Η άποψη του pirandello.

«Θα πας Αθήνα;» «Ναι, γιατί να μην πάω;» «Δεν είπα τίποτα». «Πάω να στήσω ένα κομμάτι». «Να κάνεις ό,τι θες, δε με αφορά». «Θες να ‘ρθεις;» «»Να κάνω τι;» «Δεν ξέρω, επειδή σε βλέπω κάπως». «Δεν καταλαβαίνω, τι έχω;» «Έλα να βοηθήσεις αν θες». «Αν σου είμαι απαραίτητος… να δω όμως τι έχω από δουλειές». «Γενικά… δεν ξέρω αν έχω πράγματι κάτι να κάνω… είναι που θέλω και τόση ώρα να φτάσω, είναι μετά που όλοι θυμούνται πως θέλουν να με δουν και γίνεται το σπίτι παιδική χαρά, μου τη σπάει λίγο όλο αυτό». «Μπορώ να αναλάβω να τους διώχνω, είμαι καλός σ’ αυτό». «Ξέρεις, πάλι καταλήγω στο ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτα απ’ αυτά που κάνω». «Να μη σ’ ενδιαφέρει». «Μια κουβέντα είναι αυτή. Δεν υπάρχει περιβάλλον. Ή υπάρχει και είναι τοξικό». «Μη δίνεις σημασία, εσύ να κάνεις εκείνο που θες». «Έτσι κι αλλιώς αυτό κάνω. Αλλά είναι θλιβερό το όλο ζήτημα». «Να σου πω ότι δε σε καταλαβαίνω; Μια χαρά σε καταλαβαίνω». «Ναι. Εγώ δε με καταλαβαίνω». «Εσύ καλά θα κάνεις να σκέφτεσαι λιγότερο και να δουλεύεις περισσότερο. Αλλιώς θα πας σε ψυχίατρο». «Λες;» «Λέω».