Η ιντερνετική σκηνή του pirandello

«Γιατί δεν σουλουπώνεις λίγο το σπίτι» είπα μπαίνοντας, «και τι είναι όλα αυτά τα πράγματα, που θα τα βάλεις;» «Είναι σκηνικά» είπε ο Pirandello, «θα φτιάξουμε μια μικρή σκηνή». «Που θα τη φτιάξουμε; Στην κρεβατοκάμαρα;» «Θα είναι ιντερνετική, εμείς θα τους δώσουμε απλώς ένα κίνητρο». «Ναι, αυτό τους έλειπε, το κίνητρο, πας καθόλου καλά;» «Μην είσαι απαισιόδοξος, το χειρότερο όλων είναι να σε παίρνει από κάτω». «Εδώ σε λίγο θα τρώνε όλοι απ’ τους σκουπιδοτενεκέδες κι εσύ ονειρεύεσαι θέατρα;» «Μα όλοι έχουν ιντερνέτ. Και δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι ιδιαίτερο, μπορούν να φιλμάρουν τη ζωή τους και να τη βλέπουν το βράδυ στην τηλεόραση, τα σήριαλ είναι έτσι κι αλλιώς για κλάματα, προτείνω μια λύση». «Δηλαδή δεν φτάνει που ζούνε έτσι όπως ζούνε θα μας τα δείχνουν να τα βλέπουμε κι εμείς, αυτό θες να πεις;» «Όχι απαραίτητα. Απλώς υπάρχει που υπάρχει το μέσο, γιατί να μην το αξιοποιούν;» «Μα δεν έχουν όρεξη, πώς θα τους πεις να κάνουν τη ζωή τους θέατρο, για ποιο λόγο;» «Μπορεί έτσι να ανακαλύψουν γιατί δεν είναι καλά, να εντοπίσουν το πρόβλημα». «Μόνος σου το σκέφτηκες όλο αυτό;» «Ναι, γιατί;» «Γιατί νόμιζα ότι δεν ενδιαφερόσουν για το τι κάνουν οι άλλοι, ότι ήσουν παρτάκιας, συγγνώμη που στο λέω… αλλά έτσι πίστευα». «Μπορεί και να είμαι» είπε ο Pirandello. «Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν μπορώ να είμαι και κάτι άλλο… ονειροπόλος ας πούμε». Ναι βέβαια, σ’ αυτό είχε ένα δίκιο.