Οι «σχοινοβασίες» του Pirandello.

«Τι κάνεις εκεί πάνω;», τον ρώτησα ενώ εκείνος σχοινοβατούσε στο συρματόσκοινο της μπουγάδας κρατώντας οριζόντιο το κοντάρι της σημαίας. «Όταν βρίσκεσαι ξαφνικά επί ξύλου κρεμάμενος», μου φώναξε, «κάνεις ταχυδακτυλουργικά για να σταθείς όρθιος, ακόμη και κωλοτούμπες. Και καμιά φορά αυτό δεν είναι καθόλου υποτιμητικό… μη σου πω ότι επιβάλλεται κιόλας». «Δεν κατεβαίνεις από ‘κει πάνω να συζητήσουμε σαν άνθρωποι;», του είπα - μόνο που τον έβλεπα μου κοβόταν η ανάσα - «θα πέσεις». «Προετοιμάζομαι», μου είπε ήρεμα και συνέχισε. Τον παρακολουθούσα και προσευχόμουν παράλληλα μέχρι που έφτασε επιτέλους στην άκρη και πήδηξε ολόχαρος κάτω. «Είδες;», είπε, «πανεύκολο». «Και μπορώ να μάθω προς τι αυτή η προετοιμασία;», ρώτησα. «Γιατί η επιβίωση φίλε μου δεν είναι παιχνίδι στην τηλεόραση», μου είπε, «είναι στυγνή, αμείλικτη πραγματικότητα, δεν έχει να κάνει με ηθική, ή δεν ξέρω κι εγώ ποιο άλλο κώλυμα, όταν παίζεις το κεφάλι σου πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι, ο δήμιος δε θα κάτσει να το σκεφτεί εκείνη την ώρα, πρέπει να ‘σαι έτοιμος για όλα». Δεν πολυκατάλαβα ομολογώ αλλά δεν είπα τίποτα, δεν είναι να του βάζεις ιδέες αυτού του ανθρώπου, πάει και τις εκτελεί.