Το ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ και ο pirandello.

«Τι ακούς;», ρώτησα. Ο pirandello μου έκανε νόημα να μη μιλάω, έδειχνε ν’ ακούει με προσοχή. . «Έχει έτοιμο καφέ», έκανε μετά. Γέμισα την κούπα μου και πήγα και έκατσα απέναντί του, να με βλέπει. «Τσιγάρο;», είπα για να τον κάνω να με προσέξει. Εκείνος το πήρε και βυθίστηκε πάλι πίσω Στη σιωπή. Πέρασε έτσι αρκετή ώρα. Δεν ήξερα τι να κάνω, ένιωθα παρείσακτος. «Προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται», είπε ξαφνικά βγάζοντας τα ακουστικά του. «Απ’ τις ειδήσεις;», ρώτησα. «Απ’ τις ειδήσεις δεν καταλαβαίνει κανείς τίποτα, ακούω τον Τράγκα». «Εγώ τον βαρέθηκα και τον Τράγκα. Λέει αλλά και που λέει δε βγαίνει τίποτα». «Δεν τον ακούω για να βγάλω κάτι, ενημερώνομαι». «Και τι λέει ο Τράγκας;» «Ό,τι ο πολιτικός κόσμος άγεται και φέρεται με δείκτη το κομματικό ή το ίδιο όφελος, αυτό λέει». «Αυτό το ξέρουν πι α και οι πέτρες», είπα, «δε λέει κάτι καινούργιο». «Βάλει προς όλες τις κατευθύνσεις, αυτό μ’ αρέσει στον Τράγκα», είπε ο pirandello. «Έχει ωραίο καιρό σήμερα», είπα για ν’ αλλάξω κουβέντα. «Ναι», είπε ο pirandello κοιτάζοντας απ’ το παράθυρο. «Είναι καλύτερος τουλάχιστον από χθες». «Τα τελευταία χρόνια βρέχει όλον τον Ιούνιο, το πρόσεξες;» «Ναι», είπε. «Αλλά δε μας ξεπλένει τίποτα». «Παίζει τίποτα άλλο στη ζωή σου αυτόν τον καιρό;», ρώτησα. «Τίποτα», έκανε. «Σαν τι να παίζει;» «Κάτι που ν’ αξίζει να πεις». «Όχι, δε νομίζω. Δε μπορώ να σκεφτώ δηλαδή κάτι. εσύ;» «Όχι», είπα. «Δηλαδή πολλές εκκρεμότητες». «Ξέρω», έκανε. Έσκυψε μετά κι έβγαλε τα ακουστικά απ’ τον υπολογιστή. Ακούστηκε τότε ο Τράγκας που ρώταγε: «Πού ζούμε; Στην εποχή των κανιβάλων; Τι έχουμε; Τον Κόναν τον βάρβαρο;» Δεν το σχολιάσαμε.