http://www.impantokratoros.gr/14726ACB.el.aspx
http://www.naftemporiki.gr/
Ο Pirandello άφησε στο τραπέζι το βιβλίο που διάβαζε.
«Μπορεί να μ’ επηρεάζει λες ο καιρός;» ρώτησε, «δεν έχω κέφι για τίποτα».
«Πρέπει ν’ ανανεώσεις τα ενδιαφέροντά σου» του πρότεινα.
«Τα ενδιαφέροντά μου;»
«Ναι, αυτή η κλεισούρα δεν έκανε ποτέ καλό σε κανέναν».
«Μα δεν βλέπεις πώς είναι ο καιρός; Πού να πας με τέτοιο καιρό; Θα ξυλιάσεις».
«Εννοώ την εσωτερική κλεισούρα, μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις».
«Α, αυτό εννοείς έκανε.
Σερβιρίστηκε ξανά καφέ κι ανανέωσε και τον δικό μου στο φλιτζάνι.
«Και πώς γίνεται αυτό, ξέρεις;» ρώτησε.
«Να κάνει ας πούμε ταξίδια, να γνωρίζει καινούργιους ανθρώπους, να πιάσει μια γκόμενα… υπάρχουν τρόποι ν’ ανανεωθεί κάποιος τέλος πάντων».
«Και τι γίνεται αν δεν μ’ ενδιαφέρει τίποτα απ’ αυτά;»
«Τι να σου πω; Κάτσε εδώ και περίμενε».
Μείναμε για λίγο αμίλητοι. Στο τέλος δεν άντεξα και τον ρώτησα: «Δεν πιστεύεις πια στους ανθρώπους ε;»
«Δεν ξέρω αν είναι αυτό» έκανε και σηκώθηκε. «Είναι σαν βιβλίο που ‘χω ξαναδιαβάσει… περισσότερο τους βαριέμαι».
«Τότε γιατί δεν ασχολείσαι με κάτι άλλο, την κηπουρική ας πούμε;»
«Άλλο… άλλο» έκανε.
«Ιστορία; Δεν θα σ’ ενδιέφερε ο σκοταδισμός; Η φιλοσοφία; Η μουσική; Τα άστρα;»
Κοίταζε τη νύχτα απ’ το παράθυρο. Είχα την αίσθηση πως δεν θα μιλούσε ποτέ ξανά.
«Νομίζεις πως είμαι στην κατάλληλη ηλικία να στραφώ στον Θεό;» ρώτησε ξαφνικά.
«Τι εννοείς; Να γίνεις μοναχός μήπως;»
Ξανακάθισε και με κοίταξε.
«Μοναχισμός κατά κάποιο τρόπο πρέπει να σημαίνει πως κάποιος είναι μόνος του, πως κάνει κάτι αποκλειστικά με τον εαυτό του, έτσι δεν είναι;»
Συμβουλεύτηκα τον Μπαμπινιώτη κι έδωσα τον ορισμό: «μοναχισμός (ο) ο τρόπος ζωής των μοναχών και οι ασκητικές αρχές που τον διέπουν (ακτημοσύνη, υπακοή, παρθενία). Ο μοναχισμός εκφράζει ασκητική σχέση του πιστού με τον κόσμο και παρουσιάζει μια μεγάλη ποικιλία οργανώσεως (κοινοβιακός, ιδιόρρυθμος, αναχωρητικός κ.λπ.) ή και μεθόδου ασκήσεως (ερημίτες, στυλίτες, κελλιώτες, λαυριώτες κ.λπ.)».
«Καλά, καλά…» έκανε ο Pirandello, «τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει, βλέπε Εφραίμ. Αλλά κι ο όρος από μόνος του… ή αυτό αυτομάτως ακυρώνει την ύπαρξη του Θεού… ή είναι λάθος ο όρος».
«Αποφάσισες να εντρυφήσεις και στα περί μοναχισμού τώρα;»
Ο Pirandello πήρε τη Ναυτεμπορική και την άφησε στο τραπέζι δίπλα στο όνομα του ρόδου που διάβαζε. «Το ένα σκέλος το έχω « είπε, «τώρα μου μένει το άλλο».
Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009
Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009
Ο ακέφαλος ιππότης της ροζ πλουμέριας κι ο Pirandello
Ο pirandello έστησε με προσοχή τα πιόνια, να κοιτάζουν όλα εμπρός, δεν του αρέσει να βλέπουν αλλού τα άλογα. Μετά περίμενε απ’ τον άλλον να κάνει την πρώτη κίνηση.
«Το σκάκι» είπε ο συμπαίκτης του που καθόταν απέναντι, «είναι καθαρά θέμα στυλ».
Ο Pirandello κούνησε τους ώμους του.
Ο συμπαίκτης του έκανε έναν μορφασμό, «μπορείς να μου ξύσεις τη μύτη σε παρακαλώ;» ρώτησε.
Ο Pirandello άπλωσε το χέρι του και ψηλάφησε το πρόσωπο του αντιπάλου του. Μετά του έξυσε τη μύτη.
«Τίποτα δεν μπορεί να κάνει κανείς αν δεν είναι αρτιμελής» είπε το κεφάλι του απέναντι. «Ούτε σκάκι δεν μπορούμε να παίξουμε, εσύ χωρίς δικό σου κεφάλι κι εγώ χωρίς χέρια».
Ο ακέφαλος ιππότης της ροζ πλουμέριας έκανε μια κίνηση που φανέρωνε εκνευρισμό.
«Και τα πιόνια» έκανε το κεφάλι, «τα ‘χεις βάλει ανάμικτα».
«Το σκάκι» είπε ο συμπαίκτης του που καθόταν απέναντι, «είναι καθαρά θέμα στυλ».
Ο Pirandello κούνησε τους ώμους του.
Ο συμπαίκτης του έκανε έναν μορφασμό, «μπορείς να μου ξύσεις τη μύτη σε παρακαλώ;» ρώτησε.
Ο Pirandello άπλωσε το χέρι του και ψηλάφησε το πρόσωπο του αντιπάλου του. Μετά του έξυσε τη μύτη.
«Τίποτα δεν μπορεί να κάνει κανείς αν δεν είναι αρτιμελής» είπε το κεφάλι του απέναντι. «Ούτε σκάκι δεν μπορούμε να παίξουμε, εσύ χωρίς δικό σου κεφάλι κι εγώ χωρίς χέρια».
Ο ακέφαλος ιππότης της ροζ πλουμέριας έκανε μια κίνηση που φανέρωνε εκνευρισμό.
«Και τα πιόνια» έκανε το κεφάλι, «τα ‘χεις βάλει ανάμικτα».
Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009
Τα ροζ λουλουδάκια, η βράβευση κι ο pirandello
Ο pirandello παρέλαβε αντ’ αυτού ένα Πλουμέριο βραβείο με τη προϋπόθεση να το παραδώσει σε άλλους 8 αξιόλογους bloggers, για να γνωριστούν κι αυτοί μεταξύ τους. Θα ακολουθήσει μετά ένα οργιώδες πάρτυ μέχρι Δευτέρας παρουσίας όπου όλα θα γίνουν στάχτη και μπούρμπερη σύμφωνα με τις πληροφορίες του φίλου του Λιακόπουλου και θα ‘χει εκπληρωθεί επιτέλους κι η προφητεία.
Μετά από μακροχρόνια σκέψη, αφού έμεινε κλεισμένος για μέρες, λευκός καπνός υψώθηκε στον ουρανό κι καμπάνες της μονοκρατορίας του ήχησαν, ο blogμέγιστος είχε αποφασίσει, είχαμε επιτέλους διάδοχο.
Και όχι έναν αλλά οκτώ.
Τον ανώνυμο γιατί αν δεν τιμήσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει.
Την ολα θα πανε καλα γιατί έχει απίθανη υπομονή.
Την φίλη μου τη Maya, γιατί είναι εν πτήσει κι όπου να ‘ναι αναφλέγεται.
Την αγαπητή απονενοημένη γιατί πρέπει να την πηγαίνω με το καλό.
Την Νανά Τσούμα επειδή μάλλον δεν με χωνεύει.
Την Αλεξάνδρα επειδή με συμπαθεί κι αυτή.
Την talisker γιατί της πάνε τα βραβεία και την εκτιμώ πολύ.
Τέλος την Ηλιαχτίδα γιατί μου φτιάχνει το κέφι.
Όλες οι απορίες σας θ’ απαντηθούν στην ανάρτηση της fractal: «Παίρνω τη σκυτάλη και τη παραδίδω… μ’ ένα μπουκέτο Πλουμέριες»… κάτι μικρά ροζ λουλουδάκια.
http://fractalx.blogspot.com/
*Παρακαλώ τον φίλο μου τον kulpa να παραδώσει το επόμενο βραβείο।
Μετά από μακροχρόνια σκέψη, αφού έμεινε κλεισμένος για μέρες, λευκός καπνός υψώθηκε στον ουρανό κι καμπάνες της μονοκρατορίας του ήχησαν, ο blogμέγιστος είχε αποφασίσει, είχαμε επιτέλους διάδοχο.
Και όχι έναν αλλά οκτώ.
Τον ανώνυμο γιατί αν δεν τιμήσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει.
Την ολα θα πανε καλα γιατί έχει απίθανη υπομονή.
Την φίλη μου τη Maya, γιατί είναι εν πτήσει κι όπου να ‘ναι αναφλέγεται.
Την αγαπητή απονενοημένη γιατί πρέπει να την πηγαίνω με το καλό.
Την Νανά Τσούμα επειδή μάλλον δεν με χωνεύει.
Την Αλεξάνδρα επειδή με συμπαθεί κι αυτή.
Την talisker γιατί της πάνε τα βραβεία και την εκτιμώ πολύ.
Τέλος την Ηλιαχτίδα γιατί μου φτιάχνει το κέφι.
Όλες οι απορίες σας θ’ απαντηθούν στην ανάρτηση της fractal: «Παίρνω τη σκυτάλη και τη παραδίδω… μ’ ένα μπουκέτο Πλουμέριες»… κάτι μικρά ροζ λουλουδάκια.
http://fractalx.blogspot.com/
*Παρακαλώ τον φίλο μου τον kulpa να παραδώσει το επόμενο βραβείο।
Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009
Ο “επισκέπτης” του pirandello
Ο Pirandello έβλεπε το κείμενό που ‘χε γράψει πριν από δυο λεπτά ν’ αλλάζει από μόνο του και δεν πίστευε στα μάτια του.
Στην αρχή σκέφτηκε μήπως τα έγραψε ο ίδιος και δεν το θυμόταν, συμβαίνουν τόσα και τόσα. Μετά, όταν είδε τον τίτλο κατάλαβε.
«Δυστυχώς, δεχθήκαμε επισκέψεις» είπε, «κάποιον που είναι πραγματικά έξυπνος. Τι κρίμα».
«Τι κρίμα;» ρώτησα, «αυτό έχεις μόνο να πεις;»
«Ναι…» έκανε ο Pirandello, «… που δεν τον γνωρίζω εννοώ. Σπανίζουν τόσο οι έξυπνοι άνθρωποι σήμερα».
Στην αρχή σκέφτηκε μήπως τα έγραψε ο ίδιος και δεν το θυμόταν, συμβαίνουν τόσα και τόσα. Μετά, όταν είδε τον τίτλο κατάλαβε.
«Δυστυχώς, δεχθήκαμε επισκέψεις» είπε, «κάποιον που είναι πραγματικά έξυπνος. Τι κρίμα».
«Τι κρίμα;» ρώτησα, «αυτό έχεις μόνο να πεις;»
«Ναι…» έκανε ο Pirandello, «… που δεν τον γνωρίζω εννοώ. Σπανίζουν τόσο οι έξυπνοι άνθρωποι σήμερα».
Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009
Ο Μαμαλάκης, οι περσόνες κι ο Pirandello
Ο Pirandello άλλαξε ρούχα και κοιτάχτηκε ξανά στον καθρέφτη. Μετά έκανε πάλι το ίδιο, με καπέλο και γκαμπαρντίνα. Επιχείρησε ξανά και ξανά, με ρούχα που δεν ήταν της μόδας, με αποκριάτικα, με αθλητικά, με στολή ιππασίας, μέχρι και δανεικά και κατέληξε πως δεν έβλεπε καμία διαφορά.
«Ή δεν υπάρχει καμιά διαφορά» δήλωσε απογοητευμένος, «ή αυτό το άλλο μου εγώ είναι κρυμμένο πολύ βαθιά φαίνεται». Μετά άνοιξε την τηλεόραση και παρακολούθησε Μαμαλάκη. «Εξαίρετος» είπε. «Ξέρει ποιός είναι ο άνθρωπος».
«Εννοείς πως δεν ξέρεις ποιος είσαι;»
«Φυσικά ξέρω» είπε. «Το ζήτημα γεννήθηκε μ’ όλες αυτές τις περσόνες στο internet, δεν μπορεί παρά κάτι άλλο να σημαίνουν όλα αυτά».
Είχε - δεν είχε μ’ έβαλε σε σκέψεις.
«Εννοείς πως τα ρούχα κάνουν τον παπά ε;» ρώτησα.
«Εννοώ πως κάτι όχι και τόσο υγιές κρύβουμε μέσα μας, με περισσή επιμέλεια μάλλον».
Ένοιωσα πως μ’ έπαιρνε και ‘μένα η μπάλα και δεν θα το άφηνα να περάσει έτσι: «Μπορείς να βγάζεις ό,τι συμπεράσματα θες, αρκεί να προσδιορίζεις πως αναφέρεσαι σε ‘σένα μόνο».
«Μην ανησυχείς» δήλωσε ο Pirandello, «κανείς δεν θα θίξει τον καθωσπρεπισμό σου, αυτά όλα τα λέμε για τους άλλους»… και ηρέμησα κάπως.
«Ή δεν υπάρχει καμιά διαφορά» δήλωσε απογοητευμένος, «ή αυτό το άλλο μου εγώ είναι κρυμμένο πολύ βαθιά φαίνεται». Μετά άνοιξε την τηλεόραση και παρακολούθησε Μαμαλάκη. «Εξαίρετος» είπε. «Ξέρει ποιός είναι ο άνθρωπος».
«Εννοείς πως δεν ξέρεις ποιος είσαι;»
«Φυσικά ξέρω» είπε. «Το ζήτημα γεννήθηκε μ’ όλες αυτές τις περσόνες στο internet, δεν μπορεί παρά κάτι άλλο να σημαίνουν όλα αυτά».
Είχε - δεν είχε μ’ έβαλε σε σκέψεις.
«Εννοείς πως τα ρούχα κάνουν τον παπά ε;» ρώτησα.
«Εννοώ πως κάτι όχι και τόσο υγιές κρύβουμε μέσα μας, με περισσή επιμέλεια μάλλον».
Ένοιωσα πως μ’ έπαιρνε και ‘μένα η μπάλα και δεν θα το άφηνα να περάσει έτσι: «Μπορείς να βγάζεις ό,τι συμπεράσματα θες, αρκεί να προσδιορίζεις πως αναφέρεσαι σε ‘σένα μόνο».
«Μην ανησυχείς» δήλωσε ο Pirandello, «κανείς δεν θα θίξει τον καθωσπρεπισμό σου, αυτά όλα τα λέμε για τους άλλους»… και ηρέμησα κάπως.
Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009
Το blogοπαίγνιο του Pirandello
Πρέπει να πω πως όλα ξεκίνησαν από ‘δω:
http://mayanwindows.blogspot.com/2009/02/blogo-avatar.html
"πώς διάλεξα το avatar μου"
Ο Pirandello δεν ασχολείται συνήθως με τέτοια πράγματα αλλά τον πίεσα. Στην αρχή έκανε τον αδιάφορο, τον έπιασα όμως μια – δυο φορές να κρυφοκοιτάζει το blog της Maya. Μετά έκανε τον δύσκολο και μου το ξέκοψε. Απογοητεύτηκα είναι η αλήθεια. Όταν τον είδα ν’ ανεβάζει κι άλλη ανάρτηση νόμιζα πως σοβαρολογούσε και πως δεν θα ενέδιδε. Ασχολήθηκα κι εγώ με τα δικά μου και το ξέχασα.
Πέρασαν δυο μέρες.
Σήμερα που ήρθα να τον δω έβρεχε.
«Την ομπρέλα έξω» μου φώναξε απ’ την πόρτα, «μέσα είναι γρουσουζιά».
Έκανα όπως μου είπε αν και παραξενεύτηκα κάπως, νόμιζα πως δεν πιστεύει σ’ αυτά. Μετά πρόσεξα πως φορούσε άλλα γυαλιά.
«Πώς σου φαίνομαι έτσι;» με ρώτησε, «είναι για το καινούργιο μου avatar».
«Avatar; Θ’ αλλάξεις avatar; Πώς σου ‘ρθε τώρα αυτό;»
«Είναι γι’ αυτό το blogπαίγνιο» μου είπε, «φαγώθηκες να παίξω και να παίξω».
«Ώστε το αποφάσισες;» ρώτησα, «θα πρέπει να σου κάνω μια πρόσκληση».
«Μα δεν νομίζω πως χρειάζεται» έκανε ο Pirandello, «θα παίξω αντ’ αυτού ως συνήθως».
Μετά κάθισε στον υπολογιστή κι έγραψε:
«Το avatar είναι περίεργη υπόθεση, επέλεξα ας πούμε το δικό μου από κάποιες περιγραφές, λόγω του ότι δεν βλέπω καλά από κοντά. Ο κύριος με τον οποίο συνομιλώ εδώ κάθε τόσο έβαλε τη φωτογραφία του, μια προ δεκαπενταετίας, γιατί απλώς δεν διέθετε άλλη ενώ ο τρίτος της παρέας ήταν απλώς ειλικρινής…»
Βρήκα και δυο - τρεις για να καλέσω με τη σειρά μου.
ολα θα πανε καλα
fractal
anepidoti
Νανά Τσούμα
http://mayanwindows.blogspot.com/2009/02/blogo-avatar.html
"πώς διάλεξα το avatar μου"
Ο Pirandello δεν ασχολείται συνήθως με τέτοια πράγματα αλλά τον πίεσα. Στην αρχή έκανε τον αδιάφορο, τον έπιασα όμως μια – δυο φορές να κρυφοκοιτάζει το blog της Maya. Μετά έκανε τον δύσκολο και μου το ξέκοψε. Απογοητεύτηκα είναι η αλήθεια. Όταν τον είδα ν’ ανεβάζει κι άλλη ανάρτηση νόμιζα πως σοβαρολογούσε και πως δεν θα ενέδιδε. Ασχολήθηκα κι εγώ με τα δικά μου και το ξέχασα.
Πέρασαν δυο μέρες.
Σήμερα που ήρθα να τον δω έβρεχε.
«Την ομπρέλα έξω» μου φώναξε απ’ την πόρτα, «μέσα είναι γρουσουζιά».
Έκανα όπως μου είπε αν και παραξενεύτηκα κάπως, νόμιζα πως δεν πιστεύει σ’ αυτά. Μετά πρόσεξα πως φορούσε άλλα γυαλιά.
«Πώς σου φαίνομαι έτσι;» με ρώτησε, «είναι για το καινούργιο μου avatar».
«Avatar; Θ’ αλλάξεις avatar; Πώς σου ‘ρθε τώρα αυτό;»
«Είναι γι’ αυτό το blogπαίγνιο» μου είπε, «φαγώθηκες να παίξω και να παίξω».
«Ώστε το αποφάσισες;» ρώτησα, «θα πρέπει να σου κάνω μια πρόσκληση».
«Μα δεν νομίζω πως χρειάζεται» έκανε ο Pirandello, «θα παίξω αντ’ αυτού ως συνήθως».
Μετά κάθισε στον υπολογιστή κι έγραψε:
«Το avatar είναι περίεργη υπόθεση, επέλεξα ας πούμε το δικό μου από κάποιες περιγραφές, λόγω του ότι δεν βλέπω καλά από κοντά. Ο κύριος με τον οποίο συνομιλώ εδώ κάθε τόσο έβαλε τη φωτογραφία του, μια προ δεκαπενταετίας, γιατί απλώς δεν διέθετε άλλη ενώ ο τρίτος της παρέας ήταν απλώς ειλικρινής…»
Βρήκα και δυο - τρεις για να καλέσω με τη σειρά μου.
ολα θα πανε καλα
fractal
anepidoti
Νανά Τσούμα
Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009
Η “Βαβέλ” κι ο Pirandello
Ο pirandello πήρε τον καφέ του και κάθισε μπροστά στον υπολογιστή. Άνοιξε πρώτα και διάβασε όλα τα σχόλια. Μετά έκανε μια γύρα απ’ όλα τα γνωστά blogs, διαβάζοντας στα πεταχτά τι είχαν γράψει οι άλλοι. Επέστρεψε ύστερα στο δικό του κι έμεινε κάπως περισσότερο στην τελευταία του ανάρτηση.
«Αααα» έκανε, «δεν καταλαβαίνω τίποτα. Πρέπει να κοιτάξω λίγο την προσωπικότητά μου, κάτι οπωσδήποτε έχω».
«Τι δεν καταλαβαίνεις;» προσφέρθηκα να τον βοηθήσω εγώ.
«Τίποτα» είπε. «Είναι σαν να μιλάμε όλοι κάποια διαφορετική γλώσσα».
«Αααα» έκανε, «δεν καταλαβαίνω τίποτα. Πρέπει να κοιτάξω λίγο την προσωπικότητά μου, κάτι οπωσδήποτε έχω».
«Τι δεν καταλαβαίνεις;» προσφέρθηκα να τον βοηθήσω εγώ.
«Τίποτα» είπε. «Είναι σαν να μιλάμε όλοι κάποια διαφορετική γλώσσα».
Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009
Ο Pirandello κι η “επαφή”
Ο pirandello φόρεσε στην αρχή κάτι πρόχειρο και κάτι παλιά χοντροπάπουτσα. Έβγαλε μετά όλα τα παλιά εργαλεία απ’ τη ντουλάπα. Στη συνέχεια μέριασε τα πράγματα, καθάρισε τον πάγκο και εξέτασε τα τελάρα. Μετά έκλεισε και την πόρτα για να μην τον ενοχλήσει κανείς κι έπεσε σε περισυλλογή.
Και ως εκ θαύματος ανακάλυψε πως όλη του η έμπνευση είχε κάνει φτερά.
Ύστερα από λίγο επέστρεψε περίλυπος στον υπολογιστή.
«Γιατί δεν δουλεύεις;» τον ρώτησα.
Με κοίταξε μ’ ένα απλανές βλέμμα… και δεν απάντησε.
Και ως εκ θαύματος ανακάλυψε πως όλη του η έμπνευση είχε κάνει φτερά.
Ύστερα από λίγο επέστρεψε περίλυπος στον υπολογιστή.
«Γιατί δεν δουλεύεις;» τον ρώτησα.
Με κοίταξε μ’ ένα απλανές βλέμμα… και δεν απάντησε.
Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009
Ο κλήρος, ο Άγιος Βαλεντίνος κι ο Pirandello
«Άκουγα σήμερα αυτόν τον κύριο» είπε ο pirandello, «κάποιον παπά Στυλιανό, να λέει τις απόψεις του κλήρου για την ταφή. Τον έχω ακούσει και γι’ άλλα θέματα, το ίδιο σοβαρά… γιατί οπωσδήποτε τον νοιάζει τον νεκρό ποια θα ‘ναι ακριβώς η θέση του».
Έκανε μια μικρή διακοπή όπως συνηθίζει για να κάνει τους άλλους να τον προσέξουν.
«Τον άκουσα να αποκαλεί την Κάλλας καταθλιπτική και πως αυτό, γι’ αυτόν, την κάνει ανάξια λόγου πάνω - κάτω. Βέβαια την έκανε περισσότερο ανάξια το ότι προτίμησε να καεί… λογικό».
Άναψε τσιγάρο με την ησυχία του και με κοίταξε.
«Όταν…» ρώτησε, «είπε ο Ιησούς “αγαπάτε αλλήλους”, είχε υπόψη του τον Άγιο Βαλεντίνο;
Και με ποια έννοια το είπε;
Είχε υπόψη του τα περί απελευθερωμένων σχέσεων ή εννοούσε μια μόνιμη σύζυγο;
Κι ο γάμος εν Καναά που ευλόγησε; Δηλαδή θα αγαπάμε μεν, θα τρώμε ψάρια δε απ’ το γνωστό “φάτε μάτια ψάρια”;»
Ήθελα πολύ να δω πού το πήγαινε.
«Και ‘μείς πες πως την κάνουμε έτσι και τα βολεύουμε» είπε κάνοντας έναν ελιγμό με το χέρι του, «με τους δυσανεχτικούς τι γίνεται; Μ’ αυτούς που ‘χουν άλλες προτιμήσεις στον έρωτα, τι θα κάνουν αυτοί; Θα γιορτάζουν άλλον Βαλεντίνο; Καλά, πόσους Αγίους τέλος πάντων θα έχουμε;»
Σκεφτόμουν τι να του πω αλλά ο Pirandello έσβησε το τσιγάρο και σηκώθηκε να φύγει.
«Δεν ‘μας τα ‘πε καλά… και δεν ξέρει πια τι να πιστέψει κανείς» είπε.
Έκανε μια μικρή διακοπή όπως συνηθίζει για να κάνει τους άλλους να τον προσέξουν.
«Τον άκουσα να αποκαλεί την Κάλλας καταθλιπτική και πως αυτό, γι’ αυτόν, την κάνει ανάξια λόγου πάνω - κάτω. Βέβαια την έκανε περισσότερο ανάξια το ότι προτίμησε να καεί… λογικό».
Άναψε τσιγάρο με την ησυχία του και με κοίταξε.
«Όταν…» ρώτησε, «είπε ο Ιησούς “αγαπάτε αλλήλους”, είχε υπόψη του τον Άγιο Βαλεντίνο;
Και με ποια έννοια το είπε;
Είχε υπόψη του τα περί απελευθερωμένων σχέσεων ή εννοούσε μια μόνιμη σύζυγο;
Κι ο γάμος εν Καναά που ευλόγησε; Δηλαδή θα αγαπάμε μεν, θα τρώμε ψάρια δε απ’ το γνωστό “φάτε μάτια ψάρια”;»
Ήθελα πολύ να δω πού το πήγαινε.
«Και ‘μείς πες πως την κάνουμε έτσι και τα βολεύουμε» είπε κάνοντας έναν ελιγμό με το χέρι του, «με τους δυσανεχτικούς τι γίνεται; Μ’ αυτούς που ‘χουν άλλες προτιμήσεις στον έρωτα, τι θα κάνουν αυτοί; Θα γιορτάζουν άλλον Βαλεντίνο; Καλά, πόσους Αγίους τέλος πάντων θα έχουμε;»
Σκεφτόμουν τι να του πω αλλά ο Pirandello έσβησε το τσιγάρο και σηκώθηκε να φύγει.
«Δεν ‘μας τα ‘πε καλά… και δεν ξέρει πια τι να πιστέψει κανείς» είπε.
Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009
Η “τέχνη του παραλόγου” κι ο Pirandello
Δεν γνωρίζω ποιος τρελός ανακάλυψε πως το παράλογο είναι τέχνη και μάλιστα αξιόλογη, κάποιος ευφάνταστος κριτικός υποθέτω. Ναι, ισχύει το ότι κάποιες φορές η τέχνη φαίνεται παράλογη, προσέξτε, φαίνεται, το αντίθετο όμως… μου κάνει κάπως τραβηγμένο θέλω να πω.
Αναρωτιέμαι όμως γιατί δεν αναγάγουμε και τη λογική σε τέχνη και τέλος πάντων δεν θα είχα καμία αντίρρηση, αλλά ώρες – ώρες χρειάζεται φοβερή προσπάθεια για να παραμένει έστω και στοιχειωδώς, απλώς λογικός κάποιος.
Αναρωτιέμαι όμως γιατί δεν αναγάγουμε και τη λογική σε τέχνη και τέλος πάντων δεν θα είχα καμία αντίρρηση, αλλά ώρες – ώρες χρειάζεται φοβερή προσπάθεια για να παραμένει έστω και στοιχειωδώς, απλώς λογικός κάποιος.
Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009
Το μαχαίρι, το πεπόνι κι ο Pirandello
http://www.youtube.com/watch?v=k7V1KZrXrSM
YouTube - Tzimis Panousis- Dourios Hxos- gamato mix
«Μπαίνουμε στον τελευταίο γύρο» είπε ο Pirandello κι έκλεισε την τηλεόραση με το που ο Χατζηνικολάου προανήγγειλε την δήλωση του πρωθυπουργού.
«Άσε ν’ ακούσουμε τι θα πει» τον παρότρυνα εγώ.
«Τι να πει, ανοησίες θα πει» έκανε ο Pirandello, «κι αυτός κι ο άλλος λένε τις ίδιες ανοησίες, λες και το θέμα μας είναι ποιος απ’ τους δύο θα κάνει κυβέρνηση. Είστε ανίκανοι κύριοι πρέπει να του πει κάποιος, δεν χρειαζόμαστε μπαμπά, τα ξέρουμε κι από μόνοι μας τα χάλια μας… αλλά ποιος να το πει;»
«Γιατί δεν λες εσύ κάτι τότε;» έκανα, περισσότερο για να δω τι θα πει.
«Γιατί απλώς δεν είμαι απατεώνας» είπε ο Pirandello, «δεν τρώω με χρυσά κουτάλια και να λέω πως πρέπει να κάνουμε λιτότητα, δεν βάζω φόρους και δεν είμαι εκκλησία να πουλάω κι ν’ αγοράζω, γιατί δεν ήμουνα ποτέ τέτοιος».
«Και γιατί δεν τα λες κάπου αυτά έστω;»
«Γιατί δεν έχει νόημα, αυτοί έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι, γι’ αυτό”.
Έμεινε για λίγο σκεπτικός.
«Και γιατί στην ουσία δεν έχω να προτείνω τίποτα, να μην τα ρίχνουμε όλα σ’ αυτούς, δεν υπάρχει κάποιος που να ‘χει να πει κάτι, αλλιώς θα τον ξέραμε».
«Και τι θα κάνουμε δηλαδή;» ρώτησα.
«Τίποτα» αναστέναξε. «Θα παραμείνουμε αδρανείς, ως συνήθως. Θα επιχειρηματολογήσουμε στα καφενεία, στα blogs, στις παρέες, θα βρούμε έναν τρόπο να τη βολέψομε, θα πληρώσουμε το ό,τι μας αναλογεί, θα δούμε το έλλειμμα να μεγαλώνει, θα ψηφίσουμε κάποιους που δεν γουστάρουμε, θα δούμε ένα άλλο υπουργικό συμβούλιο, θα δούμε μια ακόμη ανούσια αντιπολίτευση, μερικά ακόμα σκάνδαλα στην τηλεόραση μέχρι τις επόμενες εκλογές και πάλι μία απ’ τα ίδια, είμαστε καταδικασμένοι σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο των ηλιθίων».
«Μα περιγράφεις ένα αίσχος» είπα, «δεν μπορεί να μην υπάρχει μια λύση».
Ο Pirandello μου έδειξε ένα μαχαίρι που βρισκότανε εκείνη τη στιγμή στο τραπέζι.
«Μπορεί η Ελλάδα να ‘ναι βιτσιόζα κι ανεπανάληπτη όπως λέει κι ο ποιητής» είπε, «αλλά πάντα θα υπάρχει μιά κάποια λύσις. Να κάνουμε κομμάτια αυτό το πεπόνι… μετά βλέπουμε».
YouTube - Tzimis Panousis- Dourios Hxos- gamato mix
«Μπαίνουμε στον τελευταίο γύρο» είπε ο Pirandello κι έκλεισε την τηλεόραση με το που ο Χατζηνικολάου προανήγγειλε την δήλωση του πρωθυπουργού.
«Άσε ν’ ακούσουμε τι θα πει» τον παρότρυνα εγώ.
«Τι να πει, ανοησίες θα πει» έκανε ο Pirandello, «κι αυτός κι ο άλλος λένε τις ίδιες ανοησίες, λες και το θέμα μας είναι ποιος απ’ τους δύο θα κάνει κυβέρνηση. Είστε ανίκανοι κύριοι πρέπει να του πει κάποιος, δεν χρειαζόμαστε μπαμπά, τα ξέρουμε κι από μόνοι μας τα χάλια μας… αλλά ποιος να το πει;»
«Γιατί δεν λες εσύ κάτι τότε;» έκανα, περισσότερο για να δω τι θα πει.
«Γιατί απλώς δεν είμαι απατεώνας» είπε ο Pirandello, «δεν τρώω με χρυσά κουτάλια και να λέω πως πρέπει να κάνουμε λιτότητα, δεν βάζω φόρους και δεν είμαι εκκλησία να πουλάω κι ν’ αγοράζω, γιατί δεν ήμουνα ποτέ τέτοιος».
«Και γιατί δεν τα λες κάπου αυτά έστω;»
«Γιατί δεν έχει νόημα, αυτοί έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι, γι’ αυτό”.
Έμεινε για λίγο σκεπτικός.
«Και γιατί στην ουσία δεν έχω να προτείνω τίποτα, να μην τα ρίχνουμε όλα σ’ αυτούς, δεν υπάρχει κάποιος που να ‘χει να πει κάτι, αλλιώς θα τον ξέραμε».
«Και τι θα κάνουμε δηλαδή;» ρώτησα.
«Τίποτα» αναστέναξε. «Θα παραμείνουμε αδρανείς, ως συνήθως. Θα επιχειρηματολογήσουμε στα καφενεία, στα blogs, στις παρέες, θα βρούμε έναν τρόπο να τη βολέψομε, θα πληρώσουμε το ό,τι μας αναλογεί, θα δούμε το έλλειμμα να μεγαλώνει, θα ψηφίσουμε κάποιους που δεν γουστάρουμε, θα δούμε ένα άλλο υπουργικό συμβούλιο, θα δούμε μια ακόμη ανούσια αντιπολίτευση, μερικά ακόμα σκάνδαλα στην τηλεόραση μέχρι τις επόμενες εκλογές και πάλι μία απ’ τα ίδια, είμαστε καταδικασμένοι σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο των ηλιθίων».
«Μα περιγράφεις ένα αίσχος» είπα, «δεν μπορεί να μην υπάρχει μια λύση».
Ο Pirandello μου έδειξε ένα μαχαίρι που βρισκότανε εκείνη τη στιγμή στο τραπέζι.
«Μπορεί η Ελλάδα να ‘ναι βιτσιόζα κι ανεπανάληπτη όπως λέει κι ο ποιητής» είπε, «αλλά πάντα θα υπάρχει μιά κάποια λύσις. Να κάνουμε κομμάτια αυτό το πεπόνι… μετά βλέπουμε».
Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009
Τα “έπεα πτερόεντα” κι ο pirandello
Ο pirandello με κοίταξε κάπως στραβά σήμερα όταν με είδε που τον περίμενα. Ποιός ξέρει τι είδε στη φάτσα μου και κατάλαβε πως θορυβήθηκα, «ηρέμησε αγαπητέ μου» μου είπε, όλα υπό έλεγχο», αντί να καθίσει στο τραπέζι του όπως κάθε πρωί όμως, πήρε τον καφέ του και με κάλεσε μαζί του στην τραπεζαρία.
«Καθίστε φίλε μου» μου πρότεινε, «σας δίνω άδεια σήμερα. Είναι άδικο να δουλεύει κάποιος μια τόσο όμορφη μέρα».
Γέλασα για να του δείξω ότι κατάλαβα το αστείο του και μετά πήρα τα χαρτιά μου και κάθισα απέναντί του περιμένοντας εντολές.
«Σοβαρά το λέω» έκανε ο Pirandello, «δεν μπορεί έξω να ‘ναι μια τόσο όμορφη μέρα κι εμείς εδώ να τη χαραμίζουμε παριστάνοντας τους σοβαρούς».
Προσπάθησα να ψυχανεμιστώ αν μιλούσε σοβαρά ή αν αστειευόταν γιατί αυτό είναι κάπως δύσκολο να το καταλάβεις με τον Pirandello, συνήθως λέει άλλα κι άλλα εννοεί.
Εκείνος έκανε μια μεγαλόπρεπη κίνηση κι έσπρωξε τα χαρτιά μου στην άκρη, «οι ανοησίες μπορούν και να περιμένουν« είπε και σηκώθηκε.
Πήγε και στάθηκε στο παράθυρο κοιτάζοντας τη θάλασσα. Εκείνη έκανε προβατάκια στ’ ανοιχτά, ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος κι ο ήλιος είχε ήδη ανέβει ψηλά. Έσπρωξε με το χέρι του το τζάμι κι ένας δροσερός αέρας εισέβαλε στο δωμάτιο σηκώνοντας τα χαρτιά μου απ’ το τραπέζι, στέλνοντας μερικά να κάνουν μια βόλτα στο πάτωμα. Έσκυψα αμέσως κι άρχισα να τα μαζεύω αλλά την ίδια στιγμή άλλα χαρτιά βρίσκονταν ήδη εν πτήση.
Ένα απ’ αυτά προσγειώθηκε ανάμεσα στα πόδια του. Έκανα να το πιάσω αλλά εκείνος το πάτησε.
«Είδατε αγαπητέ μου;» ρώτησε, «η φύση δεν δίνει δεκάρα για το τι θεωρούμε εμείς σημαντικό, γι’ αυτήν αυτό το χαρτί πρέπει να βρίσκεται εδώ κι όχι εκεί που το βάλατε».
«Μα είναι ο λογαριασμός του ρεύματος» είπα.
«Ακόμη καλύτερα» κάγχασε ο Pirandello, «ίσως μας προτρέπει ν’ ασχοληθούμε με την αιολική ενέργεια».
«Καθίστε φίλε μου» μου πρότεινε, «σας δίνω άδεια σήμερα. Είναι άδικο να δουλεύει κάποιος μια τόσο όμορφη μέρα».
Γέλασα για να του δείξω ότι κατάλαβα το αστείο του και μετά πήρα τα χαρτιά μου και κάθισα απέναντί του περιμένοντας εντολές.
«Σοβαρά το λέω» έκανε ο Pirandello, «δεν μπορεί έξω να ‘ναι μια τόσο όμορφη μέρα κι εμείς εδώ να τη χαραμίζουμε παριστάνοντας τους σοβαρούς».
Προσπάθησα να ψυχανεμιστώ αν μιλούσε σοβαρά ή αν αστειευόταν γιατί αυτό είναι κάπως δύσκολο να το καταλάβεις με τον Pirandello, συνήθως λέει άλλα κι άλλα εννοεί.
Εκείνος έκανε μια μεγαλόπρεπη κίνηση κι έσπρωξε τα χαρτιά μου στην άκρη, «οι ανοησίες μπορούν και να περιμένουν« είπε και σηκώθηκε.
Πήγε και στάθηκε στο παράθυρο κοιτάζοντας τη θάλασσα. Εκείνη έκανε προβατάκια στ’ ανοιχτά, ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος κι ο ήλιος είχε ήδη ανέβει ψηλά. Έσπρωξε με το χέρι του το τζάμι κι ένας δροσερός αέρας εισέβαλε στο δωμάτιο σηκώνοντας τα χαρτιά μου απ’ το τραπέζι, στέλνοντας μερικά να κάνουν μια βόλτα στο πάτωμα. Έσκυψα αμέσως κι άρχισα να τα μαζεύω αλλά την ίδια στιγμή άλλα χαρτιά βρίσκονταν ήδη εν πτήση.
Ένα απ’ αυτά προσγειώθηκε ανάμεσα στα πόδια του. Έκανα να το πιάσω αλλά εκείνος το πάτησε.
«Είδατε αγαπητέ μου;» ρώτησε, «η φύση δεν δίνει δεκάρα για το τι θεωρούμε εμείς σημαντικό, γι’ αυτήν αυτό το χαρτί πρέπει να βρίσκεται εδώ κι όχι εκεί που το βάλατε».
«Μα είναι ο λογαριασμός του ρεύματος» είπα.
«Ακόμη καλύτερα» κάγχασε ο Pirandello, «ίσως μας προτρέπει ν’ ασχοληθούμε με την αιολική ενέργεια».
Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009
Ένας καθρέφτης, μια παλλακίδα κι ο Pirandello
«Γλυκιά μου, ανύπαρκτη, παλλακίδα» έγραψε ο Pirandello, «διάγω συγγραφικές νύχτες άνευ αποτελέσματος, πίνοντας, καπνίζοντας αλλά παριστάνοντας κυρίως κάτι που θα ήθελα να είμαι… όπως εσείς».
«Ανύπαρκτη;» αναρωτήθηκε εκείνη κοιτάζοντας τον καθρέφτη του μπάνιου.
Αλλά δεν πήρε καμία απάντηση.
Ανύπαρκτη βέβαια, σκεφτόταν ο Pirandello κοιτάζοντας την απ’ την άλλη μεριά του καθρέφτη.
Γιατί η ζωή είναι αλλιώς.
Γιατί ανάμεσά μας υπάρχει αυτός ο καθρέφτης.
Και γιατί ούτε εσύ είσαι αυτή που νομίζεις.
Ούτε εγώ.
«Ανύπαρκτη;» αναρωτήθηκε εκείνη κοιτάζοντας τον καθρέφτη του μπάνιου.
Αλλά δεν πήρε καμία απάντηση.
Ανύπαρκτη βέβαια, σκεφτόταν ο Pirandello κοιτάζοντας την απ’ την άλλη μεριά του καθρέφτη.
Γιατί η ζωή είναι αλλιώς.
Γιατί ανάμεσά μας υπάρχει αυτός ο καθρέφτης.
Και γιατί ούτε εσύ είσαι αυτή που νομίζεις.
Ούτε εγώ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
