Η συμπαράσταση του pirandello.

«Τι έχεις; Γιατί δε λες τίποτα;» «Δεν ξέρω. Νιώθω κάπως παράξενα». «Είσαι άρρωστος;» «Όχι. Δε μπορώ να συγκεντρωθώ, το μυαλό μου είναι συνέχεια αλλού». «Πού αλλού;» «Πουθενά, δε σκέφτομαι κάτι». «Και τι κάνεις όλη μέρα;» ‘»Κάθομαι. Κάθομαι και δεν κάνω τίποτα. Και το βράδυ νιώθω τρομερά κουρασμένος». «Θα έχεις υπερκόπωση». «Νιώθω διαλυμένος». «Να πάρεις βιταμίνες. Παίρνεις βιταμίνες;» «Είναι σαν να ‘χω χάσει τον εαυτό μου. Δεν έχω δύναμη». «Σου βγαίνει η κούραση, δεν είναι τίποτα». «Εσύ;» «Παρατηρώ τον κόσμο. Κατά που πηγαίνει». «Και πού πάει;» «Κανείς δεν ξέρει». «Τέλειωσε και το ποδόσφαιρο… είχαμε κάτι να περνάει η ώρα μας». «Ναι. Κάθε μέρα όλα γίνονται και πιο θλιβερά». «Βγάζουν μούχλα οι τοίχοι, το πρόσεξες; Και τα ντουλάπια της κουζίνας, μυρίζουν». «Ναι. Αλλά συμβαίνει καιρό τώρα». «Είναι ανθυγιεινό. Και τα φυτά. Έχουν γίνει θηρία». «Γιατί δε βγαίνεις να τα κόψεις; Θα σου κάνει καλό». «Δεν έχω κουράγιο». «Τι σε ‘χει ρίξει τόσο;» «Δεν ξέρω. Όλη αυτή η εγκατάλειψη». «Έκανες τίποτα με το βιβλίο;» «Το συζητάω. Αλλά είναι σαν να κάνει τη συζήτηση κάποιος άλλος». «Θα το εκδόσεις;» «Θα το εκδώσω. Δεν ξέρω ποιος θα το διαβάσει αλλά εγώ θα το βγάλω». «Ωραία. Αυτό θα σε ξεκουνήσει κάπως». «Ή θα μου δώσει μια και θα με πάει πιο κάτω». «Αυτά είναι μες στο πρόγραμμα, το θέμα είναι να κάνεις ό,τι μπορείς». «Με κουράζει πολύ κι η διόρθωση». «Δεν είσαι σε φόρμα, αυτό είναι όλο. Δεν είσαι σε φόρμα και γίνεσαι ευάλωτος». «Δεν είμαι σε φόρμα», επανέλαβα. «Δεν είσαι σε φόρμα και χρειάζεσαι άσκηση», είπε ο pirandello.»Και σωματική και πνευματική». Ύστερα μου ‘δωσε μια γερή στην πλάτη. «Σήκω», είπε. «Πάμε για περπάτημα. Μετά θα φτιάξουμε ένα καλό πρωινό με μπόλικες βιταμίνες και θα πιάσουμε μαζί τη διόρθωση». Τον κοίταξα μ’ ευγνωμοσύνη. «Τι θα έκανα χωρίς εσένα;» «Κάτι θα έβρισκες. Αλλά για την ώρα θα κάνουμε μια νέα αρχή», είπε. «Και όλα θα πάνε καλά». Έδειχνε πολύ σίγουρος.