Το κοπάδι κι ο Pirandello

Θα πάω με το κοπάδι. Του Γιλμάζ Γκιουνέι; Των εορτών. Και τι θα κάνεις; Θ’ ανάψω φωτάκια, κεράκια… ξέρεις, τα καθιερωμένα. Και θα ευχηθώ σε όλους χρόνια πολλά. Και καλή χρονιά φυσικά. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να συμμορφωθώ κι εγώ; Αν δεν θέλεις δεν είναι απαραίτητο, όλοι εδώ ξέρουν ότι είσαι αγενής. Εγώ; Αγενής; Όχι αγενής ακριβώς… κάπως σαν αχινός. Δεν μ’ αρέσει αυτό. Πώς σου φαίνεται το σκαντζόχοιρος; Αυτό εντάξει, λένε ότι φέρνει τύχη. Εντάξει. Θα ευχηθείς τώρα; Ναι… καλή τύχη, σε όλους.

Ο τοίχος κι ο Pirandello

Σαν να μιλάω με τον τοίχο. Και τι σου λέει; Ο συγκεκριμένος; Ναι. Ότι έχει πιάσει λίγη υγρασία. Είναι καλό να ξέρεις σε ποια ακριβώς κατάσταση βρίσκεσαι. Δεν εννοούσα αυτό διάβολε. Ξέρω τι εννοούσες. Τότε γιατί δεν μιλάς; Άλλοτε λέγαμε ένα σωρό πράγματα. Δεν μ’ αρέσει να το διακινδυνεύω. Να διακινδυνεύεις τι; Μην σου πέσει η υπόληψη; Το ένα φέρνει το άλλο, δεν το κάνω επίτηδες. Δεν σε καταλαβαίνω, τι φοβάσαι; Υπάρχει τόσος συντηρητισμός γύρω. Εγώ βλέπω μόνον κουνάβια που σέρνονται. Ναι. Αλλά και τα κουνάβια δαγκώνουν. Μην μου πεις ότι τρέμεις τώρα και τα κουνάβια; Εγώ έχω κάνει τον κύκλο μου, εσύ βάζε τα μ’ όποιον θες. Να μιλάω λοιπόν με τον τοίχο; Αυτό θες; Γιατί; Οι άλλοι τι νομίζεις ότι κάνουν; Τέτοια κατάντια λοιπόν. Τέτοια.

Η περηφάνια κι ο Pirandello

Δεν ξέρω αν πραγματικά δεν καταλαβαίνεις ή αν παριστάνεις τον τρελό… Ηρέμησε, ούτε σε κριτικάρω ούτε τίποτα. Ποιος ενδιαφέρεται για την κριτική σου; Αν σε πειράζουν αυτά που λέω να μην μιλάμε. Με απειλείς τώρα; Εγώ προσπαθώ να βοηθήσω. Τίποτα δεν προσπαθείς. Και ξέρεις γιατί; Γιατί εσύ έχεις τα πράγματά σου λυμένα, έδεσες τον γάιδαρό σου και δεν σ’ ενδιαφέρει τι γίνεται. Απλώς δεν γίνομαι έρμαιο των καταστάσεων. Εσύ… ναι βέβαια, εσύ είσαι πάντα υπεράνω. Ω έλα πια, πάψε να κατηγορείς εμένα και δες τι δεν κάνεις εσύ καλά, κρύβεσαι πίσω απ’ το δάκτυλο. Τι πρέπει να κάνω δηλαδή; Να βγω έξω να φωνάζω; Αντί να φωνάζεις να κοιτάξεις να βρεις μια λύση. Λύση; Για ποιο θέμα; Για όλα. Τι νομίζεις πώς κάνεις μ’ αυτά τα κειμενάκια; Να παρατήσω δηλαδή και το γράψιμο; Δεν είναι πανάκια το γράψιμο. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω, δεν το κάνω από επίδειξη. Να βγεις έξω να δεις τι γίνεται, να κάνεις κάτι. Τι; Να μαζέψω πέτρες; Δεν μπορεί να μην υπάρχει κάποιο νόημα σ’ όλα αυτά, απλώς δεν το βλέπεις. Δηλαδή εγώ φταίω. Δεν θέλω να πω αυτό, φταίνε διάφορα πράγματα. Είπες ότι είναι ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα, ότι υπάρχει κάτι που δεν βλέπω. Ναι αλλά δεν μπορώ να ξέρω τι είναι αυτό, εσύ πρέπει να το βρεις. Οι θεωρίες είναι πάντα ωραίες, ξέρω κι εγώ να σου πω θεωρίες. Δεν μιλάς. Είναι άλλο να γράφεις και άλλο να μιλάς. Ξέρεις, το μόνο που δεν θέλω είναι να παριστάνω τον διασκεδαστικό. Είσαι περήφανος, αυτό φταίει. Κι η περηφάνια σκοτώνει.

Τα λόγια του αέρα κι ο Pirandello

Και με τη μεταφυσική τι γίνεται; Τι θες να γίνεται; Πιστεύεις βρε παιδί μου στο μεταφυσικό; Αυτό εννοώ. Είναι πολύ φλου θέμα αυτό. Δεν εννοώ αν πιστεύεις στα φαντάσματα, εννοώ στη ζωή μετά θάνατο. Θάνατος = πάπαλα… εκτός κι αν εννοείς κάτι διαφορετικό. Φυσικά, δεν εννοώ αν θα σηκωθεί ο πεθαμένος να πάει να πάρει ψωμί, εννοώ αν πιστεύεις ότι μπορεί να υπάρχει και κάτι άλλο εκτός απ’ αυτό το πηγαινέλα κάθε μέρα. Δεν έχω ακούσει ποτέ έναν σοβαρό άνθρωπο να πιστεύει στη μετενσάρκωση ή ότι τα μαζεύουμε και πάμε στην κόλαση επειδή έχει καλύτερη θέρμανση. Και όλη αυτή η ενέργεια τι γίνεται; Δεν είναι και τόση πολύ άμα το καλοσκεφτείς. Έστω, αυτό το κάτι, κάπου πάει, έτσι δεν είναι; Μπορεί. Αλλά το πιθανότερο είναι ότι εξατμίζεται και αφομοιώνεται στο περιβάλλον. Όλος αυτός ο σαματάς δηλαδή για το τίποτα; Όχι ακριβώς, έχει ενδιαφέρον. Και τι γίνεται μ’ όλο αυτό το ενδιαφέρον; Είναι όπως φυσάει, τι λόγο έχει που φυσάει;

Οι ανθρώπινες σχέσεις κι ο Pirandello

Δεν φτάνει που είναι η ψυχολογία μου χάλια είναι κι αυτός ο καιρός πάνω - κάτω και χρειάζεσαι δραμαμίνες για να βγεις στο μπαλκόνι. Λες όλα αυτά με τον ISIS να γίνονται για τον υπερπληθυσμό; Άλλα σου λέω εγώ κι άλλα μου λες εσύ. Ναι γιατί έχουμε τόσα προβλήματα κι εσύ ασχολείσαι με τον καιρό. Τι προβλήματα έχουμε; Που κλέβουν τις προτομές; Ναι, είναι κι η παραβατικότητα αλλά κυρίως είναι αυτοί οι ανισσόροποι με τα φορτηγά που πέφτουν πάνω στον κόσμο. Γι’ αυτό άκουσα ότι θα τους βάλουν προσχώματα να μην περνάνε, ζαρντινιέρες και τέτοια. Καταστρέφονται οικονομίες όμως έτσι. Με τις ζαρντινιέρες; Με την φοβία, κανένας δεν θα πηγαίνει πουθενά πια. Ναι αλλά δεν καταλαβαίνω που αποσκοπεί αυτή η συζήτηση, μπορούμε μήπως να το λύσουμε; Όχι αλλά συνηθίζεται να μιλάνε οι άνθρωποι γι’ αυτά τα πράγματα, δείχνουν έτσι ευαισθητοποιημένοι κλπ κλπ. Εντάξει, δεν το κάνουν μόνον από επίδειξη. Και γιατί το κάνουν; Γιατί έχουν αποξενωθεί και δεν έχουν τι άλλο να πουν. Προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν, τι ήθελες να λένε; Δεν ξέρω. αλλά κανένας δεν σε ρωτάει πια τι κάνεις, πώς τη βγάζεις. Ή σε ρωτάνε και σου απλώνουν κι ένα μπακαλιαράκι… δεν υπάρχουν πια σχέσεις, δεν μιλάνε ανθρώπινα, όλο λοβιτούρες και ρεβεράντζες. Κυκλοφορούν λες ανάμεσά μας; Είναι πολύ πιθανόν.

Οι κιμωλίες κι ο Pirandello

Θα ήθελα να πάρω ένα σφουγγάρι και να τα σβήσω όλα απ’ αυτόν τον ρημαδοπίνακα. Θα γεμίσεις κιμωλίες το πάτωμα. Και ξέρεις πώς είναι αυτή η σκόνη, πάει και κάθεται παντού και… Θα σταματήσεις να επικρίνεις συνέχεια αυτά που λέω; Γίνεσαι σπαστικός. Μπορείς ν’ αναπτύσσεις τις θεωρίες σου χωρίς να κάνεις βρώμες στο πάτωμα. Ξέρεις καλά ότι δεν το λέω για το πάτωμα. Ναι αλλά εγώ το λέω για το πάτωμα. Μα πώς είναι δυνατόν να είσαι έτσι πεζός; Πεζός επειδή δεν θέλω να σφουγγαρίζω κιμωλίες; Μα δεν έχω κιμωλίες, σχήμα λόγου είναι. Με συγχωρείς, δεν το πρόσεξα. Τι έλεγες; Τίποτα, ξέχασέ το. Τόση φασαρία για το τίποτα…

Η “Μπλε φάλαινα” κι ο Pirandello

Δηλαδή δεν ανησυχείς; Ανησυχώ. Αλλά όλα είναι θέμα αξιολόγησης, στα κατάβαθά τους είναι πολύ πιο απλά. Κι αν έγραφα για παράδειγμα στον Καρυωτάκη θα του ’λεγα να μην το κάνει αν το κάνει για μας γιατί θα στενοχωριόμασταν μια - δυο μέρες κι ύστερα πάπαλα, θα πήγαινε κι αυτό στο καλό, όπως όλα τα άλλα. Αν το έκανε πάλι γι’ αυτόν θα του έλεγα εντάξει γιατί το άλλο είναι φθορά, κάνε το λοιπόν να τελειώνουμε και μην μας τη σπας. Τώρα αυτό το θεωρείς αποπεμπτικό; Όχι αλλά σιχαίνομαι και τις τζιριτζάτζουλες, αν θες να σε βλέπω σαν άνθρωπο στάσου στα πόδια σου και προχώρα. Ή κάνε το σαν ηρωική πράξη, μην σέρνεσαι στα πατώματα. Δεν είσαι καθόλου ρομαντικός. Δεν μπορώ τις συναισθηματολογίες, αυτό που κόβεις φλέβες κάθε μέρα. Αν δεν μπορείς να κάνεις καλά τον εαυτό σου… το θεωρώ αναξιοπρεπές, πώς να στο πω; Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, είσαι σκληρός. Το ξέρω. Αλλά αν δεν βοηθηθεί κανείς από μόνος του να μην περιμένει απ’ έξω, αυτό λέω. Κι αν δεν είναι αυτό κι είναι κάτι άλλο; Βρες έναν τρόπο να μου το πεις τότε. Κι αν δεν μπορείς κάνε μου μια αναπάντητη ή βάλε έναν άλλον. Κι αν δεν μπορεί ούτε κι αυτό; Θα λυπηθώ. Αλλά θέλω να πιστεύω πως δεν είναι αυτό.

Η ματαιότητα κι ο Pirandello

Είναι απαράδεκτα δύσκολο να συνεννοηθείς με τους ανθρώπους γιατί υποτίθεται ότι έχουν λαλιά. Έχουν φυσικά αλλά τη χρησιμοποιούν για ν’ ακούν τον εαυτό τους. Θα μου πεις ότι κι εσύ το ίδιο κάνεις, μιλάς μόνος σου. Ναι, το παραδέχομαι αλλά εγώ είμαι μονήρης ενώ οι άλλοι ισχυρίζονται ότι δεν είναι. Εντάξει βέβαια, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, έχει ο καθένας τις σκοτούρες του, καταλαβαίνω. Και υπάρχουν κι όλες αυτές οι ευκολίες… οι αντίχειρες και οι καρδούλες. Αλλά αυτό είναι συνθηματολογία κι αν πας να πάρεις ψάρια έτσι το πολύ - πολύ είναι να εισπράξεις μια μούντζα. Δεν είναι ακριβώς έτσι, τα παραλές. Μπορεί. Όλα έχουν και το αντίθετό τους βέβαια αλλά είναι κι αυτοί με τα μηνύματα που δεν σου λένε τι θέλουν ακριβώς αλλά το πάνε από δω κι από κει κι ενώ βλέπουν πως δεν ανταποκρίνεσαι συνεχίζουν μέχρι που με κάνουν έξαλλο. Δεν ξέρεις τι θες μου φαίνεται. Ναι… είμαι λίγο ασαφής αλλά σε γενικές γραμμές… Δεν σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο, αυτό είναι. Γίνεται κάπως ψυχοφθόρο όμως, δεν γίνεται; Γιατί το συνεχίζεις; Περνάω την ώρα μου. Και γιατί καμιά φορά κάνει γκελ αυτό που γράφω και το διασκεδάζω. Τότε δεν είναι πάντα έτσι άσχημα, γιατί παραπονιέσαι; Για τα παρατράγουδα, αυτά είναι της Πάνιας. Ωραία ήταν αυτή Πάνια, δεν ήταν; Εννοείς τα ευροπουλάκια; Εννοώ όλο αυτό το σκουπίδι που έβγαζε. Μην μου πεις πως σου άρεσε; Είναι ξύπνια κοπέλα. Υπερεκτιμημένη όπως όλα. Δεν σ’ αρέσει τίποτα, τι θες να σου δείξουν; Κάτι με νόημα. Δείχνουν αυτά που τραβάνε κόσμο, δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Το λες σαν να φταίω εγώ. Δεν επιρρίπτουμε ευθύνες εδώ τώρα, συζητάμε. Κι αν δεν σ’ αρέσει τίποτα γιατί δεν κάνεις παρέες απ’ έξω; Δεν κατάλαβες, το απ’ έξω κι αν είναι. Τι να σου πω; Τίποτα, το συζητάμε. Για να το εμπεδώσουμε; Και γι’ αυτό. Αλλά κυρίως για το μάταιο του πράγματος.

Η αποφώνηση κι ο Pirandello

Πες τουλάχιστον ένα χρόνια πολλά, για το καλό. Δεν θα κάνω αυτά που κοροϊδεύω, τα είπαμε αυτά. Πάντως αν θες να ξέρεις το θεωρώ μάταιο να εναντιώνεσαι στις γιορτές και άρα ανώριμο, κάποτε πρέπει να συνθηκολογήσεις με κάποια πράγματα. Ζήτα μου ό,τι άλλο θες αλλά αυτό ποτέ. Τέλος πάντων, θες να πεις κάτι για να κλείσουμε ευχάριστα; Σαν τι δηλαδή; Πες ό,τι σου ’ρθει, κάνε μια ευχή. Μόνον πολιτικά να μην πεις. Κυρίες και Κύριοι εδώ η παράστασή μας ο Καραγκιόζης κι ο παλιός ο χρόνος έφτασε στο τέλος της. Σας ευχόμαστε να ευτυχήσετε και να λορδοποιηθείτε… με την καλή έννοια και να μην έχετε προβλήματα. Γεια σας και χαρά σας.

Η Κωνσταντοπούλου κι ο Pirandello

Τι λέει σήμερα το πρόγραμμα; Ωδική και Γυμναστική, πρώτη και δεύτερη ώρα, μετά δεν ξέρω. Πώς και δεν έγινες κάτι άλλο; Τι άλλο; Δεν ξέρω, πολιτικός. Για να γίνεις πολιτικός χρειάζονται πράγματα που δεν έχω. Δεν είναι καθηγητές πανεπιστημίου όλοι αυτοί που είναι στη Βουλή. Ναι αλλά είναι του μπες – βγες. Θα μπορούσες να ’σαι εκεί παρ’ όλα αυτά και να λες. Και να τσεπώνεις και την αποζημίωσή σου κάθε μήνα. Παλιά τους δίνανε και υφάσματα, θυμάσαι, τώρα δεν ξέρω. Το μόνο που χρειάζεται είναι να βγαίνεις να κοροϊδεύεις τον κόσμο. Μην το λες, κάνουν και κωλοτούμπες. Τους κοροϊδεύεις - δεν τους κοροϊδεύεις αυτοί είναι εκεί και τα παίρνουν. Κι εγώ τι πρέπει να κάνω, να λουστώ με βενζίνη; Να πας να βρεις την Κωνσταντοπούλου. Γιατί, τι μπορεί να κάνει η Κωνσταντοπούλου; Θα μπορούσε να τους ξετινάξει. Μην μου πεις πως είσαι φαν. Κοίτα, μπορεί να τη χλευάζουν όλοι αλλά είναι η μόνη που λέει πράγματα. Αυτό ακριβώς, εκείνη τα λέει αλλά είναι σαν να τα λέει στον τοίχο, ο κόσμος θέλει συνέχεια τους ίδιους, φύγε εσύ - έλα εσύ, θα βγάλουν τώρα τον Κούλη, θα ξανάρθει ύστερα πάλι ο Τσίπρας ή θα ξεχάσουμε τι μας έκανε ο Παπαντρέος και θα βγάλουμε πάλι αυτόν, δεν αλλάζει ο κόσμος. Ναι αλλά δεν μπορείς να τους αφήνεις, πρέπει να πάρεις μια θέση. Τι θέση; Να αντιπολιτευτείς όλη αυτή τη σαπίλα. Μπα… με τι τρόπο; Να πας ανοιχτά με την Κωνσταντοπούλου. Να πας να σε βάλει στο ψηφοδέλτιο. Ντε και καλά θες να με κάνεις πολιτικό. Γιατί δεν έχει δίκιο μ’ αυτά που λέει για τους πλειστηριασμούς ή τον Στουρνάρα; Κάποιος δεν πρέπει να τα λέει αυτά τα πράγματα; Πρέπει… ξέρω γω; bit.ly/2kIiuX5

Οι καλικατζαρέοι κι ο Pirandello

Μου λένε που λες καμιά φορά ότι δεν μπαίνω και δεν λαϊκάρω άλλες σελίδες. Τους ορκίζομαι κι εγώ ότι δεν το κάνω από σνομπισμό, απλώς είμαι λιγουλάκι εσωστρεφής και μου φτάνουν τα δικά μου να θλίβομαι. Βαριέμαι πολύ δε τα παράπονα για την εκάστοτε εξουσία, τους σηκωμένους αντίχειρες και τις καρδούλες κι αυτό που σηκώνουν όλοι το χέρι και λένε Κυρία Κυρία… γιατί όλα αυτά πάνε στον βρόντο και δεν βγαίνει ποτέ τίποτα. Θα μου πεις ότι ούτε με τα καπάκια του Ροσινιόλ έβγαινε τίποτα κι ότι παρ’ όλα αυτά τα εκθείαζα. Ναι, φυσικά και δεν έβγαινε γιατί ο Ροσινιόλ δεν ήταν πολιτικάντης, ούτε έγινε κάτι διαφορετικό όμως ύστερα. Και πάλι θα μου πεις ότι ο Ροσινιόλ ήταν νέος. Ναι, ήταν. Αλλά ούτε πουλήθηκε ούτε μας πούλησε. Γιατί δεν λες τίποτα; Τι να πω; Οτιδήποτε, δεν έχεις άποψη; Έχω. Αλλά δεν θέλω να λες ότι σου κάνω υποδείξεις. Καλά. Μπορείς να πεις κάτι άλλο αν δεν σ’ ενδιαφέρουν αυτά που λέω. Δεν μου έρχεται κάτι, πες εσύ. Από τότε που σταμάτησε να ξημερώνει κάνουν οι καλικατζαρέοι πάρτι, δεν ξέρω αν το πρόσεξες. Φυσικά και το πρόσεξα, δεν είδες που έβαλα τη σκούπα ανάποδα; Κι εγώ έριξα αλάτι αλλά δεν φτάνει. Να ρίξουμε αγίασμα. Μα αφού δεν τα πιστεύεις αυτά. Τι σημασία έχει; Αν είναι να φύγουν…

Η σοβαρότητα κι ο Pirandello

Ωραία που ’ναι τα βουνά Ωραία που ’ν’ τα χιόνια Μα πιο ωραία η θάλασσα Με τα ’σπρα τα γλαρόνια… Τον Ρίτσο μου θυμίζεις. Και συ μου θυμίζεις κάποιον, σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ ποιον. Τον Χάρισον Φορντ; Όχι, δεν είναι ηθοποιός. Άστο αυτό. Δεν μου λες, νομίζεις ότι είμαι σοβαρός; Ώρες - ώρες ναι. Αλλά έχεις κάθε δικαίωμα. Ενώ όμως εγώ είμαι σοβαρός αυτοί γελάνε. Κακό του κεφαλιού τους, αγνόησέ τους. Λες; Μου είπες να μην λέω κι ότι είμαι μικροαστός. Άλλο αυτό, τώρα λέμε αν είμαι πολύ σοβαρός. Νομίζω πως το είπαμε αυτό. Μου είπες να τους αγνοήσω. Μπράβο, αυτό να κάνεις. Ναι αλλά έτσι θα είμαι κι εγώ μικροαστός. Πώς δηλαδή; Έτσι είναι οι μικροαστοί, νομίζουν ότι είναι κάτι… τρομάρα τους. Τώρα δεν θέλω να πω, μην μ’ αναγκάζεις. Όχι, να πεις. Έκανε κι η μύγα κώλο… Αυτό κι αν είναι μικροαστικό. Ντε και καλά να με παρουσιάσεις μικροαστό, δεν λέω τίποτα. Όχι, να πεις. Αποφάσισε, να λέω ή να μην λέω; Να λες. Κι αν δεν σ’ αρέσει; Θα βρούμε μια μέση λύση. Οπότε μπορώ να λέω ό,τι θέλω; Φυσικά. Αρκεί να μην είναι μικροαστικό.

Οι μικροαστικές αντιλήψεις κι ο Pirandello

Τους έχεις ταράξει τους ανθρώπους στα κείμενα, κάνε και λίγο κράτει. Έτσι είμαι εγώ, ταραξίας, τι θες; Τίποτα, για σένα το λέω, θα σε βαρεθούν. Έχεις μικροαστικές αντιλήψεις, αν βαρεθούν να μην έρχονται, δεν πιέζω κανέναν. Ναι αλλά μετά θα λες ότι δεν σε διαβάζει κανείς. Και σένα τι σε νοιάζει, θα πάρεις λεφτά; Δεν με νοιάζει, λέω. Να μην λες.

Ο Pirandello κι η σοφιστεία

Αν κάτσεις να σκεφτείς με τι πράγματα ασχολείται όλη μέρα ο άνθρωπος θα καταλάβεις ότι πετάξαμε τη ζωή μας απ’ το παράθυρο γιατί εκτός από δυο – τρία που κάνει ο καθένας κι έχουν ας πούμε αξία… όλα τα άλλα είναι βράσε ρύζι.

Το εξτραδάκι κι ο Pirandello

Δεν θα γράψεις τίποτα σήμερα; Σαν τι δηλαδή; Δεν ξέρω, κανένα εξτραδάκι. Δεν χρειάζεται, γελάνε και με τα παλιά.

Το όνειρο κι ο Pirandello

Ξέρεις μήπως από όνειρα; Όχι, γιατί; Γιατί είδα στον ύπνο μου ότι ήμουν σ’ ένα αυτοκίνητο κι ότι ήρθε ένας κακός και μου ’ριχνε απ’ έξω νερό με μια μάνικα να με πνίξει. Και μετά ήρθες εσύ και με ξύπνησες. Γιατί δεν με πήρες ένα τηλέφωνο; Γιατί; Τι θα έκανες; Θα τον κανόνιζα. Πώς δηλαδή; Θα τον έπιανα στις γρήγορες. Μα αφού ήταν όνειρο. Γι’ αυτό.

Οι μόδες κι ο Pirandello

Το τι σκέφτεται το μυαλό του ανθρώπου είναι απίστευτο. Τώρα θυμήθηκα τη μόδα που βάζαμε τα μπλουτζίν στη χλωρίνη και λέγαμε μετά, γιατί σκίστηκε; Ή που τα σκίζανε μόνοι τους… άλλο κι αυτό. Ναι. Λες και για όλα φταίγανε τα μπλουτζίν.

Το Που Πας Χωρίς Αγάπη κι ο Pirandello

Και οι τυφλοί είναι όπως οι οροθετικοί ή οι καρκινοπαθείς, μια προβληματική μειονότητα, σωστά; Σωστά, που το πας; Πουθενά, ήθελα να δω αν συμφωνείς. Είναι όπως όλοι οι άλλοι ανάπηροι. Και γιατί δεν συνασπίζονται όλοι αυτοί; Δεν ξέρω. Μπορεί να έχουν απογοητευτεί. Ή να θέλουν άλλα πράγματα οι τυφλοί κι άλλα οι οροθετικοί, τι σου κάνει εντύπωση; Που δεν τους εκμεταλλεύεται κάποιος μαζικά όλους αυτούς, δεν το έχουν σκεφτεί; Να κάνει κάποιος δηλαδή ένα κόμμα; Και να το λέει πώς; Που πας χωρίς αγάπη; Ναι. Δεν είναι κακό.

Η πόρτα του Pirandello

Δεν πετάς τη σκούφια σου βλέπω. Ναι. Δεν έχω όρεξη. Και σε ποιον γράφεις; Σε κανέναν. Γράφω για να μην σκέφτομαι. Τόσο καλά. Ναι. Και μην μ’ αρχίσεις τώρα ότι θα μπορούσε να ’ναι και χειρότερα, το ξέρω. Εντάξει, δεν λέω τίποτα. Έτσι μπράβο. Πάω δίπλα, αν θες τίποτα πες μου, μια πόρτα είμαστε.

Οι “οικογενειακές” υποθέσεις κι ο Pirandello

Πέρασε κόσμος και κοσμάκης από δω. Δεν έμεινε τίποτα που να μην έψαξαν, δες τις ντουλάπες, τα συρτάρια… πάλι καλά που δεν ξέστρωσαν και το κρεβάτι. Εδώ έγινε πλιάτσικο κανονικό λέμε. Σου άφησαν τις καρέκλες. Το ψυγείο πώς δεν το πήραν; Εδώ δες, άδεια κουτιά. Η μάνα μου δεν αγόραζε πράγματα, αγόραζε άδεια κουτιά. Να εδώ, ένα ποτήρι. Και τα τηλέφωνα δουλεύουν… εδώ ο τοίχος είναι χάλια, ποιος ξέρει τι έγινε ή από πότε. Τα σήκωσαν όλα. Δεν μπορεί αυτό το πράγμα να το ’κανε μόνος του ένας άνθρωπος, εδώ έγινε συστηματική δουλειά, πήρε μέρες. Και δεν έχεις δει τίποτα, πήραν τις παλιές κατσαρόλες, τα πιάτα, τα μαχαιροπήρουνα. Καλά τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί; Αυτός είναι κανιβαλισμός. Εδώ δες, εδώ ήταν γεμάτο σεντόνια. Σου άφησαν το λάστιχο της μπανιέρας. Πετσέτες… οι μάνα μου είχε ένα σωρό πετσέτες… νυχτικά, φορέματα… ξεχείλιζαν οι ντουλάπες… τίποτα. Ξευτίλα. Τι άλλο να πω; Τι άλλο να πεις; Τίποτα. Κατάντια. Έλα, ηρέμησε, έτσι είναι η ζωή, βόθρος. Και δεν πρέπει να πεις βόθρος, πρέπει να πεις ή σηπτική δεξαμενή ή χώρος συγκέντρωσης λυμάτων και ομβρίων υδάτων γιατί υπάρχει και κόσμος ευαίσθητος. Όπως και να το πεις, το πράγμα ζέχνει. Κι αν καταλαβαίναμε τι γίνεται απ’ την αρχή, δεν θα μιλούσαμε σε άνθρωπο. Το λες αυτό τώρα γιατί αισθάνεσαι κάπως. Το λέω γιατί έτσι είναι. Αργά ή γρήγορα έρχεται μια ώρα και το συνειδητοποιείς. Ναι αλλά ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο, δεν ζει μόνος του. Σκατά κουβέντα πιάσαμε. Είσαι βέβαιος ότι έτσι έγιναν τα πράγματα; μήπως δηλαδή είναι αλλιώς; Δεν έχω αποδείξεις. Αλλά δεν χρειάζονται αποδείξεις, είδες και μόνος σου, εδώ μπούκαραν τυμβωρύχοι. Ούτε ο πρώτος είσαι ούτε ο τελευταίος. Αυτό δεν μ’ ανακουφίζει. Τέτοιες ώρες - τέτοια λόγια… ξέχνα το. Δεν πρόκειται. Και τι θα κάνεις; Τίποτα. Δεν μ’ ενδιέφεραν τα πράγματα, ο τρόπος με πείραξε. Κρίμα. Ναι, κρίμα.

Τα Δεκεμβριανά κι ο Pirandello

Τι ώρα ξύπνησες; Δεν είχα ύπνο. Αφού κοιμήθηκες απ’ τις 10, πώς δεν έχεις ύπνο; Με ρώτησες τι ώρα ξύπνησα όχι τι ώρα κοιμήθηκα. Τις μαύρες σου έχεις; Όχι, γιατί να ’χω τις μαύρες μου; Δεν ξέρω, είσαι κάπως. Κάθε πρωί μου λες τα ίδια, πώς να ’χω δηλαδή κέφι μετά; Δηλαδή εγώ φταίω; Μ’ εκνευρίζεις. Κι εσύ μ’ εκνευρίζεις. Σε παρακαλώ, δεν έχω καθόλου όρεξη για καυγάδες. Δεν καυγαδίζω, εσύ ήρθες και μ’ έπιασες απ’ τα μούτρα, τι έχω, τι ώρα ξύπνησα, τι ώρα κοιμήθηκα… πώς να μην εκνευριστώ; Καλά, δεν ξαναμιλάω. Κάθε μέρα τα ίδια, δεν μπορείς να ξυπνήσεις ένα πρωί όπως όλος ο κόσμος; Τώρα ποιος το συνεχίζει; Το συνεχίζω γιατί με σκας. Ουφ, δεν σε αντέχω. Κάθομαι εδώ και πίνω ήσυχα έναν καφέ και μπαίνεις και μ’ αρχίζεις στις ερωτήσεις, τι θες να κάνω; Καλά τόσο τρομερό ήταν που σε ρώτησα τι ώρα ξύπνησες; Τι σημασία έχει τι ώρα ξύπνησα; Δεν με ρωτάς πώς είμαι, με ρωτάς τι ώρα ξύπνησα. Συγγνώμη που δεν είμαι χαρούμενος πρωί – πρωί, δεν θα το ξανακάνω. Μπορείς να μην είσαι ειρωνικός; Τι θες τώρα χριστιανέ μου; Εγώ δεν θέλω τίποτα, εσύ ήρθες ορεξάτος για καυγά. Εγώ φταίω που ενδιαφέρομαι. Ας το λήξουμε εδώ, δεν θέλω να τσακωθούμε. Δεν τσακωνόμαστε, εσύ τσακώνεσαι. Τέλος πάντων, ας το ξεχάσουμε. Σήμερα είναι επέτειος για τα Δεκεμβριανά, το ’Ξερες; Ναι. Και είπαμε να το γιορτάσουμε.

Η συντέλεια του κόσμου κι ο Pirandello

Η θάλασσα λυσσομανάει, τα δέντρα πάνε κι έρχονται, λαλεί απ’ το πρωί ως το βράδυ ένας πετεινός, οι κάργιες χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια, οι γάτες ουρλιάζουν σαν δαιμονισμένες, τα σκυλιά σεληνιάζονται, ο υπολογιστής μου ζητάει συνέχεια κωδικό κι αυτή η συντέλεια του κόσμου όλο λέει ότι έρχεται και δεν λέει να ’ρθει. Πιστεύεις όλες αυτές τις καταστροφολογίες; Όχι αλλά πες - πες όλο και κάτι μπορεί να γίνει.

Ο Pirandello γιατρός

Καλός είσαι. Αλλά δεν τα σπας κιόλας. Δηλαδή τι θα έπρεπε να κάνω; Χορευτικά; Δεν ξέρω. Αλλά σε βρίσκω συντηρητικό. Μπορεί και να είμαι. Αλλά εσύ από πού το συμπεραίνεις; Εκτίθεσαι αλλά και δεν εκτίθεσαι, διακρίνω μια επιφύλαξη, κάτι. Είναι επειδή αυτά τα πράγματα τα διαβάζουν και άλλοι που δεν είναι υποχρεωμένοι ν’ ακούν γαμωσταυρίδια, δεν θα κάνω αυτά που κοροϊδεύω. Δεν είπα να βρίζεις, θα μπορούσες να κάνεις ένα είδος σάτιρας. Κι αυτό θα ήταν μοντέρνο; Δεν θα ήταν μοντέρνο αλλά θα ήταν πιο ευρύ. Τι λέει δηλαδή αυτό που κάνεις; Δυο τύποι που συζητάνε… ε, και; Έχει ένα ύφος. Εσένα μπορεί να μην σ’ αρέσει αλλά άλλοι το βρίσκουν έως και διασκεδαστικό. Κι εσύ τι είσαι; Διασκεδαστής; Ξέρεις, τους βαρέθηκα όλους αυτούς που παριστάνουν ότι είναι κάτι, δεν θέλω να παριστάνω τίποτα. Ναι αλλά ο κόσμος θέλει αυτό το κάτι, του αρέσει και το λίγο δήθεν. Δήθεν βλέπει όλη μέρα στην τηλεόραση. Μπούχτισαν. Γίνε τότε πιο κοινωνικός. Και να τους λέω για το μέρισμα; Λέγε τους ό,τι θες. Λέγε τους που να πάνε διακοπές ή που έχει καλό φαγητό, ποιός τα ’χει με ποιόν, τέτοια. Να βγάζω και λικέρ; Δεν σου είπα να γίνεις αναχρονιστικός, σου είπα να γίνεις πιο κάτι. Πιο θεατρικός; Και πιο θεατρικός. Θα μπορούσες να μου δίνεις ρόλους. Και τι θα ’βγαινε μ’ αυτό; Θα ’χε μια προοπτική, δεν θα ήταν μονότονο. Σαν τι δηλαδή; Ο Pirandello γιατρός; Δεν το έκανε ο Μεγαπάνος αυτό; Θα ήταν λες κορεσμός; Πιθανόν. Μ’ ανησυχεί που ο Μεγαπάνος ήταν έτσι καλός. Πολύ καλός. Θες να σε κάνω φαρμακοποιό; https://www.youtube.com/watch?v=05cuxVnhVmM

Το πιστόλι κι ο Pirandello

Άσε που ψάχνω όλη μέρα το πιστόλι και τις σφαίρες και κανείς δεν ξέρει τίποτα. Τι πιστόλι ήταν αυτό; Κανονικό, τι πάει να πει τι πιστόλι; Εννοώ τι διαμετρήματος. Ξέρω γω; Μιας ίντσας. Πρώτη φορά ακούω πιστόλι μιας ίντσας. Το καρφωτικό βρε παιδί μου, να τελαρώσω ένα τελάρο θέλω, πώς λέγεται;