Ο άγγελος του pirandello.

"Τι είναι αυτά τα φτερά;" ρώτησα. "Σκέφτηκα μήπως ήθελες να ζωγραφίσεις έναν άγγελο, να ποζάρω". "Δεν κάνω πια παραστατική ζωγραφική, πάνε πάρα πολλά χρόνια". "Ίσως είναι που δεν έχεις κάποιο ερέθισμα". "Όταν σταμάτησα ήταν γιατί δε μ' ενδιέφερε". "Ναι. Αλλά επειδή ο κόσμος αλλάζει σκέφτηκα μήπως ήθελες ν' αλλάξεις κι εσύ, να πεις κάτι άλλο". "Και γιατί έναν άγγελο;" "Γιατί θα μπορούσε να είναι και ρεαλιστικό και υπερβατικό ταυτόχρονα". "Ναι, έτσι που το λες... αλλά και πάλι... δεν είσαι ακριβώς ο άγγελος που θα μ' ενδιέφερε". "Πώς δηλαδή θα ήταν ένας δικός σου άγγελος;" "Μεταλλικός, σκληρός. Ίσως να μην είχε καθόλου φτερά". "Τα φτερά είναι το σήμα κατατεθέν των αγγέλων, δε μπορείς να κάνεις άγγελο χωρίς να του βάλεις φτερά". "Θα μπορούσε να είναι κάτι που απλώς να ίπταται". "Με φωτοστέφανο;" "Θα μπορούσε να είναι κι από νέον, το φωτοστέφανο συμβολίζει το φως, δεν ακτινοβολεί... υπάρχουν δηλαδή εναλλακτικές". "Δηλαδή δεν τα χρειάζεσαι τα φτερά, να τα βγάλω;" "Να κάτσεις να πιούμε έναν καφέ". "Και όμως" είπε ο pirandello βγάζοντας απρόθυμα τα φτερά, "νομίζω πως αν έκανες αγγέλους θα σου 'δινε και 'σένα φτερά".

Ο Προυντόν, η μία, η άλλη κι ο pirandello.

"Είχα και βαφτίσια χθες μεταξύ άλλων, τις κολώνες μου". "Είναι κι αυτές δίδυμα, δεν είναι;" "Ναι". "Και πώς τις έβγαλες;" "Η μία και η άλλη". "Κανείς δε θα το καταλάβει". "Δεν πειράζει, εμένα μ' αρέσει". "Είσαι εγωιστής εκτός όλων των άλλων. Υποτίθεται ότι η τέχνη είναι για όλον τον κόσμο". "Κι εγώ έτσι νόμιζα κάποτε. Μέχρι που βεβαιώθηκα ότι δεν είναι, η τέχνη είναι προσωπική υπόθεση". "Πάω στοίχημα όλα τα ψιλά που 'χω στην τσέπη πως έχεις άδικο, η τέχνη ανήκει σ' όλον τον κόσμο". "Από που προκύπτει αυτό; Πας δηλαδή στο Λούβρο και λες τυλίξτε μου τη Νίκη της Σαμοθράκης γιατί μου ανήκει;" "Εννοώ πως είναι πνευματική κληρονομιά". "Κι εγώ εννοώ πως όλα αυτά είναι μπούρδες και ότι δεν σου ανήκει τίποτα. Κι αν δε πιστεύεις πήγαινε να διαβάσεις Προυντόν". "Τι δουλειά έχει τώρα ο Προυντόν;" "Ο Προυντόν είναι πολύ επίκαιρος, δεν το 'ξερες;" "Εδώ μιλάμε για τέχνη". "Εδώ μιλάμε για δικαιοδοσία. Κι αυτά τα έργα είναι δικά μου. Και τα ονομάζω έτσι που θέλω εγώ". "Καλά δε σε διαπνέει κανένα ανώτερο πράγμα; "Όχι, δεν τα πάω καλά με την ανωτερότητα". "Μα δε μπορείς να τα διαγράφεις όλα, υποτίθεται πως είσαι καλλιτέχνης, πνευματικός άνθρωπος". "Πνευματικός άνθρωπος είσαι εσύ. Εγώ είμαι ακόμα εδώ, χθες είχα μάλιστα και τα γενέθλιά μου". "Το πας αλλού. Πνευματικός άνθρωπος είναι αυτός που ασχολείται με το πνεύμα, οι συγγραφείς, οι ζωγράφοι..." "Ναι. Έλα ντε όμως που κανέναν δεν τον ενδιαφέρει αυτό". "Δεν έχει σημασία, ο καλλιτέχνης ζει μέσα απ' αυτή την πνευματικότητα". "Κουταμάρες. Ο καλλιτέχνης δε διαφέρει από κανέναν άλλον, ζει εδώ, σ' αυτόν τον δρόμο. Κι αυτός ο δρόμος έχει ένα όνομα κι ένα νούμερο". "Μα δε λέω ότι ζει στα σύννεφα. Αλλά η ενασχόλησή του είναι πνευματική, είναι αλλού". "Ναι αλλά το έργο του είναι εδώ, διέπεται από κανόνες, δεν είναι μια αφηρημένη σκέψη". "Και μέσα σ' αυτούς τους κανόνες λέει ότι η τέχνη ανήκει σ' όλον τον κόσμο". "Δεν ξέρω τι λέει, ξέρω μόνο ότι ανήκει σε 'μένα... και νομίζω για πάντα". "Ακόμα κι αν το αγοράσω;" "Αγοράζεις μόνο την παράσταση. Το έργο θα φέρει πάντα τη δική μου υπογραφή". "Ναι. Αλλά άμα το αγοράσω μπορώ να το κάνω ό,τι θέλω, να το κρεμάσω στον τοίχο ανάποδα, να το κόψω κομματάκια και να το πετάξω στα σκουπίδια... ό,τι θέλω το κάνω". "Φυσικά. Αλλά δε μπορείς να αφαιρέσεις την πατρότητα, θα είναι δικό μου. Κι αν καταστραφεί, καταστράφηκε". "Αν δεν κάνω λάθος μιλούσαμε για τα ονόματα". "Μιλούσαμε. Αλλά όλα αυτά είναι πολύ ρευστά... σε ποιον ανήκει το έργο, τι πάει να πει τέχνη, τι πάει να πει καλλιτέχνης, ποιος τα αποφασίζει αυτά... έτσι μ' αρέσει - έτσι τις λέω".

Η "κάλπικη λίρα" κι ο pirandello.

"Πού πήγαν εκείνα τα ωραία χρόνια που είχαμε τόσα να κάνουμε, μου λες;" "Πέρασαν. Πρέπει να συμβιβαστούμε με τα νέα δεδομένα". "Και ποια είναι αυτά; Το ότι φαλιρίσαμε;" "Και αυτό. Κυρίως όμως ότι όλα αυτά που ξέραμε τέλειωσαν". "Και πώς συνεχίζουμε;" "Αυτό λέω, ότι δεν υπάρχει καμιά συνέχεια, σε τίποτα". "Είμαστε δηλαδή ένα νέο είδος ανθρώπων;" "Όχι, εμείς είμαστε το παλιό. Νέο είδος θα 'ναι εκείνο που θα 'ρθει". "Και πώς θα 'ναι; Με κεραίες;" "Όχι. Με iphone". "Δηλαδή υπάλληλοι". "Μηχανές. Προγραμματισμένοι. Τόσο το λάδι - τόσο το ξύδι". "Αυτή θα 'ναι η κατάληξη; Εκεί οδηγηθήκαμε απ' τον Μάη;" "Εκεί οδηγηθήκαμε απ' τις Τράπεζες. Βάλαμε τα χεράκια μας..." "Και βγάλαμε τα ματάκια μας. Και πώς άρχισε όλο αυτό;" "Απ' την κάλπικη λίρα, απ' τον αόμματο". "Απ' την κάλπικη λίρα;" "Ναι".

Η "σκάλα" του pirandello.

"Αν βάζαμε εδώ τη σκάλα που έβγαλε ο γείτονας..." "Ποια σκάλα;" "Αυτή τη στρογγυλή που 'χε και ανέβαινε στην ταράτσα, μια σιδερένια". "Και γιατί την έβγαλε;" "Θα βάλει άλλη... δεν ξέρω, σκούριασε". "Και θα την πάρουμε εμείς; Να τη βάλουμε πού;" "Εδώ". "Εδώ πού δηλαδή; Μες στη μέση;" "Ναι. Δε θα 'ναι ωραία; Να τη βάψουμε κόκκινη;" "Δε θα μπορούμε να περνάμε". "Ναι. Αλλά θα δίνει έναν αέρα". "Τι αέρα;" "Ότι ντε και καλά έχουμε κι από πάνω". "Σε ποιον θα τον πουλάμε τον αέρα;" "Σ' όποιον έρχεται". "Μα δεν έρχεται ποτέ κανείς". "Τέλος πάντων, θα το κάνουμε για 'μας, θ' ανεβοκατεβαίνουμε". "Μα αφού δε θα πηγαίνει πουθενά γιατί ν' ανεβοκατεβαίνουμε;" "Θα το κάνουμε σαν άσκηση. Μπορούμε να ανοίξουμε και μια τρύπα και να βγαίνουμε στην ταράτσα". "Στην ταράτσα ανεβαίνουμε κι από την άλλη". "Εγώ θα πάω να τη φέρω και βλέπουμε". "Μα που θα τη βάλουμε; Εδώ δε χωράμε οι δυο μας, θα βάλουμε και τη σκάλα;" "Θέλω ν' αλλάξω λίγο τον χώρο. Κι η σκάλα είναι ευκαιρία". "Μη μου πεις πως την πουλάει κιόλας ο γύφτος". "Φυσικά την πουλάει. Αλλά θα του κάνω παζάρι". "Θα σε πιάσει κορόιδο άμα καταλάβει πως ενδιαφέρεσαι. Και επιπλέον δεν ξέρω καν αν χωράει". "Λες να μην χωράει;" "Όχι λέω, είμαι σίγουρος, αυτός έχει διώροφο". "Ακόμα καλύτερα. Μπορούμε να την επεκτείνουμε προς τα κάτω, να φτιάξουμε κι ένα υπόγειο, θα 'ναι το δωμάτιό σου". "Δε θέλω δωμάτιο, ευχαριστώ". "Όχι θα πάρεις. Αφού θα έχουμε τη σκάλα θα πάρεις και δωμάτιο". "Βρε τι πάθαμε με την σκάλα..." "Θα χρειαστώ όμως βοήθεια". "Θα πετάξεις τα λεφτά σου, στο λέω". "Γιατί;" "Το σπίτι είναι χτισμένο σε βράχο, δε μπορείς να κάνεις υπόγειο, θα περισσεύει". "Θα κάνουμε παρατηρητήριο τότε. Θ' ανεβαίνεις και θ' αγναντεύεις το πέλαγο". "Δε θέλω, το πέλαγο το βλέπω κι από 'δω". "Θα ανεβαίνω εγώ τότε. Θα φτιάξουμε και μια πλατφόρμα στην κορυφή. Και θα κατοπτεύω από 'κει πάνω τα πάντα". "Μα δεν τρέχει τίποτα ποτέ εδώ γύρω. Τι θα κατοπτεύεις;" "Τα μη συμβαίνοντα, θα μελετήσω το τίποτα, την αδράνεια. Μπορεί να κάνω κι ανακαλύψεις, θα 'χει ενδιαφέρον". "Και τι θα γίνει με τη βροχή;" "Εννοείς ότι θα μπαίνει από την τρύπα;" "Και όχι μόνο η βροχή... θα γεμίσουμε γάτες, σκουπίδια, ψηφοδέλτια". "Τα ψηφοδέλτια δεν τα είχα σκεφτεί... καλά λες. Αλλά θα την πάρω, μ' αρέσει η ιδέα μιας σκάλας". "Μα έχουμε ήδη ένα σωρό άχρηστα πράγματα. Και επιπλέον επιμένω πως δε χωράει". "Όλοι οι καλοί χωράνε". "Οι καλοί, όχι οι σκάλες. Κανείς δε βάζει στη μέση του δωματίου του μια σκάλα που δεν πάει πουθενά". "Κι οι εκλογές δεν πάνε πουθενά αλλά τις κάνουμε, δεν είναι αυτό επιχείρημα". "Τι να σου πω; Κάνε όπως νομίζεις". "Θέλω τη συναίνεσή σου, έτσι πρέπει". "Γιατί;" "Μα δεν παραδειγματίζεσαι με τίποτα εσύ; Αυτό δεν κάνουν όλοι;" "Δεν ξέρω τι κάνουν οι άλλοι, δε βάζουν μια άχρηστη σκάλα όμως στη μέση του δωματίου τους". "Η σκάλα είναι δευτερεύον ζήτημα, προέχει να πετύχουμε μια συναίνεση". "Και για να πετύχουμε συναίνεση πρέπει να φορτωθούμε τη σκάλα; Δε μπορούμε να συμφωνήσουμε σε κάτι άλλο;" "Μπορούμε. Το δέλεαρ εδώ είναι να κάνεις και μια θυσία, να χάσεις κι εσύ κάτι, αυτό πάει να πει συναίνεση, αν ήταν εύκολο θα την έκαναν όλοι".

Το "φαίνεσθαι" κι ο pirandello.

"Είδες αυτό για τη Γαλλία;" ρώτησα. "Εγώ πιστεύω ότι οι τζιχαντιστές είναι αμερικανικός δάκτυλος. Για να κάνουν τον πόλεμο που θέλουν". "Μπορεί. Μπορεί να είναι κι αυτονομιστές όμως". "Μπορεί. Αλλά και το ότι σκοτώνει συνέχεια αφροαμερικανούς η αστυνομία είναι τυχαίο; Δε νομίζω". "Όντως. Παγκοσμίως γίνονται διάφορα "απερίσκεπτα" πράγματα". "Πάντως αν αυτό το πράγμα εξαπλωθεί κι άλλο θα τρέχουν και δε θα φτάνουν, είναι φανατικοί όλοι αυτοί. Και δε χαμπαριάζουν, τα δίνουν όλα". "Θρησκευτικό μένος". Ναι. Αλλά από κάπου κατευθύνεται όλο αυτό". "Δηλαδή λες CIA". "Δεν ξέρω. Αλλά μου φαίνεται πιθανό". "Κι αν δεν είναι;" "Τότε είναι χειρότερο γιατί δε θα 'χει σταματημό". "Λένε ότι απ' αυτή την ιστορία βγαίνει ευνοημένη η Λεπέν". "Ναι. Αλλά αυτό το θεωρώ μικροπολιτική. Ενώ εδώ έχουμε να κάνουμε μ' ένα τεράστιο ζήτημα". "Φρουρείται λέει όλο το Παρίσι". "Ε, και; Λες να τους φοβηθούν; Αν σκοπός σου είναι να σκοτώσεις με τον τρόπο που το κάνουν αυτοί τους βολεύει μπορώ να σου πω". "Τους έδωσαν βήμα όμως κι οι δημοσιογράφοι, αφού ξέρουν ότι τους πειράζει". "Φαντάζομαι ότι δεν το περίμεναν". "Φυσικά δεν τους περίμεναν. Αν τους περίμεναν δε θα 'γραφαν τίποτα". "Ενώ τώρα θα φοβούνται λες;" "Τώρα είναι στη μέση, πρέπει να δείξουν ότι εμμένουν στις θέσεις τους. Αλλά η καρδούλα τους θα το ξέρει". "Εσύ τι θα έκανες αν ήσουνα κράτος;" "Φωτιά στα μπατζάκια μου αν ήμουνα κράτος. Θα έκανα κάτι πρωτοποριακό μάλλον... θα επέβαλα τη μπούρκα ας πούμε, από αύριο όλοι με μπούρκα, να μην ξέρης ποιος είναι ποιος". "Δεν ακούγεται κακό. Είναι ζεστή όμως η μπούρκα;" "Φοράς από μέσα ό,τι άλλο θες. Η ουσία εδώ είναι το φαίνεσθαι".

Ο "Γοργοπόταμος", τα "γουναράδικα" κι ο pirandello.

"Δεν είναι και τόσο άσχημα που λέγανε". "Τους ξέρεις, πάντα υπερβάλουν". "Βλέπουμε συνέχεια το ίδιο έργο". "Εννοείς τα προεκλογικά ή τον Ξυρό;" "Τα προεκλογικά, τον Καρατζαφέρη, τον Σαμαρά, τους πρετεντέρηδες... ο Ξηρός συμπεριλαμβάνεται" "Την Καραμήτρου την πρόσεξες; Αυτή θα είναι η επόμενη Σπυράκη". "Λες;" "Λέω. Ξεκινάνε έτσι, δείχνουν κινητικότητα... και μετά προβιβάζονται". "Και τους καπελωνόμαστε ύστερα εμείς". "Τέτοιοι που 'μαστε καλά μας κάνουνε. Κι οι πρετεντέρηδες και οι καρατζαφερέοι". "Μούφα αυτή η δουλειά με τον Κορυδαλλό όμως, δε σου φαίνεται;" "Μα τι τις ήθελε κι αυτός τόσες σημειώσεις; Αν έβαζες εσύ δηλαδή στο μυαλό σου ν' ανατινάξεις τις φυλακές θα έγραφες από πάνω "επιχείρηση Γοργοπόταμος; Θέλουν να μας τρελάνουν;" "Πώς... παίζει ρόλο ο τίτλος". "Μα δεν πρόκειται για ταινία, υποτίθεται πως έχουμε να κάνουμε με τρομοκράτες. Όχι εμείς δηλαδή, αυτοί". "Και το Λουτράκι; Πώς βρέθηκαν στο Λουτράκι;" "Ότι κάποιος τους τηλεφώνησε ντε και καλά". "Μα κι αυτά τα κωλοχώρια... να μη μπορείς να κάνεις μια δουλειά". "Και η Αγγελική; Τι είναι τώρα αυτή η Αγγελική; Και γιατί τις λένε όλες Αγγελικές, είναι κι αυτό συνθηματικό;" "Τραγική σύμπτωση, έτυχε". "Και είναι και κοριτσάκι. Ακόμα δε βγήκε απ' το αυγό, βόμβες". "Πού πάμε; Μου λες πού πάμε; Γέμισε ο τόπος αντάρτισσες. Αντί να κάθονται σπίτια τους τα κωλοκόριτσα". "Είναι άνεργες. Τι νομίζεις πως κάνουν αυτοί που σπουδάζουν; Όλη μέρα γυρνάνε και σκέφτονται που να βάλουνε βόμβες". "Ευτυχώς που δεν είναι όλες έτσι, δε λες; Ευτυχώς που 'χουμε την Καραμήτρου και παίρνουν κι ένα παράδειγμα". "Να μου το θυμηθείς, δεν πάει καθόλου καλά αυτή η γενιά, ότι δεν έκαναν οι άλλοι θα το κάνουν αυτοί". "Άντε να δούμε τι θα κάνουν κι αυτοί... μ' έχουν απογοητεύσει αυτά τα πράγματα, γύρω - γύρω βόμβες και στη μέση τίποτα". "Εγώ δεν έχω παράπονο". "Ναι. Αλλά κάτι απρόβλεπτο βρε παιδί μου, μια έκπληξη". "Τι έκπληξη;" "Δεν ξέρω. Όχι πάντως Γοργοπόταμους και γουναράδικα, κάτι άλλο". "Όπως;" "Κάτι επί της ουσίας... μια προκήρυξη, κάτι". "Πάνε πια αυτά, πέρασαν, δεν είμαστε πια μπάχαλο". "Μωρέ μπάχαλο είμαστε... από άλλα είναι που πάσχουμε". "Δεν πάει ο νους μου". "Είναι που είσαι καλός άνθρωπος. Και που δε διαθέτεις και φαντασία". "Εγώ; Δε φαντάζομαι εγώ πράγματα;" "Φαντάζεσαι. Αλλά θες να λιώσεις παπούτσια για να φτάσεις την αντιτρομοκρατική". "Αυτό ναι... το παραδέχομαι. Τα παιδιά είναι μπροστά". "Ενώ εσύ... που πας ρε Καραμήτρου;"

Το ρεπερτόριο της ιστορίας κι ο pirandello.

"Πέρα απ' τα "ηθικά" διλήμματα και την αναγκαιότητα ή όχι του "επαναστατικού αγώνα" βρίσκονται οι ιδέες, οι άνθρωποι και το κοστολόγιο" είπα. "Και υπάρχουν και τα εγκλήματα, που άλλα διώκονται κι άλλα όχι. Υπάρχουν δυο μέτρα και δύο σταθμά. Υπάρχει κι η κοινή γνώμη που άγεται και φέρεται. Υπάρχουν η χλεύη, ο φόβος, τα προσωπικά κριτήρια, το βόλεμα και οι τάσεις, οι από 'δω και οι από 'κει... ο κόσμος που είναι πολύ σύνθετος, κάθε καρυδιάς καρύδι. Υπάρχουν οι απατεώνες, τα τομάρια και οι τρελοί. Τα θρασίμια, οι κερδοσκόποι κι οι παρατρεχάμενοι. Υπάρχουν αυτοί που ξέρουν να κρύβονται κι αυτοί που σιχαίνονται το κρυφτούλι. Οι κερδισμένοι και οι χαμένοι. Αλλά γιατί έχω την αίσθηση ότι τη μεγαλύτερη ζημιά την κάνουν πάντα οι νομιμόφρονες;" "Χμμμ" έκανε ο pirandello, "βλέπω πάλι ταραχές και καταστροφές". "Δεν ξέρω, ο Ξηρός δεν είναι κανένα αγγελούδι... απ' την άλλη οι άλλοι είναι ασύδοτοι". "Ναι. Αλλά όπως βλέπεις..." "Καλά, δεν το συζητώ, ο κόσμος είναι ηλίθιος... η γνωστή πλακίτσα με όλα. Έξω απ' τον κώλο μου κι ας είναι κι ένα δάκτυλο, η πάγια τακτική". "Τα ξέρουμε αυτά, δε με εκπλήσσει". "Ούτε εμένα. Αλλά τόση χλεύη... αυτό μόνο;" "Αυτό. Και επανέρχεται το ερώτημα που συμπεριλαμβάνει και τον Ρωμανό και όλους τους άλλους: "αξίζει να θυσιάζει τη ζωή του κανείς;" "Τους βάζεις όλους στο ίδιο σακί, ο Ρωμανός δε σκότωσε ποτέ του κανέναν". "Συμμετέχει σ' αυτόν τον ανέλπιδο πόλεμο. Και δεν έχει σημασία αν σκότωσες ή όχι, πάει συλλογικά". "Να γίνουν δηλαδή όλοι αρνιά; Αυτό λες;" "Ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει, δε λέω αυτό. Αλλά μην περιμένεις κανέναν να τους σταθεί... δεν έχουν κοινό". "Γιατί είναι όλοι χέστες, γι' αυτό". "Και γι' αυτό. Αλλά και γιατί δεν τους αφορά, δεν τους αφορά τίποτα". "Δεν καταλαβαίνουν ότι μ' αυτή τη στάση παίζουν το παιχνίδι της εξουσίας; Αποδοκιμάζοντας τον εκάστοτε Ξηρό επιδοκιμάζουν τις κυβερνήσεις, λένε ναι στους φόρους, στις ρεμούλες, στα μνημόνια... δεν το καταλαβαίνουν αυτό;" "Δεν καταλαβαίνουν τίποτα που 'χει παραπάνω από μια φράση, δε σκέφτονται. Ζητάς πολλά επομένως". "Δε ζητάω τίποτα. Αλλά τέτοια χαρά που έπιασαν τον Ξηρό; Και τέτοια κλάκα απ' την άλλη για τον τριανταφυλλένιο; Τι κόσμος είναι αυτός;" "Κόσμος. Όχλος. Τι περίμενες απ' τον όχλο;" "Θα βγει λες ο τριανταφυλλάκιας;" "Θα βγει. Θα τους δουλέψει ψιλό γαζί και θα βγει. Κι ύστερα θα γυρίσουν και θα λένε μα δε βρίσκεται ένας Ξηρός;" "Βαρέθηκα την ιστορία να επαναλαμβάνεται". "Έχει κι αυτή ρεπερτόριο, δεν υπάρχουν πια συγγραφείς και αναγκάζεται κι αυτή να παίζει τα ίδια". "Ωραία πράγματα". "Κλασικά".

Η ιδιοτέλεια κι ο pirandello.

"Θα ξεκινήσουμε από 'δω" είπε ο pirandello και μου έδειξε με το δάκτυλο την κόκκινη γραμμή που γυρόφερνε το σπίτι στο σχεδιάγραμμα. "Αυτό εδώ τι είναι;" ρώτησα. "Αυτή είναι η αποθήκη". "Η αποθήκη είναι απ' την άλλη μεριά". "Εντάξει, δεν είναι ακριβές. Ήθελα απλώς να σου δείξω ότι το μελέτησα". "Δε χρειαζότανε, δεν πρόκειται να σκάψω, έχω κι άλλες δουλειές". "Θες να πεις πως είμαι αργόσχολος;" "Δε θέλω να πω τίποτα. Αλλά δεν έχω καμιά διάθεση και για σκάψιμο". "Γιατί είσαι τόσο αρνητικός; Κανέναν δεν έβλαψε ποτέ ένα οχυρωματικό έργο". "Δε θα μας σώσει απ' τον Παπαντρέου, χρειάζεται κάτι ριζοσπαστικό. Να πάνε όλοι οι ντοματοπαραγωγοί να του πετάξουν ντομάτες... κάτι τέτοιο". "Δεν πιάνουν αυτά, θα του ανεβάσουν την δημοτικότητα". "Κοίταξε, έχει δημοτικότητα, όλοι οι ξεβολεμένοι του ΠΑΣΟΚ θα πάνε στον Παπαντρέου". "Δε θα κάνουμε την τάφρο μόνο για τον Παπαντρέου, θα την κάνουμε για να περιφρουρήσουμε κι αυτό που έχουμε, θα δείξουμε ότι είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι να αντισταθούμε". "Προτιμώ να πάω να ολοκληρώσω εκείνο που άρχισα, χέστηκα με το τι θα κάνει ο Παπαντρέου". "Ο τύπος είναι επικίνδυνος, μπορεί να φέρει τα πάνω - κάτω". "Ας κάνει ό,τι θέλει, δεν πρόκειται ν' ασχοληθώ" είπα και γύρισα να φύγω. "Πού πας;" ρώτησε και μ' έπιασε απ' το χέρι. "Να ετοιμαστώ για αύριο, να δω τι θα πάρω μαζί μου". "Δε μπορείς να φύγεις τώρα, θα φέρουνε τα σακιά". "Α, και σακιά". "Πρέπει να συγκρατήσουμε και τον καιρό". "Κοίτα, κάτι πρέπει να κάνεις μ' αυτές τις εμμονές, έχεις βάλει κι άλλη φορά σακιά, έχεις κάνει τον τοίχο τρυπητήρι, έχεις κλείσει τα παράθυρα... δεν κάνεις τίποτα μ' όλα αυτά". "Αντιστέκομαι, τι άλλο να κάνω;" "Να βρεις κάτι ν' ασχοληθείς, να δείξεις επιχειρηματικότητα". "Επιχειρηματικότητα δε σημαίνει μόνο κάνω επιχειρήσεις, σημαίνει και κάνω κάτι". "Ναι. Αλλά όχι αυτές τις βλακείες, κάνε κάτι χρήσιμο". "Δηλαδή αυτά που κάνεις εσύ είναι χρήσιμα;" "Όχι μάλλον. Δεν είπα ότι είμαι καλύτερος, τα ίδια σκατά κάνω κι εγώ". "Γιατί δε συνεργαζόμαστε τότε; Δεν ξέρεις τι θα μπορούσαμε να κάνουμε". "Έχουμε άλλους προσανατολισμούς". "Όλοι έχουν άλλους προσανατολισμούς". "Σωστά. Γι' αυτό δε γίνεται τίποτα". "Γι' αυτό πρότεινα το έργο" είπε ο pirandello και τύλιξε το σχεδιάγραμμα. "Για να σου δείξω ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι... αλλά δεν κατάφερα να σε πείσω". "Να ενώσουμε δηλαδή τις δυνάμεις μας". "Ακριβώς. Αλλά μπαίνει πάντα στη μέση η ιδιοτέλεια".

Οι στατιστικές, ο κατσικοπόδαρος κι ο pirandello.

"2015. Αυτό ήταν, άλλαξε". "Να τα παίξουμε όλα στο κόκκινο" έκανε ενθουσιασμένος ο pirandello. "Δεν είμαστε στη ρουλέτα" του είπα, "σύνερθε". "Μα γιατί είσαι πάντα έτσι πεζός;" ρώτησε. "Γιατί δεν κάνεις ποτέ σου μια τρέλα; Είναι πρωτοχρονιά βρε αδελφέ, ριξ' το λίγο έξω, δε θα πάθεις τίποτα". "Μου κάνει εντύπωση που βρίσκεις το κέφι, αν το καλοσκεφτείς είναι μια Πέμπτη, απλώς. Κι έχει και σκατόκαιρο, φυσάει και βρέχει χιονόνερο, δεν έχει ήλιο..." "Τα ξέρω όλα αυτά. Αλλά αν δεν σπρώξεις και λίγο την κατάσταση δεν πρόκειται να βελτιωθεί από μόνη της". "Μόλις έκανα 2 χιλιόμετρα διάδρομο, τι άλλο να κάνω;" "Να πάρεις τους φίλους σου να τους ευχηθείς χρόνια πολλά, έτσι κάνει ο κόσμος". "Βαριέμαι πολύ αυτά τα εθιμοτυπικά... όλοι εύχονται. Και από μπανάνα τίποτα". "Κάνε τότε μια ευχή από μόνος σου". "Τι ευχή; Δεν πιστεύω στις ευχές, είναι παράλογο". "Κάνε πως δεν το ξέρεις". "Ωραία. Τι να ευχηθώ;" "Δεν ξέρω. Υγεία, χαρά... τέτοια". "Μήπως να περιμένω να δω κι ένα αστέρι;" "Δεν έχει σημασία, δεν βοηθάει το αστέρι". "Μήπως να προσευχηθώ καλύτερα;" "Δε μπορώ να το φανταστώ αυτό". "Ωραία, ας τελειώνουμε, κάνω μια ευχή". "Την έκανες;" "Την έκανα. Να στην πω;" "Όχι, μα την πεις δεν πιάνει". "Μα στ' αλήθεια τα πιστεύεις αυτά τα πράγματα;" "Όχι βέβαια. Αλλά δεν κοστίζει τίποτα". "Εσύ ευχήθηκες κάτι;" "Όχι, εγώ δεν πιστεύω στις ευχές". "Και γιατί μου 'πες να κάνω μια ευχή;" "Πειραματίζομαι... κάνω κάτι σαν στατιστική". "Τι στατιστική;" "Να, ρωτάω μετά αν εκπληρώθηκε κανενός η ευχή". "Και τι σου λένε;" "Άλλος ναι, άλλος όχι. Αυτό είναι το ενδιαφέρον. Ότι μερικές φορές πιάνει φαίνεται". "Μήπως θα έπιανε και χωρίς να το ευχηθούν;" "Ίσως. Αλλά οι περισσότεροι πιστεύουν πως έπιασε η ευχή". "Στους ανθρώπους αρέσει να πιστεύουν σε κάτι. Ότι θα βάλει κάποιος το χέρι του... δεν τους καταλαβαίνω". "Δεν έχει σημασία, έτσι είναι οι άνθρωποι". "Είδες αυτούς που πήγαν και εγκλωβίστηκαν στα χιόνια; Δεν είναι βλακεία τώρα αυτό;" "Είναι. Αλλά το κάνουν. Κάνουν πολλά παράλογα πράγματα". Τι νομίζεις προκάλεσε τη φωτιά στο ναυάγιο;" "Μετανάστες. Ανάβουν φωτιά για να ζεσταθούν". "Άτυχοι άνθρωποι". "Άμυαλοι άνθρωποι". "Και πήραν στον λαιμό τους ποιος ξέρει και πόσους". "Γι' αυτό δεν ταξιδεύω με πλοία". "Γιατί, ταξιδεύεις με κάτι άλλο;" "Όχι πια. Δε νοιώθω την ανάγκη να ταξιδέψω". "Ούτε εγώ. Μπας και γεράσαμε;" "Μπορεί. Ή να έγινε ο κόσμος αδιάφορος". "Τι θα έλεγες τώρα για μια μακαρονάδα;" "Δε θα 'λεγα όχι". "Όταν δεν έχω κέφι καταφεύγω στις μακαρονάδες". "Το 'χω προσέξει". "Έχω καιρό να θέλω όμως μακαρονάδα, δεν έχω;" "Δεν ξέρω, δεν μου τα λες όλα". "Στατιστικά να το δεις". "Στατιστικά ναι, δεν τρώμε και τόσο συχνά". "Τι μακαρόνια θες;" "Μπαρίλα. 13". "Αυτά αρέσουν και σε 'μένα, με αντιγράφεις". "Επειδή μ' αρέσουν τα 13;" "Ξέχνα το. Θα βγει λες ο ΣΥΡΙΖΑ;" "Αυτό λέει η στατιστική". "Και θα κάνει κυβέρνηση;" "Στατιστικά θα κάνει, ναι". "Κι ο Κουβέλης;" Αυτός στατιστικά θα μείνει απ' έξω". "Κι ο Παπανδρέου;" "Αυτόν δεν τον πιάνουν οι στατιστικές". "Λέμε, αν..." "Αν... κρίμα οι ευχές του κοσμάκι... είναι κατσικοπόδαρος".