Τα "γκατζετάκια" κι ο pirandello.

"Έχει φωνητικές εντολές αυτό το τηλέφωνο;" ρώτησε ο pirandello και το πήρε για να το δει. "Έχει" είπα, "τι τις θες;" "Θέλω να δω αν τραβά selfie". "Τραβάει. Τις φωνητικές εντολές δεν κατάλαβα". "Να, όπως παλιά με τις μηχανές. Μόνο που αυτές είχαν χρονοδιακόπτη. Το πατούσες και τραβούσε σε δέκα δευτερα, προλάβαινες να πας να στηθείς". "Θες να τραβήξεις φωτογραφία;" "Ναι, να βγάλω μια selfie". "Γιατί;" "Γιατί αν δεν τραβάς selfie σήμερα δεν είσαι τίποτα". "Μεγάλη μαλακία αυτό το selfie". "Ναι. Αλλά μόνο έτσι είσαι κάτι, αλλιώς ποιος θα σε μάθει;" "Είναι μια χαζή μόδα για να πουλάνε κινητά". "Άσε τις θεωρίες. Ξέρεις πως δουλεύουν οι φωνητικές εντολές;" "Μα τι θες να κάνεις;" Να βγάλω μια selfie. Τι δεν καταλαβαίνεις;" "Με φωνητικές εντολές;" "Ναι. Κάπως θα πρέπει να συνδέεται, πώς δουλεύει η αφύπνιση;" "Η αφύπνιση είναι άλλο". "Δεν το 'χουν σκεφτεί λες;" "Θα το σκεφτούν. Άπαξ και το σκέφτηκες εσύ θα το σκεφτεί και κάποιος κατασκευαστής". "Θέλω να το σκεφτώ πρώτος. Να φτιάξω μια πατέντα". "selfie πατέντα;" "Ναι. Μετά θα γίνω κι εγώ πλούσιος και διάσημος". "Μα δεν έχεις ιδέα από κινητά, πώς θα το φτιάξεις;" "Γι' αυτό το συζητάω, μήπως ξέρεις εσύ". "Ούτε εγώ έχω ιδέα από κινητά". "Να βρούμε τότε κάποιον που να ξέρει και να του πούμε την ιδέα". "Μα τότε θα γίνει αυτός πλούσιος και διάσημος". "Τι τα θες;" αναστέναξε ο pirandello, "άμα δεν έχεις νύχια να ξυστείς...". Μετά τέντωσε το χέρι του και είδα το φλας που άστραψε. "Κοίτα" είπε, "είναι σαν φωτογραφία ταυτότητας". "Είναι μια κοινή selfie" είπα, "δε λέει τίποτα". "Θα την ποστάρω" είπε ο pirandello. Και θα κοτσάρω από κάτω κι ένα αυτοκόλλητο, επεξηγηματικό". "Γιατί αυτοκόλλητο; Δεν ξέρεις να γράφεις;" "Ξέρω. Αλλά το αυτοκόλλητο είναι πιο μοδάτο". "Έχεις πάθει κρίση τεχνολογίας, το ξέρεις;" "Το ξέρω. Αλλά είμαι ένα βήμα μπροστά". Μετά άνοιξε πάλι το μενού. "Να βρω και μια εφαρμογή για τον καιρό, να βάλω ένα βίντεο... ίσως βρω και κάτι για τις ειδήσεις, θα μπαίνεις στον pirandello και δε θα χρειάζεται να πας πουθενά, θα 'ναι όλα σε ένα". "Μην ξεχάσεις να ευχηθείς και καλή χρονιά". "Σωστά" έκανε. Κι άρχισε να ψάχνει και τις ευχές.

Ο "Μίτος της Αριάδνης" κι ο pirandello.

"Ξύπνα" του είπα και τον σκούντηξα, "φεύγουμε". "Που πάμε;" ρώτησε χωρίς ν' ανοίξει τα μάτια. "Αθήνα, ξέχασες;" "Πήγαινε μόνος σου" είπε και γύρισε από την άλλη. τον ξανασκούντηξα. "Σήκω, έχουμε να βάψουμε εκείνη την κολώνα" επέμεινα. "Δε θυμάμαι καμιά κολώνα" μούγκρισε, "παράτα με". "Σήκω" είπα και του τράβηξα τα σκεπάσματα. "Εντάξει" είπε κι έπιασε το κεφάλι του, "σηκώνομαι. Αλλά μη φωνάζεις". "Με τα ρούχα κοιμάσαι;" "Ναι. Έτσι μπορώ να κοιμηθώ άλλα πέντε λεπτά. Έσκυψε μετά και έδεσε τα κορδόνια του. "Έχω φτιάξει καφέ, προλαβαίνουμε να πιούμε μια γουλιά". "Γιατί βιάζεσαι; Δεν έχουμε ραντεβού". "Δε θέλω να χάσω τη μέρα μου, γι' αυτό βιάζομαι". "Τι ώρα είναι;" "Περασμένη" είπα. "Πήγαινε να ρίξεις λίγο νερό πάνω σου να φύγουμε". "Παναγία μου, βοήθησέ με" έκανε και πήγε στο μπάνιο. Σ' ένα λεπτό ήρθε πάλι, φαινόταν τώρα ευδιάθετος. "Εγώ λέω να την κάνουμε πράσινη την κολώνα, τι λες;" ρώτησε τρίβοντας τα χέρια του. "Μαύρη θα γίνει η κολώνα, τα είπαμε αυτά". "Γιατί έχετε αυτή την εμμονή με το μαύρο εσείς οι ζωγράφοι; Δεν το καταλαβαίνω". "Δεν είναι εμμονή, μπορεί να την κάνω άσπρη μετά, κάνω μια βάση". "Α" έκανε. <"Και τι άλλο θα κάνουμε;" "Θέλω να φτιάξω άλλο ένα παράθυρο, μαύρο αυτή τη φορά" είπα. "Αυτό είναι που δεν έχεις εμμονή με το μαύρο;" "Έχω κάποιο σκεπτικό, δεν είναι εμμονή αυτό". "Εμένα μου φαίνεται για εμμονή". "Εντάξει" παραδέχτηκα, "είναι μια ευκολία, δεν είναι εμμονή". "Τι ευκολία;" "Το μαύρο έχει κάτι το απόλυτο, δε χρειάζεται πολλά πράγματα". "Και γιατί πρέπει να το κάνουμε αυτό σήμερα;" ρώτησε και στρογγυλοκάθισε πάλι. "Δε θα το κάνουμε, θα προσπαθήσουμε. Είναι μια ολόκληρη διαδικασία, δε γίνεται σε μια μέρα". "Μα σήμερα είναι η εκλογή του προέδρου, εκεί δεν έχουμε καν ραδιόφωνο. Και θέλω να μάθω τι θ' απογίνει και με το πλοίο". "Εντάξει, αν έχεις δουλειά μην έρχεσαι, θα κατέβω μόνος μου". "Στάσου. Τις κολώνες δεν τις έβαψες χθες;" "Χρειάζεται κι ένα δεύτερο χέρι. Και κάτι επιδιορθώσεις στη δεύτερη, την άλλη Κυριακή θα βάλουμε τα σίδερα". "Α, ναι, τα σίδερα. Γιατί δεν τα βάλαμε αυτά χθες;" "Κοίτα, δε χρειάζεται να έρθεις, φεύγω". "Περίμενε" έκανε ο pirandello, "θα 'ρθω". Όταν μου ξαναμίλησε ήμασταν κάπου στην Αττική: "και που ξέρεις από πριν τι χρειάζονται οι κολώνες; Πώς το αποφασίζεις;" ρώτησε. "Τα έργα μπορούν να γίνουν κι έτσι κι αλλιώς. Αν δεν είσαι αποφασισμένος μπορείς να κάνεις ένα έργο για όλη σου τη ζωή". "Ναι. Αλλά πώς αποφασίζεις από πριν;" "Είναι σαν να τραβάς μια τυχαία φωτογραφία, εξαρτάται με το τι έχεις μπροστά σου, πώς αντιλαμβάνεσαι τι του ταιριάζει. Παίζει ρόλο και τι έχεις πρόχειρο ή τι ακριβώς έκανες την προηγούμενη μέρα, το μυαλό κάνει διάφορους συνειρμούς που τους ακολουθείς και σε πάνε αυτοί, όλα έχουν μία συνέχεια". "Κάτι δηλαδή σαν τον μίτο της Αριάδνης" είπε ο pirandello κι έτσι προέκυψε και ο τίτλος.

Ο "Υπερπολίτης" κι ο pirandello.

«Στις 7 το πρωί το ραδιόφωνο ανακοίνωσε ότι η Χριστίνα Κίρχνερ νοσηλεύεται με προβλήματα υγείας. Δηλαδή γιατί άλλο νοσηλεύεται κάποιος; Για να του πάρουν συνέντευξη;» «Έλα καημένε, δεν έχουν τι άλλο να πουν, τους έρχονται ειδήσεις και τις διαβάζουν… σήμερα ήρθε αυτό». «Υποτίθεται ότι η δουλειά τους είναι να ψάχνουν πράγματα, είναι η τέταρτη εξουσία». «Ψάχνουν. Αλλά πάνω - πάνω». «Απελπίζομαι, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Και μη μου πεις ότι κάνω τόσα πράγματα, τίποτα δεν κάνω». «Δε θα πω τίποτα». «Όχι, κάτι πρέπει να πεις». «Κάνει λίγο κρύο». «Δεν εννοούσα αυτό». «Δεν ξέρω τι θέλεις να σου πω. Δεν ξέρω τι συζητάνε πια μεταξύ τους οι άνθρωποι, δεν έχουν κοινά ενδιαφέροντα και περιορίζεται ο καθένας στα προσωπικά του ζητήματα». «Ή έχει μια άποψη και θέλει να την επιβάλει». «Ναι. Συνήθως αυτά που λέμε όμως είναι άνευ ουσίας… ας πούμε η ρωσική οικονομία, τα μαθαίνεις. Ή μαθαίνεις για τον άλλον που έβαλε κλουβιά στα παγκάκια… ή για τον φόνο ενός ακόμα αφροαμερικανού. Αλλά και που τα μαθαίνεις, τι γίνεται;» «Μεγαλώνει η απελπισία σου μήπως;» «Ακριβώς. Για να βγάλουν μια ώρα πρόγραμμα σε γεμίζουν με ειδήσεις που δε λένε τίποτα». «Είσαι ένας υπερπολίτης όμως, αυτό εισπράττω εγώ». «Ναι. Ένας παγκόσμιος υπερπολίτης που μαθαίνει τα πάντα και δε μπορεί να συμβάλει πουθενά γιατί ή θα τον δείρουν ή θα τον χώσουν μέσα». «Όπως αυτόν τον πιτσιρικά στην Τουρκία». «Όπως αυτόν. Ή όπως οποιονδήποτε άλλον που θα σκεφτεί να πάει κόντρα στα μνημόνια, στις επιδιώξεις των αφεντάδων του κόσμου». «Ποιοι διάολο είναι αυτοί οι κερατάδες; Γιατί κάποιοι είναι, δεν είναι τα κτίρια». «Δεν είναι τα κτίρια, όχι. Δεν είναι οι κυβερνήσεις, δεν είναι οι υπουργοί ή τα κόμματα. Είναι κάποιοι νοσηροί εγκέφαλοι, κάπου. Που παίζουν με τις τύχες του κόσμου». «δεν ξέρω. Ώρες - ώρες σκέφτομαι πως έπρεπε να κάνω εγώ κάτι…» «Δε θ’ άλλαζε τίποτα». «Δεν υπάρχει σύμπνοια, αυτό που έλεγε ο Παπανδρέου». «Όλο μεγάλα λόγια λένε κι αυτοί. Κι ύστερα πάνε και ξεφτιλίζονται». «Ξέρεις τι συνειδητοποιώ τώρα; Ότι δεν είμαι εγώ ο απελπισμένος ή εσύ, είναι η κατάσταση απελπιστική». «Νομίζω πως όταν κάποτε όλο αυτό γενικευτεί θα γίνει μια μεγάλη έκρηξη… το θέμα ήταν να μη φτάναμε εκεί». «Και ξέρεις τι άλλο συνειδητοποιώ; Ότι είναι σαν να ζούμε το τέλος του πολιτισμού. Και ότι αυτή την ώρα που μιλάμε κάποιος καλόγερος μαζεύει μπαρούτι σε μια αποθήκη…» «Λες;» «Λέω».

Οι αποκλεισμένοι των Χριστουγέννων κι ο pirandello.

"Και όμως" είπα. "Αν είχα τρόπο θ' άλλαζα ζωή, θα έκανα διαφορετικά πράγματα". "Δηλαδή τι θα έκανες;" "Δεν ξέρω, δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που θα ήθελα. Απλώς με βασανίζει ο χαρακτήρας μου, η φιλοδοξία μου, το ότι δεν είμαι ικανοποιημένος με τίποτα". "Καταλαβαίνω" είπε ο pirandello. "Θα πρέπει να 'ναι τρομερό να 'χεις τέτοιο χαρακτήρα, να μην είσαι ευχαριστημένος με τίποτα". "Δεν μ' αρέσει ο κόσμος. Μου φαίνεται θλιβερός. Και ψεύτικος. Και θα ήθελα να ήταν πιο απλός, να κάνει ο καθένας τη δουλειά του, να κοιτάζει το σπίτι του, να μπορεί να πραγματοποιεί τα όνειρά του. Και τίποτα απ' αυτά δε συμβαίνει". "Καταλαβαίνω" επανέλαβε ο pirandello. "Αλλά τα πράγματα είναι αλλιώς, τι να κάνουμε;" "Τίποτα, έτσι το είπα, ξέρω ότι δεν αλλάζουν τα πράγματα. Και είναι και το πνεύμα των Χριστουγέννων. Όλη αυτή η δήθεν ατμόσφαιρα, τα φωτάκια, τα δώρα... που σου βάζουν στο μυαλό όλες αυτές τις επιθυμίες". "Εγώ λέω να σηκωθούμε να πάμε στο εργαστήριο να κάνεις κάτι να σου φύγει". "Δεν έχω όρεξη". "Ναι, είναι πραγματικά εκνευριστικά αυτά τα πράγματα. Κι εγώ δεν έχω διάθεση. Αλλά το παλεύω, βλέπεις". "Πώς το παλεύεις δηλαδή; Τι κάνεις;" "Στήνω παραστάσεις. Παριστάνω ότι είμαι κάποιος άλλος. Ή ότι όλοι οι άλλοι είναι διαφορετικοί, ότι έχει γίνει κάτι που 'χει σπάσει τη μονοτονία". "Και τα καταφέρνεις;" "Όχι. Αλλά όσο συμβαίνει αυτό ξεχνάω την πραγματικότητα. Και σχεδόν πάντα βγαίνει και κάτι". "Και εγώ το κάνω αυτό. Με τα έργα μου, με τους κόσμους που ονειρεύομαι". "Γιατί δε σηκώνεσαι να βάλεις στη μέση ένα τελάρο; Ή γιατί δεν πιάνεις να γράψεις ένα κείμενο;" "Γιατί τα 'χω κάνει χιλιάδες φορές όλα αυτά. Και γιατί αυτή τη στιγμή δε μπορώ να ονειρευτώ τίποτα". "Γιατί δε φτιάχνεις εκείνο το άλλο παράθυρο που μου 'λεγες;" "Γιατί δε μπορώ. Σήμερα δε μπορώ τίποτα". "Καλώς" είπε ο pirandello κι έβγαλε ένα σιγανό αναστεναγμό. Πήρε ύστερα τον καφέ του και πήγε στην τζαμαρία. Έξω μόλις που ξημέρωνε. "Είμαστε σαν αποκλεισμένοι εδώ" είπε. "Οι αποκλεισμένοι των Χριστουγέννων".

Η "ανταπόκριση" του καλλιτέχνη κι ο pirandello.

"Ξέρεις, νιώθω γραφικός μ' όλες αυτές τις αναρτήσεις περί τέχνης. κυρίως γιατί κανέναν δεν τον απασχολεί. Θα μου πεις ότι οι καιροί είναι αποτρεπτικοί, να την κάνει τι την τέχνη; να τη φάει; Όχι βέβαια, δεν τρώγεται. Αλλά έλα και στη θέση μου..." "Μην κάνεις τέχνη τότε, καλλιέργησε μανιτάρια που τρώγονται". "Δεν περίμενα να πεις κάτι άλλο". "Χριστιανέ μου, μπορείς να κάνεις κάτι άλλο; Μπορείς να κάνεις χωρίς;" "Δε μπορώ, προφανώς". "Τι το κλωθογυρίζεις τότε; Εσύ αυτό κάνεις. Άσε τον κόσμο να κάνει κι αυτός τη δουλειά του". "Είναι η ανάγκη του καλλιτέχνη, περιμένει μια ανταπόκριση". "Κουταμάρες. Ο καλλιτέχνης ζει απ' αυτό που κάνει, δεν περιμένει τίποτα, την αμοιβή του την έχει εισπράξει, κάνοντας αυτό που θέλει. Ξέρεις πολλούς ανθρώπους που κάνουν εκείνο που θέλουν; Που νιώθουν έστω και για λίγο ελεύθεροι;" "Όχι. Ίσως οι διασημότητες". "Υπάρχουν τρόποι. Αλλά όταν λέμε κόσμο δεν αναφερόμαστε στις διασημότητες, αυτές είναι ένα ελάχιστο ποσοστό". "Θες να πεις πως πρέπει να αισθάνομαι τυχερός;" "Φυσικά. Πλήρης". "Και το γκελ; Δε χρειάζεται το γκελ;" "Και το Γκράαλ χρειάζεται. Αλλά το βρήκε μόνο ο Γκάλαχαντ". "Αυτές είναι μυθοπλασίες, η τέχνη είναι ένα υπαρκτό γεγονός". "Εσύ το βλέπεις έτσι. Για τους άλλους μπορεί να μη σημαίνει τίποτα". "Μα η ζωή στηρίζεται πάνω στην τέχνη, πας σινεμά, βλέπεις θέατρο, διαβάζεις βιβλία, μένεις σε σπίτια που φτιάχνουν αρχιτέκτονες, παρακολουθείς θεάματα, έχεις ένα καλοσχεδιασμένο αυτοκίνητο, φοράς όμορφα ρούχα που σχεδίασε κάποιος, ακούς μουσική... τόσα πράγματα". "Όταν πεινάς όμως έχεις άλλες προτεραιότητες". "Γιατί την κάνουμε τώρα αυτή τη συζήτηση;" "Δεν ξέρω, εσύ την άρχισες".

Η εκλογή προέδρου κι ο pirandello.

«Σταύρος Δήμας». Είπα. «Παρών» είπε ο Pirandello απ’ το άλλο δωμάτιο. «Η διαδικασία θα μας γίνει αυτόματη μ’ αυτές τις επαναλήψεις». «Ναι, αλλά τα κουκιά είναι κουκιά, όσο και να τα μετράς δε βγαίνουν που να χτυπιέσαι». «Εμένα με απασχολεί το μετά». «Εκλογές. Θα γίνουν εκλογές». «Ναι. Πιο μετά εννοώ». «Ποιος ζει - ποιος πεθαίνει μετά». «Δε βλέπω να σε νοιάζει κιόλας». «Δεν είμαι υποψήφιος». «Μιλάω για την Ελλάδα». «Αυτά τα πράγματα είναι προκαθορισμένα, με το να το σκέφτεσαι δεν αλλάζει κάτι». «Ναι μωρέ, ξέρω. Μ’ απασχολεί όμως. Μ’ απασχολεί που είναι σαν να μην υπάρχει αύριο». «Εξαρτάται από ποια μεριά επιλέγεις να είσαι. Εννοώ τους χαμένους ή όχι». «Μα τι λες; Αυτό δεν το επιλέγεις». «Το επιλέγεις. Με τη στάση σου. Με τον τρόπο που το αντιμετωπίζεις». «Δηλαδή τι να κάνει ο κόσμος;» «Ο κόσμος ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει. Ίσως κατά βάθος να γίνεται αυτό που θέλει ο κόσμος». «Δηλαδή προτιμάει ο κόσμος αυτό το χάος; «Θέλει να μην έχει να φάει; Δε σε καταλαβαίνω». «Ναι , ξέρω, είναι λίγο ακραίο». «Είναι παράλογο, δεν είναι ακραίο». «Είναι μεθοδευμένο. Έχουν καταφέρει να σε πείσουν ότι δε μπορείς να κάνεις τίποτα. Και ‘σένα πάνω - κάτω σε βολεύει να μην κάνεις τίποτα, έχεις και επιχειρήματα». «Δε σε πιάνω σήμερα». «Είναι εύκολο να το παίζεις θύμα, το άλλο θέλει κότσια που δεν τα ‘χεις». «Γίνεσαι κυνικός». «Κουταμάρες, τίποτα δε γίνομαι, αυτή είναι η αλήθεια. Είμαι αποτυχημένος και δε μπορώ να κάνω τίποτα, αυτό δεν ακούς συνέχεια;» «Μα έχουμε οικονομική κρίση, δεν υπάρχουν λεφτά, τι να κάνει ο κόσμος;» «Τα ‘χουμε πει αυτά. Δε θέλει να τα κάνει». «Δεν ξέρω. Μπορεί να ‘χεις και δίκιο». «Τι ώρα είναι η ψηφοφορία;» «Ποια ψηφοφορία;» «Αυτή για τον Δήμα». «Δεν ξέρω, το βράδυ». «Και πόσους έχει;» «160 νομίζω». «Δεν ξέρω αν ο κόσμος αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης». «Και να την αντιλαμβάνεται τι αλλάζει;» «Τίποτα. Αλλά είναι ένα ερώτημα». «Το θέμα είναι οι άλλοι να ‘χουν ένα πρόγραμμα, μην πάμε σαν το σκυλί στο αμπέλι». «»Εγώ βλέπω πως η εκλογή του Τσίπρα θα μπορούσε να ‘ναι μεγάλη ευκαιρία για την Ευρώπη, να εναντιωθεί όλη η Ευρώπη στο Τραπεζικό σύστημα. Αλλιώς…» «Αλλιώς τι;» «Αλλιώς πάμε χαμένοι, όλοι παρέα. Και θα μείνουν μόνο οι πολιτικοί να παίζουν παιχνιδάκια και να τσεπώνουν ό,τι υπάρχει ή ό,τι απομένει. Όλοι οι άλλοι φούντο». «Έπρεπε να γίνουμε πολιτικοί, αυτό κατάλαβα». «Ναι. Το κατάλαβες αργά βέβαια». «Λοιπόν» είπα, «πάμε;» «Πάμε. Τι θα κάνουμε σήμερα;» «Θα δεις».

Πρωινή κουβεντούλα με τον piandello.

«Τι έχει σήμερα το πρόγραμμα;» «Έχω κάτι αλλαγές ακόμα να κάνω, να πάνε αυτά εδώ, εκεί, τα άλλα εδώ, ξέρεις». «Πάντα έτσι τα γυροφέρνεις;» «Όχι πάντα. Μέχρι να βρούνε τη θέση τους». «Και μετά;» «Έχω δυο - τρία ραντεβού, με φίλους». «Μου φαίνεται ότι το διασκεδάζεις όλο αυτό». «Ναι, καλά είναι. Κάνω το κέφι μου και οργανώνεται κι η δουλειά». «Θα τα πάρεις κι αυτά;» «Ναι». «Κι αυτά;» «Αυτά όχι. Αυτά θα τα δουλέψω εδώ μάλλον. Προέχουν άλλα όμως». «Με τα βιβλία τι γίνεται;» «Η Ειρήνη μου υποσχέθηκε κάτι για την Τετάρτη… ίσως και πιο νωρίς». «Θα το προωθήσεις;» «Αυτός είναι ο στόχος μου». «Κι αυτά εδώ τα μικρά τι είναι;» «Εργάκια. Πρώτη φορά κάνω τόσο μικρά έργα». Είσαι ή του ύψους ή του βάθους». «Προέκυψε, δεν το είχα υπολογίσει». «Κι απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι πρόκειται για σειρά». «Ναι. Αλλά θα πάρει μάλλον καιρό». «Αυτή θα ‘ναι η τελική διάσταση;» «Ναι». «Μπορείς να δουλέψεις σε τόσο μικρό μέγεθος;» «Είναι σαν σημειωματάριο. Καταγράφω τις ιδέες μου». «Αναβρασμός». «Μου κάνει καλό να ‘χω έναν στόχο». «Νόμιζα πως θα δούλευες εκείνες τις κολώνες. Και ότι στη συνέχεια θα έφτιαχνες κάτι φιγούρες». «Αυτό είναι μεγαλόπνοο σχέδιο, έχει πάρα πολλά προβλήματα». «Δηλαδή το εγκατέλειψες;» «Το ψάχνω. Έχω και τα σακάκια που θέλω να κάνω». «Πρέπει να ‘χεις άλλα εκατό χέρια για να τα κάνεις όλα αυτά». «Εν ανάγκη θα βγάλω και χέρια». «Αυτό θα ήθελα να το δω». «Εννοώ ότι θα ‘χω βοήθεια». «Αν θες βοήθεια πες μου». «Όταν έρθει η ώρα, ακόμα δε σε χρειάζομαι». «Φεύγεις; Δεν είναι νωρίς;» «Δε φεύγω ακόμα, έχω δυο - τρεις ώρες. Κι έχω να κάνω και γυμναστική». «Αυτό πια… το βρίσκω τρομερό». «Δεν είναι δύσκολο. Κι αυτή η δουλειά χρειάζεται φυσική κατάσταση». «Δε θες να το βάλεις κάτω ε;» «Όχι. Δε θέλω».

Τα "ζώδια" κι ο pirandello.

«Ας μιλήσουμε σοβαρά, τι προβλέπεις;» «Δεν προβλέπω τίποτα, είναι φως - φανάρι». «Ότι βγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ». «Ότι πάμε κατά διαόλου, ανεξαρτήτως ποιος θα βγει εμείς πάμε κατά διαόλου». «Έχεις τρομοκρατηθεί». «Όχι, το βλέπω απ’ τις δηλώσεις που κάνουν οι ξένοι, τα άρθρα στις εφημερίδες… δεν πάμε καλά». «Πιστεύεις κι εσύ αυτό που λένε για τον Τσίπρα;» «Ναι. Ο τύπος δεν είναι αυτό που φαίνεται. Ή αυτό που θέλει να δείχνει. Είναι προσωπικά τα ζητήματα, για όλους αυτούς, κάνουν τη δουλειά τους. Αυτό που συμβαίνει σε μας τους άλλους είναι άλλο, θα μας καλέσουν μετά να πληρώσουμε τα σπασμένα». «Μα αυτό κάνουμε ως τώρα, πληρώνουμε τα σπασμένα». «Ναι. Δεν υποστηρίζω την κυβέρνηση, με ξέρεις. Αλλά πρέπει να μάθεις τέλος πάντων σαν χώρα να υπολογίζεις και τη δύναμη των άλλων, τι είδους πιέσεις μπορούν να ασκούν». «Είναι στημένο δηλαδή το παιχνίδι;» «Οπωσδήποτε. Και δεν έχει να κάνει με τις μικροπολιτικές που κάνουν εδώ τα κόμματα. Και άλλωστε, τι είναι τα κόμματα; Έχει συνείδηση κάποιος απ’ αυτούς; Ή νοιάζεται για τον κόσμο; Αυτοί νοιάζονται μόνο για το έδρανο, είναι πουλημένοι, άπαντες». «Εννοείς όλους τους χώρους;» «Ένας είναι ο χώρος, η Βουλή. Όλοι αυτοί έχουν εκεί μέσα τα μαγαζάκια τους. Και μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Με εμπάθειες, με μαρκίζες… σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι, αριστεροί, οικολόγοι… άπαντες, όλοι κοιτάζουν την τσέπη τους». «Δεν ξέρω τι να πω. Θα είχα τεράστιο δίλημμα αν ψήφιζα». «Πώς να μην έχεις; Όλοι σου δίνουν κι από ένα σκοινί για να κρεμαστείς». «Δηλαδή την κρεμάλα δεν την αποφεύγουμε;» «Όχι. Με τον Σαμαρά κρεμασμένοι με τον ΕΝΦΙΑ και το μνημόνιο. Και με τον άλλο κρεμασμένοι στις αγορές». «Μου έκανες την καρδιά περιβόλι». «Εγώ;» «Εσύ. Μ’ αυτά που λες». «Θα ήθελα πολύ να λέω άλλα. Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα». «Γάμησέ τα δηλαδή ε;» «Εντάξει, δεν είμαι κι η Λίτσα Πατέρα, μπορεί να γίνουν κι αλλιώς».

Η διαφήμιση κι ο Pirandello.

«Καλά, είναι δυνατόν; Στου Μπελαμί το ουζερί;» «Τι εννοείς;» «Το διαφημίζουν. Σαν να μην πέρασε μια μέρα». «Έτσι είναι ο κόσμος». «Το ξέρω. Αλλά δεν αντέχεται ρε φίλε μου να σου πλασάρουν 50 χρόνια το ίδιο τραγούδι». «Είναι φτηνό μάλλον». «Και τα λάχανα είναι φτηνά, δεν τα διαφημίζουν». «Εδώ λέει ότι το Belle Amie ήταν ένα θρυλικό στέκι στον Πειραιά, δε λέει πότε». «Μα ποιον ενδιαφέρει αυτό το τραγούδι;» «Κάποιον θ’ ενδιαφέρει. Αυτούς που τους αρέσει να μαζεύουν άχρηστες συλλογές». «Μα τα ακούνε ποτέ όλα αυτά;» «Όχι. Αλλά είναι τζάμπα». «Εγώ βγάζω φλίχτενες». «Τι είναι οι φλίχτενες;» «Δεν ξέρω. Εξανθήματα». «Μην τα ακούς». «Μα δε γίνεται. Είμαστε σε προεκλογική περίοδο υποτίθεται, θες ν’ ακούσεις τι γίνεται». «Διάβασέ τα στο internet». «Μα δεν τα λέει όλα το internet». «Τότε θ’ ακούς κι αυτά, έτσι πάει». «Εσένα δε σ’ ενοχλεί;» «Μ’ ενοχλεί. Αλλά όπου και να το λέω μου λένε αυτό». «Άκουσες τίποτα άλλο;» «Ένα ατύχημα στην εθνική. Και τις δηλώσεις του Τσίπρα απ’ το Ηράκλειο». «Για αυτούς με τα Καλάσνικοφ;» «Τους είδαν στις κάμερες». «Και;» «Περιμένουν να κάνουν το λάθος και μετά θα τους πιάσουν». «Τι μπορεί να σημαίνει μια επίθεση στην πρεσβεία του Ισραήλ;» «Εντυπωσιασμό. Τι θες να σημαίνει;» «Ξέρω ‘γω; Ένα πολιτικό μήνυμα». «Ναι. Γαμάτε γιατί χανόμαστε».

Η γνώμη του pirandello.

«Δεν καταλαβαίνω, τι δε σ’ αρέσει;» ρώτησε ο Pirandello. «Τίποτα. Γενικά. Είναι χαμηλότερα των προσδοκιών μου». «Μήπως υπερβάλεις; Θέλω να πω… εγώ δε βλέπω καμιά διαφορά από άλλα». «Ίσως είναι αυτό, ότι κατά κάποιο τρόπο επαναλαμβάνομαι». «Μα τι άλλο να κάνεις; Ο καθένας έχει ένα στυλ που ζωγραφίζει, εσύ έχεις αυτό, τι άλλο να κάνεις;» «Δεν ξέρω, αυτό είναι που μ’ απασχολεί». «Είναι λογικό. Αυτό που κάνεις έχει κάποια όρια… εφόσον δουλεύεις με τα ίδια υλικά, με τα ίδια χρώματα… τι περίμενες;» «Χρησιμοποιώ τα ίδια μέσα θέλεις να πεις». «Ναι, αυτό. Είναι σαν να ‘χω ένα καπέλο σ’ όλα τα χρώματα. Παραμένει το ίδιο καπέλο». «Ωραία, το ‘πιασες. Τι προτείνεις;» «Δεν ξέρω. Να είσαι πιο αποφασιστικός, να ξεχάσεις εκείνα που ξέρεις και να επιχειρήσεις κάτι άλλο». «Στα λόγια είναι όλα πιο εύκολα». «Δεν έχει να κάνει αυτό. Ή θα το πας πιο πέρα ή μην το κάνεις καθόλου». «Τώρα εσύ γίνεσαι αυστηρός. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι αυτό που μου ζητάς». «Εσύ θες να κάνεις αυτή τη δουλειά, όχι εγώ. Εγώ είμαι εδώ για να λέω τη γνώμη μου». «Εντάξει» είπα. «Πιάσε από ‘κει ένα τελάρο».

Ο pirandello βοηθός.

«Να» είπα, «κολλάω αυτή τη λινάτσα και αυτά τα χαρτιά…» «Τα γυαλόχαρτα». «Ναι, σωστά, τα γυαλόχαρτα… αλλά θα μπορούσε να ήταν άλλα χαρτιά ή ένα σίδερο, κάτι με άλλη υφή». «Κατάλαβα. Και τώρα τι κάνουμε;» «Τώρα φέρε μου το φλιτζάνι μου με τον καφέ». «Θες να σου βάλω ζεστό;» «Όχι, το θέλω για εδώ». «Κατάλαβα». «Είναι ένα στάνταρ χρώμα, κανονικά η λινάτσα θα πρέπει να γίνει καφέ». «Κι αν δε γίνει;» «Θα γίνει. Θα διατηρήσει την υφή της και θα ενοποιηθεί με τα γύρω». «Και τώρα;» «Τώρα περιμένουμε». «Πόσο;» «Αύριο θα μπορούμε να επέμβουμε, να μείνει μέχρι ν’ απορροφηθεί η κόλλα». «Και μετά;» «Μετά θα βάλουμε κάτι γραμμικό, άσπρο ή κάτι άλλο, θα δω». «Γιατί; Τι εννοείς;» «Θέλει κάτι συγκεκριμένο και γραμμικό για να οριοθετήσει το χάος». «Και μετά;» «Μετά μπορούμε να πάμε για ψάρεμα, σινεμά ή όπου αλλού θες». «Δηλαδή αυτό ήταν; Τελειώσαμε;» «Όχι ακριβώς. Αύριο που θα ‘χει στεγνώσει θα μπορούμε να επέμβουμε, θα ξηλώσουμε τη λινάτσα και θα παραμείνει ένα αποτύπωμα. Ένα φωτεινό αποτύπωμα σε σκούρο φόντο. Μετά θα προσθέσουμε άσπρο στην πάνω δεξιά γωνία και θα τραβήξω μερικές μαύρες γραμμές ή κάτι τέτοιο. Ύστερα θα οριοθετήσουμε το κάτω μέρος που τελειώνει αυτή η κεντρική φόρμα με κάποιο τρόπο, δεν έχω σκεφτεί ακόμα πως και στο τέλος θα βάλουμε μια καθαρή κάθετη γραμμή που θα τα στηρίζει όλα αυτά». «Και γιατί πρέπει να περιμένουμε μέχρι αύριο; Θα σκάσω ως αύριο». «Γιατί κάθε τι θέλει τον χρόνο του. Αν ξηλώσουμε τη λινάτσα άκαιρα θα ξηλώσουμε μαζί και το φόντο και δε θα ‘χουμε κάνει τίποτα». «Και τώρα δηλαδή τι κάνουμε; Έχει κάποιο νόημα;» «Ναι. Μια αρμονία. Και μια εικόνα που δε θα μπορούσε να υπάρξει δίχως τη δική μας παρέμβαση».

Τα νιαουρίσματα κι ο pirandello.

«Γρήγορα» φώναξε ο pirandello εισβάλοντας σαν σίφουνας στο δωμάτιο, «φόρεσε αυτό». «Τι είναι αυτό;» ρώτησα βλακωδώς γιατί φαινόταν τι ήταν, ένα γερμανικό κράνος. «Γιατί να το βάλω;» «Γίνεται χαμός εκεί έξω, δεν ακούς;» Άκουγα. Αλλά δεν ήξερα τι είναι. «Τι είναι;» ρώτησα και καλού - κακού το φόρεσα. «Γάτες» είπε ο Pirandello, «έχουν τρελαθεί». «Και γιατί πρέπει να φοράμε κράνη;» «Ποτέ δεν ξέρεις, είναι σε οργασμό». «Και θα μας σώσουν τα κράνη; Είσαι παλαβός;» «Σωστά» είπε ο Pirandello κι έβγαλε το κράνος του. Ύστερα το ‘βαλε στο πάτωμα κι έκατσε από πάνω. «Τι κοιτάς; Ρώτησε. «Έτσι έκανε κι η Φαλάτσι στο Βιετνάμ, λες να μην ήξερε;»

Η Σαρανταπόρου κι ο pirandello.

«Είπα να ξαναγυρίσω εδώ που δεν συμβαίνει τίποτα». «Θα κάνουμε και έπαρση σημαίας;» «Όχι. Θα περιμένουμε εδώ να έρθουν τα έργα. Ύστερα θα τα μαζέψουμε και θα φύγουμε». «Εγώ θα έλεγα να κρεμάσουμε ένα - δυο». «Θα δούμε. Πρέπει να φέρουμε το τραπέζι λίγο πιο στη μέση και να ξεφορτωθούμε εκείνες τις καρέκλες». «Στην ουσία μιλάμε δηλαδή για τρεις τοίχους, άντε τέσσερις». «Είναι κι οι έξι θέσεις μέσα». «Επάνω;» «Επάνω θα πάμε τα άφτιαχτα. Και λέω μήπως κλείσουμε εντελώς τα παράθυρα». «Εδώ δε χωράει εκείνο το τρίπτυχο;» «Νομίζω ότι χωράει. Εδώ παλιά είχα το ένα απ’ τα δίδυμα». «Αν έλειπε αυτός ο τοίχος…» «Ξέχνα το, δε γίνεται». «Και από φώτα τι γίνεται;» «Ίσως πάρουμε μια - δυο λάμπες ακόμα». «Δεν έχει τόση φασαρία που έλεγες». «Παλιά είχε κίνηση νωρίς το πρωί. Και ύστερα πάλι αργά το μεσημέρι. Τις άλλες ώρες είναι συνήθως ήσυχα». «Ούτε έχει τόση υγρασία… αν σκεφτείς πως έχει μείνει τόσα χρόνια κλειστό». «Είναι μαγικό σπίτι, δε σ’ αφήνει να φύγεις». «Εσύ όμως έφυγες». «Ναι. Για άλλους λόγους». «Και τώρα;» «Θα το κάνω το στέκι μου. Μόνο έργα». «Ήρθαν». «Άνοιξέ τους». «Πού τα ακουμπάμε;» ρώτησε ο άνθρωπος. «Εδώ τα μεγάλα», είπε ο Pirandello, «τα μικρά στον άλλο τοίχο και θα δούμε μετά εμείς που θα τα βάλουμε. «Δε σας έχω ξαναδεί εσάς» είπε ο άνθρωπος. «Είμαι ο μάνατζερ του κυρίου». «Σε πέντε λεπτά θα ‘χουμε τελειώσει» είπε ο άνθρωπος. Επέμενε ότι είχε ξανάρθει και εδώ και στο Μάτι. Εγώ δεν τον θυμόμουν με τίποτα.