Η άμμος κι ο pirandello

«Λοιπόν, πώς την είδες τη δουλειά με τα ναρκωτικά;», ρώτησα. Ο pirandello ανασήκωσε τους ώμους του, «δεν ξέρω», είπε, «προβληματίζομαι». .
«Ανεξάρτητα με το γιατί το κάνουν αυτό», είπα εγώ, «είναι καλό μέτρο όμως, δεν είναι;»
«Πρέπει να ‘σαι πάντα υποψιασμένος μ’ αυτή την κυβέρνηση, πάντα έχει κάτι άλλο στο μυαλό της απ’ αυτό που δείχνει απ’ έξω».
«Γιατί κοιτάς συνέχεια το ρολόι σου;», ρώτησα, «θα πας πουθενά;»
«Έχω παραγγείλει κάτι κι έπρεπε να είναι ήδη εδώ».
«Τι παράγγειλες πάλι;»
«Άμμο».
«Τι θα την κάνεις την άμμο;»
«Χίλια τσουβαλάκια με άμμο. Αλλά νομίζω πως με κατέκλεψαν».
Χίλια τσουβάλια με άμμο… θα χτίσουμε;»
«Θα ταμπουρωθούμε. Ποτέ δεν ξέρεις τι ξημερώνει μ’ αυτόν».
«Δε φταίει για όλα ο Παπανδρέου».
«Μια κουβέντα είναι αυτή, αν δε φταίει αυτός, τότε ποιος φταίει, εγώ;»
«Θέλω να πω πως όλοι φταίμε, λίγο - πολύ».
Αυτό είναι ενοχικό σύνδρομο, από πού κι ως πού φταίμε εμείς; Έβαλες τίποτα στην τσέπη σου εσύ απ’ τα υποβρύχια; Γιατί εγώ δεν έβαλα».
«Μα δεν είναι μόνο τα υποβρύχια. Εσύ δεν έκρυψες τίποτα από τη δήλωση;»
«Μα μιλάς σοβαρά; Τι θες τώρα, να μου βγάλεις περιστερά τον Παπανδρέου;»
«Κάνει λάθη…»
«Ναι, μόνο λάθη, δεν κάνει τίποτα σωστό. Και χέσε με τώρα μ’ αυτόν, αρκετά, προσπαθώ ν’ αποτοξινωθώ».
«Μα δεν την πήγα εγώ την κουβέντα εκεί».
«Δεν την πήγες αλλά γι’ αυτόν λέμε».
«Ωραία, να πούμε κάτι άλλο, τι θέλεις να πούμε;»
«Να πάρεις τηλέφωνο να δεις γιατί αργούν τα σακιά».
«Θα πάρω, τι βιάζεσαι;»
«Βιάζομαι. Το κακό μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, εξαρτάται από το πώς θα ξυπνήσει αυτός το πρωί. Γιατί πες μου: Πώς του ήρθε ξαφνικά να ρυθμίσει το θέμα για την πρέζα; Δεν είχαμε άλλα θέματα;»
«Και πού λες να τα βάλουμε αυτά τα σακιά;», ρώτησα.
«Πόρτες, παράθυρα… όπως στις ταινίες. Όχι ότι προστατεύουν αλλά κάτι θα κάνουν κι αυτά».