Το ρεπερτόριο της ιστορίας κι ο pirandello.

"Πέρα απ' τα "ηθικά" διλήμματα και την αναγκαιότητα ή όχι του "επαναστατικού αγώνα" βρίσκονται οι ιδέες, οι άνθρωποι και το κοστολόγιο" είπα. "Και υπάρχουν και τα εγκλήματα, που άλλα διώκονται κι άλλα όχι. Υπάρχουν δυο μέτρα και δύο σταθμά. Υπάρχει κι η κοινή γνώμη που άγεται και φέρεται. Υπάρχουν η χλεύη, ο φόβος, τα προσωπικά κριτήρια, το βόλεμα και οι τάσεις, οι από 'δω και οι από 'κει... ο κόσμος που είναι πολύ σύνθετος, κάθε καρυδιάς καρύδι. Υπάρχουν οι απατεώνες, τα τομάρια και οι τρελοί. Τα θρασίμια, οι κερδοσκόποι κι οι παρατρεχάμενοι. Υπάρχουν αυτοί που ξέρουν να κρύβονται κι αυτοί που σιχαίνονται το κρυφτούλι. Οι κερδισμένοι και οι χαμένοι. Αλλά γιατί έχω την αίσθηση ότι τη μεγαλύτερη ζημιά την κάνουν πάντα οι νομιμόφρονες;" "Χμμμ" έκανε ο pirandello, "βλέπω πάλι ταραχές και καταστροφές". "Δεν ξέρω, ο Ξηρός δεν είναι κανένα αγγελούδι... απ' την άλλη οι άλλοι είναι ασύδοτοι". "Ναι. Αλλά όπως βλέπεις..." "Καλά, δεν το συζητώ, ο κόσμος είναι ηλίθιος... η γνωστή πλακίτσα με όλα. Έξω απ' τον κώλο μου κι ας είναι κι ένα δάκτυλο, η πάγια τακτική". "Τα ξέρουμε αυτά, δε με εκπλήσσει". "Ούτε εμένα. Αλλά τόση χλεύη... αυτό μόνο;" "Αυτό. Και επανέρχεται το ερώτημα που συμπεριλαμβάνει και τον Ρωμανό και όλους τους άλλους: "αξίζει να θυσιάζει τη ζωή του κανείς;" "Τους βάζεις όλους στο ίδιο σακί, ο Ρωμανός δε σκότωσε ποτέ του κανέναν". "Συμμετέχει σ' αυτόν τον ανέλπιδο πόλεμο. Και δεν έχει σημασία αν σκότωσες ή όχι, πάει συλλογικά". "Να γίνουν δηλαδή όλοι αρνιά; Αυτό λες;" "Ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει, δε λέω αυτό. Αλλά μην περιμένεις κανέναν να τους σταθεί... δεν έχουν κοινό". "Γιατί είναι όλοι χέστες, γι' αυτό". "Και γι' αυτό. Αλλά και γιατί δεν τους αφορά, δεν τους αφορά τίποτα". "Δεν καταλαβαίνουν ότι μ' αυτή τη στάση παίζουν το παιχνίδι της εξουσίας; Αποδοκιμάζοντας τον εκάστοτε Ξηρό επιδοκιμάζουν τις κυβερνήσεις, λένε ναι στους φόρους, στις ρεμούλες, στα μνημόνια... δεν το καταλαβαίνουν αυτό;" "Δεν καταλαβαίνουν τίποτα που 'χει παραπάνω από μια φράση, δε σκέφτονται. Ζητάς πολλά επομένως". "Δε ζητάω τίποτα. Αλλά τέτοια χαρά που έπιασαν τον Ξηρό; Και τέτοια κλάκα απ' την άλλη για τον τριανταφυλλένιο; Τι κόσμος είναι αυτός;" "Κόσμος. Όχλος. Τι περίμενες απ' τον όχλο;" "Θα βγει λες ο τριανταφυλλάκιας;" "Θα βγει. Θα τους δουλέψει ψιλό γαζί και θα βγει. Κι ύστερα θα γυρίσουν και θα λένε μα δε βρίσκεται ένας Ξηρός;" "Βαρέθηκα την ιστορία να επαναλαμβάνεται". "Έχει κι αυτή ρεπερτόριο, δεν υπάρχουν πια συγγραφείς και αναγκάζεται κι αυτή να παίζει τα ίδια". "Ωραία πράγματα". "Κλασικά".