’ ένα μέρος γεμάτο κουρτίνες, χωρίς κανένα φως, πουθενά. Και πώς συμπεραίνεις ότι αυτό είναι προμήνυμα; Βλέπεις φαντάσματα; Εξαρτάται τι εννοείς φαντάσματα ή πώς εμφανίζονται αυτά τα φαντάσματα. Να, αν βλέπεις ίσκιους, αν ξαφνικά είναι σαν να παγώνει ο αέρας… αυτά που λένε. Όχι. Αλλά συνομιλώ με τους νεκρούς μου, τους βλέπω πολύ τακτικά. Αυτά είναι όνειρα, δεν εννοώ όνειρα. Είναι κάτι παραπάνω από όνειρα. Ή δεν είναι όνειρα, είναι εικόνες, σαν σταθερά πράγματα, στέκεται εκεί ο πατέρας μου όπως ήταν κάποτε και μου μεταβιβάζει τις σκέψεις του. Δεν λέει τίποτα αλλά έχω την αίσθηση ότι μου μιλάει, ότι θέλει να μου πει κάτι. Κι εσύ; Του λες τίποτα; Δεν θυμάμαι, κάτι λέω αλλά τους μιλάω και στο ξύπνιο μου. Πότε; Όταν δεν έχω να πω σε κάποιον αυτά που θέλω μιλάω στους πεθαμένους. Και σου απαντάνε; Όχι βέβαια, δεν γίνονται αυτά. Και πως τα εξηγείς όλα αυτά; Δεν τα εξηγώ. Μάλλον φαντάζομαι πράγματα. Προφανώς είσαι φορτισμένος αυτόν τον καιρό. Τα βλέπω χρόνια, δεν είναι τώρα. Τι άλλο βλέπεις; Εννοείς όταν κοιμάμαι κανονικά; Ναι. Ξυπνάω και έχω έτοιμη μια ιστορία, τα περισσότερα απ’ αυτά που γράφω τα είδα πριν σε όνειρα. Δηλαδή τέτοια όνειρα μόνο βλέπεις; Όχι, βλέπω κι άλλα. Αλλά τα περισσότερα που συγκρατώ είναι τέτοια. Και δεν έχουν καμιά σχέση με τα άλλα που σου είπα. Γιατί ανησύχησα.

Το πρόσχημα κι ο Pirandello

Γενικά είμαι τώρα επηρεασμένος. Απ’ την έκλειψη; Μπορεί κι απ’ την έκλειψη. Θα το ξεπεράσεις. Το ξέρω. Αλλά δεν θέλω. Και τι θα κάνεις; Θα συνεχίσω τον ανθό του παπαγάλου. Γιαπωνέζικες ιστορίες… ποιον νομίζεις θα ενδιαφέρουν; Εμένα μάλλον. Μα δεν γράφεις για σένα, γράφεις υποτίθεται για τους άλλους. Οι άλλοι είναι το πρόσχημα. Για μένα γράφω, για να βρω ησυχία. Κι από πότε αυτό; Από σήμερα.

Ο νεομεσσιανισμός κι ο Pirandello

Λοιπόν, σκέφτηκα ότι αφού αυτή η περσόνα που έχεις τα έφαγε μάλλον τα ψωμιά της, γιατί να μην αφήσεις γένια και τα μαλλιά κάτω και να βγεις να παριστάνεις τον νεομεσσία, τι λες; Αφού έχουμε νιού έιτζ, τι νεομεσσία να κάνω; Αφού δεν πιστεύουν σε τίποτα. Μην το λες, δες τι γίνεται στις εκκλησίες. Άλλο οι γάμοι και τα βαφτίσια, εδώ μιλάμε τώρα για νιού έιτζ, βαθιά αποστασιοποίηση που θα φανεί αργότερα ίσως, όταν οι σημερινοί κάνουν δικά τους παιδιά που μόλις γεννηθούν θα κάνουνε γιόγκα κι αρωματοθεραπεία. Ναι αλλά πάντα θα γουστάρουν κι έναν νεομεσσία, για ποικιλία. Γιατί τον λες νεομεσσία και όχι Μεσσία; Ήρθε κάποιος; Για τους ισραηλινούς όχι αλλά οι απόψεις διχάζονται. Το θέμα δεν είναι αυτό όμως. Και ποιο είναι το θέμα; Το νιου έιτζ, η εποχή του Υδροχόου και τέτοια. Κι αφού πιστεύουν σ’ αυτά γιατί μου λες να παραστήσω τον νεομεσσία; Είπα να κάνουμε μια δοκιμή, μπορεί και να πιάσει. Να με πάρουν για νεομεσσία; Όχι. Αλλά θα βρεθούν κάποιοι να σε πάρουνε με τις πέτρες. Κι αυτό είναι καλό; Οτιδήποτε είναι προτιμότερο απ’ το τίποτα. Και… με τον νόμο των πιθανοτήτων αν το πάρεις, μια πιθανότητα υπάρχει. Να είμαι νεομεσσίας; Ποτέ δεν ξέρεις. Αλλά θα πρέπει να βγάλεις αυτά τα γυαλιά και να φορέσεις μια μακριά κελεμπία. Θα πρέπει ν’ ανεβώ και σε γάιδαρο; Δεν το θεωρώ απαραίτητο αλλά αν χρειαστεί… θα πρέπει να είσαι έτοιμος να κάνεις ό,τι σου ζητηθεί. Μην μου πεις ότι θα πρέπει να σταυρωθώ κιόλας… Δεν ξέρω… είθισται όμως. Κι αν αρνηθώ; Θα παραμείνεις στην ανεργία. Θες τη δουλειά τώρα ή όχι;

Το «γιαχνί σοκάκι» που έλεγε κι η γιαγιά μου κι ο Pirandello

Ας πούμε πως εδώ είναι ένας συνοικισμός τώρα, υπό έναν ηλεκτρονικό ουρανό και ότι πρέπει να συμβιώνουμε και οι μεν και οι δε. Κι επειδή δεν έχουμε αγροτεμάχια έχουμε τις γραφές. Ωραίο σκηνικό αν είσαι θετικός άνθρωπος και δεν φοράς παρωπίδες, αριστερές ή δεξιές. Εγώ παρ’ όλα αυτά τυχαίνει να φοράω κι απ’ τις δύο πλευρές, προσπαθώ να διατηρώ την ψυχραιμία μου όμως και να μην εξάπτομαι. Δεν είμαι ωστόσο και βόδι… γι’ αυτό κι οι παρακάτω γραμμές. Βάλτε λοιπόν στην άκρη αυτόν τον μάταιο αγώνα που κάνετε για ένα λεπτό κι ακούστε γιατί δεν θα τα ξαναπώ. Συνήθως δεν διαβάζω άλλους γιατί ενώ είμαι υποαπασχολούμενος θεωρώ, γράφω πολύ και δεν μου μένει καιρός. Επιπλέον δεν θέλω να γίνομαι εμπαθής και ενίοτε προσβλητικός, τυχαία παρ’ όλα αυτά έπεσε το μάτι μου κάπου και συμφωνώ, έτσι είμαι κάπως, αμοραλιστής, κατεστραμμένος κλπ, με φωτογραφίζετε μπορώ να πω. Και μπράβο, είστε καλή φωτογράφος. Και «έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» που λέω κι εδώ. Θυμάμαι όμως και την Παπαρήγα στο παρελθόν να κατηγορεί για όλα τη δεξιά, δηλαδή θέλω να πω πως δεν είναι αποκλειστικά προνόμιο των δεξιών να θέλουν να διορθώσουν τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων και άλλων θεμάτων. Αλλά από πού προκύπτει αυτή η δηκτικότητα στις τοποθετήσεις σας; Ξέρετε κάτι που δεν το ξέρω; Κι αυτό περί του τι είμαι ή δεν είμαι σας το τηλεγραφεί κάποιος; Ή όποιος δεν σκέφτεται όπως εσείς είναι και αυτόματα κάπως; Κάπως έτσι θα μπορούσε ν’ αρχίσει ένας εποικοδομητικός διάλογος, αν υπήρχε πραγματική πρόθεση. Αλλά υπάρχει μόνο αλαζονεία, «εγώ τα ξέρω όλα». Και κοίτα τι ωραία που σου κουνάω το δάκτυλο. Και πραγματική εσώτερη αδιαφορία για το τι καπνό φουμάρει ο άλλος. Αλλιώς θα επιχειρούσατε μια προσέγγιση. Απ’ τη μεριά μου βλέπετε, προσπαθώ να μην είμαι αρνητικός, πλήρως. Τι σας ενοχλεί όμως; Ότι κατά κάποιο τρόπο η στάση μου φωτογραφίζει κάτι που σας μοιάζει; Απορώ. Δεν έγραψα το όνομά σας γιατί δεν πάω για δήμαρχος προφανώς και γιατί δεν μ’ αρέσει να διαπληκτίζομαι δημοσίως. Εκτός αυτού υπάρχει και το ενδεχόμενο να κάνω και λάθος… όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται λένε, αυτά είναι τα προβλήματα του συνοικισμού, ξέρετε. Κι αν είναι έτσι, ζητώ συγγνώμη γραπτώς, υπό άλλες συνθήκες θα ήμουν αλλιώς αλλά όπως είπατε - με άλλα λόγια - κουβαλάω διάφορα φορτία και γω.

Το μπάτζετ κι ο Pirandello

Το κατάλαβα επιτέλους. Αλλά γιατί δεν το καταλάβαινα τόσο καιρό; Τι ήταν αλλιώς; Ο καιρός; Το μπάτζετ. Δηλαδή χωρίς μπάτζετ καπούτ; Εντελώς. Δεν το δέχομαι, είναι πολύ μοιρολατρικό. Τι πάει να πει δεν το δέχεσαι; Εγώ σου μιλάω τεχνοκρατικά τώρα. Αυτό με πληγώνει περισσότερο απ’ όλα. Δηλαδή όλα τα άλλα ήταν καλά και σε πείραξε αυτό; Όχι. Αλλά για ένα όνομα ζούμε, για τω Θεώ. Στο μπάτζετ αναφέρεσαι πάλι. Δεν εννοούσα αυτό. Το ξέρω αλλά όταν ακούω Θεός δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Αυτά είναι τα επακόλουθα. Ποια επακόλουθα; Της ανεξιθρησκίας των δυτικών, στον μουσουλμανικό κόσμο είναι αλλιώς. Και που ξέρεις εσύ τι κάνουν αυτοί; Δεν ξέρω αλλά κάτι πρέπει να πω. Γιατί δεν δέχεσαι την πραγματικότητα; Ότι το μπάτζετ είναι ο Θεός; Ακριβώς. Και το άγιο πνεύμα ποιο είναι ; η λίρα Αγγλίας; Δεν το ’χω σκεφτεί έτσι, δεν έχει σημασία το νόμισμα. Δηλαδή μπορεί να είναι και γιέν; Φυσικά, ό,τι νόμισμα να ’ναι. Μπορεί να είναι και σκούδο; Ή λιρέτα; Προς ελβετικό φράγκο το βλέπω. Όχι σε Μπιτκόιν; Ένα είναι το μπάτζετ, όπως και να το πεις. Καταλήγουμε πάλι σε μονοθεϊσμό δηλαδή. Θες να μην το πεις μπάτζετ; Και πώς να το πεις;

Η OVERVIEW κι ο Pirandello

Και τι είναι αυτή η OVERVIEW; Πολυεθνική; Έχεις ακούσει τον όρο παρενθετική μητέρα; Ε, αυτό ακριβώς κάνει κατά κάποιο τρόπο η εταιρεία. Αναλαμβάνει να σε φέρει στον κόσμο του εμπορίου. Με το αζημίωτο. Και αυτό το αζημίωτο πώς προσδιορίζεται; Ανάλογα με το συμβόλαιο, εξαρτάται απ’ το που θες να φτάσεις. Και για ένα καλό συμβόλαιο; Πόσα θα βγάλει αυτή η παρενθετική μητέρα που λες; Αρκετά. Αλλά αν στοχεύεις ψηλά… πρέπει να το δεις σαν επένδυση. Κι αν αποτύχω; Αν αδυνατώ πες. Δεν υπάρχει περίπτωση, αυτό αποκλείεται. Πώς αποκλείεται; Πες ότι εγώ είμαι ανίκανος και δεν κάνω τίποτα, τι γίνεται; Η εταιρεία δεν πετάει τα λεφτά της απ’ το παράθυρο, ποτέ. Και εγώ τι κεφάλαιο χρειάζεται να βάλω; Τίποτα, όλα τα αναλαμβάνουν αυτοί. Τι αναλαμβάνουν δηλαδή; Εγώ χρειάζομαι εγκαταστάσεις, διαφήμιση, επαφές, ποιος τα πληρώνει αυτά; Η OVERVIEW, ποιος θες να τα αναλάβει; Δηλαδή η εταιρεία είναι που επενδύει, αυτή επενδύει κι εγώ μετά, απ’ το κέρδος που θα έχω της αποδίδω την επένδυση. Ακριβώς. Είναι μεγάλη ευκαιρία. Και πόσο καιρό διαρκεί αυτή η παρενθετική εγκυμοσύνη; Ανάλογα τον τομέα φαντάζομαι αλλά ένας ευνόητος χρόνος είναι από 6 έως 12 μήνες. Για μεγάλες επενδύσεις χρειάζεται περισσότερος χρόνος αλλά στη δική σου περίπτωση νομίζω πως σ’ έναν χρόνο θα είσαι έτοιμος. Ωραία. Και πώς έρχομαι σ’ επαφή με την εταιρεία; Αυτό δεν το ξέρω. Τι πάει να πει δεν το ξέρεις; Τόση ώρα μου μιλάς για μια εταιρεία και για συμβόλαια και επενδύσεις… για χρόνους, πώς δεν ξέρεις; Σου είπα εκείνα που άκουσα, να μην στα έλεγα;

Το ξαράχνιασμα κι ο Pirandello

Βαρέθηκα να τα γράφω όλα αυτά κάθε μέρα, δεν έχει νόημα. Εγώ απορώ που το πήγες και τόσο. Δηλαδή συμφωνείς; Απολύτως. Κι άμα δεν τα γράφω τι θα κάνουμε; Κάτι θα βρούμε, θα ξαραχνιάσουμε… έχει δουλειές. Γι’ αυτό συμφωνείς; Για να ξαραχνιάσουμε; Όχι. Αλλά είναι κι αυτό.

Η πρωτομηνιά του Pirandello

Ήταν σαν την πρώτη σκηνή του Περλ Χάρμπορ που δεν συνέβαινε τίποτα. Δεν έχουμε ρεύμα. Κοίταξες τις ασφάλειες; Πάνω είναι. Θα ’ναι τότε διακοπή. Δίνουμε τόσα λεφτά για το ρεύμα γαμώτο. Ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε εκείνη τη γεννήτρια κάποια στιγμή. Ναι, μας περισσεύουν για να αγοράσουμε και γεννήτρια. Τουλάχιστον έχουμε τηλέφωνο. Ναι. Σε λίγο θα είμαστε ευχαριστημένοι μόνο γιατί ξημέρωσε, παρ’ τους να πεις για τη διακοπή, τους πήρες; Δεν θα το σηκώνουν. Τίποτα δεν δουλεύει σ’ αυτή την χώρα, είμαστε στο έλεος του Θεού. Κάτι θα έγινε. Θα το φτιάξουν. Πώς μπορείς και το παίρνεις έτσι αψήφιστα; Και τι θες να κάνω; Ν’ αρχίσω να ουρλιάζω; Έτσι κάνουμε πάντα, δεν λέμε τίποτα. Κανονικά θα έπρεπε όταν πας να πληρώσεις να παίρνεις λεφτά πίσω αντί να τους δίνεις. Και τι το πέρασες εδώ; Σουηδία; Και τι θα κάνουμε; Θα περιμένουμε την επιφώτηση. Που βρίσκεις την όρεξη; Απορώ. Δεν θα πεθάνουμε από μια διακοπή. Είδες αν οι απέναντι έχουν φως; Δεν είδα. Δεν πλήρωσες τον λογαριασμό; Τον πλήρωσα. Αλλά αυτοί είναι τρελοί, μπορεί να μας το έκοψαν. Δεν κόβουν λογαριασμούς την Κυριακή. Ποιος το λέει αυτό; Κανείς. Είναι αυτονόητο. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο, παρ’ τους τηλέφωνο. Γιατί δεν τους παίρνεις εσύ; «Γιατί; Εσύ δεν μπορείς; Μπορώ. Αλλά όλο εγώ παίρνω. Και τι έγινε; Τους ντρέπεσαι; Γιατί δεν κάθεσαι ν’ απολαύσουμε τον καφέ μας; Θα ’ρθει το ρεύμα. Πώς θ’ απολαύσουμε τον καφέ μας χωρίς ρεύμα; Έφτιαξα πριν. Και γιατί δεν το λες και με κάνεις και τρέχω; Εγώ φταίω που έγινε διακοπή;

Η πλήξη κι ο Pirandello

Με τόσες σαπουνόφουσκες που λέγονται θα έπρεπε να λουζόμαστε τζάμπα. Λες για τις ειδήσεις; Για όλα. Κάθεσαι όμως και βλέπεις τηλεόραση. Από πλήξη. Γιατί δεν διαβάζεις κάτι; Πλήττω. Πλήττεις και με το διάβασμα; Εσένα σου άρεσε. Ναι. Αλλά πλήττω. Θες να πάμε ένα σινεμά; Και με το σινεμά πλήττω. Μήπως είναι δικό σου το πρόβλημα; Μόνο αυτό δεν μου είχαν πει, ότι είμαι πληκτικός. Πληκτικός είναι κάποιος που κάνει τους άλλους να πλήττουν, όχι κάποιος που πλήττει ο ίδιος. Πάλι καλά. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν γίνεσαι που και που πληκτικός. Αφομοιώνομαι λες; Πιθανόν.

Ο Λάιμαν Μάγερ κι ο Pirandello

Γιατί δεν πάμε ποτέ για καφέ έξω όπως όλος ο κόσμος; Εσύ πίνεις δυο καφετιέρες τη μέρα, τι τον θες τον καφέ; Έτσι, για ν’ αλλάξουμε θέα. Άλλοι κάνουν αμάν και πως για τη θέα. Και είναι νομίζω η χιλιοστή φορά που κάνουμε αυτή την κουβέντα, άμα θες να βγεις, βγες. Εσύ δεν θες; Δεν μου κάνει εντύπωση το έξω, πόσες φορές θα στο πω; Εντάξει, δεν χρειάζεται να φωνάζεις, αφού δεν θες, μην θες, ας βγούμε στη βεράντα. Και τι θ’ αλλάξει άμα βγούμε στη βεράντα; Μπορεί και να σ’ αρέσει. Πήγες βόλτα τον σκύλο; Μην αλλάζεις κουβέντα. Αφού θες να βγεις γιατί δεν πας τον σκύλο; Τον πήγα. Και ήταν απ’ έξω μια και με ρώτησε πώς τον λένε; Και της είπες; Της είπα ότι τον λένε Λάιμαν Μάγερ. Και γιατί το είπες αυτό; Γιατί δεν ήθελα να της δώσω λογαριασμό. Μπράβο, καλά έκανες, δεν χρειαζόταν να ξέρει πώς λένε τον σκύλο. Τώρα που ήμουν καλό παιδί θα με πας μια βόλτα; Άντε να σε πάω. Φέρε το λουρί.

Οι ερμηνείες του Pirandello

Τι νέα έχουμε; Τι νέα θες να ’χουμε; Και μην χειρότερα. Καλά σε βλέπω. Σκατά θες να πεις. Είσαι λίγο δυσκοίλιος, αυτό είναι όλο.

Ο όχλος κι ο Pirandello

Γιατί δεν μιλάς; Παθαίνουμε κοινωνική υστερία τελικά. Και ούτε τα βόδια δεν αντιδρούν έτσι για να πεις πως είμαστε βόδια. Να μην αντιδράσουμε δηλαδή; Κοίτα, όταν λέμε αντίδραση δεν εννοούμε ό,τι κι ό,τι, εννοούμε να το πας ως το τέλος. Θες να σηκώσεις κεφάλι; Κάντο. Να παίζει όμως κι ότι θα σου το κόψουν. Αλλά εμείς εδώ είμαστε όλο λόγια και μίντια, σαπουνόπερα. Ε, δεν μπορούν όλοι να είναι ήρωες, τι να κάνουμε; Να πάψουμε να παραμυθιαζόμαστε, αυτό λέω. Καλά τα λες. Αλλά αν τους το κόψεις κι αυτό, έχεις σκεφτεί τι να κάνουν; Αυτά τα πράγματα τα κάνεις αυθόρμητα, δεν περιμένεις να σφυρίξει ο διαιτητής. Έτσι γίνεται με τον όχλο όμως. Γιατί αυτό είμαστε, όχλος.

Το Μακεδονικό κι ο Pirandello

Τι γνώμη έχεις για το Μακεδονικό; Για το Μακεδονικό δεν ξέρω αλλά ένα είναι βέβαιο. Ότι τον μεγαλύτερο σαματά στο σεξ τον κάνουν οι ανέραστοι. ~

Το στάτους κι ο Pirandello

Πώς πάει; Από πλευράς στάτους, σήμερα παρατήρησα ότι έχω γίνει σαν βελανιδιά. Σκιερός και άκαμπτος. Και 196 χρονών. Και πώς το κατάλαβες αυτό; Απ’ τους σκίουρους. Που βρέθηκαν οι σκίουροι; Δεν ξέρω. αλλά ό,τι αφήνω εξαφανίζεται. Κι ό,τι εξαφανίζεται το παίρνουν οι σκίουροι; Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο. Θα μπορούσαν να είναι κίσσες. Δεν έχω τίποτα φανταχτερό. Καταλαβαίνεις ότι παραλογίζεσαι, έτσι δεν είναι; Μιλάω μεταφορικώς. Θες να πεις πως έχασες κάτι; Χάνω συνέχεια πράγματα. Τότε ποιο είναι το θέμα; Γιατί πρέπει να ’χω συνέχεια μια δικαιολογία για ό,τι κι αν πω; Δεν χρειάζεται, απλώς ρωτώ. Δεν ρωτάς, κάνεις τον χαζό.

Η λίστα κι ο Pirandello

Ξέρεις τι σκεφτόμουν; Τον ΕΝΦΙΑ; Ότι τελικά πρέπει να ’χω κάποια φοβία με το νερό, να φοβάμαι μήπως πνιγώ. Εγώ φοβήθηκα τη θάλασσα τότε με τον καρχαρία. Ήταν τρομακτικό. Αλλά εγώ δεν φοβάμαι τον καρχαρία, φοβάμαι πως θα πνιγώ. Τι σ’ έπιασε τώρα με το νερό; Ταξινομώ τα προβλήματά μου. Και το πρώτο που σκέφτηκες ήταν αυτό; Όχι, αυτό μου ήρθε τώρα. Και ποιο είναι πρώτο στη λίστα; Ότι θα πεθάνω αβοήθητος και φτωχός. Άμα είναι να πεθάνεις… έχει σημασία το πώς; Εσύ τι λες; Δεν έχει;

Η ταινία κι ο Pirandello

Νοιώθεις πως σε πιέζει ο χρόνος; Πολλές φορές. Εγώ πάλι νομίζω ότι εμείς τον πιέζουμε. Για την ακρίβεια ότι τον συμπιέζουμε. Τι εννοείς; Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το έζησα στη Σαρανταπόρου αλλά έτσι που ζιπάρονται διαρκώς τα πράγματα αυτή η αίσθηση του πολύ χάθηκε. Είναι η επανάληψη που τα εξομοιώνει, αν έκανες διαφορετικά πράγματα κάθε μέρα τώρα θα σκεφτόσουν αλλιώς. Την καταλαβαίνω τη διαφορά αλλά ο ίδιος ο χρόνος εξατμίζεται και μένουν μόνο τα ξεχωριστά, η καθημερινότητα εξαφανίζεται. Λογικό είναι. Μα δεν ταξιδεύουμε με υπερταχεία. Χρειάζεται κάποιο διάστημα ν’ αφομοιωθούν και δεν τους τον δίνουμε, τρέχουμε απ’ το ένα στο άλλο. Ναι. Αλλά έτσι δεν ξέρεις τι έζησες πραγματικά και τι όχι, είναι σαν να χάνεται φιλμ στο μοντάζ, σαν αφηρημένη ταινία. Και πού το κακό; Δεν είπα αν είναι καλό ή κακό, είπα πώς γίνεται. Και που τα νέα είναι συνέχεια τα ίδια. Αυτό πότε το είπες; Τώρα. Αλλά είναι σαν να βλέπω συνέχεια την ίδια ταινία.

Ο καπνός κι ο Pirandello

Θα μου λύσεις μια απορία; Αν μπορώ. Αυτό που σηκώνεσαι κάθε μέρα απ’ τα άγρια χαράματα και γράφεις δεν το καταλαβαίνω, τι στο καλό λες που είναι τόσο σημαντικό; Αν θες να πεις αξιομνημόνευτο να σου πω. Πες το όπως θες. Αξιομνημόνευτο δεν είναι, τα αξιομνημόνευτα είναι στάτους και με κουράζουν. Ούτε σημαντικό είναι, αυτό καθ’ αυτό, το χ ψ γεγονός. Και υπό μία έννοια δεν είναι καν σοβαρό. Δηλαδή λες βλακείες; Καταγράφω κάποιες σκέψεις που κάνω σ’ ένα φαντασιακό σκηνικό, παίρνω αφορμές απ’ την πραγματικότητα και τις αναπλάθω γραπτώς. Έχει δηλαδή ιστορική αξία; Είναι περιχαρακωμένα αυτά που γράφω από μια τάση που έχω ν’ αφηγηθώ. Σε τέτοιο βαθμό που ν’ αλλοιώνω την προϋπάρχουσα αξία ή το ίδιο το θέμα που μου έδωσε το έναυσμα, είναι κάτι τελείως αυτόνομο που διέπεται αποκλειστικά απ’ το δικό του εγώ, εγώ παραβρίσκομαι απλώς. Κι αυτό είναι ένα είδος τέχνης; Μπορεί να είναι. Αλλά δεν το βλέπω σαν τέτοιο, είναι σαν πυρετός, όπως όταν πάσχεις από ελονοσία, έρχεται και φεύγει, σαν παραλήρημα. Το παραλήρημα δεν είναι τέχνη, είναι κατάσταση. Αφηγούμαι καταστάσεις τότε. Χωρίς να εξετάζω τι είναι, αφήνομαι να οδηγηθώ. Δεν ξέρω αν αυτό που κάνεις είναι ψυχεδελικό ή ψυχαναγκαστικό. Μπορεί να είναι και τα δυο. Ή τίποτα απ’ τα δυο. Εσύ δεν ξέρεις; Δεν μ’ απασχολείτο τι είναι, είναι σαν ν’ ακούς μέσα σου έναν ρυθμό, σαν ν’ ακούς την καρδιά σου. Δεν με νοιάζει τι άλλο είναι, μου φτάνει αυτό. Και το κάνεις αυτό με όλα σου τα κείμενα; Όχι πάντα, κάποιες φορές παρασύρομαι, ειδικά όταν γράφω κάτι μακροσκελές, υπάρχουν βαθμίδες. Τι βαθμίδες; Ενδιαφέροντος. Όταν γράφεις με σκοπό να γράψεις μια σελίδα φροντίζεις να είσαι συνοπτικός, καυστικός. Υπό μια έννοια τα μικρά κείμενα είναι πιο σοβαρά. Και πιο τεχνικά; Όλα έχουν μια τεχνική. Το διήγημα σου λέει μια καλημέρα και φεύγει ενώ το μυθιστόρημα το παίρνεις από πίσω και πας. Και ποιο είδος λες ότι αγαπάς; Δεν έχει σημασία το είδος, το γράψιμο είναι γράψιμο. Και είναι σαν τη φωτιά. Τα άλλα όλα είναι καπνός. Αλλά μπορεί κι αυτά που γράφω να είναι σκέτος καπνός, δεν ξέρω.

Ο άνθρωπος απ’ το Τομπρούκ κι ο Pirandello

Σήμερα ντύθηκα καλοκαιρινά Το βλέπω. Είσαι σαν να ξεμύτισες απ’ το Τομπρούκ. Εννοείς τόσο παλιός; Εννοώ έτσι χακί. Ναι. Το χακί είναι πολύ καλοκαιρινό χρώμα. Πρέπει να πάρεις και παπούτσια. Θα πάρω. Εν καιρώ. Κι από πάνω… θέλει κάτι πιο ελαφρό. Με τσιμπάνε τα κουνούπια. Βάλε εντομοαπωθητικό. Βρωμάνε απαίσια όλα αυτά. Χρειάζονται θυσίες για να είσαι κάπως. Εγώ τέλειωσα με τις θυσίες, ό,τι θυσίες ήταν να κάνω τις έκανα. Θες να σε δείχνουν με το δάκτυλο; Άλλοι κάνουν αμάν και πώς να τους δείχνουν. Ενώ εσύ το ’χεις έμφυτο. Μου καταλογίζεις κάτι; Προς Θεού. Κάνε ό,τι θες. Γιατί αν μου καταλογίζεις μπορώ κι εγώ να σου καταλογίσω πράγματα. Σαν τι; Μην μ’ αναγκάζεις να λέω λόγια που δεν θέλω. Δεν πειράζει, λέγε. Να… είσαι ενοχλητικός. Εγώ; Ναι. Έχεις ένα στυλ… πώς να το πω… υπεράνω. Κι αυτό είναι ενοχλητικό; Δεν είναι; Δεν ξέρω αλλά για να το λες θα είναι. Εμένα δεν με πειράζει, για σένα το λέω. Για να μην λες μετά τι και πώς. Δεν πειράζει, ο ένας είναι έτσι κι ο άλλος αλλιώς, δεν γίνεται να είμαστε ίδιοι. Θα είμαστε ο ένας απ’ το Τομπρούκ κι ο άλλος ενοχλητικός, στην… Μην το πεις. Στην παραλία ήθελα να πω.

Ο Μπα Γκάτο κι ο Pirandello

Τι νέα απ’ τη δημοσιότητα; Τίποτα. Τζίφος. Γιατί το λες αυτό; Επειδή δεν είναι δίκαιο. Κάποιος παίζει συνέχεια μ’ αυτά τα πράγματα κι ανακατεύει την τράπουλα, δεν υπάρχουν κανόνες. Σιγά μην σημάδεψε και τα χαρτιά. Και τι πάει να πει είσαι διάσημος; Διάσημος είναι κι ο Μπα Γκάτο, τι πάει να πει αυτό; Από ποια μεριά του ωκεανού; Ποιος είναι ο Μπα Γκάτο; Ένας ινδονήσιος, δεν τον ξέρεις. Θα έπρεπε; Όχι απαραίτητα… αν και ο Μπα Γκάτο ήταν φαινόμενο. Τι είδους; Πέθανε σε ηλικία 146 χρονών. Και που το ξέρεις εσύ; Το είπαν στο BBC. Ρίμες φτιάχνουμε; Έτυχε. Αν το είχαν πει στο CNN θα έλεγα CNN. Και τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια αυτός ο Μπα Γκάτο; Τίποτα το ιδιαίτερο. Εκτός του ότι κατάφερε να ζήσει τόσο. Και οι χελώνες ζουν πολύ, δεν το κάνουμε θέμα. Κι αυτό με τον Μπα Γκάτο είναι υστεροφημία, τι να την κάνεις τη φήμη μετά θάνατον; Θα ήθελες να ζήσεις εσύ τόσο; Για να μ’ αναφέρουν στο BBC; Όχι, έτσι, γενικά. Αυτά τα πράγματα είναι τυχαία. Αλλά άμα ζεις τόσο θα πρέπει να είναι απελπιστική η ζωή. Γιατί, τώρα δεν είναι απελπιστική; Έχει και τη χάρη της. Αλλά άμα σου αλλάζουν πάνες δεν λέει.

Το δημόσιο κι ο Pirandello

Ορίστε, παρακαλώ. Μια ερώτηση. Ορίστε. Αυτό που γράφετε εδώ έξω, η ζωή σας είναι υπό έγκριση. Τι εννοείτε με το η ζωή σας είναι υπό έγκριση; Μυαλό έχετε, σκεφτείτε το. Νομίζω ότι είναι μέσα στα καθήκοντα σας να απαντάτε στους πολίτες. Δεν είναι γραφείο αλληλοβοήθειας εδώ κύριε. Δεν είναι; Και τι είναι; Κατάλαβα. Τι καταλάβατε; Ότι είστε απ’ αυτούς τους περίεργους που δεν έχουν τι άλλο να κάνουν. Κι από πού το συμπεραίνετε τώρα αυτό; Ας μην χάνουμε την ώρα μας, κάνατε την ερώτησή σας. Θέλετε κάτι άλλο; Σαν τι άλλο να θέλω; Έχετε να υποβάλετε κάτι; Γιατί αν ήρθατε εδώ για να δημιουργήσετε αναστάτωση σας πληροφορώ ότι έχω τη δικαιοδοσία να σας αποβάλω. Τι πάει να πει αυτό πάλι; Από πού να με αποβάλετε; Θα σας το κάνω λιανά για να το καταλάβετε. Αν δεν έχετε να υποβάλετε κάτι και κωλυσιεργείτε την εργασία θα σας πετάξω έξω. Σε ποια εργασία αναφέρεστε; Γιατί δεν βλέπω να κάνετε κάτι. Κάθεστε μόνο σ’ αυτό το γραφείο. Και το χειρότερο για τους άλλους εμάς είναι ότι κάθεστε χωρίς να κάνετε τίποτα και πληρώνεστε κι από πάνω. Με δικά μας χρήματα. Ποιους εμάς εννοείτε; Αντιπροσωπεύετε κάποιους; Γιατί δεν βλέπω κανέναν άλλον. Εννοούσα τον κόσμο εκεί έξω. Που για να ζήσει πρέπει να του εγκρίνετε εσείς ή κάποιος άλλος αυτό το κάτι το συγκεκριμένο που λέτε. Έκθεση λέγεται. Δεν είναι το θέμα μου πώς λέγεται, άλλο είναι το θέμα μου. Και εσάς τι σας νοιάζει τι θα κάνει ο ένας κι ο άλλος; Γιατί δεν κοιτάτε τη δουλειά σας; Θέλω να μάθω από ποιον ή μάλλον ποιος σας εξουσιοδότησε να κάνετε αυτή τη δουλειά. Και ποιος είστε εσείς που θα μου δώσετε έγκριση για να ζήσω; Τι είστε εσείς; Δεν είναι γραφείο πληροφοριών εδώ κύριε, περάστε έξω παρακαλώ, περάστε έξω. Απαιτώ μια απάντηση. Στο ισόγειο. Εκεί είναι οι πληροφορίες. Πήγα στις πληροφορίες. Αλλά το μαγαζάκι το ’χετε για τα μάτια, δεν είναι κανένας εκεί. Πηγαίνετε στο πρωτόκολλο τότε και κάντε μια αίτηση. Τη αίτηση; Ρωτήστε έξω να σας πουν. Και που είναι το πρωτόκολλο; Στον έκτο. Μα δεν έχετε ασανσέρ. Και ποιος είστε εσείς κύριε που θέλετε ασανσέρ; Δεν φτάνει που ιδροκοπάμε όλη μέρα να σας εξυπηρετούμε, θέλετε κι ασανσέρ. Πόδια δεν έχετε; Εσείς τι λέτε; Έχω; Αφού έχετε πόδια ανεβείτε στον έκτο και κάντε την αίτησή σας, τι με κοιτάτε; Δεν σας κοιτάω, σκέφτομαι. Εδώ θα σκεφτείτε; Ναι. Απαγορεύεται; Δεν μπορείτε να σκέφτεστε εδώ κύριε, εμείς κάνουμε δουλειά εδώ. Δεν το βλέπω; Θα φωνάξω την ασφάλεια να σας πετάξει στον δρόμο, σοβαρολογώ. Έχετε ασφάλεια αλλά υπάλληλο στις πληροφορίες δεν έχετε. Ή έχετε και έχει πάει για καφέ; Γιατί δεν πάτε στον έκτο να κάνετε τη δουλίτσα σας να μας αφήσετε κι εμάς να κάνουμε τη δικιά μας; Γιατί δεν θέλω να πάω στον έκτο, μ’ αρέσει εδώ. Ορίστε. Φωνάξτε την ασφάλεια. Εγώ θα κάτσω εδώ μέχρι που να εξυπηρετηθώ. Να εξυπηρετηθείτε ως προς τι; Δεν υποβάλατε κάτι. Ρώτησα. Τι ρωτήσατε; Ποιος τα κανονίζει όλα αυτά. Δεν σας καταλαβαίνω. Ποια αυτά; Εσείς δεν δίνετε αυτές της εγκρίσεις; Μάλιστα. Και ποιοι είστε εσείς που θα με εγκρίνετε; Ποιος σας έδωσε αυτό το δικαίωμα; Και τι θα γίνω εγώ αν δεν μ’ εγκρίνετε; Αυτό δεν είναι δικό μας θέμα. Τίνος είναι; Δικό σας. Εμείς εδώ απλώς κάνουμε τη δουλειά μας. Τι δεν καταλαβαίνετε; Ωραία. Ήρθα γι’ αυτήν την έγκριση. Τι πρέπει να κάνω; Να μου παραδώσετε τα παραστατικά. Πήρατε παράβολο; Για ποιο πράγμα; Για την έγκριση. Δηλαδή θα πρέπει να σας πληρώσω κι από πάνω; Έτσι λειτουργεί το δημόσιο κύριε. Δεν μπορείτε ν’ απολαμβάνετε μόνο παροχές, πρέπει να συμβάλετε. Τι πάει να πει να συμβάλω; Δεν πληρώνω φόρους; Αυτό δεν το ξέρω. Δεν επικοινωνείτε μεταξύ σας; Εμείς αυτή τη δουλειά κάνουμε, το τι λογαριασμούς έχετε εσείς με την Εφορία είναι δικό σας θέμα. Εμείς ελέγχουμε απλώς τα παραστατικά κι αν είναι εντάξει παίρνετε την έγκριση. Κι αν δεν είναι; Αν δεν είναι δεν την παίρνετε, αυτό είναι όλο. Δηλαδή είναι θέμα παραστατικών. Μάλιστα. Και τι είναι αυτά τα παραστατικά; Είναι στον πίνακα ανακοινώσεων. Δεν θα έπρεπε να έχετε κάπου μια φόρμα να συμπληρώσω; Ακούστε. Η φόρμα είναι το τελευταίο. Πρέπει πρώτα να πάτε στον πίνακα ανακοινώσεων, να δείτε τι λέει. Ύστερα πρέπει να συγκεντρώσετε τα παραστατικά που σας ζητάει και να τα καταθέσετε στο γραφείο 4 που είναι στον από πάνω όροφο, μετά να πάτε στο πρωτόκολλο να πάρετε αριθμό, μετά να πάτε να πάρετε το παράβολο και μετά να έρθετε σε μένα να μου τα παραδώσετε όλα αυτά. Αν είναι εντάξει προχωράμε. Δηλαδή με λίγα λόγια θέλετε να δουλεύω για σας. Θέλετε την έγκριση κύριε ή όχι; Όχι. Και γιατί ήρθατε εδώ; Για να σας δω. Δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω και είπα δεν πάω να δω μήπως χρειάζονται αυτοί εκεί κάτω καμιά δουλειά; Με δουλεύετε; Όχι. Εσείς με δουλεύετε. Περάστε έξω κύριε. Να μιλάτε καλύτερα στους πολίτες. Δεν έχετε δουλειά κι ήρθατε εδώ για να παίξετε; Γιατί δεν πάτε σ’ ένα καφενείο; Προτιμώ τα δημόσια καφενεία. Αρκετά. Αν δεν φύγετε αμέσως θα φωνάξω την ασφάλεια. Και τι θα τους πείτε; Ότι παρενοχλείτε το δημόσιο. Και πώς το παρενοχλώ; Μ’ όλες αυτές τις αηδίες που μου λέτε. Δεν είναι αυτός ο χώρος για να εξυπηρετεί τους πολίτες; Εσείς δεν ήρθατε για να εξυπηρετηθείτε, ήρθατε να μας περιγελάσετε. Εγώ ήρθα εδώ για να τακτοποιήσω αυτήν την έγκριση που λέτε. Αλλά αρνείστε να με εξυπηρετήσετε. Εγώ; Εσείς είπατε ότι δεν ενδιαφέρεστε για την έγκριση. Δεν μ’ ενδιαφέρει η έγκριση. Μ’ ενδιαφέρει να μάθω τι σημαίνει αυτό το η ζωή μου είναι υπό έγκριση. Ποιος το καθορίζει αυτό; Που το γράφει; Και γιατί είμαι υποχρεωμένος να τρέχω πάνω κάτω για κάτι που δεν μ’ ενδιαφέρει, αυτά θέλω να μάθω. Έτσι λειτουργεί το δημόσιο κύριε, δεν τα βγάζουμε απ’ το κεφάλι μας, εκτελούμε εντολές. Και ποιος τις δίνει αυτές τις εντολές; Δεν ξέρω… οι από πάνω. Ονόματα δεν έχουν οι από πάνω; Γιατί με ταλαιπωρείτε κύριε; Πού να ξέρω εγώ ποιοι είναι οι από πάνω; Δεν έχετε προϊστάμενο; Απαιτώ να δω τον προϊστάμενο. Και γιατί δεν πάτε να του χτυπήσετε την πόρτα; Σε ποια πόρτα πρέπει να πάω; Στον πάνω όροφο, ρωτήστε. Εσείς δεν ξέρετε; Πηγαίνετε στο 5. Και γιατί δεν το λέτε τόση ώρα; φοβάστε μήπως παρεξηγηθεί; Γιατί δεν είναι στο γραφείο του απουσιάζει. Και γιατί με στέλνετε αφού ξέρετε ότι απουσιάζει; Για να με ταλαιπωρείτε; Για τελευταία φορά θα το πω. Αν θέλετε την έγκριση συγκεντρώστε τα παραστατικά που χρειάζονται και ελάτε πάλι. Τώρα πρέπει να φύγετε. Θα μείνω μέχρι να εξυπηρετηθώ. Δεν μπορείτε, κλείσαμε. Γιατί, τι ώρα είναι; Σήμερα έχουμε ημιαργία. Και αυτό πάλι ποιος το ορίζει; Δεν ξέρω κύριε, εγώ κάνω εδώ απλώς μια δουλειά, δεν είμαι παντογνώστης. Θα σας καταγγείλω ότι είστε ανίκανος να εξυπηρετήσετε τους πολίτες και ότι αρνείστε να το κάνετε. Να δούμε τότε τι θα κάνετε. Κάντε ό,τι θέλετε. Δεν έχουμε χούντα κύριε για να κάνετε ό,τι θέλετε. Και ή έχουμε δημοκρατία ή δεν έχουμε. Θα φύγετε ή θα φωνάξω την ασφάλεια; Φωνάξτε την. Είστε τρελός; Όχι. Εσείς είστε όλοι τρελοί και ζητάτε ό,τι σας καπνίσει. Γιατί δεν κάνετε γραπτώς τα παράπονά σας; Δεν είμαι υποχρεωμένος να ξέρω γράμματα. Και να παραπονεθώ σε ποιον; Σε όποιον θέλετε, δεν είμαι αρμόδιος να σας πω σε ποιον να παραπονεθείτε, δεν το καταλαβαίνετε; Καλώς. Φεύγω τώρα γιατί έχω και κάτι δουλειές. Δόξα τω Θεώ. Θα ξανάρθω όμως να μου εξηγήσετε κάποια πράγματα για την έγκριση. Δεν σοβαρολογείτε… Σοβαρολογώ. Είχα άλλη γνώμη για το δημόσιο αλλά πέρασα αρκετά καλά μπορώ να πω… αν δεν είχατε αυτές τις σκάλες.

Τα λεωφορεία κι ο Pirandello

Δεν γράφω σε άλλους γιατί ό,τι κι αν πεις… ακόμα και καλημέρα να πεις, ο άλλος κάτι άλλο θα καταλάβει, δεν υπάρχει περίπτωση δηλαδή. Δικαιολογίες, βαριέσαι, γι’ αυτό δεν γράφεις. Ε ναι, υπάρχει κι αυτό. Αλλά είναι και το ότι δεν υπάρχει επίπεδο συνεννόησης, ο καθένας κι η πλατφόρμα του. Δεν είναι λίγο σαν να κρυφακούς στο λεωφορείο όλο αυτό; Ναι, δηλαδή κάπως. Τι κάπως; Νομίζω ότι οι άνθρωποι δεν μιλάνε στα λεωφορεία. Ναι, σωστά. Σκουντιούνται και βρίζονται. Αλλά κι εδώ το ίδιο γίνεται. Ένα λεωφορείο που δεν πάει πουθενά. Ή ένα λεωφορείο που στέκετε. Ή που απεργεί. Ή που είναι για να είναι, χωρίς λόγο. Ανήκουμε κι εμείς σ’ αυτή την τάξη όμως. Ναι, φυσικά. Πρέπει να υπάρχει κι άλλος τρόπος. Να πας με τα πόδια, όπως παλιά. Ή με τον γάιδαρο. Θα σε λέγανε γραφικό άμα κυκλοφορούσες με γάιδαρο. Κι οι αποστάσεις είναι τεράστιες για να τις πας με τα πόδια. Πας με το αυτοκίνητο. Δεν είναι σαν να πηγαίνεις με το λεωφορείο; Είναι… δηλαδή κάπως. Δεν είσαι συγκεκριμένος σήμερα, τι έχεις; Θα ήθελα να είμαι αλλού. Αλλά και το αλλού είναι σαν το εδώ. Δεν είναι όλα τα αλλού ίδια. Τα κάνουμε ίδια. Και τι να κάνουμε; Να μην πηγαίνουμε πουθενά; Δεν είπα αυτό. Είναι… Ξέρω. Κάπως.

Το 10 το καλό κι ο Pirandello

Πας συνέχεια πάνω κάτω και δεν μπορώ να σκεφτώ, κάτσε σ’ ένα μέρος. Να κάτσω να κάνω τι; Να πούμε μια κουβέντα. Τι άλλο να πούμε; Ό,τι είχαμε να πούμε το είπαμε. Να μιλήσουμε για συναισθηματικές καταστάσεις. Δεν ήξερα ότι σ’ ενδιαφέρουν οι συναισθηματικές καταστάσεις. Δεν μ’ ενδιαφέρουν, τις παρατηρώ. Και τι προέκυψε; Ότι είναι τρισάθλια μονότονες. Κι ότι οι άνθρωποι παίρνουν ένα γουρούνι στο σακί, το σενιάρουν και έχουν την εντύπωση ότι συναναστρέφονται τη βασίλισσα της Αγγλίας. Κι όταν ξεφουσκώσει το μπαλόνι ξαναβουτάνε στο σακί κι άντε απ’ την αρχή. Ωραία γνώμη έχεις. Εντάξει, είναι μια γενικότητα αυτό που είπα, υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Δεν είναι ζήτημα επιλογής; Είναι. Αλλά εξαρτάται κι απ’ το τι είσαι διατεθειμένος. Δηλαδή για σένα οι σχέσεις είναι ένα πάρε δώσε. Σε γενικές γραμμές ναι. Αλλά είναι κι όλα τα άλλα που τρέχουν παράλληλα, οι συνθήκες. Κι η εικόνα που έχεις στο μυαλό σου για τον άλλον, που αλλάζει διαρκώς. Κι εσύ αλλάζεις, όλοι αλλάζουμε. Ναι. Κι αυτό μπορεί να είναι εξ ίσου και καλό και κακό. Δηλαδή είναι ζήτημα τύχης. Αφού τίποτα δεν είναι σταθερό πώς να επιλέξεις σωστά με ποιον θες να νταραβερίζεσαι; Είναι και το πότε συμβαίνει αυτό. Κάθε πράγμα στον καιρό του δηλαδή. Ακριβώς. Εκτός κι αν είσαι ταχυδακτυλουργός και βγάζεις κάθε φορά το 10 το καλό. Τόσο καλά. Τόσο.

Τα τούβλα κι ο Pirandello

Δεν γράφω βιβλία για να με προσέξουν, μ’ ευχαριστεί. Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν αυτό το πράγμα γίνεται προϊόν και υπόκειται στους νόμους της αγοράς. Και που βασικά δεν γίνεται το ίδιο το αντικείμενο, γίνεσαι εσύ. Ναι, γιατί το κοινό ταυτίζει τον δημιουργό με το δημιούργημα. Αλλά το ίδιο γίνεται και σε άλλες δουλειές. Προσπαθώ να καταλάβω αν η κατάντια μας προϋπήρχε της κρίσης. Εννοείς ότι τη φέραμε; Ακριβώς. Κι ότι η κρίση ήταν το πρόσχημα για να εκδηλώσουμε αυτόν τον εσώτερο εαυτό που είναι ένας βελτιωμένος πρωτόγονος, η ηλεκτρονική έκδοση. Βάζεις και τον εαυτό σου μέσα; Τον βάζω γιατί δεν ξέρω αν είμαι διαφορετικός. Ανήκω σε μια κατηγορία ίσως αλλά δεν ξέρω αν και αυτή δεν είναι παρά η σύγχρονη έκδοση ενός άλλου ενστίκτου, ότι αυτό που λέμε ότι ο άνθρωπος διαφέρει δεν είναι φούμαρα. Θα είσαι ο μόνος που αμφισβητεί κάτι τέτοιο. Η πρόοδος βασίζεται σε κάποιους. Αλλά στο σύνολό τους οι άνθρωποι είναι ό,τι ήταν και πριν, μαμ, κακά και νάνι, ζώα. Ζώα που άγονται και φέρονται. Και θες να γίνεις συμπαθής μ’ αυτά που λες; Δεν το λέω υποτιμητικά, έχω πάρα πολλά ζώα που συναναστρέφομαι. Αλλά είναι πιο κοντά στη φύση τους, δεν υποκρίνονται ότι είναι κάτι άλλο. Θες να πεις πως ο άνθρωπος υποκρίνεται; Συνεχώς. Και μόνο στην περιοχή της ασυνειδητότητας είναι το πραγματικό δίποδο που είναι. Της ποιας; Της ασυνειδητότητας, γέρος ή μωρό. Το μεσοδιάστημα δίνει παράσταση. Κι από πού το συμπεραίνεις αυτό; Απ’ την κρίση; Απ’ την αντιμετώπιση. Γιατί είναι πολύ λίγα δέκα χρόνια για ν’ ακυρωθεί μια ολόκληρη κουλτούρα. Βρήκαν την ευκαιρία που γύρευαν και ξεγυμνώθηκαν. Σε λίγο θα τους δεις να ανεβαίνουν πάλι στα δέντρα. Και σε δέκα χρόνια μπορεί να ’χουν γίνει πάλι πτωματοφάγοι. Το λες αυτό τώρα επειδή δεν διαβάζουν βιβλία; Το λέω για πάρα πολλά πράγματα. Και ναι. Και για τα βιβλία. Εγώ δεν είχα λεφτά όταν διάβαζα βιβλία. Είναι αδιάφοροι, δεν φταίει η κρίση. Είναι τούβλα. Δεν ενδιαφέρεται όλος ο κόσμος για τη λογοτεχνία. Δεν είναι μόνο η λογοτεχνία, δες τις ακροαματικότητες στην τηλεόραση, δες τα θέλω τους, δες συμπεριφορές, ό,τι και να δεις, άκρατος λαϊκισμός, όλα στην… να μην σου πω τώρα που. Καταλαβαίνω, μην αρπάζεσαι. Δεν αρπάζομαι, συγκλονισμένος είμαι. Κι απογοητευμένος.

Η πανούκλα κι ο Pirandello

Ψιχαλίζει πάλι. Κι αυτό σε πειράζει; Απλώς το ανέφερα. Ξέρεις τι είναι όταν μιλάς για τον καιρό; Ότι δεν έχεις τι άλλο να πεις. Μπορεί και να μην έχω. Αυτό είναι πάλι παραίτηση. Στο δημόσιο το λένε εθελούσια αποχώρηση. Ν’ αποχωρίσεις να πας που; Γι’ αυτό λέω για τον καιρό, γιατί βαρέθηκα να το συζητάω. Δηλαδή δεν έχεις τίποτα άλλο στο μυαλό σου; Έχω. Αλλά βαρέθηκα να τα λέω. Ή βαρέθηκα αυτούς που τα λέω. Εννοείς εμένα; Κι αυτό παίζει. Αλλά κυρίως τους άλλους. Ακόμα να τους συνηθίσεις; Να συνηθίσω τι; Ότι έτσι είναι οι άνθρωποι. Απ’ έξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα. Βουβωνική πανώλη το λένε. Λες να κολλήσουμε κι εμείς; Πιθανόν. Βγάζεις λέει πρώτα στίγματα. Μετά μπλαβιάζεις ολόκληρος και… Δεν θέλω ν’ ακούσω. Και καλά κάνεις. Απλώς ήθελα να πω πως αν κολλήσουμε θα φανεί, θα δεις εσύ εμένα κι εγώ εσένα. Μπορεί να είναι άλλο είδος, να εξαερώνεσαι. Αυτό θα ήταν και καλό. Παφ κι έξω απ’ την πόρτα. Έχεις δει εσύ κανέναν να εξαερώνεται; Όχι. Αλλά όσο ζω ελπίζω.

Η 11η Μαΐου κι ο Pirandello

Τι μούχλα κι η σημερινή… Γιατί το λες; Αυτό το θα βρέξει - δεν θα βρέξει, σπαστικό. Προτιμάς να ψήνεσαι; Ούτε να ψήνομαι ούτε να παγώνω, μια μέση οδό, χάθηκε να κάνει δηλαδή καλό καιρό; Τώρα δηλαδή θες να πεις ότι όλα τα άλλα είναι εντάξει κι ότι φταίει ο καιρός; Συμβάλει. Μα λέει ηλιοφάνεια κυρίως. Και 21c… εντάξει και λίγες μπόρες… δεν τρέχει τίποτα. Να μου το θυμηθείς, μ’ αυτή την υγρασία θα βγάλουμε φύλλα.

Η πρόθεση του Pirandello

Όταν τελειώσουν όλα θα ήθελα να μπορούσα να πάω κάπου ν’ αναπαυτώ, να πίνω και ν’ αγναντεύω το πέλαγος… να μην κάνω τίποτα. Ποιος σ’ εμποδίζει; Κανείς, έτσι το λέω.

Οι παπαρούνες κι ο Pirandello

Τελικά δεν ξέρω τι πάει να πει είμαι το ένα ή το άλλο, είναι μάλλον υπαρξιακό πρόβλημα, άλλοι το έχουν κι άλλοι όχι. Δεν είναι ματαιοδοξία; Είναι και ματαιοδοξία. Αλλά κυρίως είναι πληρότητα του εγώ, κάτι σαν επιβεβαίωση. Και τι νόημα έχει; Δεν ξέρω. μπορεί να θέλεις να νιώθεις ένα κεφάλι ψηλότερος από έναν άλλον. Αλλά δεν το λέω καλά. Είναι δηλαδή υψομετρικό ζήτημα; Όχι κυριολεκτικά αλλά μπορείς να το πεις κι έτσι. Κι αν πάω και σταθώ εκεί πέρα θα είμαι κάτι άλλο; Εξαρτάται απ’ το τι είναι εκείνο το πέρα. Ή πότε βρίσκεσαι κάπου. Ανακατεύεις όλες τις διαστάσεις και με μπερδεύεις. Είναι μπερδεμένες, δεν τις ανακατεύω. Γιατί δεν κάθεσαι να πιείς έναν καφέ όπως όλος ο κόσμος; Εσύ γιατί είσαι πάντα έτσι ισοπεδωτικός; Η ζωή είναι ισοπεδωτική, δεν είμαι εγώ. Ναι. Αλλά δεν είμαστε παπαρούνες. Πώς ξέρεις ότι οι παπαρούνες δεν έχουν παρόμοια προβλήματα; Τι προβλήματα να έχουν οι παπαρούνες; Είναι μέρος της φύσης, κάτι θα τις επηρεάζει κι αυτές. Μπορεί να είναι και σοβιέτ, δεν ξέρεις. Τώρα που το λες… οι παπαρούνες έχουν όλες το ίδιο ύψος. Και τι πάει να πει αυτό; Δεν έχουν διαφορές. Ή δεν είναι ορατές. Γεννιούνται ύστερα όλες μαζί. Και μετά όλες μαζί πάλι πάνε καλιά τους. Κι ύστερα επανέρχονται άλλες. Ή μπορεί να είναι κι οι ίδιες, που ξέρεις; Άλλες είναι. Αλά μπορεί να έχεις δίκιο, έχουν κάτι το σοβιέτ.

Οι εναλλακτικές κι ο Pirandello

… αν το θέσουμε σε επαγγελματική βάση, απ’ άποψη αποδοχών δηλαδή και τα λοιπά, το όλο θέμα είναι μια νούλα και μισή. Απ’ την άλλη μπορείς να το αποδώσεις σε αστοχία ή να το αναλύσεις και ψυχολογικά αν θες αλλά όπως και να το δεις πάλι στη νούλα καταλήγεις… καταλαβαίνεις. Ωραία το περιγράφεις αλλά δεν μου λες τι να κάνω. Τίποτα. Αυτά τα πράγματα ή γίνονται ή δεν γίνονται. Δεν μπορεί να μην υπάρχει τρόπος, απλώς τον αγνοούμε. Θα υπάρχει. Αλλά είναι κι η θεά Τύχη, αυτή που τη βάζεις; Δεν είναι ατυχία όταν κάνεις λάθη, είναι μαλακία. Ξέρω χιλιάδες ανθρώπους που έχουν κάνει ένα σωρό μαλακίες και παρ’ όλα αυτά τα κατάφεραν. Αυτοί έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας… τι να πω; Άρα πάλι επανερχόμαστε στην τύχη. Αυτή είναι η εύκολη λύση. Εδώ λέμε ότι κάνω λάθη. Γιατί δεν εξετάζεις το γενικότερο πλαίσιο; Ή τις παραχωρήσεις; Μα εδώ τους παρακαλάς να σ’ εκμεταλλευτούν και δεν θέλουν… τι λέμε τώρα; Δυστυχώς. Θες καφέ; Όχι. Να ένα λάθος. Όταν σου λένε αν θες καφέ πρέπει ν’ απαντήσεις ναι. Ναι, ευχαριστώ. Να είσαι ευχάριστος. Δεν μπορώ να στενοχωριέμαι χαριτωμένα. Κι αυτό είναι ένα στάτους. Έχεις πολλά στάτους. Τι σχέση έχουν τώρα τα στάτους; Πώς δεν έχουν; Πρέπει να επιλέξεις ένα. Κατά προτίμηση του καλού παιδιού που λέει πάντα ναι και χαμογελάει. Να ντυθώ και κολομπίνα μήπως; Κι αυτό του εξυπνάκια, να το αποβάλεις. Δεν κάνω τον έξυπνο, τα ’χω δοκιμάσει όλα αυτά, δεν κάνω άλλη δουλειά. Στον άγιο Φανούριο πήγες; Νόμιζα ότι μιλούσαμε σοβαρά. Σοβαρά μιλάω. Πρέπει να δοκιμάζεις όλες τις εναλλακτικές. Δες Γκαίτε; Ακριβώς.

Οι παροιμίες κι ο Pirandello

Αυτό το «είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε» είναι το πιο σωστό πράγμα που έχω ακούσει. Μιλάς γενικά υποθέτω. Ναι, πάντα. Δεν μπορεί να φταίει ο γιαλός, οπότε θέλει να πει το δεύτερο. Ξέρω τι θέλει να πει. Είναι όταν είσαι σε δίλημμα. Ή όταν είσαι χαμένος. Εγώ επισήμανα την ορθότητα της φράσης. Αλλά μπορεί να θέλει να πει ότι τίποτα δεν πάει καλά. Το ίδιο λέμε. Μπορεί να είσαι χαμένος και να είσαι καλά. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι; Ναι. Δηλαδή καλύτερα ηλίθιος; Μπορεί να εννοεί αυτόν που είναι ολιγαρκής. Γιατί τα λέμε τώρα αυτά; Τι να πεις με τον καφέ; Το Μεσανατολικό;

Οι πορνοστάρ κι ο Pirandello αναρτήθηκε από Pirandello

Πορνοστάρ παιδί μου. Μπορείς να γίνεις πορνοστάρ; Εγώ; Όχι εσύ, γενικώς. Και τι θα γίνει δηλαδή άμα μπορεί; Ε, αυτό. Όλα τα άλλα τα έχουν γραμμένα.

Οι λίρες κι ο Pirandello

Νέες θέσεις εργασίας. Αυτό χρειάζεται. Δεν κατάλαβες, την εργασία δεν την ψάχνεις, την επινοείς. Γιατί είσαι πάντα έτσι ανατρεπτικός; Εδώ μιλάμε για κανονικούς ανθρώπους που θέλουν να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί, δεν μιλάμε για εφευρέτες. Εγώ μιλάω για μπίζνες, τα άλλα όλα είναι μιας δραχμής τα γιασεμιά. Τι ’ναι ο κάβουρας - τι το ζουμί του ε; Ακριβώς. Άμα πας για ψιλά, ψιλά θα πιάσεις, τι θα πιάσεις; Παλιά ζούσε ο κόσμος με ’κείνο το όνειρο με τις λίρες, θυμάσαι; Ναι, τα μασούρια στο κιούπι, πώς δεν θυμάμαι. Ένας άλλος έκανε κι ανασκαφές να βρει τον θησαυρό του Αλή πασά… Να μια καλή μπίζνα. Άμα ψάχνεις βρίσκεις που έλεγε κι ο Ληναίος. Χρυσές, ντάνκα ντάνκα. Δεν πολιτεύτηκε αυτός; Ναι, ήταν και βουλευτής Α΄ Αθηνών το 1989 - 1990. Και πρόκοψε; Ήταν αριστερός.

Οι σκέψεις κι ο Pirandello

Πώς κι από δω τέτοια ώρα; Δεν έχω ύπνο. Μεγάλα καράβια - μεγάλες φουρτούνες. Μπα. Απλώς δεν καταλαβαινόμαστε. Η αλήθεια είναι ότι αυτό παίρνει καιρό. Πόσο καιρό πια; Εξαρτάται απ’ τη σκοπιά που το βλέπει κανείς. Εννοείς ότι όταν δεν εμπλέκεται προσωπικά κάποιος μπορεί να κάνει και τον έξυπνο; Κάτι τέτοιο. Ή να νιώθει ανασφαλής. Μα… εγώ… Εσύ άλλο ήθελες να πεις, ξέρω. Δεν καταλαβαίνω πού σκατά φταίω, είναι πολύ κοινότυπα όλα αυτά. Πρέπει να μπαίνεις στη θέση του άλλου. Το κάνω. Αλλά υπάρχει διαφορετικός τρόπος σκέψης. Αχ αυτές οι σκέψεις… ο καθένας έχει κι από μία.

Τα χαιρετίσματα του Pirandello

Με χαρά βλέπω ότι εκείνος ο φίλος σου ο Ριχάρδος επέστρεψε. Μπορεί να του τη σβουρίσει και να εξαφανιστεί πάλι γι’ αυτό μην λες τίποτα. Εγώ ίσα - ίσα, νομίζω πως θα χαρεί. Και που τον ξέρεις εσύ τον Ριχάρδο και νομίζεις κιόλας πως θα χαρεί; Όλοι χαίρονται όταν τους σκέφτεται κάποιος. Ο Ριχάρδος δεν είναι σαν όλους τους άλλους. Γιατί; Τι διαφορετικό έχει ο Ριχάρδος; Έχει διακυμάνσεις. Μόνο αυτό μπορώ να σου πω. Γιατί; Ξέρεις και κανέναν που να μην έχει; Του Ριχάρδου του αρέσει να ταξιδεύει με πολλά μποφόρ, αυτό εννοώ, καίει φλάντζες. Είναι ζωντανός άνθρωπος. Οι ζωντανοί καίνε και φλάντζες. Τώρα που το λες… έχω να μιλήσω καιρό. Πες του να σε πάρει τηλέφωνο. Κι αν δεν το δει; Παρ’ τον εσύ. Καλά, θ’ ανεβάσω αυτό κι αν το δει θα με πάρει αυτός. Κι αν δεν το δει; Θα ήταν περαστικός. Δεν σε καταλαβαίνω, δεν μπορείς να τον πάρεις ένα τηλέφωνο; Φυσικά και μπορώ. Αλλά δεν θα έχω τι να του πω. Πες του ότι είσαι καλά. Θα το καταλάβει αυτό, όταν δεν είμαι καλά δεν γράφω. Κι αν το δει και δεν σε πάρει; Θα με πάρει. Αν είναι μέσα θα με πάρει σε 5 λεπτά. Κι αν δεν είναι; Ω, αρκετά. Αν δεν με πάρει θα τον πάρω εγώ. Και τώρα θ’ ανεβάσεις αυτό; Δεν είναι πολύ ιδιωτικό; Όλα που γράφω είναι ιδιωτικά. Καλά, δεν θα σου πω εγώ, κάνε ότι θες. Να του γράψω χαιρετισμούς; Γιατί όχι; Κι ότι τον αγαπάμε πολύ να του πεις.

Τα ονειροπερπατήματα του Pirandello

Ξέρεις τι πιθύμησα; Τι; Ένα πεϊνερλί. Από ’κείνα τα παλιά της Δροσιάς. Δεν υπάρχουν πια αυτά. Ή μια μακαρονάδα φούρνου στο Σιτέ. Ούτε Σιτέ υπάρχει πια. Τι πάει να πει αυτό, δεν μπορώ να ονειρεύομαι; Νόμιζα ότι πρόκειται για πραγματικές επιθυμίες. Για πραγματικές πρόκειται. Αλλά μπορώ και να τις ονειρεύομαι.

Οι βαρκούλες κι ο Pirandello

Λόγια. Έχουμε τρελαθεί στα λόγια. Αδιέξοδο, τι να πεις; Το καταλαβαίνω αυτό αλλά είναι ανάγκη να το μοιρολογάμε; Αγανακτείς χωρίς να το θέλεις. Λες να ’ναι κάποιο διαστημικό πρόγραμμα; Ποιο πράγμα; Η υπουργοποίηση Κουβέλη. Δεν ξέρω, μπορεί. Δεν είχαμε με τι να κλαίμε μήπως; Τον θάβουνε πάντως. Ναι, θάβουνε τον ένα και ξεθάβουνε τον άλλον. Λες να ’ναι τίποτα χρωστούμενα; Μπα. Κουβέντα να γίνεται είναι, βάζεις έναν άσχετο στην καρέκλα και τρώει τα αυγά. Ενώ εσύ; Εσύ τρως κανονικά, σε άλλο τραπέζι. Μα θα κάνει μια μαλακία αυτός ο Κουβέλης, δεν θα κάνει; Θα κάνει. Και με το που θα την κάνει τον αποσχηματίζεις και παραμένεις αριστερός και ηγέτης. Και τον απενεργοποιείς και γι’ αργότερα. Νοικοκύρεμα λέγεται, πάστρεμα. Ξεπάστρεμα θες να πεις, λόγω ανοχής. Τι να πεις; Τι να πεις… βαρκούλες μου που πάτε.

Ο λαχανόκηπος κι ο Pirandello

Έκανα μια βόλτα το πρωί εδώ γύρω, στον λαχανόκηπο και φυσικά πουθενά χαβιάρι, μόνο εξαθλιωμένες ζωές στα μανταλάκια. Και τι σου κάνει εντύπωση; Τίποτα, στεναχωριέμαι μόνο που εξαφανίζονται τόσοι άξιοι άνθρωποι.

Τα εδώδιμα αποικιακά κι ο Pirandello

Το “πεθαίνοντας από αλτρουισμό” ή “το άδειο στομάχι” θα έκανε λες περισσότερο γκελ; Διίσταμαι. Τι είναι αυτά, ιστορικά; Αυτοβοήθειας. Πώς να αντιπαρέλθετε το κρίσιμο σημείο. Και πώς το κάνεις αυτό, ταχυδακτυλουργικά; Ο ήρωας καλλιεργεί χορταρικά στο μπαλκόνι, αποδεδειγμένα πράγματα. Αν έχει χώρο μπορεί να εκτρέφει σε κλούβες και πουλερικά. Και το επιτρέπει αυτό η Ευρωπαϊκή Ένωση; Όχι. Αλλά είναι άσχημο κάθε τόσο ένα κοτοπουλάκι; Μιλάς για υποβάθμιση. Είναι υποβάθμιση να εξασφαλίζεις τα προς το ζην; Άλλο στην ύπαιθρο αλλά να κάνεις το διαμέρισμά σου κοτέτσι; Κοίτα, δεν λέω για αγελάδα γιατί που να τη βρεις αλλά μια - δυο κοτούλες, μια ντοματιά… τέτοια. Ήταν που ήταν οι αντικειμενικές αξίες δηλαδή… να τις αποκάνουμε. Μην το λες, ίσως πάρουμε και καμιά επιδότηση αργότερα για εδώδιμα αποικιακά, δεν ξέρεις.

Η άκρη του κόσμου κι ο Pirandello

Και λες ότι αυτή είναι η περίφημη άκρη του κόσμου; Πιθανότατα και να είναι. Υποκειμενικά σκεπτόμενος; Ακριβώς. Και αντικειμενικά; Δεν ορίζεται, σημαίνει ότι είσαι μακριά από οτιδήποτε. Κι αν δεν μπορείς να πας πουθενά; Τότε είναι σαν να είσαι ήδη στην άκρη του κόσμου. Ακόμα κι αν ένας άλλος είναι στο διπλανό διαμέρισμα; Ακόμα και δίπλα σου να στέκεται κάποιος αν δεν μπορείς να τον φτάσεις είναι σαν να είναι αυτός ή εσύ στην άκρη του κόσμου. Τελικά είναι μεγάλος βραχνάς αυτές οι τοποθετήσεις. Είναι θέμα διάθεσης. Άλλωστε δεν είναι παρά ένα θεωρητικό σημείο, άλλο για τον καθένα. Είναι ζήτημα δηλαδή οπτικής. Εγώ θα έλεγα πως είναι μια ποιητική πιπίλα, το θέμα είναι να βρεις τρόπο να περνάς καλά μ’ αυτό που έχεις και να μην χρειάζεται κάθε τόσο να ξενιτεύεσαι. Και πώς το κάνεις αυτό; Με GPS; Με το να χρειάζεσαι όσο γίνεται λιγότερα πράγματα, όσο πιο πολλά θες τόσο πιο μακριά πρέπει συνήθως να πας. Κάλλιο λίγα και στο χέρι δηλαδή; Όποιος το έβγαλε αυτό κάτι ήξερε, σίγουρα. Να μην έχεις απαιτήσεις, αυτό εννοείς. Να έχεις, απλώς να μην τις μελοδραματοποιείς.

Οι σαλάτες κι ο Pirandello

Τι να σου πω; Είναι σαν να κολυμπάμε στο ψέμα. Αλλά δεν είμαστε μόνον εμείς, όλος ο κόσμος κολυμπάει στο ψέμα. Εξαρτάται όμως και σε ποιο ψέμα, έτσι δεν είναι; Ναι αλλά είναι κανόνας. Θα υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά ο κανόνας είναι κανόνας. Τα φάγανε δηλαδή ή δεν τα φάγανε; Πού να ξέρω; Δεν ξέρεις αλλά κάτι πιστεύεις. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ο ήλιος ανατέλλει εξ ανατολών, όλα τα άλλα παίζονται. Αυτό το ξέρω και γω αλλά σου λέω για το Νοβάρτις. Ε, οι μίζες είναι για να παίρνονται, τι σου κάνει εντύπωση; Δηλαδή τις πήραν. Κάποιος θα τις πήρε. Πολύ κουλ σε βλέπω. Τι άλλο να κάνω; Μήνυση; Να οργιστείς, δεν έχεις νεύρα μέσα σου εσύ; Έχω. Αλλά αυτά τα πράγματα γίνονται έτσι για να γίνονται, τη μια μέρα είναι το σκάνδαλο της χρονιάς και την άλλη δεν τα θυμάται κανείς. Αυτό έχεις να πεις; Νομίζω πως ναι. Μα έτσι είναι σαν να τους αθωώνεις. Γιατί; Αν τους καταδικάσω τι θα γίνει νομίζεις; Τίποτα. Αλλά έτσι, να μην μας περνάνε και για λάχανα. Μερικές φορές σκέφτομαι πως θα ήταν καλύτερα να ’μασταν λάχανα, θα μας πότιζαν και όταν μεγαλώναμε αρκετά θα μας κόβανε και θα μπαίναμε στα καλύτερα σπίτια. Σαν σαλάτες; Γιατί, τώρα τι είμαστε;

Το προκάτ κι ο Pirandello

Μα πώς μπορείς κι είσαι πάντα σχεδόν έτσι ψύχραιμος; Κρατάω αποστάσεις ενώ εσύ… Ενώ εγώ τι; Τα παίρνεις όλα προσωπικά. Θες να πεις πως δεν είμαι αντικειμενικός; Κάνεις ό,τι μπορείς, δεν λέω. Δεν λες αλλά αυτό εννοείς. Να, δεν μπορείς να κάνεις μια συζήτηση δίχως να τη φιλτράρεις. Δεν τη φιλτράρω, απλώς δεν είμαι τέρας αδιαφορίας. Το πολύ ενδιαφέρον βλάπτει, χρειάζεται ένα μέτρο. Μου βγαίνει αυθόρμητα. Να περιορίσεις τον αυθορμητισμό σου τότε. Μα εγώ σε ρώτησα πώς μπορείς κι είσαι έτσι ψύχραιμος, δεν σε ρώτησα τι πρέπει να περιορίσω. Δεν κατάλαβα ότι έπρεπε να δώσω κάποια συγκεκριμένη απάντηση, νόμιζα πως κουβεντιάζαμε. Κουβεντιάζουμε αλλά άλλα ρωτάω κι άλλα απαντάς. Ρώτα με κάτι άλλο τότε που να μην έχει προεκτάσεις. Μα αυτό δεν θα ήταν συζήτηση. Ρώτα με κάτι για την τέχνη. Με κουράζουν οι συζητήσεις για την τέχνη. Ρώτα με κάτι άλλο τότε, για την πολιτική… τον έρωτα… τόσα θέματα υπάρχουν. Δεν μπορώ να συζητάω προκάτ. Κακώς. Στο προκάτ ξέρεις τι βλέπεις, δεν παραγγέλνεις κάτι και παραλαμβάνεις κάτι άλλο. Αυτό το κάνεις με τα ρούχα ή τα σπίτια, δεν το κάνεις όταν συζητάς. Ναι αλλά έτσι μπορείς να μένεις και ψύχραιμος, δεν σου ’ρχεται κεραμίδα. Αυτό είναι προκάτ ψυχραιμία. Με ρώτησες πώς το κάνω, δεν με ρώτησες τι είναι.

Η ανάπτυξη κι ο Pirandello

Και δεν μου λες, εμείς γιατί δεν έχουμε φαβέλες; Γιατί δεν έχουμε ακόμη θέλεις να πεις. Ναι, δεν μπορούμε; Δεν είμαστε αρκετά ανεπτυγμένοι μάλλον, μην ξεχνάς ότι μόλις αρχίσαμε. Δηλαδή για πότε το υπολογίζεις; Να ζούμε σε χαβούζες; Δεν ξέρω, σε καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Τόσο πολύ; Βιάζεσαι; Δεν θα το ’λεγα, από περιέργεια. Δεν γίνονται απ’ τη μια μέρα στην άλλη αυτά τα πράγματα, παίρνουν χρόνο. Κάτι σαν την ανάπτυξη δηλαδή γιατί κι αυτή θέλει χρόνο. Ναι, αλλά ανάπτυξη απ’ την ανάποδη. Δηλαδή; Να, για ν’ αναπτυχτούμε κανονικά, θα φτωχοποιηθούμε εμείς πρώτα για να γιγαντοθούνε οι άλλοι, έτσι γίνεται. Δεν το ’ξερα. Εμ τι νόμιζες; Δεν είναι εύκολα αυτά τα πράγματα, θέλει και κόπο και τρόπο. Πολεοδομικά εννοείς; Θα είναι σαν νέα αρχιτεκτονική. Αλλά πιο σοσιαλιστική, δεν θα ’χεις τίποτα αλλά όλα θ’ ανήκουν σε όλους. Και μετά; Θα είμαστε κάτι σαν νεομαοϊκοί. Δεν θα είμαστε δηλαδή μόνο φτωχοί; Θα είμαστε φτωχοί με όραμα όμως, όχι ό,τι ό,τι φτωχοί.

Οι αεροθερμίες κι ο Pirandello

Τι έχεις; Αεροθερμίες. Τι είναι αυτό; Είδος θέρμανσης. Κι είναι καλό; Διαβολάκι, το βάζεις στο ένα μέτρο και βγάζεις ύστερα μέχρι και τα παπούτσια σου. Σοβαρά; Μπέμπελη.

Το ρ της διαφθοράς κι ο Pirandello

Θολό το τοπίο. Είναι η συννεφιά. Είναι που μας έχει μαυρίσει το μάτι. Λένε ότι αύριο θα στρώσει ο καιρός. Ο καιρός μπορεί, για τη θολούρα δεν ξέρω. Νομίζεις ότι ματαιοπονούμε; Αν υπήρχε λίγη τσίπα… αλλά δεν υπάρχει. Είδες τι κάνει ένα ρ;

Η μυγοσπέκουλα κι ο Pirandello

Ξέρεις τη μύγα Χόγκεν; Όχι, τι είναι αυτή; Μύγα. Και τι το ιδιαίτερο έχει; Τίποτα θεωρητικά… αν εξαιρέσεις τους αγώνες τους κατά της θανατικής ποινής. Και στην πράξη; Είναι πολύ ενοχλητική. Τι κάνει δηλαδή; Να, κάθεται στη μαρμελάδα και ζουζουνίζει πάνω απ’ το κεφάλι σου. Μα αυτό κάνουν όλες οι μύγες. Ακριβώς. Αλλά αυτή λέγεται Χόγκεν. Κάτι μου θυμίζει αυτό. Έλα τώρα, μην κατεβάζουμε το επίπεδο. Εσύ το κάνεις μιλώντας γι’ αυτές τις Χόγκεν. Εγώ προσπαθώ απλώς ν’ αποστασιοποιηθώ. Πώς; Κάνοντας μυγοσπέκουλα; Γιατί, οι άλλοι τι νομίζεις πως κάνουν; Μακροπολιτική;

Η Λογική κι ο Pirandello

Έτσι δεν γίνεται κάθε φορά που πάει κάποιος να κουνηθεί; Μα εδώ λέμε για τη Μακεδονία. Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Κι άμα καείς στον χυλό… Φυσάς και το γιαούρτι, ξέρω. αλλά ποιος μωρέ τα λογαριάζει αυτά; Τι αντιπροσωπεύει η αντισυγκέντρωση, ξέρεις; Φαντάζομαι πως θα είναι εθνικιστές. Και τι θέλουν; Την Μακεδονία ελληνική, τι άλλο; Γιατί; Οι άλλοι δηλαδή τι θέλουν; Δεν ξέρω, τα ίδια. Άρα προβοκάτσια για την προβοκάτσια. Δάκτυλος. Δάκτυλος ποιανού; Δεν κάνατε Λογική στο σχολείο; Κάναμε. Και δεν σ’ έμαθαν την εις άτοπον απαγωγή;

Τα συνθήματα κι ο Pirandello

Που σκατά τον βρήκε αυτόν τον Κοτζιά που είναι και πανεπιστημιακός; Λουλούδια αυτοί του ΣΥΡΙΖΑ. Αφρόκρεμα. Η πινακοθήκη των ηλιθίων. Καλύτερα θα τα έλεγε ο Μπόζο. Γι’ αυτό την ήθελε την κρατική τηλεόραση; Θέλω να δω τι θα γίνει στο Σύνταγμα. Τι θες να γίνει; Κρότου – λάμψης. Κι ο κόσμος; Ευχέλαιο. Ευχέλαιο κι αλάτι να φύγουν. Πάνω απ’ τα λουλουδάδικα αδελφές μου, πάνω απ’ τα λουλουδάδικα. Τα λουλούδια στον λαό. Όχι άλλους Κοτζιάδες. Να καούν τα κάρβουνα. Αυτό πώς σου ήρθε; Τι να πω; Να τους παλουκώσουν; Σωστά. Να καούν τα πορτρέτα των μουφοαριστεριστών. Έξω οι παντοπώλες. Εμπρός, εμπρός στον αγώνα. Κάτω οι καρεκλοκένταυροι. Τα βρακιά μας θέλουμε. Ρε σάρισα που σας χρειάζεται… ~Σάρισα, σάρισα στους εκχωρητές. Τι λες, δεν φτάνουν αυτά; Φτάνουν. Ποιος τα ακούει άλλωστε;

Οι μύχιες σκέψεις του Pirandello

Τι λες για όλα αυτά με τα συλλαλητήρια; Ότι θα δουλέψουν τα ξενοδοχεία. Εκτός απ’ αυτό. Ανυπομονώ να μάθω πότε θα στήσουμε τις κρεμάλες. Για ποιο πράγμα; Αφορμές έχουμε, στη διαδικασία σκοντάφτουμε. Εντάξει, να μην το κάνουμε και Γουδί. Δεν μαζεύεις κάθε μέρα τόσο κόσμο για πλάκα, που θα βρούμε ανάλογη ευκαιρία; Εννοείς το γνωστό θέμα; Αυτό εννοώ αλλά από Βασιλίσσης Αμαλίας και Βασιλίσσης Σοφίας γωνία, εκεί είναι το πρόβλημα. Μα νόμιζα ότι μιλάγαμε για τα Σκόπια. Γι’ αυτά μιλάμε. Αλλά το πρόβλημα είναι εδώ, σε ’κείνη τη σφηκοφωλιά. Καλά, ας τα αφήσουμε αυτά τώρα. Και τα πατριωτικά; Προηγούνται τα περί αναισθησίας. Και τα του κλήρου; Το ξέρεις το ανέκδοτο; Ε, για την υγρασία θα τα πούμε μετά.

Οι αλεπούδες κι ο Pirandello

Όλες αυτές τις μέρες σκέφτομαι τι κάνει η αλεπού στο παζάρι. Και που κατέληξες; Πουθενά, βλέπεις εσύ κανένα παζάρι; Θα είναι που έχουν διαφοροποιηθεί οι αγορές. Αυτό λες να ’ναι; Τι άλλο λες; Να μασκαρεύτηκαν οι αλεπούδες. Σε τι; Ας πούμε σε πουτάνες. Ή σε πολιτικούς. Κάτι θα ’χεις στον νου σου για να το λες. Εμ, έχω. Πώς να μην έχω;

Ο υπαρκτός σοσιαλισμός κι ο Pirandello

Κουράστηκα να φαντάζομαι διαρκώς πράγματα, δεν πάει πουθενά. Γιατί λες κουράστηκα και δεν λες βαρέθηκα; Έστω, βαρέθηκα. Έτσι είναι η ζωή, έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Μπαΐλντησα με τα φούμαρα, θέλω κάτι χειροπιαστό. Και γω πιθύμησα ένα ζαχαρωτό. Αλλά δεν μου το επιτρέπει ο γιατρός. Τι σχέση έχει το ζαχαρωτό μ’ αυτά που σου λέω εγώ; Ήθελα να σου δείξω πως συμπάσχω. Χαβιάρι για τις γάτες. Πάει; Δεν πάει. Τι έπαθες πάλι; Σκέφτομαι. Και; Αυτό που σου ’πα. Αν το εκτιμούν γιατί όχι; Μόνο που δεν πρόκειται για γάτες, οι γάτες θα το εκτιμούσαν. Φταις κι εσύ όμως. Φταίω γιατί είχα τα μυαλά μου πάνω απ’ το κεφάλι. Αλλά πάει το χαβιάρι για τις γάτες; Δεν πάει. Δώσε το και συ αλλού αυτό το παλιοχαβιάρι, λύσσαξες μ’ αυτές τις γάτες. Δεν φταίνε οι γάτες. Και ποιος φταίει; Ο υπαρκτός σοσιαλισμός; Εσύ να μου πεις.

Η ισοπαλία κι ο Pirandello

Δεν σ’ αρέσει το ένα δεν σ’ αρέσει το άλλο, βρες κάτι που να σ’ αρέσει τέλος πάντων. Το θεωρείς εύκολο; Τίποτα δεν είναι εύκολο αλλά τα καλά δεν θέλουν σπρώξιμο. Και τι θέλουν; Άλλα πράγματα. Σαν τι πράγματα; Δεν ξέρω, άλλα για τον καθένα. Κι εσύ; Τι εγώ; Εσένα, υπάρχουν πράγματα που σου αρέσουν; Θα υπάρχουν. Δηλαδή κι εσύ, μια απ’ τα ίδια. Γιατί να διαφέρω εγώ; Γιατί είσαι όλο υποδείξεις, κάνε έτσι, μην κάνεις το άλλο… όλο λόγια. Έτσι λες; Ότι είμαι όλο λόγια; Έχω άδικο; Δεν έχει σημασία, μπορεί να είμαι έτσι που λες. Δεν έχεις και σπουδαίο ηθικό σήμερα, αυτό βλέπω. Από πού το συμπεραίνεις αυτό; Άλλη φορά θα μου έβαζες τις φωνές. Για ποιο λόγο; Που σου βγήκα με κόκκινο. Και τι βγήκε μ’ αυτό; Πώς δεν τα καταπίνω αμάσητα εκείνα που λες. Αν το θεωρείς σοβαρό τώρα αυτό εντάξει, κέρδισες. Δεν σε νοιάζει; Καθόλου. Δεν έχει γούστο έτσι, κανονικά πρέπει να εκνευριστείς. Γιατί να εκνευριστώ; Που σε κέρδισα, έτσι γίνεται. Με κέρδισες στα λόγια… αλλά αν σ’ αρέσει αυτό κέρδισα μάλλον εγώ. Δεν καταλαβαίνω. Δεν πειράζει, καταλαβαίνω εγώ.

Η απορία του Pirandello

Περίεργη ζωή κάνουμε. Γιατί; Τι το περίεργο βλέπεις; Εσύ δηλαδή δεν βλέπεις τίποτα περίεργο; Όλα μοιάζουν να ’ναι στη θέση τους. Κι αυτό σου φαίνεται λογικό;

Το φοιτητικό κίνημα κι ο Pirandello

Σαν πλανόδια απελπισία είμαστε. Τι θες να σου κάνει κι ο κόσμος; Ο κόσμος δεν μπορεί, η κυβέρνηση δεν μπορεί, ποιος μπορεί; Μπορεί αύριο να ’ναι καλύτερα τα πράγματα. Με δουλεύεις; Μ’ αναγκάζεις. Δηλαδή ούτε να μιλάμε δεν θα μπορούμε τώρα; Και με το να περιφέρουμε την απελπισία μας από δω κι από κει τι βγαίνει; Παλιά λέγαμε τουλάχιστον συνθήματα, πώς θαρρείς έγινε το Πολυτεχνείο; Δεν έχουμε χούντα, αν είχαμε κάτι θα γινόταν. Τι εννοείς; Τότε είχες με ποιον να τα βάλεις ενώ τώρα σου βγαίνει ο αριστερός από δεξιά και δεν έχεις πλάτη, δεν έχεις τι να επικαλεστείς. Έχεις το «συμπαράσταση λαέ», πώς δεν έχεις; Ναι αλλά αυτό το λέγανε οι φοιτητές, τώρα ποιος να το πει; Τι, δεν έχουμε φοιτητές;

Η σκέψη του Pirandello

Δεν μου κατεβαίνει τίποτα. Για ποιο πράγμα; Για δουλειά. Εγώ κάτι σκέφτηκα. Για λέγε. Αν κάποιος σύστηνε τίποτα γραφεία ευρέσεως ανεργίας θα θησαύριζε. Και γιατί δεν το επιχειρείς; Γιατί θα ήταν αντιδεοντολογικό. Δηλαδή σοβαρολογείς; Όχι. Αλλά κατά βάθος σε όλους αρέσει να κάθονται.

Οι προδιαγραφές κι ο Pirandello

Τελικά μου φαίνεται πως θα μείνουμε εμείς κι εμείς. Τι εννοείς; Εννοώ ότι φεύγει ο ένας, φεύγει ο άλλος… πού θα πάει αυτό το κακό; Δεν σε πιάνω. Μην κάνεις ότι δεν με καταλαβαίνεις, μυρίζει το πράγμα από μακριά. Και πάλι δεν σε καταλαβαίνω. Εννοώ τις αποχωρίσεις. Έχει πέσει εξαφανιζόλ. Πέθανε κι άλλος; Όχι… τουλάχιστον κάποιος που να τον ξέρω. Λες ότι συνεχίζουμε τα καλά του ’17; Εεε… όχι. Αλλά έχουμε τις προδιαγραφές.

Οι αοριστολογίες κι ο Pirandello

Αν θες τη γνώμη μου όλα αυτά που λες δεν είναι παρά αοριστολογίες. Συμφωνώ. Δηλαδή το ξέρεις. Ναι. Αλλά καλύτερα αοριστολογίες κι άγιος ο Θεός παρά αυτά που μου ’ρχονται να πω. Γιατί δεν λες κάτι για το MEGA; Για όλες αυτές τις οικογένειες που θα μείνουν στον δρόμο; Τι θ’ αλλάξει άμα το πω και εγώ; Πώς… κάτι θα είναι κι αυτό. Το ξέρω. αλλά αν είναι κάποιος να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα δεν ξέρω γιατί πρέπει να το κάνω εγώ. Και κλείνεις τα μάτια. Πιθανόν. Αλλά ξέρεις τι άλλο σκέφτηκα σήμερα; Τι; Πώς είναι ένας τυφλός στον κόσμο των βλεπόντων. Του κουνάνε όλοι το δάκτυλο κι αυτός δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Μπορεί και να μπορεί, δεν το ξέρεις… Ούτε κοινωνικές υπηρεσίες έχουμε… ούτε τίποτα. Μόνο περίσσια αναλγησία. Κι αν ρωτούσαμε κάποιον τυφλό για το MEGA θα μας έλεγε να πάμε να γαμηθούμε κι εμείς και αυτό, αυτό θα μας έλεγε. Εντάξει, έναν τυφλό μπορεί να μην τον ένοιαζε αλλά υπάρχουν κι άλλοι. Δεν μου λες, πού είναι η Τρέμη; Σπίτι της φαντάζομαι. Και πρέπει να χολοσκάω εγώ αν θα ’χει η Τρέμη δουλειά; Δεν μιλάω για την Τρέμη. Ναι αλλά έτσι κι αλλάξουν τα πράγματα η πρώτη που θα ’χει δουλειά θα ’ναι πάλι η Τρέμη, δεν θα ’μαι εγώ. Διακρίνω μια εμπάθεια. Κι εγώ διακρίνω ένα μεγάλο σκατό, δεν ξέρω αν είναι τηλεοπτικό. Τι είναι τώρα αυτό; Κοινωνική προσέγγιση; Τίποτα. Ζούμε στην Ελλάδα των αοριστολογιών, είπαμε.

Η καρέκλα κι ο Pirandello

Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Σαν να είμαι ένας άλλος. Μπορεί και να είσαι. Διατηρώ την ίδια ταυτότητα. Αυτό δεν λέει τίποτα. Λέει το όνομά μου, έχει τη φωτογραφία και τη τζίφρα μου. Αν νομίζεις ότι είσαι αυτός που λέει η ταυτότητα εντάξει. Αλλά εγώ μιλάω γι’ αυτά που δεν αναγράφονται στην ταυτότητα. Όλα ήταν εντάξει. Μέχρι που άρχισες να αμφιβάλεις. Δεν αμφιβάλω, το νιώθω. Συμβιβάσου μ’ αυτό το καινούργιο που νιώθεις τότε και ξέχασε την ταυτότητα. Αυτό το καινούργιο είναι σαν άσπρο χαρτί, δεν λέει τίποτα, δεν ξέρω ποιος είμαι. Ξέρεις. Απλώς δεν σ’ αρέσει. Ούτε αυτό το ξέρω. Σήκω και περπάτα πάνω - κάτω. Ορίστε. Είσαι εσύ, δεν είσαι; Όταν περπατάω ναι. Πιες λίγο νερό. Ορίστε. Ήπιες; Ήπια. Εσύ ή κάποιος άλλος; Εγώ. Αλλά όταν κάθομαι πίσω σ’ αυτήν τη καρέκλα δεν νιώθω εγώ… νιώθω άδειος. Άλλαξε καρέκλα. Ή κάτσε στον καναπέ. Κι εκεί νιώθεις άδειος; Δεν ξέρω, νομίζω. Είναι θέμα στάσης. Είναι θέμα στάσης και πρέπει να κινείσαι, να μην κάθεσαι. Εγώ σου μιλάω για το πώς νιώθω κι εσύ με κοροϊδεύεις. Κάθε μέρα το νιώθεις αυτό; Κάθε μέρα. Απ’ τη στιγμή που κάθομαι σ’ αυτήν την καρέκλα. Το νιώθεις κι όταν ξαπλώνεις; Εκεί νιώθω κουρασμένος. Άρα έχω δίκιο, φταίει η καρέκλα. Δεν φταίει η καρέκλα και το ξέρεις, εγώ φταίω. Αυτή η καρέκλα αντιπροσωπεύει για σένα κάτι που όλο το άλλο σου εγώ δεν το θέλει, γι’ αυτό αντιδράς. Μα δεν μπορεί να φταίει η καρέκλα, τι ξέρει η καρέκλα; Τίποτα. Ενώ εσύ ξέρεις. Και απαιτείς απ’ τον εαυτό σου πράγματα, πράγματα που όταν περπατάς ή όταν πίνεις νερό δεν τα απαιτείς, αυτό είναι. Και τι να κάνω; Τίποτα, αγνόησέ την. Αγνόησέ την και κάνε τη δουλειά σου όπως κάθε μέρα, χωρίς απαιτήσεις, δεν χτυπάς κάρτα. Και θα βρω έτσι τον εαυτό μου; Εξαρτάται ποιον εαυτό ψάχνεις, δεν είμαστε πάντα ίδιοι. Μάλλον… νιώθω καλύτερα ήδη. Είδες; Είναι που δίνεις σημασία σε ασήμαντα πράγματα, πρέπει ν’ αφήνεις το μυαλό σου ελεύθερο να σε πηγαίνει αυτό, εσύ ν’ ακολουθείς. Ωραία. Και τι να κάνω τώρα; Γράψε κάτι. Τι; Γράψε αυτά που είπαμε για την καρέκλα.

Το «Ο Τσε αυτοκτόνησε» κι ο Pirandello

Και τώρα που ξαναπεράσαμε τον Ρουβίκωνα… Κολιάτσου - Παγκράτι τον κάναμε… μέχρι νεωτέρας δεν έχω να πω κάτι άλλο. Ή έχω. Διαβάζω Μάρκαρη που μου είναι πολύ ευχάριστος… ξεφεύγεις με τους φόνους και αποστασιοποιείσαι θες - δεν θες. Τον συνιστώ ανεπιφύλαχτα. Άσε που προτιμώ την Ελλάδα των φόνων απ’ αυτή του σέρνεσαι… Αυτό καλύτερα μην το γράψεις. Το έγραψα ήδη. Αλλά γιατί θα ήταν καλύτερα να μην το πω; Γιατί θα τους βάλεις πάλι να τρέχουν να κρυφτούν, πάνω που δημιούργησες ένα καλό κλίμα. Μα δεν ακριβολογώ, μια μπηχτή είναι για την αδράνεια. Αφού ξέρεις ότι ο κόσμος προτιμάει πιο κουλάτα πράγματα, δεν είδες πόσοι πολλοί σου ευχήθηκαν; Αυτό ήταν άλλο, οι ευχές είναι ανώδυνες… άσε που πιάστηκε το χέρι μου με τις ευχαριστίες. Δεν βάζεις μυαλό. Σύστησα έναν συγγραφέα, δεν καταλαβαίνω… πού το κακό; Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Ναι αλλά αυτό είναι το διασκεδαστικό. Πώς μπορείς και διασκεδάζεις; Δεν σε καταλαβαίνω. Ούτε εγώ τα καταλαβαίνω όλα, δεν πειράζει. Τέλος πάντων, ποιο βιβλίο διάβασες; Το ο Τσε αυτοκτόνησε. Κατάλαβα, θα είναι τίποτα αντιστασιακό. Όχι ακριβώς, λέει για τις αλχημείες της μεταπολίτευσης όμως. Κι ο Μάρκαρης είναι ούτως ή άλλως καλός. Εσύ; Κανένα νεώτερο; Είμαι στο ίσως, θα δω.

Τα σκουπίδια κι ο Pirandello

Απάντησέ μου, ξέρεις για πιο λόγο γράφεις; Γιατί έτσι ήρθαν τα πράγματα και γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Γιατί ρωτάς; Δεν είναι στη μέση δηλαδή κάποιο όνειρο; Όχι, δεν νομίζω. Εντάξει… κάποιες φιλοδοξίες είχα αλλά αυτό κράτησε μάλλον λίγο. Κι από δω και πέρα; Από δω και πέρα τίποτα. Αυτά που βλέπεις. Πώς τίποτα; Έχεις τον δημόσιο λόγο. Ούτε αυτός μου λέει τίποτα. Αν δεν σου έλεγε δεν θα τον έκανες. Βασικά πρόκειται για μονόλογο, περνούν όλα ξώφαλτσα. Υπάρχουν άνθρωποι που σε διαβάζουν, δεν φτάνει; Δεν ξέρω, μπορεί και να φτάνει αλλά το πιο δύσκολο με τον δημόσιο λόγο δεν είναι αυτό, είναι ότι είναι σαν να ανοίγεις το παράθυρο και να πετάς τα σκουπίδια σου απ’ το μπαλκόνι, δεν ξέρεις σε ποιανού το κεφάλι θα πέσουν. Ναι αλλά εσύ ξελαφρώνεις… είναι κάτι θέλω να πω. Ξελαφρώνω… έτσι λες; Γιατί δεν είναι έτσι; Ξέρεις τι είναι τα σκουπίδια; Φυσικά. Δεν ξέρεις. Τι είναι; Μια αέναη διαδικασία. Βάζεις μέσα πράγματα, τα επεξεργάζεσαι και τα επιστρέφεις υπό μορφή σκουπιδιών. Αλλά επί της ουσίας ό,τι μπαίνει, βγαίνει.

Οι αξίες κι ο Pirandello

Ξέρεις τι είναι ο πάφιλας; Ψευδάργυρος νομίζω… ευτελές μέταλλο, γιατί; Γιατί κάπου διάβασα ότι είναι τα στολίδια των αλόγων κι ότι προέρχεται απ’ τα τουρκικά ή κάτι τέτοιο. Και τα στολίδια των αλόγων από τι είναι; Από κάτι. Σίγουρα δεν είναι χρυσός. Από πότε ενδιαφέρεσαι για τον χρυσό; Ψάχνω μια σταθερή αξία. Και βρήκες τον πάφιλα; Νομίζω ότι ταιριάζει. Δεν πολυχρησιμοποιείται βέβαια… όπως και οι δεκάρες αλλά κάποτε όλα αυτά είχαν κάποια αξία. Αν έχεις τίποτα κοιτάσματα… κάτι θα έπιανε. Εσένα δεν σ’ απασχολούν οι αξίες; Εγώ τις βλέπω εμπειρικά. Τι πάει να πει αυτό; Ότι δεν επενδύω. Δεν χρησιμοποίησες πάφιλα για το συγκεκριμένο έργο; Χρησιμοποίησα. Αλλά το έκανα γιατί δεν κόστιζε τίποτα κι είχε ένα σχήμα, δεν το χρησιμοποίησα για την αξία του. Του έδωσες όμως μια άλλη αξία. Τι αξία; Αυτά είναι πολύ θεωρητικά πράγματα. Δεν λες ότι το συγκεκριμένο έργο έχει κάποια αξία; Ναι, θεωρητική, δεν σοβαρολογώ. Βρε παιδί μου αυτό το πράγμα αν πουληθεί δεν κάνει κάποια λεφτά; Κάνει. Αλλά η αξία του εξαφανίζεται όταν έχει μπροστά αυτό το αν. Και τι είναι αυτό το αν που εξαφανίζει αξίες; Το μισό παν νομίζω. Μπορεί και το όλον. Εμένα πάλι τα περισσότερα πράγματα που έχω μου φαίνονται άχρηστα. Μπορεί να μην είναι ολωσδιόλου βέβαια. Ή και να έχουν αξία. Αλλά εκεί ακριβώς βρίσκεται και το θέμα μου, στις αξίες. Δηλαδή; Δεν είναι αντικειμενικές. Για παράδειγμα για κάποιον έχει αξία ένα Σαββατοκύριακο στις ερημιές, είναι πολύτιμο. Για έναν άλλον το ίδιο πράγμα είναι τελείως αδιάφορο ή απεχθές. Ή ένας να δουλεύει όλη του τη ζωή για ν’ αποκτήσει ένα σπίτι ενώ ένας άλλος βολεύεται μια χαρά σ’ ένα ενοικιαζόμενο και προτιμάει να ξοδεύει το υστέρημά του σε μπύρες. Αυτά είναι όμως λίγο έως πολύ καταναλωτικά παραδείγματα και μένα το πρόβλημά μου βρίσκεται κατά κύριο λόγο στις ηθικές, αυτές που καθορίζουν τι θα είσαι τελικά ως άνθρωπος. Βασικά δεν μ’ ενοχλεί το ότι υπάρχουν, καλά κάνουν και υπάρχουν. Μ’ ενοχλεί όμως που είναι απλώς μόστρα, βιτρίνα. Κι ούτε αυτό μ’ ενοχλεί τόσο, μ’ ενοχλεί περισσότερο που κάποιοι προσπαθούν να τις περάσουν και ως απαράβατες. Ενώ όλοι ξέρουν ότι όλοι τις γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια και τις ερμηνεύουν πάντα με το πώς τους βολεύει. Και άρα, υπάρχουν ή δεν υπάρχουν αξίες; Αυτό είναι το ζήτημα. Και είναι και το άλλο, που είναι όλα αμφιλεγόμενα, ο Έλιοτ Νες για παράδειγμα που ήταν κατά κανόνα έντιμος άνθρωπος, ήταν όντως ή ήταν εμμονικός; Ή ο φόνος. Στον πόλεμο λέγεται ανδραγάθημα… καθήκον ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Επιλέγεις την όψη του νομίσματος που θες. Ναι, έχεις δικαίωμα επιλογής. Αλλά δεν παύει να υπάρχει κι η άλλη όψη, αυτή που λέει ότι ο άλλος είναι που έχει δίκιο, όχι εσύ. Ή μπορεί να ισχύουν και τα δύο. Γι’ αυτό υπάρχουν τα δικαστήρια. Αλλά κι εκεί αποφασίζουν άνθρωποι και παίζονται πράγματα… τίποτα δεν είναι αυτό και μόνο αυτό, υπάρχουν παραθυράκια, τροπολογίες κι ένα σωρό τζιριτζάτζουλες. Γι’ αυτό τα ’χω με τις αξίες. Γιατί είναι και δεν είναι. Και γιατί ενώ είναι τέτοιες που είναι σε βάζουν σε καλούπια και σε κάνουν γρανάζι. Κι να ’σαι και γρανάζι… αφού δεν μπορείς να είσαι κάτι άλλο ας είσαι και γρανάζι. Αλλά να γυρνάς έτσι στα κουτουρού; Να μην ξέρεις τι αντιπροσωπεύεις; Ο κόσμος δεν έχει να φάει, το τι αντιπροσωπεύει τον νοιάζει; Μπορεί να μην τον νοιάζει. Αλλά ας πάψουμε να μιλάμε και για αξίες. Να δούμε τώρα τι γίνεται. Κι όχι μην το κάνεις αυτό, είναι κακό. Γιατί για να τα λες αυτά πρέπει να μπορείς και να τα αντιπροσωπεύεις, άμα δεν μπορείς τι τα λες;

Το κοπάδι κι ο Pirandello

Θα πάω με το κοπάδι. Του Γιλμάζ Γκιουνέι; Των εορτών. Και τι θα κάνεις; Θ’ ανάψω φωτάκια, κεράκια… ξέρεις, τα καθιερωμένα. Και θα ευχηθώ σε όλους χρόνια πολλά. Και καλή χρονιά φυσικά. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να συμμορφωθώ κι εγώ; Αν δεν θέλεις δεν είναι απαραίτητο, όλοι εδώ ξέρουν ότι είσαι αγενής. Εγώ; Αγενής; Όχι αγενής ακριβώς… κάπως σαν αχινός. Δεν μ’ αρέσει αυτό. Πώς σου φαίνεται το σκαντζόχοιρος; Αυτό εντάξει, λένε ότι φέρνει τύχη. Εντάξει. Θα ευχηθείς τώρα; Ναι… καλή τύχη, σε όλους.

Ο τοίχος κι ο Pirandello

Σαν να μιλάω με τον τοίχο. Και τι σου λέει; Ο συγκεκριμένος; Ναι. Ότι έχει πιάσει λίγη υγρασία. Είναι καλό να ξέρεις σε ποια ακριβώς κατάσταση βρίσκεσαι. Δεν εννοούσα αυτό διάβολε. Ξέρω τι εννοούσες. Τότε γιατί δεν μιλάς; Άλλοτε λέγαμε ένα σωρό πράγματα. Δεν μ’ αρέσει να το διακινδυνεύω. Να διακινδυνεύεις τι; Μην σου πέσει η υπόληψη; Το ένα φέρνει το άλλο, δεν το κάνω επίτηδες. Δεν σε καταλαβαίνω, τι φοβάσαι; Υπάρχει τόσος συντηρητισμός γύρω. Εγώ βλέπω μόνον κουνάβια που σέρνονται. Ναι. Αλλά και τα κουνάβια δαγκώνουν. Μην μου πεις ότι τρέμεις τώρα και τα κουνάβια; Εγώ έχω κάνει τον κύκλο μου, εσύ βάζε τα μ’ όποιον θες. Να μιλάω λοιπόν με τον τοίχο; Αυτό θες; Γιατί; Οι άλλοι τι νομίζεις ότι κάνουν; Τέτοια κατάντια λοιπόν. Τέτοια.

Η περηφάνια κι ο Pirandello

Δεν ξέρω αν πραγματικά δεν καταλαβαίνεις ή αν παριστάνεις τον τρελό… Ηρέμησε, ούτε σε κριτικάρω ούτε τίποτα. Ποιος ενδιαφέρεται για την κριτική σου; Αν σε πειράζουν αυτά που λέω να μην μιλάμε. Με απειλείς τώρα; Εγώ προσπαθώ να βοηθήσω. Τίποτα δεν προσπαθείς. Και ξέρεις γιατί; Γιατί εσύ έχεις τα πράγματά σου λυμένα, έδεσες τον γάιδαρό σου και δεν σ’ ενδιαφέρει τι γίνεται. Απλώς δεν γίνομαι έρμαιο των καταστάσεων. Εσύ… ναι βέβαια, εσύ είσαι πάντα υπεράνω. Ω έλα πια, πάψε να κατηγορείς εμένα και δες τι δεν κάνεις εσύ καλά, κρύβεσαι πίσω απ’ το δάκτυλο. Τι πρέπει να κάνω δηλαδή; Να βγω έξω να φωνάζω; Αντί να φωνάζεις να κοιτάξεις να βρεις μια λύση. Λύση; Για ποιο θέμα; Για όλα. Τι νομίζεις πώς κάνεις μ’ αυτά τα κειμενάκια; Να παρατήσω δηλαδή και το γράψιμο; Δεν είναι πανάκια το γράψιμο. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω, δεν το κάνω από επίδειξη. Να βγεις έξω να δεις τι γίνεται, να κάνεις κάτι. Τι; Να μαζέψω πέτρες; Δεν μπορεί να μην υπάρχει κάποιο νόημα σ’ όλα αυτά, απλώς δεν το βλέπεις. Δηλαδή εγώ φταίω. Δεν θέλω να πω αυτό, φταίνε διάφορα πράγματα. Είπες ότι είναι ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα, ότι υπάρχει κάτι που δεν βλέπω. Ναι αλλά δεν μπορώ να ξέρω τι είναι αυτό, εσύ πρέπει να το βρεις. Οι θεωρίες είναι πάντα ωραίες, ξέρω κι εγώ να σου πω θεωρίες. Δεν μιλάς. Είναι άλλο να γράφεις και άλλο να μιλάς. Ξέρεις, το μόνο που δεν θέλω είναι να παριστάνω τον διασκεδαστικό. Είσαι περήφανος, αυτό φταίει. Κι η περηφάνια σκοτώνει.

Τα λόγια του αέρα κι ο Pirandello

Και με τη μεταφυσική τι γίνεται; Τι θες να γίνεται; Πιστεύεις βρε παιδί μου στο μεταφυσικό; Αυτό εννοώ. Είναι πολύ φλου θέμα αυτό. Δεν εννοώ αν πιστεύεις στα φαντάσματα, εννοώ στη ζωή μετά θάνατο. Θάνατος = πάπαλα… εκτός κι αν εννοείς κάτι διαφορετικό. Φυσικά, δεν εννοώ αν θα σηκωθεί ο πεθαμένος να πάει να πάρει ψωμί, εννοώ αν πιστεύεις ότι μπορεί να υπάρχει και κάτι άλλο εκτός απ’ αυτό το πηγαινέλα κάθε μέρα. Δεν έχω ακούσει ποτέ έναν σοβαρό άνθρωπο να πιστεύει στη μετενσάρκωση ή ότι τα μαζεύουμε και πάμε στην κόλαση επειδή έχει καλύτερη θέρμανση. Και όλη αυτή η ενέργεια τι γίνεται; Δεν είναι και τόση πολύ άμα το καλοσκεφτείς. Έστω, αυτό το κάτι, κάπου πάει, έτσι δεν είναι; Μπορεί. Αλλά το πιθανότερο είναι ότι εξατμίζεται και αφομοιώνεται στο περιβάλλον. Όλος αυτός ο σαματάς δηλαδή για το τίποτα; Όχι ακριβώς, έχει ενδιαφέρον. Και τι γίνεται μ’ όλο αυτό το ενδιαφέρον; Είναι όπως φυσάει, τι λόγο έχει που φυσάει;

Οι ανθρώπινες σχέσεις κι ο Pirandello

Δεν φτάνει που είναι η ψυχολογία μου χάλια είναι κι αυτός ο καιρός πάνω - κάτω και χρειάζεσαι δραμαμίνες για να βγεις στο μπαλκόνι. Λες όλα αυτά με τον ISIS να γίνονται για τον υπερπληθυσμό; Άλλα σου λέω εγώ κι άλλα μου λες εσύ. Ναι γιατί έχουμε τόσα προβλήματα κι εσύ ασχολείσαι με τον καιρό. Τι προβλήματα έχουμε; Που κλέβουν τις προτομές; Ναι, είναι κι η παραβατικότητα αλλά κυρίως είναι αυτοί οι ανισσόροποι με τα φορτηγά που πέφτουν πάνω στον κόσμο. Γι’ αυτό άκουσα ότι θα τους βάλουν προσχώματα να μην περνάνε, ζαρντινιέρες και τέτοια. Καταστρέφονται οικονομίες όμως έτσι. Με τις ζαρντινιέρες; Με την φοβία, κανένας δεν θα πηγαίνει πουθενά πια. Ναι αλλά δεν καταλαβαίνω που αποσκοπεί αυτή η συζήτηση, μπορούμε μήπως να το λύσουμε; Όχι αλλά συνηθίζεται να μιλάνε οι άνθρωποι γι’ αυτά τα πράγματα, δείχνουν έτσι ευαισθητοποιημένοι κλπ κλπ. Εντάξει, δεν το κάνουν μόνον από επίδειξη. Και γιατί το κάνουν; Γιατί έχουν αποξενωθεί και δεν έχουν τι άλλο να πουν. Προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν, τι ήθελες να λένε; Δεν ξέρω. αλλά κανένας δεν σε ρωτάει πια τι κάνεις, πώς τη βγάζεις. Ή σε ρωτάνε και σου απλώνουν κι ένα μπακαλιαράκι… δεν υπάρχουν πια σχέσεις, δεν μιλάνε ανθρώπινα, όλο λοβιτούρες και ρεβεράντζες. Κυκλοφορούν λες ανάμεσά μας; Είναι πολύ πιθανόν.

Οι κιμωλίες κι ο Pirandello

Θα ήθελα να πάρω ένα σφουγγάρι και να τα σβήσω όλα απ’ αυτόν τον ρημαδοπίνακα. Θα γεμίσεις κιμωλίες το πάτωμα. Και ξέρεις πώς είναι αυτή η σκόνη, πάει και κάθεται παντού και… Θα σταματήσεις να επικρίνεις συνέχεια αυτά που λέω; Γίνεσαι σπαστικός. Μπορείς ν’ αναπτύσσεις τις θεωρίες σου χωρίς να κάνεις βρώμες στο πάτωμα. Ξέρεις καλά ότι δεν το λέω για το πάτωμα. Ναι αλλά εγώ το λέω για το πάτωμα. Μα πώς είναι δυνατόν να είσαι έτσι πεζός; Πεζός επειδή δεν θέλω να σφουγγαρίζω κιμωλίες; Μα δεν έχω κιμωλίες, σχήμα λόγου είναι. Με συγχωρείς, δεν το πρόσεξα. Τι έλεγες; Τίποτα, ξέχασέ το. Τόση φασαρία για το τίποτα…

Η “Μπλε φάλαινα” κι ο Pirandello

Δηλαδή δεν ανησυχείς; Ανησυχώ. Αλλά όλα είναι θέμα αξιολόγησης, στα κατάβαθά τους είναι πολύ πιο απλά. Κι αν έγραφα για παράδειγμα στον Καρυωτάκη θα του ’λεγα να μην το κάνει αν το κάνει για μας γιατί θα στενοχωριόμασταν μια - δυο μέρες κι ύστερα πάπαλα, θα πήγαινε κι αυτό στο καλό, όπως όλα τα άλλα. Αν το έκανε πάλι γι’ αυτόν θα του έλεγα εντάξει γιατί το άλλο είναι φθορά, κάνε το λοιπόν να τελειώνουμε και μην μας τη σπας. Τώρα αυτό το θεωρείς αποπεμπτικό; Όχι αλλά σιχαίνομαι και τις τζιριτζάτζουλες, αν θες να σε βλέπω σαν άνθρωπο στάσου στα πόδια σου και προχώρα. Ή κάνε το σαν ηρωική πράξη, μην σέρνεσαι στα πατώματα. Δεν είσαι καθόλου ρομαντικός. Δεν μπορώ τις συναισθηματολογίες, αυτό που κόβεις φλέβες κάθε μέρα. Αν δεν μπορείς να κάνεις καλά τον εαυτό σου… το θεωρώ αναξιοπρεπές, πώς να στο πω; Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, είσαι σκληρός. Το ξέρω. Αλλά αν δεν βοηθηθεί κανείς από μόνος του να μην περιμένει απ’ έξω, αυτό λέω. Κι αν δεν είναι αυτό κι είναι κάτι άλλο; Βρες έναν τρόπο να μου το πεις τότε. Κι αν δεν μπορείς κάνε μου μια αναπάντητη ή βάλε έναν άλλον. Κι αν δεν μπορεί ούτε κι αυτό; Θα λυπηθώ. Αλλά θέλω να πιστεύω πως δεν είναι αυτό.

Η ματαιότητα κι ο Pirandello

Είναι απαράδεκτα δύσκολο να συνεννοηθείς με τους ανθρώπους γιατί υποτίθεται ότι έχουν λαλιά. Έχουν φυσικά αλλά τη χρησιμοποιούν για ν’ ακούν τον εαυτό τους. Θα μου πεις ότι κι εσύ το ίδιο κάνεις, μιλάς μόνος σου. Ναι, το παραδέχομαι αλλά εγώ είμαι μονήρης ενώ οι άλλοι ισχυρίζονται ότι δεν είναι. Εντάξει βέβαια, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, έχει ο καθένας τις σκοτούρες του, καταλαβαίνω. Και υπάρχουν κι όλες αυτές οι ευκολίες… οι αντίχειρες και οι καρδούλες. Αλλά αυτό είναι συνθηματολογία κι αν πας να πάρεις ψάρια έτσι το πολύ - πολύ είναι να εισπράξεις μια μούντζα. Δεν είναι ακριβώς έτσι, τα παραλές. Μπορεί. Όλα έχουν και το αντίθετό τους βέβαια αλλά είναι κι αυτοί με τα μηνύματα που δεν σου λένε τι θέλουν ακριβώς αλλά το πάνε από δω κι από κει κι ενώ βλέπουν πως δεν ανταποκρίνεσαι συνεχίζουν μέχρι που με κάνουν έξαλλο. Δεν ξέρεις τι θες μου φαίνεται. Ναι… είμαι λίγο ασαφής αλλά σε γενικές γραμμές… Δεν σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο, αυτό είναι. Γίνεται κάπως ψυχοφθόρο όμως, δεν γίνεται; Γιατί το συνεχίζεις; Περνάω την ώρα μου. Και γιατί καμιά φορά κάνει γκελ αυτό που γράφω και το διασκεδάζω. Τότε δεν είναι πάντα έτσι άσχημα, γιατί παραπονιέσαι; Για τα παρατράγουδα, αυτά είναι της Πάνιας. Ωραία ήταν αυτή Πάνια, δεν ήταν; Εννοείς τα ευροπουλάκια; Εννοώ όλο αυτό το σκουπίδι που έβγαζε. Μην μου πεις πως σου άρεσε; Είναι ξύπνια κοπέλα. Υπερεκτιμημένη όπως όλα. Δεν σ’ αρέσει τίποτα, τι θες να σου δείξουν; Κάτι με νόημα. Δείχνουν αυτά που τραβάνε κόσμο, δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Το λες σαν να φταίω εγώ. Δεν επιρρίπτουμε ευθύνες εδώ τώρα, συζητάμε. Κι αν δεν σ’ αρέσει τίποτα γιατί δεν κάνεις παρέες απ’ έξω; Δεν κατάλαβες, το απ’ έξω κι αν είναι. Τι να σου πω; Τίποτα, το συζητάμε. Για να το εμπεδώσουμε; Και γι’ αυτό. Αλλά κυρίως για το μάταιο του πράγματος.

Η αποφώνηση κι ο Pirandello

Πες τουλάχιστον ένα χρόνια πολλά, για το καλό. Δεν θα κάνω αυτά που κοροϊδεύω, τα είπαμε αυτά. Πάντως αν θες να ξέρεις το θεωρώ μάταιο να εναντιώνεσαι στις γιορτές και άρα ανώριμο, κάποτε πρέπει να συνθηκολογήσεις με κάποια πράγματα. Ζήτα μου ό,τι άλλο θες αλλά αυτό ποτέ. Τέλος πάντων, θες να πεις κάτι για να κλείσουμε ευχάριστα; Σαν τι δηλαδή; Πες ό,τι σου ’ρθει, κάνε μια ευχή. Μόνον πολιτικά να μην πεις. Κυρίες και Κύριοι εδώ η παράστασή μας ο Καραγκιόζης κι ο παλιός ο χρόνος έφτασε στο τέλος της. Σας ευχόμαστε να ευτυχήσετε και να λορδοποιηθείτε… με την καλή έννοια και να μην έχετε προβλήματα. Γεια σας και χαρά σας.

Η Κωνσταντοπούλου κι ο Pirandello

Τι λέει σήμερα το πρόγραμμα; Ωδική και Γυμναστική, πρώτη και δεύτερη ώρα, μετά δεν ξέρω. Πώς και δεν έγινες κάτι άλλο; Τι άλλο; Δεν ξέρω, πολιτικός. Για να γίνεις πολιτικός χρειάζονται πράγματα που δεν έχω. Δεν είναι καθηγητές πανεπιστημίου όλοι αυτοί που είναι στη Βουλή. Ναι αλλά είναι του μπες – βγες. Θα μπορούσες να ’σαι εκεί παρ’ όλα αυτά και να λες. Και να τσεπώνεις και την αποζημίωσή σου κάθε μήνα. Παλιά τους δίνανε και υφάσματα, θυμάσαι, τώρα δεν ξέρω. Το μόνο που χρειάζεται είναι να βγαίνεις να κοροϊδεύεις τον κόσμο. Μην το λες, κάνουν και κωλοτούμπες. Τους κοροϊδεύεις - δεν τους κοροϊδεύεις αυτοί είναι εκεί και τα παίρνουν. Κι εγώ τι πρέπει να κάνω, να λουστώ με βενζίνη; Να πας να βρεις την Κωνσταντοπούλου. Γιατί, τι μπορεί να κάνει η Κωνσταντοπούλου; Θα μπορούσε να τους ξετινάξει. Μην μου πεις πως είσαι φαν. Κοίτα, μπορεί να τη χλευάζουν όλοι αλλά είναι η μόνη που λέει πράγματα. Αυτό ακριβώς, εκείνη τα λέει αλλά είναι σαν να τα λέει στον τοίχο, ο κόσμος θέλει συνέχεια τους ίδιους, φύγε εσύ - έλα εσύ, θα βγάλουν τώρα τον Κούλη, θα ξανάρθει ύστερα πάλι ο Τσίπρας ή θα ξεχάσουμε τι μας έκανε ο Παπαντρέος και θα βγάλουμε πάλι αυτόν, δεν αλλάζει ο κόσμος. Ναι αλλά δεν μπορείς να τους αφήνεις, πρέπει να πάρεις μια θέση. Τι θέση; Να αντιπολιτευτείς όλη αυτή τη σαπίλα. Μπα… με τι τρόπο; Να πας ανοιχτά με την Κωνσταντοπούλου. Να πας να σε βάλει στο ψηφοδέλτιο. Ντε και καλά θες να με κάνεις πολιτικό. Γιατί δεν έχει δίκιο μ’ αυτά που λέει για τους πλειστηριασμούς ή τον Στουρνάρα; Κάποιος δεν πρέπει να τα λέει αυτά τα πράγματα; Πρέπει… ξέρω γω; bit.ly/2kIiuX5

Οι καλικατζαρέοι κι ο Pirandello

Μου λένε που λες καμιά φορά ότι δεν μπαίνω και δεν λαϊκάρω άλλες σελίδες. Τους ορκίζομαι κι εγώ ότι δεν το κάνω από σνομπισμό, απλώς είμαι λιγουλάκι εσωστρεφής και μου φτάνουν τα δικά μου να θλίβομαι. Βαριέμαι πολύ δε τα παράπονα για την εκάστοτε εξουσία, τους σηκωμένους αντίχειρες και τις καρδούλες κι αυτό που σηκώνουν όλοι το χέρι και λένε Κυρία Κυρία… γιατί όλα αυτά πάνε στον βρόντο και δεν βγαίνει ποτέ τίποτα. Θα μου πεις ότι ούτε με τα καπάκια του Ροσινιόλ έβγαινε τίποτα κι ότι παρ’ όλα αυτά τα εκθείαζα. Ναι, φυσικά και δεν έβγαινε γιατί ο Ροσινιόλ δεν ήταν πολιτικάντης, ούτε έγινε κάτι διαφορετικό όμως ύστερα. Και πάλι θα μου πεις ότι ο Ροσινιόλ ήταν νέος. Ναι, ήταν. Αλλά ούτε πουλήθηκε ούτε μας πούλησε. Γιατί δεν λες τίποτα; Τι να πω; Οτιδήποτε, δεν έχεις άποψη; Έχω. Αλλά δεν θέλω να λες ότι σου κάνω υποδείξεις. Καλά. Μπορείς να πεις κάτι άλλο αν δεν σ’ ενδιαφέρουν αυτά που λέω. Δεν μου έρχεται κάτι, πες εσύ. Από τότε που σταμάτησε να ξημερώνει κάνουν οι καλικατζαρέοι πάρτι, δεν ξέρω αν το πρόσεξες. Φυσικά και το πρόσεξα, δεν είδες που έβαλα τη σκούπα ανάποδα; Κι εγώ έριξα αλάτι αλλά δεν φτάνει. Να ρίξουμε αγίασμα. Μα αφού δεν τα πιστεύεις αυτά. Τι σημασία έχει; Αν είναι να φύγουν…

Η σοβαρότητα κι ο Pirandello

Ωραία που ’ναι τα βουνά Ωραία που ’ν’ τα χιόνια Μα πιο ωραία η θάλασσα Με τα ’σπρα τα γλαρόνια… Τον Ρίτσο μου θυμίζεις. Και συ μου θυμίζεις κάποιον, σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ ποιον. Τον Χάρισον Φορντ; Όχι, δεν είναι ηθοποιός. Άστο αυτό. Δεν μου λες, νομίζεις ότι είμαι σοβαρός; Ώρες - ώρες ναι. Αλλά έχεις κάθε δικαίωμα. Ενώ όμως εγώ είμαι σοβαρός αυτοί γελάνε. Κακό του κεφαλιού τους, αγνόησέ τους. Λες; Μου είπες να μην λέω κι ότι είμαι μικροαστός. Άλλο αυτό, τώρα λέμε αν είμαι πολύ σοβαρός. Νομίζω πως το είπαμε αυτό. Μου είπες να τους αγνοήσω. Μπράβο, αυτό να κάνεις. Ναι αλλά έτσι θα είμαι κι εγώ μικροαστός. Πώς δηλαδή; Έτσι είναι οι μικροαστοί, νομίζουν ότι είναι κάτι… τρομάρα τους. Τώρα δεν θέλω να πω, μην μ’ αναγκάζεις. Όχι, να πεις. Έκανε κι η μύγα κώλο… Αυτό κι αν είναι μικροαστικό. Ντε και καλά να με παρουσιάσεις μικροαστό, δεν λέω τίποτα. Όχι, να πεις. Αποφάσισε, να λέω ή να μην λέω; Να λες. Κι αν δεν σ’ αρέσει; Θα βρούμε μια μέση λύση. Οπότε μπορώ να λέω ό,τι θέλω; Φυσικά. Αρκεί να μην είναι μικροαστικό.

Οι μικροαστικές αντιλήψεις κι ο Pirandello

Τους έχεις ταράξει τους ανθρώπους στα κείμενα, κάνε και λίγο κράτει. Έτσι είμαι εγώ, ταραξίας, τι θες; Τίποτα, για σένα το λέω, θα σε βαρεθούν. Έχεις μικροαστικές αντιλήψεις, αν βαρεθούν να μην έρχονται, δεν πιέζω κανέναν. Ναι αλλά μετά θα λες ότι δεν σε διαβάζει κανείς. Και σένα τι σε νοιάζει, θα πάρεις λεφτά; Δεν με νοιάζει, λέω. Να μην λες.

Ο Pirandello κι η σοφιστεία

Αν κάτσεις να σκεφτείς με τι πράγματα ασχολείται όλη μέρα ο άνθρωπος θα καταλάβεις ότι πετάξαμε τη ζωή μας απ’ το παράθυρο γιατί εκτός από δυο – τρία που κάνει ο καθένας κι έχουν ας πούμε αξία… όλα τα άλλα είναι βράσε ρύζι.

Το εξτραδάκι κι ο Pirandello

Δεν θα γράψεις τίποτα σήμερα; Σαν τι δηλαδή; Δεν ξέρω, κανένα εξτραδάκι. Δεν χρειάζεται, γελάνε και με τα παλιά.

Το όνειρο κι ο Pirandello

Ξέρεις μήπως από όνειρα; Όχι, γιατί; Γιατί είδα στον ύπνο μου ότι ήμουν σ’ ένα αυτοκίνητο κι ότι ήρθε ένας κακός και μου ’ριχνε απ’ έξω νερό με μια μάνικα να με πνίξει. Και μετά ήρθες εσύ και με ξύπνησες. Γιατί δεν με πήρες ένα τηλέφωνο; Γιατί; Τι θα έκανες; Θα τον κανόνιζα. Πώς δηλαδή; Θα τον έπιανα στις γρήγορες. Μα αφού ήταν όνειρο. Γι’ αυτό.

Οι μόδες κι ο Pirandello

Το τι σκέφτεται το μυαλό του ανθρώπου είναι απίστευτο. Τώρα θυμήθηκα τη μόδα που βάζαμε τα μπλουτζίν στη χλωρίνη και λέγαμε μετά, γιατί σκίστηκε; Ή που τα σκίζανε μόνοι τους… άλλο κι αυτό. Ναι. Λες και για όλα φταίγανε τα μπλουτζίν.

Το Που Πας Χωρίς Αγάπη κι ο Pirandello

Και οι τυφλοί είναι όπως οι οροθετικοί ή οι καρκινοπαθείς, μια προβληματική μειονότητα, σωστά; Σωστά, που το πας; Πουθενά, ήθελα να δω αν συμφωνείς. Είναι όπως όλοι οι άλλοι ανάπηροι. Και γιατί δεν συνασπίζονται όλοι αυτοί; Δεν ξέρω. Μπορεί να έχουν απογοητευτεί. Ή να θέλουν άλλα πράγματα οι τυφλοί κι άλλα οι οροθετικοί, τι σου κάνει εντύπωση; Που δεν τους εκμεταλλεύεται κάποιος μαζικά όλους αυτούς, δεν το έχουν σκεφτεί; Να κάνει κάποιος δηλαδή ένα κόμμα; Και να το λέει πώς; Που πας χωρίς αγάπη; Ναι. Δεν είναι κακό.

Η πόρτα του Pirandello

Δεν πετάς τη σκούφια σου βλέπω. Ναι. Δεν έχω όρεξη. Και σε ποιον γράφεις; Σε κανέναν. Γράφω για να μην σκέφτομαι. Τόσο καλά. Ναι. Και μην μ’ αρχίσεις τώρα ότι θα μπορούσε να ’ναι και χειρότερα, το ξέρω. Εντάξει, δεν λέω τίποτα. Έτσι μπράβο. Πάω δίπλα, αν θες τίποτα πες μου, μια πόρτα είμαστε.

Οι “οικογενειακές” υποθέσεις κι ο Pirandello

Πέρασε κόσμος και κοσμάκης από δω. Δεν έμεινε τίποτα που να μην έψαξαν, δες τις ντουλάπες, τα συρτάρια… πάλι καλά που δεν ξέστρωσαν και το κρεβάτι. Εδώ έγινε πλιάτσικο κανονικό λέμε. Σου άφησαν τις καρέκλες. Το ψυγείο πώς δεν το πήραν; Εδώ δες, άδεια κουτιά. Η μάνα μου δεν αγόραζε πράγματα, αγόραζε άδεια κουτιά. Να εδώ, ένα ποτήρι. Και τα τηλέφωνα δουλεύουν… εδώ ο τοίχος είναι χάλια, ποιος ξέρει τι έγινε ή από πότε. Τα σήκωσαν όλα. Δεν μπορεί αυτό το πράγμα να το ’κανε μόνος του ένας άνθρωπος, εδώ έγινε συστηματική δουλειά, πήρε μέρες. Και δεν έχεις δει τίποτα, πήραν τις παλιές κατσαρόλες, τα πιάτα, τα μαχαιροπήρουνα. Καλά τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί; Αυτός είναι κανιβαλισμός. Εδώ δες, εδώ ήταν γεμάτο σεντόνια. Σου άφησαν το λάστιχο της μπανιέρας. Πετσέτες… οι μάνα μου είχε ένα σωρό πετσέτες… νυχτικά, φορέματα… ξεχείλιζαν οι ντουλάπες… τίποτα. Ξευτίλα. Τι άλλο να πω; Τι άλλο να πεις; Τίποτα. Κατάντια. Έλα, ηρέμησε, έτσι είναι η ζωή, βόθρος. Και δεν πρέπει να πεις βόθρος, πρέπει να πεις ή σηπτική δεξαμενή ή χώρος συγκέντρωσης λυμάτων και ομβρίων υδάτων γιατί υπάρχει και κόσμος ευαίσθητος. Όπως και να το πεις, το πράγμα ζέχνει. Κι αν καταλαβαίναμε τι γίνεται απ’ την αρχή, δεν θα μιλούσαμε σε άνθρωπο. Το λες αυτό τώρα γιατί αισθάνεσαι κάπως. Το λέω γιατί έτσι είναι. Αργά ή γρήγορα έρχεται μια ώρα και το συνειδητοποιείς. Ναι αλλά ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο, δεν ζει μόνος του. Σκατά κουβέντα πιάσαμε. Είσαι βέβαιος ότι έτσι έγιναν τα πράγματα; μήπως δηλαδή είναι αλλιώς; Δεν έχω αποδείξεις. Αλλά δεν χρειάζονται αποδείξεις, είδες και μόνος σου, εδώ μπούκαραν τυμβωρύχοι. Ούτε ο πρώτος είσαι ούτε ο τελευταίος. Αυτό δεν μ’ ανακουφίζει. Τέτοιες ώρες - τέτοια λόγια… ξέχνα το. Δεν πρόκειται. Και τι θα κάνεις; Τίποτα. Δεν μ’ ενδιέφεραν τα πράγματα, ο τρόπος με πείραξε. Κρίμα. Ναι, κρίμα.

Τα Δεκεμβριανά κι ο Pirandello

Τι ώρα ξύπνησες; Δεν είχα ύπνο. Αφού κοιμήθηκες απ’ τις 10, πώς δεν έχεις ύπνο; Με ρώτησες τι ώρα ξύπνησα όχι τι ώρα κοιμήθηκα. Τις μαύρες σου έχεις; Όχι, γιατί να ’χω τις μαύρες μου; Δεν ξέρω, είσαι κάπως. Κάθε πρωί μου λες τα ίδια, πώς να ’χω δηλαδή κέφι μετά; Δηλαδή εγώ φταίω; Μ’ εκνευρίζεις. Κι εσύ μ’ εκνευρίζεις. Σε παρακαλώ, δεν έχω καθόλου όρεξη για καυγάδες. Δεν καυγαδίζω, εσύ ήρθες και μ’ έπιασες απ’ τα μούτρα, τι έχω, τι ώρα ξύπνησα, τι ώρα κοιμήθηκα… πώς να μην εκνευριστώ; Καλά, δεν ξαναμιλάω. Κάθε μέρα τα ίδια, δεν μπορείς να ξυπνήσεις ένα πρωί όπως όλος ο κόσμος; Τώρα ποιος το συνεχίζει; Το συνεχίζω γιατί με σκας. Ουφ, δεν σε αντέχω. Κάθομαι εδώ και πίνω ήσυχα έναν καφέ και μπαίνεις και μ’ αρχίζεις στις ερωτήσεις, τι θες να κάνω; Καλά τόσο τρομερό ήταν που σε ρώτησα τι ώρα ξύπνησες; Τι σημασία έχει τι ώρα ξύπνησα; Δεν με ρωτάς πώς είμαι, με ρωτάς τι ώρα ξύπνησα. Συγγνώμη που δεν είμαι χαρούμενος πρωί – πρωί, δεν θα το ξανακάνω. Μπορείς να μην είσαι ειρωνικός; Τι θες τώρα χριστιανέ μου; Εγώ δεν θέλω τίποτα, εσύ ήρθες ορεξάτος για καυγά. Εγώ φταίω που ενδιαφέρομαι. Ας το λήξουμε εδώ, δεν θέλω να τσακωθούμε. Δεν τσακωνόμαστε, εσύ τσακώνεσαι. Τέλος πάντων, ας το ξεχάσουμε. Σήμερα είναι επέτειος για τα Δεκεμβριανά, το ’Ξερες; Ναι. Και είπαμε να το γιορτάσουμε.

Η συντέλεια του κόσμου κι ο Pirandello

Η θάλασσα λυσσομανάει, τα δέντρα πάνε κι έρχονται, λαλεί απ’ το πρωί ως το βράδυ ένας πετεινός, οι κάργιες χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια, οι γάτες ουρλιάζουν σαν δαιμονισμένες, τα σκυλιά σεληνιάζονται, ο υπολογιστής μου ζητάει συνέχεια κωδικό κι αυτή η συντέλεια του κόσμου όλο λέει ότι έρχεται και δεν λέει να ’ρθει. Πιστεύεις όλες αυτές τις καταστροφολογίες; Όχι αλλά πες - πες όλο και κάτι μπορεί να γίνει.

Ο Pirandello γιατρός

Καλός είσαι. Αλλά δεν τα σπας κιόλας. Δηλαδή τι θα έπρεπε να κάνω; Χορευτικά; Δεν ξέρω. Αλλά σε βρίσκω συντηρητικό. Μπορεί και να είμαι. Αλλά εσύ από πού το συμπεραίνεις; Εκτίθεσαι αλλά και δεν εκτίθεσαι, διακρίνω μια επιφύλαξη, κάτι. Είναι επειδή αυτά τα πράγματα τα διαβάζουν και άλλοι που δεν είναι υποχρεωμένοι ν’ ακούν γαμωσταυρίδια, δεν θα κάνω αυτά που κοροϊδεύω. Δεν είπα να βρίζεις, θα μπορούσες να κάνεις ένα είδος σάτιρας. Κι αυτό θα ήταν μοντέρνο; Δεν θα ήταν μοντέρνο αλλά θα ήταν πιο ευρύ. Τι λέει δηλαδή αυτό που κάνεις; Δυο τύποι που συζητάνε… ε, και; Έχει ένα ύφος. Εσένα μπορεί να μην σ’ αρέσει αλλά άλλοι το βρίσκουν έως και διασκεδαστικό. Κι εσύ τι είσαι; Διασκεδαστής; Ξέρεις, τους βαρέθηκα όλους αυτούς που παριστάνουν ότι είναι κάτι, δεν θέλω να παριστάνω τίποτα. Ναι αλλά ο κόσμος θέλει αυτό το κάτι, του αρέσει και το λίγο δήθεν. Δήθεν βλέπει όλη μέρα στην τηλεόραση. Μπούχτισαν. Γίνε τότε πιο κοινωνικός. Και να τους λέω για το μέρισμα; Λέγε τους ό,τι θες. Λέγε τους που να πάνε διακοπές ή που έχει καλό φαγητό, ποιός τα ’χει με ποιόν, τέτοια. Να βγάζω και λικέρ; Δεν σου είπα να γίνεις αναχρονιστικός, σου είπα να γίνεις πιο κάτι. Πιο θεατρικός; Και πιο θεατρικός. Θα μπορούσες να μου δίνεις ρόλους. Και τι θα ’βγαινε μ’ αυτό; Θα ’χε μια προοπτική, δεν θα ήταν μονότονο. Σαν τι δηλαδή; Ο Pirandello γιατρός; Δεν το έκανε ο Μεγαπάνος αυτό; Θα ήταν λες κορεσμός; Πιθανόν. Μ’ ανησυχεί που ο Μεγαπάνος ήταν έτσι καλός. Πολύ καλός. Θες να σε κάνω φαρμακοποιό; https://www.youtube.com/watch?v=05cuxVnhVmM

Το πιστόλι κι ο Pirandello

Άσε που ψάχνω όλη μέρα το πιστόλι και τις σφαίρες και κανείς δεν ξέρει τίποτα. Τι πιστόλι ήταν αυτό; Κανονικό, τι πάει να πει τι πιστόλι; Εννοώ τι διαμετρήματος. Ξέρω γω; Μιας ίντσας. Πρώτη φορά ακούω πιστόλι μιας ίντσας. Το καρφωτικό βρε παιδί μου, να τελαρώσω ένα τελάρο θέλω, πώς λέγεται;

Το ό,τι να ’ναι κι ο Pirandello

Το παράξενοι δεν είναι σωστό αλλά έχουμε γίνει κάπως, δεν νομίζεις; Δεν ξέρω, τι πάει να πει παράξενοι; Ιδιότροποι μάλλον. Αλλά και άλλα πράγματα. Είναι η αρτηριοσκλήρυνση. Δεν ξέρω τι είναι αλλά δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Δεν βλέπω καμιά διαφορά. Είναι όπως στη διαφήμιση, στενοχωριέμαι αλλά δεν φαίνεται. Όλοι έχουμε παραξενιές, ποιος δεν έχει; Είναι σαν να παγιωνόμαστε σε μια εικόνα που φτιάξαμε, δες τον Τσίπρα, δεν είναι σαν να ’χει καταπιεί κάτι; Ο Τσίπρας ήταν πάντα έτσι κρύος. Ακόμα κι όταν θυμώνει το κάνει σαν να θυμώνει, δεν εκρήγνυται. Εντάξει, δεν είναι ηθοποιός. Η Κωνσταντοπούλου; Δεν είναι σαν να ’χει κάνει λίφτινγκ; Από πού αγοράζει αυτή την ηρεμία; Μια χαρά είναι όλοι αυτοί, οι άλλοι έχουν το πρόβλημα. Μας κατηγορεί κιόλας ότι καθόμαστε στον καναπέ. Οι πολιτικοί όλοι πρέπει να αυτόμαστιγώνονται δημοσίως πριν πάρουν το χρίσμα. Και να το επαναλαμβάνουν κάθε πρώτη του έτους. Είδες τι ωραία βάζει τις λέξεις με τη σειρά; Σου λέει για κινηματικές διαδικασίες, για φράξιες και σου πετάει κι ένα νταβατζήδες ανάμεσα κι ούτε που το καταλαβαίνεις. Ναι, είναι πυροτεχνουργός. Είναι απίθανοι αυτοί οι άνθρωποι, τους ακούς και ψάχνεις να βρεις που είναι το χαράκωμα να πας να χωθείς. Θα πάμε να δούμε το Αλεξαντρόφ; Δεν ξέρω, αν το λέει το κόμμα να πάμε. Τελικά πάμε δεξιά από αριστερά. Ναι. Ό,τι να ’ναι.

Τα πλάνα κι ο Pirandello

Εμείς γιατί δεν έχουμε μουρούνες; Όλα τα άλλα τα έχουμε. Πίνεις εσύ μουρουνέλαιο; Όχι αλλά αν ήταν της μόδας θα έπινα. Σάκε έχεις πιεί; Είναι σαν ορυκτέλαιο, μυρίζει καμένο λάστιχο. Ούτε σάκε φτιάχνουμε. Αυτές είναι μεγάλες οικονομίες και δεν χτυπιούνται. Κι εμείς έχουμε μόνον τον τουρισμό. Δηλαδή δεν έχουμε, λέμε τώρα. Κάνουμε ανοίγματα. Ρήγματα κάνουμε αλλά τέλος πάντων. Έχουμε όμως επιχειρηματίες, εφοπλιστές, απ’ όλα. Δεν έχουμε εθνική πολιτική όμως. Ναι, εκεί είμαστε πάτος. Πάτο θα μπορούσαμε να εξάγουμε. Αλλά θέλει κι αυτό μια διαδικασία. Όλα είναι θέμα μάρκετινγκ. Αλλά κολλάμε στην εφορία. Είναι το χρέος. Δεν ξέρω αν φταίει αυτό, είναι το ότι δεν είμαστε όσο πρέπει ευρηματικοί, δεν έχουμε πλάνα. Μα δεν μπορείς να πάρεις τα λεφτά του άλλου απ’ την τσέπη όταν δεν έχει, είναι πολύ σύνθετο. Τι λες τώρα; αυτό δεν κάνει η κυβέρνηση; Τώρα μιλάμε για ιδιώτες. Δηλαδή για ηλίθιους. Κατά κάποιο τρόπο. Αλλά πάντα υπάρχουν και κάποιοι που βγάζουν, δες τους μάγειρες. Ναι γιατί ο έλληνας είναι ό,τι φας κι ό,τι πιείς. Τα άλλα όλα στάχτη και μπούρμπερη.

Οι ζαλάδες κι ο Pirandello

Το ίδιο βιολί κάθε μέρα, τα ίδια ερωτηματικά. Εγώ τα απαντώ και ’κείνα την άλλη μέρα ξανάρχονται. Αυτό πάει να πει πως έχεις συνείδηση. Αυτό πάει να πει πως είμαι ηλίθιος. Είσαι λίγο εμμονικός, αυτό είναι όλο. Δεν ξέρω να στο πω με μαθηματικούς όρους αλλά είναι σαν αλυσιδωτή εξίσωση, η λύση της δημιουργεί μια άλλη εξίσωση και πάει λέγοντας. Αυτό πάλι είναι σαν αυτοάνοσο. Δηλαδή μόνος μου δημιουργώ τα προβλήματα; Ίσως ναι αλλά μπορεί και όχι. Να, έτσι, όλα έχουν δύο πλευρές. Ναι αλλά μόνο οι μύγες βλέπουν πολυεδρικά. Θες να πεις να κοιτάζω μόνο εκείνο που φαίνεται; Να κοιτάζεις μόνον εκείνο που σ’ ευχαριστεί, τα άλλα δεν χρειάζονται. Δεν το κάνω επίτηδες. Φυσικά και δεν το κάνεις επίτηδες, κανένας δεν θέλει να δυσαρεστείται. Δεν μπορώ να τα αφήσω στην τύχη τους. Ούτε όμως και να τα λύσεις μπορείς, γι’ αυτό επανέρχονται. Ωραία. Και πού καταλήγουμε; Δεν ξέρω, δεν είπαμε ότι θα καταλήγαμε σε κάτι. Να, έτσι. Συνέχεια αυτός ο αναβλητισμός. Μα δεν μπορώ να λύσω εγώ το πρόβλημά σου, δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Δεν απομονώνονται, είναι σαν να γυρνάνε όλα γύρω από κάποιο άστρο. Έχεις και ζαλάδες; Σπάνια. Αυτό είναι καλό.

Η τρύπα της 19ης Ιουλίου κι ο Pirandello

Τι θα κάνουμε απόψε, θα πάμε; Πού να πάμε; Καλά, χαιρετίσματα. Πήγες τελικά στον γιατρό που μου έλεγες; Πήγα. Και τι του είπες; Ότι δεν θυμάμαι τι έκανα στις 19 Ιουλίου. Αυτό ήταν το πρόβλημά σου; Είπα να το πιάσω από κάπου. Κι έβγαλες άκρη; Διαπίστωσα ότι η ιστορία μας αγνοεί. Μα και συ στη Βικιπαίδεια; Το είδα γενικά. Γιατί δεν ψάχνεις τα αρχεία σου; Ποια χρονιά; Απ’ το 8 κι ύστερα, κάτι θα βρεις. Μα πάνε σχεδόν 10 χρόνια. Και μπορεί να έγινε κάτι στις 19 κι εγώ να έγραψα στις 20 ή στις 22, πού θα ξέρω; Απ’ τα συμφραζόμενα, τι τα έχουμε τα συμφραζόμενα; Ναι αλλά έτσι πρέπει να συνταιριάξω ημερομηνίες και πριν και μετά. Καλά, αν ήταν κάτι σοβαρό θα το θυμόσουν, δεν θα ’ναι τίποτα. Μα έχω μια τρύπα. Άλλες ημερομηνίες θυμάσαι; Όχι. Τότε δεν είναι τίποτα. Κι αν είναι πριν απ’ το 8; Αν δεν το θυμάσαι πάει να πει ότι δεν έχει σημασία, ξέχασέ το. Και ν’ αφήσω έτσι μια τρύπα; Αφού δεν ξέρεις που είναι, τι σε νοιάζει;

Ο Pirandello κι ο πατέρας του

Σελίδες επί σελίδων για την ιστορία της τέχνης και τους καλλιτέχνες ενώ το καράβι έχει μπρουμυτίσει και οι μισοί είμαστε ήδη κάτω απ’ το νερό. Αν δεν είναι τραγέλαφος αυτά τα πράγματα τι είναι; Μην γίνεσαι απαισιόδοξος. Μην με τρελαίνεις κι εσύ, τι να ’μαι δηλαδή, χαρούμενος; Όχι αλλά με την απαισιοδοξία δεν βγαίνει τίποτα, έτσι μου ’λεγε ο πατέρας μου. Είχε κι άλλες τέτοιες ωραίες ιδέες ο πατέρας σου; Βέβαια, μια μέρα που δεν ήξερα μπάνιο και πνιγόμουν μ’ έβγαλε να πάρω ανάσα κι ύστερα με ξαναβούτηξε να δω τις μέδουσες και τις γοργόνες. Κι εσύ τι έκανες; Τα είδα όλα και δεν ξαναβούτηξα στο νερό. Ωραία εκμάθηση. Ναι αλλά έκτοτε όποτε ακούω για πνιγμούς κρατάω την ανάσα μου μέχρι να σκάσω. Και τι σχέση έχει αυτό τώρα μ’ αυτό που σου λέω εγώ; Θέλω να πω ότι άλλο το να πνίγεσαι πραγματικά και άλλα τα σχήματα λόγου, μ’ αυτά απλώς πανικοβάλλεσαι. Έχω λόγους να πανικοβάλλομαι, δεν πανικοβάλλομαι γιατί δεν έχω τι άλλο να κάνω. Θα υπάρχει κάποια τακτική και γι’ αυτό, για όλα υπάρχει μια τακτική. Πώς δεν την είχε έτοιμη την τακτική ο πατέρας σου; Αφού δεν βγαίνει τίποτα πια με την τέχνη γιατί δεν τη στέλνεις από κει που ’ρθε να ησυχάσεις; Γιατί θέλει κουράγιο κι αυτό. Και γιατί νομίζω πως δεν υπάρχω δίχως την τέχνη. Είσαι φορτισμένος συναισθηματικά. Ποιος το λέει αυτό τώρα, ο πατέρας σου; Να κάτσεις ν’ αναλογιστείς τι καλό έκανε σε σένα η τέχνη. Μ’ έκανε αυτό που είμαι, πού θες να το πας; Είσαι εξαρτημένος, αυτό βλέπω. Κι ο πατέρας μου όταν έκοψε το τσιγάρο το ’κανε με το μαχαίρι. Αν είναι να μένει κι ο πατέρας σου εδώ, εγώ να φεύγω. Το ’φερε η κουβέντα.

Η πέτρα του Σίσυφου κι ο Pirandello

Δεν καταλαβαίνω τι βρίσκεις και γράφεις κάθε μέρα. Βλακείες, τι γράφω; Στη θέση σου δεν θα έγραφα τίποτα. Κι εγώ στη θέση σου το ίδιο θα ’κανα. Είναι σαν την πέτρα του Σίσυφου, την πετάς κι αυτή σου ξανάρχεται. Εντάξει, δεν είναι και μαρτύριο, την πλάκα μου κάνω. Εγώ περισσότερο στενοχωριέμαι παρά γελάω. Είναι θέμα οπτικής, άλλοι γελάνε κι άλλοι κλαίνε. Ναι αλλά όλη αυτή η καθημερινότητα δεν λέει τίποτα, τι είπαμε σήμερα; Τίποτα. Είπες εσύ για την πέτρα του Σίσυφου, όλο και κάτι βγαίνει. Γιατί δεν σχολιάζεις τουλάχιστον την επικαιρότητα; Αυτό θα ’χε κάποιο νόημα. Γιατί δεν μπορώ να λέω συνέχεια τα ίδια, δεν είμαι δελτίο ειδήσεων. Να μην λες ειδήσεις, να λες για επιτεύγματα. Καλά, τα είδαμε και τα επιτεύγματα, πήγαμε στο φεγγάρι κι από τότε τίποτα, όλο ότι έρχεται ο Αρμαγεδδών κι αυτός δεν έρχεται, σαν τον Γκοντό. Τι ωραίο έργο αυτός ο Γκοντό, τι μου θύμησες… Ναι ήταν ωραία παράσταση. Γιατί δεν γράφεις κριτικές; Άντε πάλι, γράφουν άλλοι κριτικές, εγώ τι να πω άλλωστε; Να πεις για τη σκηνοθεσία, ποιοι έπαιζαν, τι γράφουν στις κριτικές; Γι’ αυτό δεν γράφω, γιατί οι κριτικές δεν λένε ποτέ τίποτα. Κι άμα γράφω κριτικές θα πρέπει να πηγαίνω και στο θέατρο που όπως ξέρεις δεν πάω. Γράφε εικονικές κριτικές, ποιος θα το καταλάβει; Ποιος θα τις διαβάζει θες να πεις. Σωστά, είναι κι αυτό. Είναι σαν την πέτρα του Σίσυφου, την πετάς κι αυτή σου ξανάρχεται. Μαρτύριο.

Το χάος κι ο Pirandello

Ο αυτοματισμός απορρέει απ’ την τριβή με το αντικείμενο και πρέπει να εντάσσεται σ’ ένα σύστημα. Αλλιώς γίνεσαι υποχείριο των συναισθημάτων σου και το αποτέλεσμα είναι μια χίμαιρα. Χίμαιρα ή χείμαρρος; Ο χείμαρρος σε πάει όπου θέλει. Κι η ζωή σε πάει όπου θέλει. Ναι αλλά η τέχνη υποτίθεται ότι είναι παράγωγο μιας σκέψης, δεν είναι βαράτε βιολιτζήδες. Ναι αλλά και το βαράτε βιολιτζήδες παράγει έναν ήχο και ακόμα κι ένα κακόηχο παίξιμο μπορεί να σημαίνει κάτι, μια αλλαγή. Αν σ’ ενδιαφέρει η δυσαρμονία ναι. Είναι τρομερές όμως αυτές οι συζητήσεις για την τέχνη, μπορείς να μιλάς όλη μέρα και να μην λες τίποτα. Μπορείς να τα βάλεις όλα σε μια σειρά και να κάνεις πως είσαι Ντα Ντα. Ή να τα εντάξεις κάπου και να τα παρουσιάσεις σαν διάλογο, υπάρχουν λύσεις. Παρ’ όλα αυτά κι ένα σύστημα μπορεί να παράγει ένα κακό έργο, δεν μπορεί; Γι’ αυτό είναι εκεί ο καλλιτέχνης, για να μην του ξινίσει το γάλα. Ναι αλλά πρέπει να υπάρχουν και κάποιες αρχές, δεν σημαίνει επειδή απλώνεις χαρτιά τουαλέτας πέρα – δώθε ότι κάνεις κι ένα καλό έργο, ούτε απαραίτητα ότι είναι πρωτοπορία. Μπορεί να μην σ’ ενδιαφέρουν οι αρχές, να θες να παράγεις έναν κακόγουστο ήχο ή ένα δυσάρεστο συναίσθημα. Δηλαδή η τέχνη δεν υπηρετεί το ωραίο; Η τέχνη κανονικά δεν πρέπει να υπηρετεί τίποτα, πρέπει να είναι αυτόνομη. Εσύ δεν είπες ότι ο αυτοματισμός χωρίς έλεγχο κάνει στο τέλος μια χίμαιρα; Ο αυτοματισμός είναι μέσο, δεν είναι τέχνη, τέχνη είναι το παράγωγο όλης αυτής της πράξης. Και με το καλό και το κακό τι γίνεται; Μ’ αυτά ασχολούνται οι άλλοι. Και είναι ζήτημα αισθητικής. Βρε παιδί μου πότε ένα έργο είναι καλό; Αυτό ρωτάω. Όταν παράγει το σωστό συναίσθημα, καλό έργο είναι ας πούμε η Γκουέρνικα αλλά και άλλα, όταν ο καλλιτέχνης ξέρει τι λέει κι έχει κάτι να πει. Αλλά θα υπάρχουν φαντάζομαι κι άλλες, διαφορετικές ερμηνείες, το κάθε έργο μιλάει αλλιώς στον καθένα. Κι εξαρτάται κι απ’ αυτόν που μιλάει, αλλιώς θα το δει ο Μαλρώ κι αλλιώς το οποιοδήποτε σούργελο. Χάος. Ναι.

Τα περί εθνοσυνέλευσης και άλλων οραμάτων κι ο Pirandello

Δεν θα της απαντήσεις; Όχι. Δεν έχεις τι να της πεις ε; Έχω. Αλλά τα ’χω επαναλάβει πολλές φορές όλα αυτά που λέει και δεν μ’ ακούει κανείς. Δεν ανακατεύονται, για να μην χαρακτηριστούν. Ή είναι αντίθετοι. Φοβούνται. Σου λέει ο άλλος και οι τοίχοι έχουν αφτιά… για τέτοια είμαστε τώρα; Μου ’ρχεται να το ξεριζώσω αυτό το αφτί. Αυτοί είναι η κοινή γνώμη όμως. Και βλέπεις πως αντιδρά ο κόσμος στον Ρουβίκωνα. Δεν ξέρω για τον Ρουβίκωνα, δεν μου γεμίζουν το μάτι όλοι αυτοί, ούτε αυτοί ούτε οι άλλοι, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα παρά μόνον βανδαλισμούς και σπασίματα. Θα υπάρχουν φαντάζομαι και άτομα που πιστεύουν σε κάτι. Ναι αριστεριστές, ξέρω. Αλλά κάτι τρέχει με την ηγεσία κι εκεί, πιστεύουν ακόμα στον πατερούλη… δεν ξέρω. Θα υπάρχουν μεταξύ τους και κάποιοι προοδευτικοί. Μπορεί. Αλλά κι αυτοί μόνοι τους θα τα λένε - μόνοι τους θα τα ακούν. Είδες που βγήκε πάλι η Φώφη; Άλλο κι αυτό, από κει να καταλάβεις τι γίνεται. Έχουμε και τον Γλέζο, έχουμε σύμβολα. Προσωπικά δεν μου λέει τίποτα που πηγαίνει άσκεπος ο Γλέζος και σηκώνει τη γροθιά του ή που οδύρεται ο Κολλάτος στο FB, όλα αυτά συμβαίνουν μόνον για να τα δείχνει η τηλεόραση, δεν έχουν πέραση γιατί ο κόσμος απογοητεύτηκε ή κουράστηκε να προσπαθεί ή απλά γιατί δεν είναι στο χέρι του. Με το να μην αποδέχεσαι όμως κανέναν δεν πάει πουθενά. Το ξέρω. αλλά όταν δεις την αγορά εκεί έξω καταλαβαίνεις τι δεν πάει καλά και γιατί δεν γίνεται τίποτα, γιατί ο καθένας προσπαθεί να τσεπώσει το κάτι τι στου και δεν υπάρχει όραμα. Απ’ την άλλη είμαστε όλο γλέντια και στην υγειά μας βρε παιδιά, έχουμε γίνει σαλτιμπάγκοι που αντιπολιτευόμαστε ο ένας τον άλλον, εσύ φταις, όχι εσύ φταις κι από δουλειά τίποτα, λόγια μόνον και φιοριτούρες. Και σαν τι θα έπρεπε να κάνει ο κόσμος; Δεν ξέρω, να το αρνηθεί, να μην ψηφίσει τίποτα, ουδείς. Και να γίνει ύστερα μια εθνοσυνέλευση. Και να ξανάρθει πάλι ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, να βγάλουν και τον Τσοχατζόπουλο απ’ τη φυλακή κι άντε πάλι δωστου. Ή άντε πάλι στ’ άρματα, μπρος στον αγώνα… παιδιά της Ελλάδος παιδιά…

Τα αυγά κι ο Pirandello

Δηλαδή τι νομίζεις ότι κάνεις; Αντιστέκομαι. Με τον τρόπο μου. Αντιστέκεσαι. Σε τι ακριβώς; Στη διαφθορά μάλλον. Αλλά δεν μαζεύεται. Γιατί δεν γράφεις μια καταγγελία; Γιατί μπάζει. Και γιατί δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, είναι αχταρμάς. Ναι αλλά έχει δίκιο η κοπελιά που σου λέει ότι αν δεν κάνεις εσύ τίποτα ποιος θα το κάνει. Κάνω. Ψιλοπράγματα αλλά κάνω. Να επιμείνεις. Δεν γίνεται τίποτα. Και νιώθω γελοίος να κουνάω σημαίες πέρα – δώθε και να νομίζουν πως τους κάνω σήματα. Βλέπεις όμως ότι δεν είναι όλοι αδιάφοροι. Μιλάμε για εξαιρέσεις. Οι περισσότεροι κοιτάνε απ’ την άλλη. Και δεν θέλω να καταντήσω ηθικολόγος, να λέω συνέχεια τι δεν είναι σωστό και πώς έπρεπε να γίνει, όλοι ξέρουν πώς έπρεπε να γίνει, ακόμα κι αυτοί που το κάνουν λάθος. Και γιατί το κάνουν; Η διαφθορά που σου ’λεγα. Το μέλι, τα αξιώματα. Κι επειδή έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι, επειδή δεν υπάρχει ήθος. Εσύ όμως είσαι υποχρεωμένος να κάνεις κάτι, δεν φτάνουν τα ωραία λόγια, χρειάζεται δράση, πράξεις. Δεν γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά. Δεν γίνεται. Και δεν γίνεται γιατί κανένας δεν θέλει να σπάσει τα δικά του αυγά. Σπάσε των άλλων τότε. Δεν μπορώ, θα έπρεπε να είμαι συστημικός.

Η βροχή κι ο Pirandello

Ούτε να σκεφτείς δεν μπορείς μ’ αυτή τη βροχή. Ίσως να είναι καλύτερα. Να πάρω ρεπό λες; Να το κάνεις τι; Αυτό να μου πεις. Είναι Κυριακή άλλωστε. Φαντάζομαι πως θα ’ναι κι αργία. Σωστά, δεν είναι αργία όλες οι Κυριακές. Αλλά με τέτοιο παλιόκαιρο ποιος θα πήγαινε στα μαγαζιά; Κανείς. Αλλά θα μπορούσε να είναι εργάσιμη, από βλακεία. Γενικά έχει καταντήσει βλακεία το να δουλεύει κανείς. Είχαμε - δεν είχαμε, κάτι είπαμε πάλι ε; Δεν το κατάλαβα, τι είπαμε; Αυτά, τα περί βροχής και αργίας. Νόμιζα ότι συζητούσαμε περί βλακείας. Αυτό προέκυψε, λόγω βροχής.

Η θανατερή ποίηση κι ο Pirandello

Προσπαθώ να καταλάβω τη σχέση των ποιητών με τον θάνατο ή τέλος πάντων με ό,τι είχε έναν λογαριασμό και τον ξόφλησε και δεν βγάζω άκρη, θεωρούν ότι τον ξορκίζουν έτσι; Κατευνάζουν τον φόβο τους μάλλον. Ή γαντζώνονται κατά κάποιο τρόπο απ’ τη ζωή, δεν ξέρω, το ίδιο δεν κάνεις κι εσύ; Δεν νομίζω, συνήθως αποφεύγω οτιδήποτε σχετικό. Ε, το κάνεις μ’ άλλον τρόπο, το ίδιο είναι. Δεν είναι το ίδιο, εγώ τον βλέπω σαν σε ταινία, δεν τον αφήνω να δηλητηριάζει την καθημερινότητά μου. Αλλά μπορεί εγώ να ’μαι αναίσθητος κι αυτοί οι καλοί, ούτε αυτό το ξέρω. Είναι άλλη προσέγγιση. Ή το θεωρούν και λίγο κωλοπιασάδικο, είναι ωραίο σαν στοιχείο, μελοδραματικά, καταλαβαίνεις τι εννοώ. Καταλαβαίνω. Αλλά το θεωρώ και πολύ φτηνό παράλληλα… οι στάχτες που παίρνει ο αέρας, τα μαραμένα λουλούδια, οι φωτογραφίες των πεθαμένων στη σιφονιέρα, όσο ωραία και να τα πεις είναι καταθλιπτικά, δεν είναι; Τον κάνουν τέχνη, είναι μια αντίδραση ίσως. Μα πόσες φορές μπορεί να σ’ αγγίζει ένας θάνατος; Μια; Τρεις; Δεν γίνεται να σ’ αγγίζει εκατόν δεκατρείς. Εννοείς ότι ψεύδονται; Ότι έχουν μια ευκολία και πάρε να ’χεις; Ακριβώς. Ότι πουλάνε συναίσθημα. Και μ’ ενοχλεί.

Η 17 Νοέμβρη κι ο Pirandello

Πάσχουμε από υμνοπάθεια, αλλιώς τι; Εντάξει, τα μέσα τον κάνουν τον σαματά. Εννοείς ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται; Και ποιοι πάνε στην πορεία, εγώ; Κάποιοι πάνε. Αλλά πάνε για να τους δούνε οι άλλοι που θα ’ναι εκεί, από σκοπιμότητα, έχει γίνει κάτι σαν reunion. Δεν ξέρω τι έχει γίνει, εμένα μ’ απελπίζουν όλα αυτά. Αδιαφόρησε, τι άλλο να κάνεις; Θλίβομαι μ’ όλες αυτές τις παράτες, με τα σκατοκόμματα που μπαίνουν μπροστά κι όλους αυτούς τους υπαλληλίσκους που παριστάνουν τους αγωνιστές. Έτσι γίνεται με τις επαναστάσεις, τις καρπώνονται στο τέλος κάτι άσχετοι. Αλλά δεν μπορείς να επιβάλεις σιωπή. Δεν θέλω σιωπή, μια μεσίστια μου φτάνει, τα άλλα όλα είναι καραγκιοζιλίκια και κουβέντα να γίνεται.

Οι νοοτροπίες κι ο Pirandello

Είδες τι έγινε; Είδα. Είναι να μαζευτούμε όλοι οι υποψήφιοι αυτόχειρες κι όπου είναι να κάνει καταιγίδα να τρέχουμε. Δεν είναι αστείο. Δεν είναι αλλά δεν έχει σωσμό, μην το ψάχνεις. Αυτό τώρα είναι παραίτηση. Εσύ που δεν δηλώνεις παραίτηση πήγαινε να το παλέψεις. Δεν είναι στάση αυτή τώρα. Είναι νοοτροπία, τι δεν καταλαβαίνεις; Δεν το δέχομαι, δεν μπορείς να κάθεσαι και να βλέπεις κάθε τρεις και λίγο τις καταστροφές και να μην κάνεις τίποτα. Είσαι επηρεασμένος. Αύριο που θα γίνει η πορεία το πρόβλημα θα πάει στην άκρη και θα κυνηγάνε τους ταραξίες στα Εξάρχεια, πρώτη φορά το βλέπεις; Τώρα λέμε για την καταστροφή, δεν λέμε για το τι θα γίνει στην πορεία. Από όπου και να το πιάσεις το ίδιο κάνει, δεν έχει νόημα. Κι αυτό είναι όμως νοοτροπία. Ναι, στην Ελλάδα έχουμε δύο νοοτροπίες, των μεν και των δε. Κι αυτό δεν αλλάζει.

Το θέσφατο κι ο Pirandello

Μπρρρ… έχει φουσκοθαλασσιά σήμερα. Νοέμβρης είναι. Είναι λες και θα μπει απ’ τη μπαλκονόπορτα. Μην μου πεις τώρα ότι σε φοβίζει κι ο καιρός. Είναι λίγο τρομαχτικός, ειδικά το πρωί που ξυπνάς. Εγώ πάντα απορούσα με αυτούς που ταξιδεύουν με πλοία. Μέχρι 8 μποφόρ πάνε κι έρχονται, ύστερα δένουν. Και δεν είναι κι ωκεανός. Εσύ θα ταξίδευες με 8 μποφόρ; Όχι… αλλά αν ήταν ανάγκη μπορεί. Ναι, στην ανάγκη τα παίζεις όλα για όλα. Αλλά δεν αισθάνομαι άνετα στο νερό. Δεν είσαι δηλαδή θαλασσινός. Είμαι καλά κι από δω. Παρ’ όλα αυτά βλέπεις, κολυμπούν ακόμα. Θαλασσοπνίγονται θες να πεις. Όποιου του μέλει να πνιγεί που λένε. Αλλά μπορεί να είναι διασκεδαστικό. Ή ζήτημα υγείας. Ναι. Αλλά πρέπει να ’σαι και λιγουλάκι τρελός. Καλά, τρελός πρέπει να ’σαι όπως και να ’χει, δεν τη βγάζεις αλλιώς. Τι είναι αυτό τώρα, συνταγή; Θέσφατο.