Τα "ζώδια" κι ο pirandello.

«Ας μιλήσουμε σοβαρά, τι προβλέπεις;» «Δεν προβλέπω τίποτα, είναι φως - φανάρι». «Ότι βγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ». «Ότι πάμε κατά διαόλου, ανεξαρτήτως ποιος θα βγει εμείς πάμε κατά διαόλου». «Έχεις τρομοκρατηθεί». «Όχι, το βλέπω απ’ τις δηλώσεις που κάνουν οι ξένοι, τα άρθρα στις εφημερίδες… δεν πάμε καλά». «Πιστεύεις κι εσύ αυτό που λένε για τον Τσίπρα;» «Ναι. Ο τύπος δεν είναι αυτό που φαίνεται. Ή αυτό που θέλει να δείχνει. Είναι προσωπικά τα ζητήματα, για όλους αυτούς, κάνουν τη δουλειά τους. Αυτό που συμβαίνει σε μας τους άλλους είναι άλλο, θα μας καλέσουν μετά να πληρώσουμε τα σπασμένα». «Μα αυτό κάνουμε ως τώρα, πληρώνουμε τα σπασμένα». «Ναι. Δεν υποστηρίζω την κυβέρνηση, με ξέρεις. Αλλά πρέπει να μάθεις τέλος πάντων σαν χώρα να υπολογίζεις και τη δύναμη των άλλων, τι είδους πιέσεις μπορούν να ασκούν». «Είναι στημένο δηλαδή το παιχνίδι;» «Οπωσδήποτε. Και δεν έχει να κάνει με τις μικροπολιτικές που κάνουν εδώ τα κόμματα. Και άλλωστε, τι είναι τα κόμματα; Έχει συνείδηση κάποιος απ’ αυτούς; Ή νοιάζεται για τον κόσμο; Αυτοί νοιάζονται μόνο για το έδρανο, είναι πουλημένοι, άπαντες». «Εννοείς όλους τους χώρους;» «Ένας είναι ο χώρος, η Βουλή. Όλοι αυτοί έχουν εκεί μέσα τα μαγαζάκια τους. Και μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Με εμπάθειες, με μαρκίζες… σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι, αριστεροί, οικολόγοι… άπαντες, όλοι κοιτάζουν την τσέπη τους». «Δεν ξέρω τι να πω. Θα είχα τεράστιο δίλημμα αν ψήφιζα». «Πώς να μην έχεις; Όλοι σου δίνουν κι από ένα σκοινί για να κρεμαστείς». «Δηλαδή την κρεμάλα δεν την αποφεύγουμε;» «Όχι. Με τον Σαμαρά κρεμασμένοι με τον ΕΝΦΙΑ και το μνημόνιο. Και με τον άλλο κρεμασμένοι στις αγορές». «Μου έκανες την καρδιά περιβόλι». «Εγώ;» «Εσύ. Μ’ αυτά που λες». «Θα ήθελα πολύ να λέω άλλα. Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα». «Γάμησέ τα δηλαδή ε;» «Εντάξει, δεν είμαι κι η Λίτσα Πατέρα, μπορεί να γίνουν κι αλλιώς».