Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

Οι υπολογισμοί του Pirandello

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου πρέπει να βρισκόμαστε ακριβώς στο Ναδίρ είπε ο Pirandello και κατέβασε τον εξάντα. Μπήξε εδώ τη σημαία, ακριβώς εδώ που έχω το πόδι μου. Έκανα όπως μου είπε. Αλλά αμέσως μετά διαπίστωσε ότι η πυξίδα δεν δούλευε.

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

Ο Φιντέλ, ο κομαντάντε, το μαύρο φίδι κι ο Pirandello

Τώρα που πέθανε ο Φιντέλ με ξανάπιασαν τα αναχρονιστικά μου κι άρχισα να γράφω πάλι για τον κομαντάντε είπα. Αλλά είσαι από χέρι γελοίος όταν επικαλείσαι πια τέτοια πράγματα και το σταμάτησα, δεν έχει νόημα. Εγώ νομίζω πως πρέπει να δώσουμε έναν χαρακτήρα παλιγγενεσίας είπε ο Pirandello και να βάλουμε γύρω - γύρω πορτρέτα ηρώων, να επαναφέρουμε το θρήσκευμα στις ταυτότητες, την πρωινή προσευχή, το πηλίκιο και τις ποδιές στο σχολείο και να θεσπίσουμε και κάποιο είδος διακριτικού, τύπου κουκουβάγια για παράδειγμα. Μήπως να κάνουμε και την τηλεόραση ασπρόμαυρη και να παίζει 6 με 12; Μην το γελάς είπε ο Pirandello, τώρα που θα γυρίσουμε στην ακροδεξιά πρέπει να δείχνουμε κι εμείς Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια, αλλιώς… μαύρο φίδι που μας έφαγε.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Τα προγνωστικά του Pirandello

Ο καιρός θα χαλάσει μετά. Κι ύστερα θα ξαναφτιάξει.

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

Το φαστ τρακ κι ο Pirandello

Είπα να γράψω κάτι μπαμ μπαμ είπε ο Pirandello.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Ο προσανατολισμός κι ο Pirandello

Ο ήλιος βγαίνει από αριστερά. Τα άλλα, τα από ανατολικοδυτικά και τέτοια δεν τα καταλαβαίνω.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Ο Προυντόν, το ΕΣΠΑ, οι καλλιέργειες ιδεών κι ο Pirandello

Νομίζω ότι αυτό που κάνουμε τώρα είναι μια κουταμάρα είπα. Να καθόμαστε και να μετράμε ένα οικόπεδο που δεν είναι καν δικό μας; Δεν έχεις διαβάσει Προυντόν; Έχω. Το περί ιδιοκτησίας. Και το άλλο. Άρα ξέρεις. Μα δεν υπάρχει κοινοκτημοσύνη, αυτά όλα είναι όλα ανέφικτα πράγματα. Ανέφικτος ο Προυντόν; Μ’ απελπίζεις. Τέλος πάντων του είπα, τι θέλεις να μετρήσουμε; Δεν θέλω τίποτα, μ’ απογοήτευσες. Μην γίνεσαι ανεδαφικός. Ανεδαφικός επειδή ονειρεύομαι; Επειδή αυτά που σκέφτεσαι δεν γίνονται. Αυτή είναι μια κλειστή σκέψη. Αν απορρίπτεις εξ αρχής την πιθανότητα να λύσεις ένα πρόβλημα δεν θα το λύσεις ποτέ. Μα κανένας που έχει κάτι δεν θέλει να το μοιραστεί, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Πες ότι αυτό το χωράφι είναι δικό σου και δεν το κάνεις τίποτα. Δεν είναι καλύτερο να το δώσεις σε μένα που θέλω να το κάνω κάτι; Εννοείς να στο νοικιάσω. Όχι, να μου το παραχωρήσεις να κάνω μια δραστηριότητα. Μετά θα είσαι μέτοχος. Ξέρεις εσύ καμιά εταιρεία ν’ αποδίδει μερίσματα στους μετόχους; Εδώ τόσοι άνθρωποι που είχαν επενδύσει στις Τράπεζες χάσανε τα λεφτά τους… και τέλος πάντων, τι είδους δραστηριότητα θα είναι αυτή; Σαλιγκάρια; Δεν ξέρω, δεν είμαι επιχειρηματίας. Τότε… αφού δεν ξέρεις τι θέλεις να το κάνεις γιατί το μετράμε; Κάνουμε υποθέσεις λόγου, δεν είδες πόσα πράγματα είπαμε; Μπορούσαμε όλα αυτά να τα πούμε και στο σπίτι. Ναι παραδέχθηκε ο Pirandello. Θα μπορούσαμε. Όπως θα μπορούσαμε να χαρτογραφήσουμε όλη αυτή την περιοχή που είναι ανεκμετάλλευτη και να προτείνουμε στους ιδιοκτήτες της ένα σχέδιο… να κάνουμε για παράδειγμα έναν συνεταιρισμό. Γεωργικά προϊόντα; Έχει γεμίσει ο τόπος. Θα μπορούσαμε να κάνουμε καλλιέργειες ιδεών. Και πώς δηλαδή το φαντάζεσαι αυτό; Με εκθέματα. Τόσους καλλιτέχνες ξέρεις. Δεν θα θέλανε να κάνουν μια έκθεση περιβάλλοντος; Τι έκθεση περιβάλλοντος; Να, ένα χωράφι με μεταλλικές μαργαρίτες. Ένα άλλο με ντάνες από βαρέλια, ένα τρίτο με άλογα που βόσκουν… να κάνουν χρήση της γης και να αναβαθμίσουν αυτούς τους ακαλλιέργητους σκουπιδότοπους σε ανοιχτά μουσεία. Θα μπορούσαμε να πάρουμε μέχρι και επιχορήγηση απ’ το ΕΣΠΑ.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Η Γεωμετρία κι ο Pirandello

Ο Pirandello μου είπε σήμερα ότι είμαι επίπεδου επιπέδου και όπως ήταν φυσικό παρεξηγήθηκα στην αρχή. Μετά όμως που μου το εξήγησε συμπέρανα πως μάλλον έχει δίκιο, δεν έχω προοπτική

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

Η Γερμανία, το 50% κι ο pirandello

Αυτός ο Σόϊμπλε πρέπει να είναι πολύ ευχάριστος τύπος είπε ο Pirandello. Ας μην μιλάμε για πολιτικά, λέμε συνέχεια τα ίδια, βλέπεις τίποτα να διορθώνεται; Δεν ξέρω είπε ο Pirandello, προσπαθώ να σκεφτώ κάτι που θα μας έβγαζε απ’ τη δύσκολη θέση. Σαν τι δηλαδή; Για παράδειγμα, γιατί δεν προτείνουμε στην Γερμανία ν’ αναλάβει την κηδεμονία μας; Αυτό δεν κάνει το μνημόνιο; Αυτό κάνει αλλά βλέπεις, μνημόνιο ξεμνημόνιο έχουμε πρόβλημα. Ενώ αν υπογράφαμε ένα χαρτί… Τι χαρτί; Να την κάνουμε συνεταίρο και να παίρνει αυτή το 50% αντί να τα δίνουμε αορίστως στις αγορές… Τι 50%; Είσαι τρελός; Να βρε παιδί μου, μην είσαι στενόμυαλος, ένα χαρτί που θα λέει ότι θα συνεταιριστούμε με τη Γερμανία τα επόμενα πενήντα χρόνια, θα μας χάλαγε; Δηλαδή δεν φτάνουν αυτά που επιβάλει το μνημόνιο να τη βάλουμε και συνεταίρο; Και τι θα μας έδινε; Να, η Γερμανία ξέρει να βγάζει λεφτά ενώ εμείς δεν ξέρουμε. Εμείς έχουμε τουρισμό ενώ εκείνη δεν έχει αλλά έχει βιομηχανίες, να τις κάνει εδώ που έχουμε δέκα εκατομμύρια ανέργους που κάθονται. Και να παίρνει το 50% της επένδυσης. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Το ξέρω είπε ο Pirandello, λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα.

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

Οι αντισυμβατικές παραγωγές κι ο Pirandello

Να, εδώ λέει για οργανωμένες εκδρομές, βαπτίσεις, περιηγήσεις σε αρχαιολογικούς χώρους… νομίζω ότι μας κάνει. Θέλω κάτι ειδικότερο είπε ο Pirandello. Δώσε μου τότε κάποιες λέξεις κλειδιά, να βάλω ας πούμε τέχνη, 21ος αιώνας, θέατρο; Βάλε αντισυμβατικές παραγωγές. Τι πάει να πει αυτό; Ποιος θα ψάξει για αντισυμβατικές παραγωγές; Θέλω κάποιο συγκεκριμένο κοινό, δεν θέλω να το κάνω περατσάδα. Ορίστε είπα, εδώ λέει ότι βρέθηκαν περίπου 4.850 αποτελέσματα για αντισυμβατικές παραγωγές, Ομάδα Ραφή: Η «Αλτσίνα» είναι ο μύθος της Κίρκης που συνεχίζει να ... παραγωγές, για αντισυμβατικές συζεύξεις τεχνών με πυρήνα το ... Στέγη καλεί Θέατρο Τέχνης Μόσχας και άλλο ένα που λέει ότι με μια από τις πιο αντισυμβατικές παραγωγές του: τους οργισμένους, μεταμοντέρνους, πολιτικά ρηξικέλευθους, ακατάλληλους για ανηλίκους ... Τι είναι όλα αυτά; Αποτελέσματα. Τώρα κατάλαβα γιατί δεν ήρθε κανείς είπε ο Pirandello κοιτάζοντας τις άδειες καρέκλες. Σου είπα ότι έπρεπε να το κάνουμε σαν εκδήλωση, έχει ειδική κατηγορία για εκδηλώσεις, πού και πότε γίνεται κάτι, πώς να κλείσουν εισιτήριο, ποιοι παίζουν, τα πάντα. Μα από πότε το πειραματικό θέατρο έγινε εκδήλωση; Αυτό έχει είπα. Κάποτε αυτά τα πράγματα συζητιόνταν στόμα με στόμα είπε ο Pirandello, δεν χρειαζόταν τίποτα. Τώρα γίνονται χιλιάδες παρόμοια πράγματα και έχουμε το ιντερνέτ, πρέπει να συμπορευόμαστε με το μέσο. Εντάξει είπε. Βάλε πάνω - πάνω τον τίτλο. Τι τίτλο να βάλω; Αφού δεν αποφασίσαμε. Μέλλουσα παράσταση απολεσθέντος αντικειμένου είπε ο Pirandello. Μα αυτό δεν λέει τίποτα, τι πάει να πει μέλλουσα παράσταση απολεσθέντος αντικειμένου; Ακριβολογώ νομίζω. Είναι ένα έργο εκ του μηδενός, χωρίς αντικείμενο, πώς θες να το βγάλω; Τι πραγματεύεται; Την απώλεια ίσως, πώς διαχειρίζεσαι την κενότητα, την έλλειψη στόχου, και πώς εκ του μηδενός μπορείς ν’ ανακαλύψεις το ένα, το δύο και το τρία… αυτά φτάνουν. Είναι δηλαδή ένα αριθμητικό πρόβλημα; Είναι μια εισήγηση, δεν είναι πρόβλημα. Ωραία. Ποιοι παίζουν; Οι παρόντες. Θα χρειαστώ και μια σύνοψη. Δύο πρόσωπα προσπαθούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους αποκαλύπτοντας μέσα από ατέρμονους συλλογισμούς έναν κοινό τόπο που δεν είναι άλλος απ’ τον χρόνο. Αυτό που τους ήταν άγνωστο χθες, αύριο θα τους είναι γνωστό και πάνω σ’ αυτή την κοινή εμπειρία θα μπορέσουν να οικοδομήσουν τη σχέση τους. Τώρα το σκέφτηκες αυτό; Φυσικά. Δεν είναι κακό. Θέλει να πει ότι όλα προκύπτουν όταν τους δώσεις μια ευκαιρία. Προϋποθέτει ωστόσο μια διαθεσιμότητα. Βέβαια. Εκεί ακριβώς εντοπίζεται και το πρόβλημα, οι άνθρωποι δεν είναι πια διαθέσιμοι. Αυτή είναι η απώλεια; Μπορεί να είναι και οι άλλοι. Το αντισυμβατικές παραγωγές μου ταιριάζει καλύτερα απ’ το μέλλουσα παράσταση είπα. Ωραία, βάλε αυτό συμφώνησε ο Pirandello, το θέατρο είναι ζωντανός οργανισμός. Έτσι, από κοινού, επιλέξαμε και τον τίτλο. Ο Pirandello όμως στη συνέχεια προφασίστηκε πονοκέφαλο κι όλα τα άλλα παραμένουν σ’ εκκρεμότητα.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

Οι υπόνοιες, η σοβαροφάνεια κι ο Pirandello

Έβλεπα μια ταινία με τον Χάρισον Φορντ πριν που έκανε κάτι τανζανιές αξιοθαύμαστες για την ηλικία του. Μετά σκέφτηκα πως αν μου ’διναν και μένα τόσα λεφτά θα κρεμιόμουν ευχαρίστως με μεσινέζα πάνω απ’ το Γκραν Κάνυον… Στα λόγια είναι όλα εύκολα είπε ο Pirandello, εσύ δεν βγαίνεις καν απ’ το σπίτι σου. Αυτό είναι αλήθεια και δεν είπα τίποτα. Μετά για να τον πικάρω του αντέτεινα πως κάποιοι μέσες - άκρες μου άφησαν να εννοηθεί ότι όλα όσα γράφει εδώ είναι γραμμένα στο πόδι. Παρ’ όλα αυτά δεν φάνηκε να του καίγεται καρφί. Δεν σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι; Όχι μου είπε. Άλλωστε μπορεί να έχουν και κάποιο δίκιο. Δεν θα υπερασπιστείς δηλαδή το έργο σου; Κατ’ αρχάς αυτά τα γράφεις εσύ μου είπε, εγώ παρίσταμαι. Και δεύτερον δεν πρόκειται για ιντερνετικά μονόπρακτα όπως τα αποκάλεσες αλλά για ένα είδος χρονογραφήματος που είναι πότε εξυπνακίστικο, πότε πικρό και πότε ένα σωρό άλλα πράγματα. Έχει όμως μια θεατρική συγγένεια, δεν έχει; Μακρινή. Εντάξει δεν θα τσακωθούμε τώρα για τον βαθμό, είναι γραμμένα πάνω σ’ αυτόν τον άξονα, αυτό δεν μπορείς να το αρνηθείς. Δεν το αρνιέμαι, το χρονογράφημα όμως είναι γραμμένο στο πόδι, αναγκαστικά. Εκτός κι αν έχει κάποιος ταλέντο να γράφει κάθε μέρα αριστουργήματα. Δηλαδή παίρνεις το μέρος των άλλων. Όχι είπε ο Pirandello. Γιατί απ’ την άλλη μπορείς να πεις πως η σοβαροφάνεια σκότωσε τη γάτα και να τους βάλεις όλους στη θέση τους.

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016

Το "κενό" του Pirandello

Δεν ξέρω τι να υποθέσω είπε ο Pirandello, σ’ ευχαριστεί; Είναι ρουτίνα. Σαν να πλέκεις. Δεν αισθάνεσαι τίποτα; Αισθάνομαι κούραση. Και που και που βγαίνει κάτι που δεν το περίμενες, εκεί είναι νομίζω το μυστικό, σ’ αυτό το αναπάντεχο, σ’ αυτό το κάτι που συμβαίνει όταν δεν το περιμένεις. Πόσο τακτικά γίνεται αυτό; Κάθε δεκαπέντε. Μα τι είδους ερώτηση είναι τώρα αυτή; Θα πρέπει να έχει κάποια συχνότητα. Εμφανίζεται. Αραιά και που. Κι όλον τον υπόλοιπο καιρό εσύ περιμένεις αυτή τη στιγμή; Την προετοιμάζω, δεν έρχεται μόνη της, αν δεν δουλεύεις δεν έρχεται. Εμένα θα με τρέλαινε αυτή η αναμονή. Είναι καλύτερη απ’ το τίποτα. Το καταλαβαίνω αυτό είπε ο Pirandello και σηκώθηκε για να φύγει. Μέχρι που θα πάει αυτό το πράγμα; Δεν έχει όριο. Ξεκινάει από ένα σημείο κι επεκτείνεται. Αλλά φαντάζομαι πως θα το διακόψω εκεί είπα κι έδειξα πίσω του, μέχρι εκεί που είχα σκοπό να φτάσει η κατασκευή. Και θα είναι χάρτινο όλο αυτό; Εντυπωσιακό. Όχι και τόσο, έχω ξανακάνει παρόμοια πράγματα. Και τι είναι ακριβώς; Νομίζω το παρόν είπα. Που μετουσιώνεται σε παρελθόν. Η ματαιότης είπε ο Pirandello. Κατένευσα και τον πήγα μέχρι την πόρτα. Μετά γύρισα πάλι σε ’κείνο που έφτιαχνα. Η απουσία του ήταν τόσο έκδηλη που αναγκάστηκα να κάνω ένα κενό στη σύνθεση για να συνεχίσω.

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016

Οι συναστρίες κι ο pirandello

τι κοιτάς τον ρώτησα. Τη συναστρία είπε ο Pirandello και μου ’δειξε τον ουρανό που ήταν θολός, η νύχτα των κρυστάλλων,, η πτώση του τείχους του Βερολίνου κι η εκλογή Τραμπ έγιναν την ίδια μέρα. Ένα παρά ένα το πάει; Δεν ξέρω, μπορεί όλα αυτά να ’ναι δεισιδαιμονίες. Να είναι τυχαίο. Μια μέρα θυμάμαι είπα, τότε που έχασε η Μελίνα τη δημαρχία, άδειασε το περίπτερο, εξαφανίστηκαν άπαντες… εν ριπή οφθαλμού. Ότι γίνεται δηλαδή με την Χίλαρι. Δεν ξέρω αν ο κόσμος γίνει ακόμα χειρότερος με τον Τραμπ ή αν θα γινόταν καλύτερος με την άλλη είπε ο pirandello. Και μπορεί να λέει ό,τι θέλει ο Τζον Ντον για το για ποιον χτυπάει η καμπάνα αλλά όχι πια άλλα δάκρυα για την Κλίντον, αρκετά μ’ αυτή τη θεωρητικολογία της δημοκρατίας και την αριστεροδεξιά μας, ας ξεστραβωθούμε εδώ με τα δικά μας που δεν ξέρουμε να χωρίσουμε δυο γαϊδάρων άχυρα, που άλλο ψηφίζεις κι άλλο βγαίνει και βλέπουμε.

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

Ο Τραμπ, το χρονικό συνεχές κι ο Pirandello

Να μου λες την ώρα είπε ο Pirandello. Έτσι θα έχουμε ένα σταθερό σημείο. Γιατί δεν θες ν’ ανάψουμε τον φακό; Αφού έχουμε. Όχι, όχι, μόνον την ώρα, τι ώρα είναι; Δεν έχω ρολόι. Δεν έχει σημασία, υπέθεσε. Είναι 10 το βράδυ. Σίγουρα δεν είναι 10 και 5; Σίγουρα 10. Τώρα είναι 10 και 1. Να μ’ ενημερώνεις. Μπορείς να μου πεις τι κάνουμε σε παρακαλώ; Κύκλους. Μπορεί και κύκλους σπουδών. Και τι λες ότι σπουδάζουμε; Τι ώρα είναι; 10 και 3. Τι σπουδάζουμε; Τον χρόνο υποθέτω. Και τι θα βγει μ’ αυτό; Εσύ δεν είπες ότι η άσκηση κάνει καλό; Ναι. Δεν εννοούσα μέσα στη νύχτα. Σημασία έχει ο χρόνος, όχι η νύχτα. Τι σημασία έχει δηλαδή; Δεν τριγυρίζουμε άσκοπα; Τώρα είναι 10 και 5; Ναι. Τι σημασία έχει; Η ώρα; Ο χρόνος. Στο σύνολό του, τι νόημα έχει; Ξέρουμε ότι οδεύουμε κάπου, έχουμε μια κατεύθυνση. Μέσα σ’ αυτό το χάος εμείς έχουμε μια κατεύθυνση. Είναι επίτευγμα τώρα αυτό; Τι ώρα είναι; 10 κι 7 υποθέτω. Δεν είσαι σίγουρος; Είμαι σίγουρος. Τότε πηγαίνουμε προς τη σωστή κατεύθυνση. Από πού προκύπτει αυτό; Ο χρόνος είναι μια σταθερά. Όταν κινείται σωστά η γη κινείται επίσης κι εμείς δεν παρεκκλίνουμε της πορείας μας. Εγώ νομίζω ότι κατεβαίνουμε την πλαγιά. Αυτή είναι ανωμαλία του εδάφους, δεν είναι του χρόνου. Απομακρυνόμαστε και θα χαθούμε. Ξέρεις τι ώρα είναι; 10 και 10. Αφού ξέρεις την ώρα δεν θα χαθούμε, απομακρυνθήκαμε μόνο 10 λεπτά. Αυτό δεν λέει προς τα πού είναι το σπίτι. Θα προσανατολιστούμε αργότερα με τα αστέρια. Έχει σύννεφα, δεν φαίνονται. Δεν θα χαθούμε, έχε μου εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη για ποιο πράγμα; Για την πορεία μας. Τι ώρα είναι; 10 και 12 ακριβώς. Πώς ξέρεις ότι είναι ακριβώς και όχι παρά 4 δευτερόλεπτα. Τώρα είναι 10 και 12 και 15 δευτερόλεπτα. Δεν γίνεται να είσαι τόσο ακριβής, δεν έχεις ρολόι. Τότε είμαστε σε λάθος κατεύθυνση απ’ την αρχή. Όχι, σε πιστεύω. Είμαστε στην σωστή κατεύθυνση. Δεν κάνουμε κύκλους Πιθανόν να κάνουμε και κύκλους, τα σχήματα δεν έχουν σημασία, είναι εναλλακτικά. Το θέμα είναι να βρισκόμαστε συνέχεια σε κίνηση. Δεν είναι να ξέρουμε την ώρα; Φυσικά, αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Είναι 10 και τέταρτο ακριβώς. Ευχαριστώ, με διευκολύνεις. Τώρα είναι 10 και 15 και 30 δευτερόλεπτα. Και 31. Και 32… Βλέπεις τη σχέση του χρόνου με την πορεία; Όχι. Πώς να στο πω; Με δικά σου λόγια. Να, δες το θέμα του Τραμπ. Τι σχέση έχει τώρα ο Τραμπ; Το δίλλημα ποιος είναι καλύτερος, ξέρουμε; Όχι, που να ξέρουμε; Δεν βγήκε ακόμα. Αυτό εννοώ, ο χρόνος θα δείξει. Τι ώρα είναι; 10 και 18. Ενώ πριν ήταν 10 και 15 και 35 δευτερόλεπτα. Τι πάει να πει αυτό; Ότι ο χρόνος κινείται συνέχεια. Ο κόσμος, τα αστέρια, όλα κινούνται συνέχεια. Συνέχεια γίνεται το ένα… το άλλο, συνέχεια κάποιοι φτιάχνουν κάτι και κάποιοι άλλοι πάλι συνέχεια το γκρεμίζουν, συνέχεια βρέχει και σταματάει, συνέχεια έχουμε άνοιξη φθινόπωρο και χειμώνα, συνέχεια γεννιόμαστε και πεθαίνουμε, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια… Δηλαδή η ώρα είναι ένας προσδιορισμός. Ακριβώς. Όταν ξέρεις την ώρα ξέρεις ότι είσαι στον σωστό δρόμο. Ότι είσαι ένα αιμοσφαίριο σ’ ένα κυκλοφορικό, ότι είσαι μέρος ενός συστήματος. Τι ώρα είναι; 10 και 20… νομίζω. Τι πάει να πει νομίζω; Ο χρόνος δεν έχει νομίζω, είναι τόσο και τόσο, είναι μέτρο. Έχεις δίκιο. Είναι 10 και 22 ακριβώς. Και 40 δευτερόλεπτα. Είδες; Τι να δω; Ο χρόνος είναι στη φύση μας. Αυτός είναι ο δημόσιος δρόμος είπα. Αν πάμε από δω σε 5 λεπτά θα ’μαστε πίσω. Είδες που δεν χαθήκαμε; Αυτό τι αποδεικνύει; Τίποτα. Μια συνέχεια. Τι συνέχεια; Το χρονικό συνεχές ανόητε, τίποτα δεν καταλαβαίνεις;

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016

Η press conference κι ο Pirandello

Έχει πολύ κόσμο είπα ρίχνοντας μια ματιά απ’ τις κουίντες. Βλέπεις κανέναν γνωστό; Όχι. Εκτός απ’ τους δικούς μας που κάθονται όλοι στην πρώτη σειρά δεν βλέπω κάποιον. Καλά, δεν πειράζει είπε ο Pirandello και κοιτάχτηκε στο καθρεφτάκι που έχει στον τοίχο. Πώς είμαι; Μια χαρά του είπα, λίγο χλωμός αλλά θα είναι απ’ το κρύο, εμένα πάγωσαν τα χέρια μου. Είσαι έτοιμος; Χτύπησε το κουδούνι πρόσταξε. Έκανα όπως μου είπε, το χτύπησα αλλά απ’ έξω δυνάμωσε η οχλαγωγία. Ο Pirandello μέτρησε μέχρι το εκατό και μου είπε πάλι για το κουδούνι. Έτριψε ύστερα τα χέρια του να ζεσταθούν. Κάνουν σαν άγρια θηρία του είπα, θα σε κατασπαράξουν. Δεν ξέρουν με ποιον έχουν να κάνουν είπε εκείνος και μου υπέδειξε πάλι το κουδούνι. Ύστερα τράβηξε τη κουρτίνα που μας χώριζε απ’ το ακροατήριο και βγήκε στα φώτα. Από κάτω ακουγόταν κάτι σαν βρυχηθμός τέρατος κι έπιασα τον εαυτό μου να προσεύχεται. Κυρίες και κύριοι ακούστηκε εκείνος στα μεγάφωνα, ησυχία παρακαλώ. Οι κυρίες και οι κύριοι που ήταν το τέρας μαζεύτηκαν λίγο, τώρα ακούγονταν σαν να σέρνονταν στο πάτωμα. Διέκρινα νομίζω και κάτι γελάκια απ’ το βάθος. Μετά σιγά - σιγά έπαψαν. Στο βήμα ο Pirandello ξεφύλλιζε τα χαρτιά του και δεν έλεγε τίποτα. Τώρα του ψιθύρισα, τώρα που ησύχασαν. Ένα δύο, ένα δύο είπε ο Pirandello και χτύπησε με το δάκτυλο το μικρόφωνο, ακούγομαι; Άμια σε έω ακούστηκε από κάτω, άμια σε έω. Άρα ακούγομαι, αυτό θέλετε να πείτε είπε ο Pirandello. Άμια σε έω επανέλαβε η φωνή. Ωραία είπε ο Pirandello, ας αρχίσουμε. Σας ευχαρίστησα που ήρθατε νομίζω. Αν όχι το κάνω τώρα. Άγκα ντα νταντά είπε μια άλλη φωνή. Οντιντού. Οντιντού, οντιντού, οντιντού φώναξαν πολλές φωνές μαζί. Το θέμα μας είναι η αντικειμενικότητα της τέχνης και πόσο συμβατή είναι με τον σημερινό κόσμο. Αν είναι συμβατή. Θα το εξετάσουμε. Αμπιταμπίμπι φώναξε μια αγριοφωνάρα απ’ το πλήθος. Τερστ του φτου. Είχα σοκαριστεί. Εκείνος παρέμεινε παρ’ όλα αυτά ψύχραιμος ενώ ταυτόχρονα μου έκανε νόημα να δείξω την πρώτη διαφάνεια. Ναι, αμπιταμπίμπι, πολύ σωστά είπε μικροφωνίζοντας λίγο στα ηχεία, δείχνοντας ταυτόχρονα πίσω του την προβολή, αυτό εδώ υποτίθεται πως είναι το κλασικό δείγμα του ανθρωπίνου γένους και πρόκειται όπως βλέπετε για τις μορφές τεσσάρων προέδρων των Η.Π.Α., ύψους 18 μέτρων, τις οποίες σκάλισε σε μια γρανιτένια πλαγιά του όρους Ράσμορ ο γλύπτης Gutzon Borglum. Το έργο αποπεράτωσε ο γιος του Λίνκολν. Οι τέσσερις πρόεδροι είναι, από αριστερά προς τα δεξιά: ο Τζωρτζ Ουάσινγκτον, ο Τόμας Τζέφερσον, ο Θεόδωρος Ρούζβελτ και ο Αβραάμ Λίνκολν. Ακολούθησε ένα γενικευμένο σούσουρο και κάποιοι σηκώθηκαν απ’ τις θέσεις τους κι άρχισαν να πηγαίνουν πάνω - κάτω στον διάδρομο και να παροτρύνουν τους άλλους να ξεσηκωθούν. Κάποιοι πιο θερμόαιμοι είχαν σηκώσει ήδη τις γροθιές τους και αλάλαζαν: Κάρντα, κάρντα, αμπιταμπίμπι, τερστ του φτου. Έχω την εντύπωση ότι λέξεις όπως πρόεδρος, υπουργός ή πρωθυπουργός είναι κάτι σαν τίτλοι τιμής κι όχι μόνον προσδιορισμός θέσης σε μια αοριστία είπε ο Pirandello κοιτάζοντας το κοινό του κατάματα. Γι’ αυτό όταν αναφέρεται κάποιος στον ανάλογο του προσδίδει νομίζω και κάποια τιμή. Κι ο νοών νοείτω. Νταρέμπα ντασά, νταρέμπα ντασά τέμπιο μπαμπά νταμπαντί είπε κάποιος κι ακούστηκε κάτι σαν γιουχάισμα απ’ τους υπολοίπους. Το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για άλλες ιδιότητες επαγγελματιών, όπως επί παραδείγματι καλλιτέχνης ή συγγραφέας συνέχισε ατάραχος ο Pirandello, καλό θα ήταν η προσφώνηση να σήμαινε και αποδοχή και να μην ήταν συνειρμική ή αυτονόητη. Αυτό που ακούστηκε από κάτω ήταν τώρα σαν απαύγασμα διαμαρτυρίας, ένα συνονθύλευμα από ακατανόητες εκφράσεις σαν τις παραπάνω που προοιώνιζαν πανδαιμόνιο. Αλλά ο Pirandello περιέργως παρέμενε ψύχραιμος. Θα μας λυντσάρουν του φώναξα απ’ τα παρασκήνια, κατέβα από κει. Εκείνος όμως τα είχε στυλώσει και δεν έφευγε. Τη δεύτερη διαφάνεια μου φώναξε, γρήγορα. Πάτησα το κουμπί κι ο προτζέκτορας πέταξε στον τοίχο πίσω του μια σκηνή απ’ τον πλανήτη των πιθήκων. Το πλήθος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Πώς διάβολο κατάφερες να αντιστρέψεις το κλίμα τον ρώτησα ύστερα που τρώγαμε όρθιοι σ’ ένα βρώμικο της συμφοράς, τη μια στιγμή ήθελαν να μας λιντσάρουν και την άλλη ήταν αρνάκια. Το θέμα είναι να τους καλοπιάσεις με κάποιο τρόπο είπε ο Pirandello. Και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απ’ το να τους πεις ότι σέβεσαι την οικογένεια.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016

Ο ρόλος της Μαγκνταλένας κι ο Pirandello

Σε μια σύσκεψη που κάναμε περί ανανέωσης προφίλ, μεταξύ άλλων πέταξα την ιδέα ν’ αλλάξουμε σκηνικό και να πάμε για παράδειγμα στη θάλασσα. Αλλιώς τόνισα, δεν πάνε καλά τα πράγματα. Δεν είσαι καλά διαφώνησε ο Pirandello, ξέρεις ότι δεν μπορώ την άμμο στα παπούτσια μου, τη βάζεις μετά μέσα και τρίζει όλο το σπίτι. Να πάμε τότε σε κανένα μπαράκι; Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν πίνω. Κι από πού προκύπτει ότι δεν πάμε καλά; Απ’ τις δημοσκοπήσεις. Και σκέψου εσύ κάτι τότε του είπα γιατί γράφω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Σκέφτομαι ότι χρειαζόμαστε μια κοπέλα να βάζει εδώ μέσα μια τάξη. Ναι έκανα κοιτάζοντας όλο αυτό το εργένικο χάος τριγύρω, μια γυναίκα χρειάζεται. Αυτό βέβαια θα σου κοστίσει είπε ο Pirandello. Τι εννοείς; Εγώ θα την πληρώνω; Εγώ θα την πληρώνω. Εσένα θα σου κοστίσει σαν ρόλος… θα ’ναι μικρότερος. Δεν με νοιάζει είπα. Αν είναι καλή κοπέλα. Τι θα ’λεγες για τη Μαγκνταλένα; Δεν ξέρω αν προλαβαίνει, να τη ρωτήσω. Κάποιες ώρες είπε, όχι ολικής απασχόλησης. Γιατί τέτοια διάκριση; Εγώ γιατί τρέχω όλη μέρα; Εσύ τρέχεις γιατί έχεις φιλοδοξίες. Όλοι οι άνθρωποι έχουν φιλοδοξίες. Και νομίζω ότι μου τέλειωσαν. Αυτά είναι σκαμπανεβάσματα, σε λίγο καιρό θ’ αναρρώσεις και θα ξανάχεις. Δεν είμαι άρρωστος παραπονέθηκα, πραγματιστής είμαι. Τέλος πάντων έκανε ο Pirandello, ρώτησε τη Μαγκνταλένα να δεις αν θέλει. Και πες της ότι θα κάνει ότι και σε σένα, θα βγάζει τα σκυλιά βόλτα, θα φτιάχνει καφέδες, τέτοια. Να της πω ότι θα ’ναι οδηγός σκηνής καλύτερα; Ό,τι θες πες της, ότι θα πρωταγωνιστεί, με τις γυναίκες πιάνουν αυτά. Γιατί δεν το λες εσύ; Δεν έχω το θάρρος. Εντάξει είπα. Κάτι άλλο; Ναι. Να της πεις ότι τη θέλω με ποδιά και σκουφάκι. Δεν νομίζω ότι θα δεχτεί, δεν είναι τέτοιος τύπος. Να της πεις τότε ότι είναι ρόλος, αυτό πάντα πιάνει. Κι αν δεν δεχτεί; Δεν έχει σημασία είπε ο Pirandello, εσύ θα κάνεις σαν να είναι εδώ. Σωστά είπα. Αυτή είναι η βασική μας αρχή άλλωστε.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

Η συντόμευση, οι μπομπίνες και το “έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα”

Μπήκα ορεξάτος. Τι φτιάνς τον ρώτησα. Handmade things μου απάντησε, δεν κατάλαβε φαίνεται. Ρώτησα τι κάνεις επανέλαβα. Πράγματα με τα χέρια μου είπε ο Pirandello που κουβαλούσε εκείνη την ώρα ένα μεγάλο χαρτόκουτο με παλιές μπομπίνες μαγνητοφώνου, τι δεν καταλαβαίνεις; Κατασκευές; Κόλλησα μια πρίζα που έσπασε, άλλαξα φίλτρο στον απορροφητήρα, ψέκασα τα λουλούδια, έβρασα καφέ… καθημερινές ασχολίες. Α έκανα, εξού κι η συντόμευση. Και τι είναι αυτές οι μπομπίνες ρώτησα γιατί μ’ είχε δελεάσει το ζήτημα, θα κάνουμε ξανά ραδιόφωνο; Αδειάζω τον τόπο από άχρηστα πράγματα χριστιανέ μου είπε αγανακτισμένος κι απόθεσε το κιβώτιο, αντί να κάνεις ερωτήσεις δεν βάζεις ένα χεράκι; Αναγκαστικά δραστηριοποιήθηκα. Τα υπόλοιπα δεν θα σας ενδιαφέρουν, το παρακάτω όμως ήταν σε ’κείνες τις μπομπίνες. https://www.youtube.com/watch?v=D7G6Rtv_NuM Το βρήκα μάλιστα και για αγγλόφωνους. https://www.youtube.com/watch?v=7W31fFHS9Og

Η επιβίωση, η γραβάτα κι ο Pirandello

Ώρες - ώρες μ τρελαίνεις του είπα. Δεν καταλαβαίνω από πού αντλείς αυτή την αισιοδοξία και δεν σε παίρνει από κάτω. Τι πάει να πει δεν καταλαβαίνεις, όλους αυτούς τους επικήδειους κάθε τόσο δεν τους ακούς; Δηλαδή ν’ αρκούμεθα στο ότι δεν πεθάναμε ακόμα; Όχι αλλά πρέπει να είναι το πρώτο, τα άλλα εφόσον υπάρχει χρόνος υπάρχει και πιθανότητα ανάκαμψης ή και βελτιστοποίησης. Τότε είσαι ο μόνος που το πιστεύει. Δεν πιστεύω τίποτα. Ούτε ονειροβατώ. Αλλά πες πως είναι παιχνίδι κι ότι παίζουμε με φακές. Το ζήτημα είναι να μην σε πετάξουν έξω. Μα δεν ζει ο άνθρωπος χωρίς φαγητό. Ναι, έχει αποδειχθεί ότι δεν υπερβαίνει τις σαράντα μέρες, ύστερα πεθαίνει. Κι αυτό τώρα είναι αντίλογος; Παρατήρησε τα ζώα και θα καταλάβεις, υπάρχει μια σοφία στη στάση τους. Μα ο άνθρωπος δεν είναι ζώο. Ναι, η αλήθεια είναι ότι έχει μια - δυο ιδιότητες παραπάνω, ότι μιλάει ας πούμε. Κατά τα άλλα όμως τα ζώα υπερτερούν σε πάρα πολλά πράγματα, η όραση ας πούμε του γερακιού, η όσφρηση της αρκούδας… η ανάσα της φάλαινας… πολλά. Ο άνθρωπος υπερτερεί φαινομενικά επειδή βρήκε τρόπους να αυτοπροστατεύει τον εαυτό του, την ιδιοκτησία του. Δεν είναι τα ζώα το θέμα μας. Ξέρω ποιο είναι το θέμα μας. Απλώς πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει ν θέτει τα όριά του, να προασπίζει τη διαβίωσή του και να μην κάθεται άπραγος μπροστά στα θηρία. Γιατί κάτι θ’ ανακαλύψει αν ψάξει. Τι; Λίρες; Όχι. Αλλά μπορεί ν’ ανακαλύψει τον πρωτόγονο μέσα του, να σκέφτεται με τον τρόπο που σκέφτεται το θηρίο. Κι αυτό θα ’ναι πρόοδος; Νομίζω ότι η πρόοδος ενίοτε είναι πλασματική είπε ο Pirandello. Αυτό που λέω εγώ θα ’ναι επιβίωση. Κι η επιβίωση είναι πανάρχαιο ζήτημα. Πώς νομίζεις ότι επιβίωσε ο άνθρωπος; Με τι γραβάτα;

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2016

Το Ιν και το Εγώ του Pirandello

Τα ΜΜΕ είναι η πεμπτουσία της πληροφορίας είπε ο pirandello. Μαθαίνεις διαρκώς τι γίνεται, απ’ τον καιρό μέχρι χρηματιστήριο, καλλιτεχνικά κουτσομπολιά, πολιτική, οικονομία… τα πάντα. Είσαι online με το δια βίου μάθησης. Προωθούν προσωπικότητες και μανικουλάρουν τις καταστάσεις. Και μαζί με τον βασιλικό… καταλαβαίνεις, το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο. Είναι καλή μπίζνα αν καταφέρεις και χωθείς σε καλό μαγαζί. Αλλά πρέπει να το ’χεις και στο πετσί σου, να λες αερολογίες με περισπούδαστο ύφος, να μεγαλώνεις τον ρόλο σου, ν’ αγνοείς τον εξάψαλμο του κάθε τυχάρπαστου και να βλέπεις κατά που γέρνει κάθε φορά το πράγμα για να ’σαι Ιν. Δηλαδή εσύ απορρίπτεις συλλήβδην όλους τους δημοσιογράφους έτσι που το λες. Όχι ακριβώς είπε ο Pirandello, είναι στη μέση και το Εγώ, υπάρχουν και δημοσιογράφοι που έχουν κάποιο ήθος, κάποιοι πιτσιρικάδες που το βλέπουν ακόμα σαν λειτούργημα. Αλλά πρωτοκλασάτος με ήθος δεν γίνεσαι. Υπάρχουν όμως εξαιρέσεις. Ναι, βέβαια. Θα υπάρχουν. Αλλά είναι δουλειά, πρέπει να ’χεις κότσια, να είναι το Εγώ σου μεγαλύτερο απ’ το Ιν. Και δεν μιλάω εδώ για δημοσιογράφους που βγαίνουν και εκφωνούν τις ειδήσεις, μιλάω για ’κείνους που είναι σε θέση να επηρεάζουν συνειδήσεις και να προμοτάρουν πράγματα.

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2016

Η μικρή, κοινή γνώμη κι ο Pirandello

Κοιμάσαι; Τι ώρα είναι; Μετακομίζουμε είπε, έλα αμέσως. Μα τι διάβολο σ’ έπιασε μες στη νύχτα τον ρώτησα, δεν έχεις ύπνο; Ο ύπνος είναι για ’κείνους που δεν κάνουν ποτέ τίποτα στη ζωή τους είπε ο Pirandello, σε μια ώρα το πολύ, όχι αργότερα, να είσαι εδώ. Να φέρω κάτι; Όχι, έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε. Βιάσου, δεν θέλω να χάνω την ώρα μου. Τι απαιτητικός άνθρωπος είπα από μέσα μου κι έκλεισα το τηλέφωνο. Ύστερα ντύθηκα… κουκουλώθηκα δηλαδή και πήγα με την τσίμπλα στο μάτι. Άνοιξα με τα κλειδιά μου και βρήκα αυτό που περίμενα, ένα σπίτι άνω - κάτω. Μην δίνεις σημασία είπε εκείνος, βάλε καφέ και κάθισε, θα σου εξηγήσω όσο θα πίνουμε καφέ, αλλάζουμε σπίτι. Κι αυτό; Αυτό θα είναι η αρχειοθήκη μας, θα το διαμορφώσουμε σε διαδραστικό μνημείο λόγου. Θα κάνουμε λογοθεραπείες; Όχι ανόητε, θα προσαρμοστούμε στην καινούργια πραγματικότητα. Και δεν θα μετακομίσουμε ακριβώς. Δεν θα πάρουμε δηλαδή τα έπιπλα; Δεν αλλάζουμε σπίτι, ιντερνετική έδρα αλλάζουμε είπε ο Pirandello. Αυτό θα μείνει ως έχει, με τους δεκατρείς ακολούθους του στο ψυγείο, τις αναρτήσεις του, αυτό είναι το σπίτι μας. Και με ξύπνησες άγρια μεσάνυχτα για να μου πεις αυτό; Δεν αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος του εγχειρήματος είπε ο Pirandello, γι’ αυτό αντιδράς έτσι. Και γι’ αυτό δεν θα πας ποτέ μπροστά, είσαι γεννημένος βοηθός. Ωραία είπα βαριεστημένα γιατί μου είναι αδύνατον να διαπληκτίζομαι τέτοια ώρα, εγώ τι πρέπει να κάνω; Τίποτα είπε και μου πρόσφερε απ’ τα τσιγάρα του. Θα κάθεσαι εκεί και θα με παρακολουθείς που θα μεγαλουργώ, για συμπαράσταση. Δηλαδή με κουβάλησες για να μην κάνω τίποτα; Είσαι το ακροατήριό μου είπε ο Pirandello, η μικρή, κοινή μου γνώμη. Ύστερα πιάσαμε δουλειά, εγώ έφτιαχνα καφέδες κι εκείνος μεγαλουργούσε… τρόπος του λέγειν.

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2016

Αποφθεγματικός Pirandello.

Μα που ήσουν τόση ώρα, γιατί δεν σηκώνεις το τηλέφωνο ρώτησα γεμάτος ανησυχία, νόμιζα ότι πέθανες. Είχα δουλειές, δεν μπορώ ν’ απαντάω κάθε τόσο στα τηλέφωνα. Απ’ ό,τι ξέρω δεν σε παίρνει κανένας τηλέφωνο είπα, εκτός από μένα. Κι αυτό όταν χρειάζεται. Μα δεν είσαι εδώ συνέχεια για να ξέρεις αν χτυπάει ή όχι αυτό το διαβολοτηλέφωνο, είναι εξοργιστικό, προσφορές, μου κάνουν συνέχεια προσφορές. Να βάλεις αναγνώριση κλήσεων, δεν μπορώ να τρέχω κάθε τόσο να βλέπω αν ζεις ή αν πέθανες. Πρέπει ν’ απαλλαγείς απ’ αυτή την έννοια. Και δεν είναι δικό μου θέμα αν ανησυχείς εσύ με οτιδήποτε, από πού κι ως που να πεθάνω, δεν είμαι άρρωστος. Οι άνθρωποι πεθαίνουν για ψύλλου πήδημα είπα, μπορεί να σου έρθει μια λιποθυμία και να πέσεις να τσακιστείς… μπορεί να γλιστρήσεις στο μπάνιο, μπορεί… ένα σωρό πράγματα μπορεί. Κουταμάρες. Δεν είμαι μικρό παιδί για να προσέχεις μην πέσω, τι βλακείες είναι αυτές; Τέλος πάντων, μπορείς να βάλεις και διαφορετικό κουδούνισμα όταν σε καλώ, έτσι θα καταλαβαίνεις ότι είμαι εγώ. Όχι, όχι. Λέω μάλιστα να καταργήσω εντελώς το τηλέφωνο, δεν το χρειάζομαι. Το τηλέφωνο το έχουν οι άνθρωποι για κάποια ανάγκη, δεν το ’χουν για πλάκα. Γι’ αυτό ακριβώς το αγνοώ. Παράδειγμα, τι ήθελες να μου πεις στο τηλέφωνο; Ήθελα να τσεκάρω κατά πόσο είσαι καλά. Γιατί; Είχα κάτι το πρωί; Όχι. Αλλά απ’ το πρωί ως το βράδυ… Ορίστε, αυτό εννοώ. Είχες εσύ μια ανησυχία και ήθελες να τη φορτώσεις σε μένα. Από ενδιαφέρον σε πήρα τηλέφωνο. Το ξέρω. Η ουσία όμως είναι ότι ήθελες να βγάλεις από πάνω σου την ιδέα. Μα έτσι κάνουν οι άνθρωποι, παίρνουν ένα τηλέφωνο και ρωτάνε αν είναι ο άλλος καλά. Εσύ δεν έχεις τηλεφωνήσει ποτέ για να μάθεις αν κάποιος είναι καλά; Ωραία, με πήρες τηλέφωνο, σου είπα ότι είμαι εντάξει και ησύχασες. Μετά; Θα με παίρνεις κάθε πέντε λεπτά; Όχι, αφού θα έβλεπα ότι είσαι καλά γιατί να σε ξαναπάρω; Γιατί μπορεί να έπεφτα και να τσακιζόμουν μετά Να μπερδευόμουν στο καλώδιο του τηλεφώνου και μπαμ. Εσύ θα κοιμόσουν και εγώ θα ήμουν σέκος. Τέλος πάντων είπα, δεν θα σε ξαναπάρω, κατάλαβα. «Μα τι είναι αυτά που γράφεις;» ρώτησε ο Pirandello, «πότε κάναμε αυτή τη συζήτηση;» «Ποτέ» είπα, «τη σκέφτηκα. Δεν είχα δουλειά, εσύ δεν μιλάς…» «Και γιατί δεν έβαλες εισαγωγικά;» «Για να διαφέρει απ’ αυτά που λέμε πραγματικά». «Μα δεν θα διαβάζετε». «Σε νοιάζει;» «Όχι, δηλαδή… μάλλον όχι». «Τότε να το ανεβάσω». «Ανέβασέ το. Και σ’ ευχαριστώ που ενδιαφέρθηκες αν είμαι καλά». «Την ώρα μου πέρναγα… δεν είχα τι άλλο να κάνω». «Το ξέρω» είπε ο Pirandello. «Αλλά μερικές φορές αυτό που σκεφτόμαστε βγαίνει και στα γραφτά».