Ο άγγελος του pirandello.

"Τι είναι αυτά τα φτερά;" ρώτησα. "Σκέφτηκα μήπως ήθελες να ζωγραφίσεις έναν άγγελο, να ποζάρω". "Δεν κάνω πια παραστατική ζωγραφική, πάνε πάρα πολλά χρόνια". "Ίσως είναι που δεν έχεις κάποιο ερέθισμα". "Όταν σταμάτησα ήταν γιατί δε μ' ενδιέφερε". "Ναι. Αλλά επειδή ο κόσμος αλλάζει σκέφτηκα μήπως ήθελες ν' αλλάξεις κι εσύ, να πεις κάτι άλλο". "Και γιατί έναν άγγελο;" "Γιατί θα μπορούσε να είναι και ρεαλιστικό και υπερβατικό ταυτόχρονα". "Ναι, έτσι που το λες... αλλά και πάλι... δεν είσαι ακριβώς ο άγγελος που θα μ' ενδιέφερε". "Πώς δηλαδή θα ήταν ένας δικός σου άγγελος;" "Μεταλλικός, σκληρός. Ίσως να μην είχε καθόλου φτερά". "Τα φτερά είναι το σήμα κατατεθέν των αγγέλων, δε μπορείς να κάνεις άγγελο χωρίς να του βάλεις φτερά". "Θα μπορούσε να είναι κάτι που απλώς να ίπταται". "Με φωτοστέφανο;" "Θα μπορούσε να είναι κι από νέον, το φωτοστέφανο συμβολίζει το φως, δεν ακτινοβολεί... υπάρχουν δηλαδή εναλλακτικές". "Δηλαδή δεν τα χρειάζεσαι τα φτερά, να τα βγάλω;" "Να κάτσεις να πιούμε έναν καφέ". "Και όμως" είπε ο pirandello βγάζοντας απρόθυμα τα φτερά, "νομίζω πως αν έκανες αγγέλους θα σου 'δινε και 'σένα φτερά".