Το “καταφύγιο” του Pirandello

Ξαφνιάζομαι όταν συμβαίνουν πράγματα που παρουσιάζουν έστω και ελάχιστο ενδιαφέρον. Τελευταία το τίποτα έχει γίνει καθεστώς και το κακό είναι πως μάλλον το αντιλαμβάνονται όλοι. Το χειρότερο βέβαια είναι όταν παγιώνεται κάτι, όταν καταθέτεις τα όπλα ας πούμε. Συνήθως δεν τα παρατάω, απογοητεύομαι όμως, απογοητεύομαι διαρκώς. Κι όταν απογοητεύομαι γυρνάω εδώ, ο Pirandello είναι ένα καταφύγιο, ο μόνος ίσως που μπορώ να συνεννοηθώ, να τα βρω. Υπάρχουν και μέρες που δε λέμε τίποτα, όπως σήμερα. Κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε, ακούμε ο ένας την ανάσα του άλλου, καπνίζουμε τα ίδια τσιγάρα και φτιάχνουμε καφέδες, πότε εκείνος και πότε εγώ. Είναι ωραίο να ‘χεις ένα φίλο κάπου, να του πεις μια μπούρδα βρε αδελφέ, ή να μην του πεις τίποτα. Μάλλον γι’ αυτό είναι κι οι φίλοι… για να υπάρχουν, απλώς.