Η "ανταπόκριση" του καλλιτέχνη κι ο pirandello.

"Ξέρεις, νιώθω γραφικός μ' όλες αυτές τις αναρτήσεις περί τέχνης. κυρίως γιατί κανέναν δεν τον απασχολεί. Θα μου πεις ότι οι καιροί είναι αποτρεπτικοί, να την κάνει τι την τέχνη; να τη φάει; Όχι βέβαια, δεν τρώγεται. Αλλά έλα και στη θέση μου..." "Μην κάνεις τέχνη τότε, καλλιέργησε μανιτάρια που τρώγονται". "Δεν περίμενα να πεις κάτι άλλο". "Χριστιανέ μου, μπορείς να κάνεις κάτι άλλο; Μπορείς να κάνεις χωρίς;" "Δε μπορώ, προφανώς". "Τι το κλωθογυρίζεις τότε; Εσύ αυτό κάνεις. Άσε τον κόσμο να κάνει κι αυτός τη δουλειά του". "Είναι η ανάγκη του καλλιτέχνη, περιμένει μια ανταπόκριση". "Κουταμάρες. Ο καλλιτέχνης ζει απ' αυτό που κάνει, δεν περιμένει τίποτα, την αμοιβή του την έχει εισπράξει, κάνοντας αυτό που θέλει. Ξέρεις πολλούς ανθρώπους που κάνουν εκείνο που θέλουν; Που νιώθουν έστω και για λίγο ελεύθεροι;" "Όχι. Ίσως οι διασημότητες". "Υπάρχουν τρόποι. Αλλά όταν λέμε κόσμο δεν αναφερόμαστε στις διασημότητες, αυτές είναι ένα ελάχιστο ποσοστό". "Θες να πεις πως πρέπει να αισθάνομαι τυχερός;" "Φυσικά. Πλήρης". "Και το γκελ; Δε χρειάζεται το γκελ;" "Και το Γκράαλ χρειάζεται. Αλλά το βρήκε μόνο ο Γκάλαχαντ". "Αυτές είναι μυθοπλασίες, η τέχνη είναι ένα υπαρκτό γεγονός". "Εσύ το βλέπεις έτσι. Για τους άλλους μπορεί να μη σημαίνει τίποτα". "Μα η ζωή στηρίζεται πάνω στην τέχνη, πας σινεμά, βλέπεις θέατρο, διαβάζεις βιβλία, μένεις σε σπίτια που φτιάχνουν αρχιτέκτονες, παρακολουθείς θεάματα, έχεις ένα καλοσχεδιασμένο αυτοκίνητο, φοράς όμορφα ρούχα που σχεδίασε κάποιος, ακούς μουσική... τόσα πράγματα". "Όταν πεινάς όμως έχεις άλλες προτεραιότητες". "Γιατί την κάνουμε τώρα αυτή τη συζήτηση;" "Δεν ξέρω, εσύ την άρχισες".