Η διαφήμιση κι ο Pirandello.

«Καλά, είναι δυνατόν; Στου Μπελαμί το ουζερί;» «Τι εννοείς;» «Το διαφημίζουν. Σαν να μην πέρασε μια μέρα». «Έτσι είναι ο κόσμος». «Το ξέρω. Αλλά δεν αντέχεται ρε φίλε μου να σου πλασάρουν 50 χρόνια το ίδιο τραγούδι». «Είναι φτηνό μάλλον». «Και τα λάχανα είναι φτηνά, δεν τα διαφημίζουν». «Εδώ λέει ότι το Belle Amie ήταν ένα θρυλικό στέκι στον Πειραιά, δε λέει πότε». «Μα ποιον ενδιαφέρει αυτό το τραγούδι;» «Κάποιον θ’ ενδιαφέρει. Αυτούς που τους αρέσει να μαζεύουν άχρηστες συλλογές». «Μα τα ακούνε ποτέ όλα αυτά;» «Όχι. Αλλά είναι τζάμπα». «Εγώ βγάζω φλίχτενες». «Τι είναι οι φλίχτενες;» «Δεν ξέρω. Εξανθήματα». «Μην τα ακούς». «Μα δε γίνεται. Είμαστε σε προεκλογική περίοδο υποτίθεται, θες ν’ ακούσεις τι γίνεται». «Διάβασέ τα στο internet». «Μα δεν τα λέει όλα το internet». «Τότε θ’ ακούς κι αυτά, έτσι πάει». «Εσένα δε σ’ ενοχλεί;» «Μ’ ενοχλεί. Αλλά όπου και να το λέω μου λένε αυτό». «Άκουσες τίποτα άλλο;» «Ένα ατύχημα στην εθνική. Και τις δηλώσεις του Τσίπρα απ’ το Ηράκλειο». «Για αυτούς με τα Καλάσνικοφ;» «Τους είδαν στις κάμερες». «Και;» «Περιμένουν να κάνουν το λάθος και μετά θα τους πιάσουν». «Τι μπορεί να σημαίνει μια επίθεση στην πρεσβεία του Ισραήλ;» «Εντυπωσιασμό. Τι θες να σημαίνει;» «Ξέρω ‘γω; Ένα πολιτικό μήνυμα». «Ναι. Γαμάτε γιατί χανόμαστε».