Ο "Υπερπολίτης" κι ο pirandello.

«Στις 7 το πρωί το ραδιόφωνο ανακοίνωσε ότι η Χριστίνα Κίρχνερ νοσηλεύεται με προβλήματα υγείας. Δηλαδή γιατί άλλο νοσηλεύεται κάποιος; Για να του πάρουν συνέντευξη;» «Έλα καημένε, δεν έχουν τι άλλο να πουν, τους έρχονται ειδήσεις και τις διαβάζουν… σήμερα ήρθε αυτό». «Υποτίθεται ότι η δουλειά τους είναι να ψάχνουν πράγματα, είναι η τέταρτη εξουσία». «Ψάχνουν. Αλλά πάνω - πάνω». «Απελπίζομαι, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Και μη μου πεις ότι κάνω τόσα πράγματα, τίποτα δεν κάνω». «Δε θα πω τίποτα». «Όχι, κάτι πρέπει να πεις». «Κάνει λίγο κρύο». «Δεν εννοούσα αυτό». «Δεν ξέρω τι θέλεις να σου πω. Δεν ξέρω τι συζητάνε πια μεταξύ τους οι άνθρωποι, δεν έχουν κοινά ενδιαφέροντα και περιορίζεται ο καθένας στα προσωπικά του ζητήματα». «Ή έχει μια άποψη και θέλει να την επιβάλει». «Ναι. Συνήθως αυτά που λέμε όμως είναι άνευ ουσίας… ας πούμε η ρωσική οικονομία, τα μαθαίνεις. Ή μαθαίνεις για τον άλλον που έβαλε κλουβιά στα παγκάκια… ή για τον φόνο ενός ακόμα αφροαμερικανού. Αλλά και που τα μαθαίνεις, τι γίνεται;» «Μεγαλώνει η απελπισία σου μήπως;» «Ακριβώς. Για να βγάλουν μια ώρα πρόγραμμα σε γεμίζουν με ειδήσεις που δε λένε τίποτα». «Είσαι ένας υπερπολίτης όμως, αυτό εισπράττω εγώ». «Ναι. Ένας παγκόσμιος υπερπολίτης που μαθαίνει τα πάντα και δε μπορεί να συμβάλει πουθενά γιατί ή θα τον δείρουν ή θα τον χώσουν μέσα». «Όπως αυτόν τον πιτσιρικά στην Τουρκία». «Όπως αυτόν. Ή όπως οποιονδήποτε άλλον που θα σκεφτεί να πάει κόντρα στα μνημόνια, στις επιδιώξεις των αφεντάδων του κόσμου». «Ποιοι διάολο είναι αυτοί οι κερατάδες; Γιατί κάποιοι είναι, δεν είναι τα κτίρια». «Δεν είναι τα κτίρια, όχι. Δεν είναι οι κυβερνήσεις, δεν είναι οι υπουργοί ή τα κόμματα. Είναι κάποιοι νοσηροί εγκέφαλοι, κάπου. Που παίζουν με τις τύχες του κόσμου». «δεν ξέρω. Ώρες - ώρες σκέφτομαι πως έπρεπε να κάνω εγώ κάτι…» «Δε θ’ άλλαζε τίποτα». «Δεν υπάρχει σύμπνοια, αυτό που έλεγε ο Παπανδρέου». «Όλο μεγάλα λόγια λένε κι αυτοί. Κι ύστερα πάνε και ξεφτιλίζονται». «Ξέρεις τι συνειδητοποιώ τώρα; Ότι δεν είμαι εγώ ο απελπισμένος ή εσύ, είναι η κατάσταση απελπιστική». «Νομίζω πως όταν κάποτε όλο αυτό γενικευτεί θα γίνει μια μεγάλη έκρηξη… το θέμα ήταν να μη φτάναμε εκεί». «Και ξέρεις τι άλλο συνειδητοποιώ; Ότι είναι σαν να ζούμε το τέλος του πολιτισμού. Και ότι αυτή την ώρα που μιλάμε κάποιος καλόγερος μαζεύει μπαρούτι σε μια αποθήκη…» «Λες;» «Λέω».