Η περιβόητη μετακόμιση κι ο Pirandello.

«Θα τα πάρεις όλα;» ρώτησε ο Pirandello σ’ ένα διάλειμμα που κάναμε. «Όχι» είπα, «θ’ αφήσω τα μικρά… και αυτά που έχω στους τοίχους. Αλλά όλα τα άλλα δεν υπάρχει κανένας λόγος να βρίσκονται εδώ». «Καλά κάνεις. Δεν είναι δηλαδή για να ‘ναι στοιβαγμένα στο πάτωμα και να ‘χεις ένα σπίτι άδειο». «Ναι. Αν είναι να θαφτούν ας θαφτούν εκεί τουλάχιστον». «Καταλαβαίνω πώς το λες. Και δε μπορώ να πω τίποτα». «Δε χρειάζεται, τα ‘χουμε πει τόσες φορές όλα αυτά που γινόμαστε και γελοίοι». «Τι ζωγραφίζεις τώρα;» «Ένα όνειρο που είδα. Προσπαθώ να το κρατήσω ζωντανό στη μνήμη μου». «Και τα καταφέρνεις;» «Για την ώρα ναι. Μπορεί να μην γίνει όπως το φαντάζομαι στο τέλος αλλά κάτι θα μείνει». «Και πότε η μετακόμιση;» «Την Τρίτη, την Τρίτη αναχωρούμε». «Μοιάζεις να το χαίρεσαι». «Ήθελα καιρό να το κάνω. Νομίζω ότι η θέση τους είναι εκεί». «Και γιατί δεν το ‘χες κάνει τόσο καιρό;» «Δεν είχα χρόνο. Αλλά όταν μπήκαν τα νερά απ’ τη σκάλα… αν έλειπα θα ήταν όλα τώρα για πέταμα». «Εκεί κάτω θα ‘ναι τουλάχιστον ασφαλή». «Ναι. Αλλά δεν είναι μόνο γι’ αυτό, φτιάχτηκαν για εκεί». «Και η έκθεση;» «Κάπου θα γίνει. Το θέμα είναι πως μ’ έχει κινητοποιήσει και δουλεύω. Κι όταν ζωγραφίζω τα ξεχνάω όλα τα άλλα». «Πάντως είναι ακατάλληλη εποχή για τέχνη». «Πάντα η εποχή είναι ακατάλληλη για την τέχνη. Αλλά κάνει ότι δεν το καταλαβαίνει, δε σε ρωτάει. Έρχεται και στρογγυλοκάθεται στο κεφάλι σου και δεν το κουνάει με τίποτα. Και τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κάνεις ό,τι σου λέει… μέχρι να σε βαρεθεί και να φύγει… σαν τις γκόμενες». «Αλήθεια… εκείνο το βιβλίο που έγραψες…» «Το διορθώνει η Ειρήνη». «Ακόμα;» «Ακόμα». «Δεν πειράζει, εσύ δούλευε». «Αυτό κάνω. Πάντα έτσι έκανα» είπα κι έκρυψα έναν αναστεναγμό. «Τι λες, συνεχίζουμε;» ρώτησε ο Pirandello και σηκώθηκε. «Πάμε» είπα. Και πιάσαμε πάλι να τυλίγουμε τα τελάρα…