Οι απορίες του pirandello

«Αναρωτιέμαι», είπε ο pirandello, «γιατί η κυβέρνηση δεν υιοθετεί τη δημοσίευση διαφημίσεων με το Google AdSense; Φαντάζομαι πως θα είχε κάποια έσοδα».
«Ειρωνεύεσαι τώρα; Είμαστε σε άθλια κατάσταση ξέρεις», είπα.
«Κοίτα, τη βρίσκω καλή ιδέα αν θες να ξέρεις. Να δούμε και τι αξίζει σαν επιχείρηση… γιατί μόνο λόγια ακούω, μόνο μεγάλα λόγια… μακροπρόθεσμα σχέδια, τρομοκρατικά σενάρια και επενδύσεις… άσχετα που επενδύσεις δε βλέπω».
«Δε μπορεί να κάνει επενδύσεις με το ζόρι… και άλλωστε τώρα μας ενδιαφέρει η δόση».
«Ας διαφημίσει οτιδήποτε… τις σαρδέλες Καλλονής, κάτι».
«Εμείς γιατί δε δημοσιεύουμε διαφημίσεις με το Google AdSense;»
«Γιατί δεν είμαστε τόσο καιροσκόποι όσο χρειάζεται… μάλλον. Αυτοί όμως… αρκεί να ‘χει όρεξη για δουλειά κάποιος».

Οι καφέδες κι ο pirandello

-Του φοράνε λέει κι ένα δαχτυλίδι στο πόδι για να ξέρουν ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται, λες να μας βάλουν κι εμάς τέτοιο;
-Εμάς γιατί; Δεν πρόκειται να φύγουμε.
-Κανονικά όμως θα ‘πρεπε, γιατί τους χρωστάμε και είμαστε ύποπτοι φυγής.
-Να βάλουμε στους πολιτικούς μας τέτοιο γιατί αν είναι να φύγει κάποιος, το πιθανότερο είναι να φύγουν αυτοί.
-Αυτοί είναι υπάλληλοί τους, δεν φεύγουν έτσι.
-Μα κι αυτός υπάλληλός τους ήτανε.
-Ναι αλλά αυτός δεν τους έκατσε, οι δικοί μας τους κάθονται.
-Πού πάμε ρε συ pirandello;
-Εμείς πουθενά. Αυτοί έρχονται.
-Θα πιείς καφέ;
-Ναι. Πικρό.
-Της παρηγοριάς;
-Ο Έλιοτ Μόρλεϋ έφαγε 16 μήνες, το άκουσες;
-Το άκουσα, είχε φάει λέει 30000 λίρες.
-Εμείς πόσα φάγαμε;
-Απ’ όσο ξέρω τίποτα.
-Είμαστε τελικά τόσο μαλάκες;
-Ναι, μάλλον είμαστε.
-Εσύ, καφέ;
-Ναι. Δυο πικρούς.

Οι μαύρες σημαίες του Pirandello

«Πιστεύεις ακόμα στον συμβολισμό;», με ρώτησε μια μέρα ο pirandello.
«Νομίζω», είπα εγώ, «ποιον συμβολισμό εννοείς;»
«Εννοώ τις μαύρες σημαίες. Αν αναρτούσαμε μαύρες σημαίες λες να το ‘έπαιρναν κι εκείνοι αλλιώς;»
«Και πάλι, εξαρτάται ποιον εννοείς, αν εννοείς την κυβέρνηση…»
«Όχι, δεν εννοώ αυτούς», είπε κι έπιασε το κεφάλι του. «Βλέπω μαύρες σημαίες, στον ύπνο μου… βλέπω σ’ όλα τα μπαλκόνια ν’ ανεμίζουν μαύρες σημαίες και δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει αυτό».
«Τα χάλια μας σημαίνει», είπα, «τι άλλο;»
«Δεν ξέρω», είπε κι έκλεισε τα μάτια του. «Μπορεί να ‘ναι ένα μήνυμα».
«Ήταν δικιά μας απόφαση να εκλέξουμε αυτούς που εκλέξαμε», είπα εγώ, «δε μας πρόδωσε κανείς. Δεν είμαστε ικανοί να καθορίζουμε τις τύχες μας, να σταματήσουμε την πτώση, αυτό είναι. Δε φταίνε οι άλλοι, ούτε αυτοί. Δικό μας είναι το φταίξιμο. Που το επιτρέψαμε».
«Δεν πάει πουθενά», είπε με τα μάτια ερμητικά κλειστά. «Φαίνεται. Ολοκάθαρα. Αλλά δεν το βλέπουμε».
«Πρέπει να φύγω», είπα. «Υπάρχει κάτι άλλο να κάνουμε;»
«Ναι», είπε. «Να τους πούμε για τις σημαίες». Και έκατσε κι έγραψε αυτό εδώ.