Το παραμύθι του Pirandello

Πες μου κάτι άλλο να ξεφύγω. Τι άλλο; Κάτι απ’ το μέλλον. Ένα παραμύθι. Χωρίς δράκο; Χωρίς, προς Θεού. Το μέλλον λοιπόν θα έρθει κι αυτό κι ούτε θα βρέχει ούτε θα φυσάει ούτε τίποτα, όλα θα είναι ήσυχα και ωραία και θα κόβουμε βόλτες στην παραλία. Και τι άλλο; Κι ύστερα θα γίνει κι αυτό παρελθόν και ζήσανε κι αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Το πιστεύεις αυτό; Δεν μου είπες να σου πω τι πιστεύω, μου είπες να σου πω ένα παραμύθι.

Τα δέντρα κι ο Pirandello

Που είναι ο επαναστάτης που ήξερα; Δεν ξέρω, πέθανε. Δεν μπορείς ν’ απαρνιέσαι έτσι τον εαυτό σου ή στο κάτω κάτω πες μου γιατί; Δεν υπάρχει γιατί, όλα τελειώνουν κάποτε. Δεν μιλάω για το πρακτικό επίπεδο, εννοώ αυτό που ήσουν, το από μέσα. Το από μέσα γίνεται κι αυτό όπως στα δέντρα, ξεραίνεται. Και τέλος πάντων, κατάλαβέ με. Πάνω που με είχες πείσει για κάτι… μάλλον έσφαλα. Ναι, μάλλον. Και τι θα κάνεις από δω και πέρα; Δεν ξέρω, αυτό είναι το θέμα. Λες… λες και καταλήγεις να ’χεις κάνει μια τρύπα στο νερό. Μην το λες… όλο και κάτι μένει. Και ποιο το νόημα; Δεν έχει σημασία πάντα το νόημα, το θέμα είναι να μην την πάθεις όπως το δέντρο.

Τα όνειρα κι ο Pirandello

Κουρτίνες, σαν να ’μαι σ’ ένα μέρος γεμάτο κουρτίνες, χωρίς κανένα φως, πουθενά. Και πώς συμπεραίνεις ότι αυτό είναι προμήνυμα; Βλέπεις φαντάσματα; Εξαρτάται τι εννοείς φαντάσματα ή πώς εμφανίζονται αυτά τα φαντάσματα. Να, αν βλέπεις ίσκιους, αν ξαφνικά είναι σαν να παγώνει ο αέρας… αυτά που λένε. Όχι. Αλλά συνομιλώ με τους νεκρούς μου, τους βλέπω πολύ τακτικά. Αυτά είναι όνειρα, δεν εννοώ όνειρα. Είναι κάτι παραπάνω από όνειρα. Ή δεν είναι όνειρα, είναι εικόνες, σαν σταθερά πράγματα, στέκεται εκεί ο πατέρας μου όπως ήταν κάποτε και μου μεταβιβάζει τις σκέψεις του. Δεν λέει τίποτα αλλά έχω την αίσθηση ότι μου μιλάει, ότι θέλει να μου πει κάτι. Κι εσύ; Του λες τίποτα; Δεν θυμάμαι, κάτι λέω αλλά τους μιλάω και στο ξύπνιο μου. Πότε; Όταν δεν έχω να πω σε κάποιον αυτά που θέλω μιλάω στους πεθαμένους. Και σου απαντάνε; Όχι βέβαια, δεν γίνονται αυτά. Και πως τα εξηγείς όλα αυτά; Δεν τα εξηγώ. Μάλλον φαντάζομαι πράγματα. Προφανώς είσαι φορτισμένος αυτόν τον καιρό. Τα βλέπω χρόνια, δεν είναι τώρα. Τι άλλο βλέπεις; Εννοείς όταν κοιμάμαι κανονικά; Ναι. Ξυπνάω και έχω έτοιμη μια ιστορία, τα περισσότερα απ’ αυτά που γράφω τα είδα πριν σε όνειρα. Δηλαδή τέτοια όνειρα μόνο βλέπεις; Όχι, βλέπω κι άλλα. Αλλά τα περισσότερα που συγκρατώ είναι τέτοια. Και δεν έχουν καμιά σχέση με τα άλλα που σου είπα. Γιατί ανησύχησα.

Το πρόσχημα κι ο Pirandello

Γενικά είμαι τώρα επηρεασμένος. Απ’ την έκλειψη; Μπορεί κι απ’ την έκλειψη. Θα το ξεπεράσεις. Το ξέρω. Αλλά δεν θέλω. Και τι θα κάνεις; Θα συνεχίσω τον ανθό του παπαγάλου. Γιαπωνέζικες ιστορίες… ποιον νομίζεις θα ενδιαφέρουν; Εμένα μάλλον. Μα δεν γράφεις για σένα, γράφεις υποτίθεται για τους άλλους. Οι άλλοι είναι το πρόσχημα. Για μένα γράφω, για να βρω ησυχία. Κι από πότε αυτό; Από σήμερα.

Ο νεομεσσιανισμός κι ο Pirandello

Λοιπόν, σκέφτηκα ότι αφού αυτή η περσόνα που έχεις τα έφαγε μάλλον τα ψωμιά της, γιατί να μην αφήσεις γένια και τα μαλλιά κάτω και να βγεις να παριστάνεις τον νεομεσσία, τι λες; Αφού έχουμε νιού έιτζ, τι νεομεσσία να κάνω; Αφού δεν πιστεύουν σε τίποτα. Μην το λες, δες τι γίνεται στις εκκλησίες. Άλλο οι γάμοι και τα βαφτίσια, εδώ μιλάμε τώρα για νιού έιτζ, βαθιά αποστασιοποίηση που θα φανεί αργότερα ίσως, όταν οι σημερινοί κάνουν δικά τους παιδιά που μόλις γεννηθούν θα κάνουνε γιόγκα κι αρωματοθεραπεία. Ναι αλλά πάντα θα γουστάρουν κι έναν νεομεσσία, για ποικιλία. Γιατί τον λες νεομεσσία και όχι Μεσσία; Ήρθε κάποιος; Για τους ισραηλινούς όχι αλλά οι απόψεις διχάζονται. Το θέμα δεν είναι αυτό όμως. Και ποιο είναι το θέμα; Το νιου έιτζ, η εποχή του Υδροχόου και τέτοια. Κι αφού πιστεύουν σ’ αυτά γιατί μου λες να παραστήσω τον νεομεσσία; Είπα να κάνουμε μια δοκιμή, μπορεί και να πιάσει. Να με πάρουν για νεομεσσία; Όχι. Αλλά θα βρεθούν κάποιοι να σε πάρουνε με τις πέτρες. Κι αυτό είναι καλό; Οτιδήποτε είναι προτιμότερο απ’ το τίποτα. Και… με τον νόμο των πιθανοτήτων αν το πάρεις, μια πιθανότητα υπάρχει. Να είμαι νεομεσσίας; Ποτέ δεν ξέρεις. Αλλά θα πρέπει να βγάλεις αυτά τα γυαλιά και να φορέσεις μια μακριά κελεμπία. Θα πρέπει ν’ ανεβώ και σε γάιδαρο; Δεν το θεωρώ απαραίτητο αλλά αν χρειαστεί… θα πρέπει να είσαι έτοιμος να κάνεις ό,τι σου ζητηθεί. Μην μου πεις ότι θα πρέπει να σταυρωθώ κιόλας… Δεν ξέρω… είθισται όμως. Κι αν αρνηθώ; Θα παραμείνεις στην ανεργία. Θες τη δουλειά τώρα ή όχι;

Το «γιαχνί σοκάκι» που έλεγε κι η γιαγιά μου κι ο Pirandello

Ας πούμε πως εδώ είναι ένας συνοικισμός τώρα, υπό έναν ηλεκτρονικό ουρανό και ότι πρέπει να συμβιώνουμε και οι μεν και οι δε. Κι επειδή δεν έχουμε αγροτεμάχια έχουμε τις γραφές. Ωραίο σκηνικό αν είσαι θετικός άνθρωπος και δεν φοράς παρωπίδες, αριστερές ή δεξιές. Εγώ παρ’ όλα αυτά τυχαίνει να φοράω κι απ’ τις δύο πλευρές, προσπαθώ να διατηρώ την ψυχραιμία μου όμως και να μην εξάπτομαι. Δεν είμαι ωστόσο και βόδι… γι’ αυτό κι οι παρακάτω γραμμές. Βάλτε λοιπόν στην άκρη αυτόν τον μάταιο αγώνα που κάνετε για ένα λεπτό κι ακούστε γιατί δεν θα τα ξαναπώ. Συνήθως δεν διαβάζω άλλους γιατί ενώ είμαι υποαπασχολούμενος θεωρώ, γράφω πολύ και δεν μου μένει καιρός. Επιπλέον δεν θέλω να γίνομαι εμπαθής και ενίοτε προσβλητικός, τυχαία παρ’ όλα αυτά έπεσε το μάτι μου κάπου και συμφωνώ, έτσι είμαι κάπως, αμοραλιστής, κατεστραμμένος κλπ, με φωτογραφίζετε μπορώ να πω. Και μπράβο, είστε καλή φωτογράφος. Και «έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» που λέω κι εδώ. Θυμάμαι όμως και την Παπαρήγα στο παρελθόν να κατηγορεί για όλα τη δεξιά, δηλαδή θέλω να πω πως δεν είναι αποκλειστικά προνόμιο των δεξιών να θέλουν να διορθώσουν τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων και άλλων θεμάτων. Αλλά από πού προκύπτει αυτή η δηκτικότητα στις τοποθετήσεις σας; Ξέρετε κάτι που δεν το ξέρω; Κι αυτό περί του τι είμαι ή δεν είμαι σας το τηλεγραφεί κάποιος; Ή όποιος δεν σκέφτεται όπως εσείς είναι και αυτόματα κάπως; Κάπως έτσι θα μπορούσε ν’ αρχίσει ένας εποικοδομητικός διάλογος, αν υπήρχε πραγματική πρόθεση. Αλλά υπάρχει μόνο αλαζονεία, «εγώ τα ξέρω όλα». Και κοίτα τι ωραία που σου κουνάω το δάκτυλο. Και πραγματική εσώτερη αδιαφορία για το τι καπνό φουμάρει ο άλλος. Αλλιώς θα επιχειρούσατε μια προσέγγιση. Απ’ τη μεριά μου βλέπετε, προσπαθώ να μην είμαι αρνητικός, πλήρως. Τι σας ενοχλεί όμως; Ότι κατά κάποιο τρόπο η στάση μου φωτογραφίζει κάτι που σας μοιάζει; Απορώ. Δεν έγραψα το όνομά σας γιατί δεν πάω για δήμαρχος προφανώς και γιατί δεν μ’ αρέσει να διαπληκτίζομαι δημοσίως. Εκτός αυτού υπάρχει και το ενδεχόμενο να κάνω και λάθος… όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται λένε, αυτά είναι τα προβλήματα του συνοικισμού, ξέρετε. Κι αν είναι έτσι, ζητώ συγγνώμη γραπτώς, υπό άλλες συνθήκες θα ήμουν αλλιώς αλλά όπως είπατε - με άλλα λόγια - κουβαλάω διάφορα φορτία και γω.

Το μπάτζετ κι ο Pirandello

Το κατάλαβα επιτέλους. Αλλά γιατί δεν το καταλάβαινα τόσο καιρό; Τι ήταν αλλιώς; Ο καιρός; Το μπάτζετ. Δηλαδή χωρίς μπάτζετ καπούτ; Εντελώς. Δεν το δέχομαι, είναι πολύ μοιρολατρικό. Τι πάει να πει δεν το δέχεσαι; Εγώ σου μιλάω τεχνοκρατικά τώρα. Αυτό με πληγώνει περισσότερο απ’ όλα. Δηλαδή όλα τα άλλα ήταν καλά και σε πείραξε αυτό; Όχι. Αλλά για ένα όνομα ζούμε, για τω Θεώ. Στο μπάτζετ αναφέρεσαι πάλι. Δεν εννοούσα αυτό. Το ξέρω αλλά όταν ακούω Θεός δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Αυτά είναι τα επακόλουθα. Ποια επακόλουθα; Της ανεξιθρησκίας των δυτικών, στον μουσουλμανικό κόσμο είναι αλλιώς. Και που ξέρεις εσύ τι κάνουν αυτοί; Δεν ξέρω αλλά κάτι πρέπει να πω. Γιατί δεν δέχεσαι την πραγματικότητα; Ότι το μπάτζετ είναι ο Θεός; Ακριβώς. Και το άγιο πνεύμα ποιο είναι ; η λίρα Αγγλίας; Δεν το ’χω σκεφτεί έτσι, δεν έχει σημασία το νόμισμα. Δηλαδή μπορεί να είναι και γιέν; Φυσικά, ό,τι νόμισμα να ’ναι. Μπορεί να είναι και σκούδο; Ή λιρέτα; Προς ελβετικό φράγκο το βλέπω. Όχι σε Μπιτκόιν; Ένα είναι το μπάτζετ, όπως και να το πεις. Καταλήγουμε πάλι σε μονοθεϊσμό δηλαδή. Θες να μην το πεις μπάτζετ; Και πώς να το πεις;

Η OVERVIEW κι ο Pirandello

Και τι είναι αυτή η OVERVIEW; Πολυεθνική; Έχεις ακούσει τον όρο παρενθετική μητέρα; Ε, αυτό ακριβώς κάνει κατά κάποιο τρόπο η εταιρεία. Αναλαμβάνει να σε φέρει στον κόσμο του εμπορίου. Με το αζημίωτο. Και αυτό το αζημίωτο πώς προσδιορίζεται; Ανάλογα με το συμβόλαιο, εξαρτάται απ’ το που θες να φτάσεις. Και για ένα καλό συμβόλαιο; Πόσα θα βγάλει αυτή η παρενθετική μητέρα που λες; Αρκετά. Αλλά αν στοχεύεις ψηλά… πρέπει να το δεις σαν επένδυση. Κι αν αποτύχω; Αν αδυνατώ πες. Δεν υπάρχει περίπτωση, αυτό αποκλείεται. Πώς αποκλείεται; Πες ότι εγώ είμαι ανίκανος και δεν κάνω τίποτα, τι γίνεται; Η εταιρεία δεν πετάει τα λεφτά της απ’ το παράθυρο, ποτέ. Και εγώ τι κεφάλαιο χρειάζεται να βάλω; Τίποτα, όλα τα αναλαμβάνουν αυτοί. Τι αναλαμβάνουν δηλαδή; Εγώ χρειάζομαι εγκαταστάσεις, διαφήμιση, επαφές, ποιος τα πληρώνει αυτά; Η OVERVIEW, ποιος θες να τα αναλάβει; Δηλαδή η εταιρεία είναι που επενδύει, αυτή επενδύει κι εγώ μετά, απ’ το κέρδος που θα έχω της αποδίδω την επένδυση. Ακριβώς. Είναι μεγάλη ευκαιρία. Και πόσο καιρό διαρκεί αυτή η παρενθετική εγκυμοσύνη; Ανάλογα τον τομέα φαντάζομαι αλλά ένας ευνόητος χρόνος είναι από 6 έως 12 μήνες. Για μεγάλες επενδύσεις χρειάζεται περισσότερος χρόνος αλλά στη δική σου περίπτωση νομίζω πως σ’ έναν χρόνο θα είσαι έτοιμος. Ωραία. Και πώς έρχομαι σ’ επαφή με την εταιρεία; Αυτό δεν το ξέρω. Τι πάει να πει δεν το ξέρεις; Τόση ώρα μου μιλάς για μια εταιρεία και για συμβόλαια και επενδύσεις… για χρόνους, πώς δεν ξέρεις; Σου είπα εκείνα που άκουσα, να μην στα έλεγα;

Το ξαράχνιασμα κι ο Pirandello

Βαρέθηκα να τα γράφω όλα αυτά κάθε μέρα, δεν έχει νόημα. Εγώ απορώ που το πήγες και τόσο. Δηλαδή συμφωνείς; Απολύτως. Κι άμα δεν τα γράφω τι θα κάνουμε; Κάτι θα βρούμε, θα ξαραχνιάσουμε… έχει δουλειές. Γι’ αυτό συμφωνείς; Για να ξαραχνιάσουμε; Όχι. Αλλά είναι κι αυτό.

Η πρωτομηνιά του Pirandello

Ήταν σαν την πρώτη σκηνή του Περλ Χάρμπορ που δεν συνέβαινε τίποτα. Δεν έχουμε ρεύμα. Κοίταξες τις ασφάλειες; Πάνω είναι. Θα ’ναι τότε διακοπή. Δίνουμε τόσα λεφτά για το ρεύμα γαμώτο. Ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε εκείνη τη γεννήτρια κάποια στιγμή. Ναι, μας περισσεύουν για να αγοράσουμε και γεννήτρια. Τουλάχιστον έχουμε τηλέφωνο. Ναι. Σε λίγο θα είμαστε ευχαριστημένοι μόνο γιατί ξημέρωσε, παρ’ τους να πεις για τη διακοπή, τους πήρες; Δεν θα το σηκώνουν. Τίποτα δεν δουλεύει σ’ αυτή την χώρα, είμαστε στο έλεος του Θεού. Κάτι θα έγινε. Θα το φτιάξουν. Πώς μπορείς και το παίρνεις έτσι αψήφιστα; Και τι θες να κάνω; Ν’ αρχίσω να ουρλιάζω; Έτσι κάνουμε πάντα, δεν λέμε τίποτα. Κανονικά θα έπρεπε όταν πας να πληρώσεις να παίρνεις λεφτά πίσω αντί να τους δίνεις. Και τι το πέρασες εδώ; Σουηδία; Και τι θα κάνουμε; Θα περιμένουμε την επιφώτηση. Που βρίσκεις την όρεξη; Απορώ. Δεν θα πεθάνουμε από μια διακοπή. Είδες αν οι απέναντι έχουν φως; Δεν είδα. Δεν πλήρωσες τον λογαριασμό; Τον πλήρωσα. Αλλά αυτοί είναι τρελοί, μπορεί να μας το έκοψαν. Δεν κόβουν λογαριασμούς την Κυριακή. Ποιος το λέει αυτό; Κανείς. Είναι αυτονόητο. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο, παρ’ τους τηλέφωνο. Γιατί δεν τους παίρνεις εσύ; «Γιατί; Εσύ δεν μπορείς; Μπορώ. Αλλά όλο εγώ παίρνω. Και τι έγινε; Τους ντρέπεσαι; Γιατί δεν κάθεσαι ν’ απολαύσουμε τον καφέ μας; Θα ’ρθει το ρεύμα. Πώς θ’ απολαύσουμε τον καφέ μας χωρίς ρεύμα; Έφτιαξα πριν. Και γιατί δεν το λες και με κάνεις και τρέχω; Εγώ φταίω που έγινε διακοπή;