Η γνώμη του pirandello.

«Δεν καταλαβαίνω, τι δε σ’ αρέσει;» ρώτησε ο Pirandello. «Τίποτα. Γενικά. Είναι χαμηλότερα των προσδοκιών μου». «Μήπως υπερβάλεις; Θέλω να πω… εγώ δε βλέπω καμιά διαφορά από άλλα». «Ίσως είναι αυτό, ότι κατά κάποιο τρόπο επαναλαμβάνομαι». «Μα τι άλλο να κάνεις; Ο καθένας έχει ένα στυλ που ζωγραφίζει, εσύ έχεις αυτό, τι άλλο να κάνεις;» «Δεν ξέρω, αυτό είναι που μ’ απασχολεί». «Είναι λογικό. Αυτό που κάνεις έχει κάποια όρια… εφόσον δουλεύεις με τα ίδια υλικά, με τα ίδια χρώματα… τι περίμενες;» «Χρησιμοποιώ τα ίδια μέσα θέλεις να πεις». «Ναι, αυτό. Είναι σαν να ‘χω ένα καπέλο σ’ όλα τα χρώματα. Παραμένει το ίδιο καπέλο». «Ωραία, το ‘πιασες. Τι προτείνεις;» «Δεν ξέρω. Να είσαι πιο αποφασιστικός, να ξεχάσεις εκείνα που ξέρεις και να επιχειρήσεις κάτι άλλο». «Στα λόγια είναι όλα πιο εύκολα». «Δεν έχει να κάνει αυτό. Ή θα το πας πιο πέρα ή μην το κάνεις καθόλου». «Τώρα εσύ γίνεσαι αυστηρός. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι αυτό που μου ζητάς». «Εσύ θες να κάνεις αυτή τη δουλειά, όχι εγώ. Εγώ είμαι εδώ για να λέω τη γνώμη μου». «Εντάξει» είπα. «Πιάσε από ‘κει ένα τελάρο».