Η «λύση» του pirandello

«Δέχομαι πιέσεις», είπε ο Pirandello. Και πριν προλάβω να πω οτιδήποτε πρόσθεσε: «μου ζητάνε να γράφω εδώ. Και δεν έχω τι να τους πω». «Κάτι θα βρεις», είπα εγώ. «Να τους διδάξω λες τεχνικές ψαρέματος; Είμαι πολύ καλός σ’ αυτό, ξέρεις. Ή μήπως να τους διδάξω αυτοάμυνα; Θα μπορούσα να παραδίδω μαθήματα πολεμικών τεχνών, γενικώς. Ή τεχνικές επιβίωσης, πώς να μαζεύετε ας πούμε το νερό της βροχής και να το επεξεργάζεστε, πώς να πλένετε τα ρούχα στο χέρι, πώς μπαλώνει κανείς ένα ρούχο…» «Τα ξέρεις εσύ όλα αυτά;», ρώτησα από περιέργεια. «Όχι», είπε ο Pirandello. «Αλλά μπορώ να μάθω, δεν είναι δύσκολο να περνάς μια βελόνα, ή να βράζεις νερό. Θ’ αρχίσω άλλωστε με τα απλά». «Δείξε τους ό,τι θες», είπα. Δεν είναι να τον παίρνεις στα σοβαρά αυτόν τον άνθρωπο. «Διακρίνω μια αμφιβολία στο μάτι σου», παρατήρησε ο Pirandello. «Νομίζεις πως δε θα τα καταφέρω;». «Όχι, δεν είπα αυτό», είπα. «Ξέρεις τι μπορώ να κάνω εγώ κύριε; Θα μπορούσα μέχρι και να μας απαλλάξω από την κρίση». «Πώς δηλαδή;» «Δεν το έχω σκεφτεί. Αλλά θα μπορούσα αν έπρεπε». «Τι πάει να πει αυτό; Δεν πρέπει κατά τη γνώμης σου;» «Και πρέπει και δεν πρέπει», είπε. «Πρέπει γιατί ο κόσμος υποφέρει. Αλλά δεν πρέπει γιατί αλλιώς θα τους είχαμε αιωνίως να μας δουλεύουν. Τώρα μέρα τη μέρα ξεμπροστιάζονται, ο ένας μετά τον άλλον». «Και είναι ανάγκη να καταστραφεί πρώτα ο κόσμος για να ξεμπροστιαστούν μερικοί; Θα με τρελάνεις;» «Λοιπόν», είπε ο Pirandello, «σοβαρά τώρα. Δε χρειάζεται να εναλλάσσονται οι κύριοι αυτοί της Βουλής. Πρέπει να καταργήσουμε τα κόμματα όμως, τον μηχανισμό από κάτω που κάνει τη βρομοδουλειά. Τους διοικητάδες, τους συνδικαλιστές, όλες αυτές τις φατρίες». «Το πρόβλημα είναι το οικονομικό», του υπενθύμισα. «Λεφτά πού θα βρεις;» «Απ’ τα θεάματα. Ξέρεις πόσα τζογάρονται στα θεάματα; Ξέρεις πόσα χρήματα χορεύουν σ’ αυτό που λέγεται ποδόσφαιρο; Πόσα δίνουν για να κάνουν μεταγραφές;» «Και τι θα κάνεις; Θ’ απαγορέψεις το ποδόσφαιρο;» «Να μην αρχίσω κι εγώ τώρα τα θα… θα… θα… των πολιτικών», είπε ο Pirandello. «Αν κόψεις όμως την αιμορραγία προς τα κάτω του δημοσίου το αίμα θα γυρίσει στο κεφάλι και μπορεί κάτι να σκεφτούμε. Πρώτα όμως πρέπει να κόψεις αυτό το κτήνος που λέγεται από κάτω. Μετά θα μπορούσες να προσλάβεις όλους αυτούς τους ανέργους και να τους βάλεις να παράγουν κάτι, κάτι που θα μπορούσες να το εξάγεις, να προωθήσεις ευρεσιτεχνίες για παράδειγμα, έχουν εκατομμύρια προτάσεις στα υπουργεία… αλλά μίζα ο ένας - μίζα ο άλλος, δε βγαίνει άκρη». Δεν είχε άδικο τώρα σ’ αυτό.