Οι "παρατηρήσεις" του pirandello.

«Πώς πάει;» ρώτησε ο Pirandello. «Μια απ’ τα ίδια» είπα. «Κάτι δεν πήγε καλά ή μου φαίνεται;» ρώτησε πάλι. «Όχι, μια χαρά είμαι, λίγο προβληματισμένος». «Εννοώ με το έργο, χθες ήταν άσπρο… τώρα είναι… περίεργο». «Όχι, είναι εντάξει, θέλει τον χρόνο του, να μείνει όλη τη νύχτα». «Ξέρεις τι προσέχω; Ότι όταν προσέχεις τη σύνθεση αδιαφορείς για τις ματιέρες. Και το αντίθετο». «Δεν το είχα προσέξει. Πράγματι» είπα, «μπράβο». «Δε μπορείς να τα κάνεις και τα δύο ή έτσι το θες;» «Όχι. Δηλαδή είναι λάθος… ή μπορεί να μην είναι, δεν ξέρω». «Κάποιος λόγος πρέπει να υπάρχει, εδώ είναι κάτι σαν χρώμα, αυτή η κατάσταση… πώς να το πω;» «Είναι σκουριά. Απλώς την έβαψα άσπρη». «Και αυτό το κουρέλι». «Η λινάτσα. Μ’ αρέσει αυτό το μοτίβο, είναι εμφανές, πλάθεται χωρίς να χάνει τη συνοχή του… κι αυτό το έβαψα άσπρο». «Άλλο θέλω να πω, εδώ, στο άλλο τελάρο, αυτό που έχει μόνο σίδερα». «Ναι, σίδερα και κόλλα… για την ώρα». «Είναι εντελώς διαφορετικά. Αναγνωρίζω ότι είναι δικά σου επειδή έχω δει κι άλλα τέτοια στοιχεία αλλά μεταξύ τους είναι… άλλη φιλοσοφία». «Είναι το υλικό που γεννάει το έργο. Τα σίδερα είναι σαφή, άκαμπτα, έχουν το ίδιο χρώμα, διαφορετικά πάχη, κλίσεις, καταλαβαίνεις; Είναι σαν σχέδιο, παίζεις με κάτι το δεδομένο και προσαρμόζεις σ’ αυτό τη σύνθεση ή αυτό στη σύνθεση». «Το προσαρμόζεις…» «Ή προσαρμόζεται. Εξαρτάται απ’ το ποιο είναι πιο δυνατό, τι έχει δίπλα του, έχει τους ίδιους κανόνες με το χρώμα. Ίσως γι’ αυτό δεν έχω βάλει χρώμα». «Και όλο αυτό το κόλπο επαναλαμβάνεται σ’ όλα τα τελάρα;» «Συνήθως ναι. Είναι κάποιοι κανόνες… ας πούμε μια αρμονία, όπως με τις νότες, αν βάλεις λάθος νότα δεν την αντέχεις να την ακούσεις. Το ίδιο και το σχέδιο, τη λάθος αναλογία στην πετάει έξω. Και φυσικά με το χρώμα». «Ωραία» είπε ο Pirandello. «Τέλειωσες;» «Νομίζω» είπα. «Πάμε να φάμε; Πείνασα». Και τα παρατήσαμε όλα σύξυλα και φύγαμε.