Οι αποκλεισμένοι των Χριστουγέννων κι ο pirandello.

"Και όμως" είπα. "Αν είχα τρόπο θ' άλλαζα ζωή, θα έκανα διαφορετικά πράγματα". "Δηλαδή τι θα έκανες;" "Δεν ξέρω, δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που θα ήθελα. Απλώς με βασανίζει ο χαρακτήρας μου, η φιλοδοξία μου, το ότι δεν είμαι ικανοποιημένος με τίποτα". "Καταλαβαίνω" είπε ο pirandello. "Θα πρέπει να 'ναι τρομερό να 'χεις τέτοιο χαρακτήρα, να μην είσαι ευχαριστημένος με τίποτα". "Δεν μ' αρέσει ο κόσμος. Μου φαίνεται θλιβερός. Και ψεύτικος. Και θα ήθελα να ήταν πιο απλός, να κάνει ο καθένας τη δουλειά του, να κοιτάζει το σπίτι του, να μπορεί να πραγματοποιεί τα όνειρά του. Και τίποτα απ' αυτά δε συμβαίνει". "Καταλαβαίνω" επανέλαβε ο pirandello. "Αλλά τα πράγματα είναι αλλιώς, τι να κάνουμε;" "Τίποτα, έτσι το είπα, ξέρω ότι δεν αλλάζουν τα πράγματα. Και είναι και το πνεύμα των Χριστουγέννων. Όλη αυτή η δήθεν ατμόσφαιρα, τα φωτάκια, τα δώρα... που σου βάζουν στο μυαλό όλες αυτές τις επιθυμίες". "Εγώ λέω να σηκωθούμε να πάμε στο εργαστήριο να κάνεις κάτι να σου φύγει". "Δεν έχω όρεξη". "Ναι, είναι πραγματικά εκνευριστικά αυτά τα πράγματα. Κι εγώ δεν έχω διάθεση. Αλλά το παλεύω, βλέπεις". "Πώς το παλεύεις δηλαδή; Τι κάνεις;" "Στήνω παραστάσεις. Παριστάνω ότι είμαι κάποιος άλλος. Ή ότι όλοι οι άλλοι είναι διαφορετικοί, ότι έχει γίνει κάτι που 'χει σπάσει τη μονοτονία". "Και τα καταφέρνεις;" "Όχι. Αλλά όσο συμβαίνει αυτό ξεχνάω την πραγματικότητα. Και σχεδόν πάντα βγαίνει και κάτι". "Και εγώ το κάνω αυτό. Με τα έργα μου, με τους κόσμους που ονειρεύομαι". "Γιατί δε σηκώνεσαι να βάλεις στη μέση ένα τελάρο; Ή γιατί δεν πιάνεις να γράψεις ένα κείμενο;" "Γιατί τα 'χω κάνει χιλιάδες φορές όλα αυτά. Και γιατί αυτή τη στιγμή δε μπορώ να ονειρευτώ τίποτα". "Γιατί δε φτιάχνεις εκείνο το άλλο παράθυρο που μου 'λεγες;" "Γιατί δε μπορώ. Σήμερα δε μπορώ τίποτα". "Καλώς" είπε ο pirandello κι έβγαλε ένα σιγανό αναστεναγμό. Πήρε ύστερα τον καφέ του και πήγε στην τζαμαρία. Έξω μόλις που ξημέρωνε. "Είμαστε σαν αποκλεισμένοι εδώ" είπε. "Οι αποκλεισμένοι των Χριστουγέννων".