Ο Erich von Daniken, ο Λιακόπουλος, ο Χαρδαβέλας κι ο pirandello

Η συζήτηση περιστρεφόταν αρχικά γύρω από τις θεωρίες του Έριχ φον Νταίνικεν, για το αν έχουν επισκεφθεί τη Γη εξωγήινοι. Μετά ενεπλάκησαν τα ιδεογράμματα και τα υπόγεια περάσματα του Χαρδαβέλα και καταλήξαμε να μιλάμε για τον Λιακόπουλο, το Δελφικό Έψιλον και τους Ελ.

Προσωπικά έχω τουλάχιστον μια εμπειρία με εξωγήινους, είπε ο Pirandello κι όλοι γυρίσαμε και τον κοιτάξαμε.

Ήταν το καλοκαίρι του 75 νομίζω, όταν βρέθηκα πολύ αργά τη νύχτα με δυο φίλους σε μια παραλία.

Σηκώθηκε απ’ το τραπέζι κι απομάκρυνε τις καρέκλες που τον εμπόδιζαν.

Εμείς ήμασταν εδώ, είπε παριστάνοντας με τα χέρια του το μέρος, και μπροστά μας ήταν η θάλασσα, σκοτάδι πυκνό, τόσο πυκνό που δεν έβλεπες τη μύτη σου.

Δεν υπήρχε τίποτα γύρω, δεν υπήρχε ψυχή εκείνο το βράδυ, Σχινιάς μετά τη μεταπολίτευση να φανταστείτε… και το να βγεις απ’ το αυτοκίνητο έπρεπε να το σκεφτείς λίγο.

Καθόμασταν για ώρα εκεί, που και που ανάβαμε τους προβολείς και βλέπαμε που κατάπινε τα φώτα η θάλασσα… παιδιά ήμασταν, ό,τι θέλαμε κάναμε.

Κάποια στιγμή μας ήρθε να κάνουμε την ανάγκη μας κι αφού του ήρθε του ενός, ήρθε σε όλους όπως ήταν φυσικό। Βγήκαμε λοιπόν και πήγαμε μερικά μέτρα απ’ το αυτοκίνητο, ξελαφρώσαμε και μετά αρχίσαμε τις χαζομάρες με τα αστέρια, ώσπου ξαφνικά ένα αγνώστου ταυτότητος ιπτάμενο αντικείμενο εμφανίστηκε πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Φανταστείτε κάτι σαν ένα τεράστιο άστρο.

Σταμάτησε την αφήγηση και κοίταξε να δει τι θα λέγαμε εμείς οι άλλοι. Εμείς δεν είπαμε τίποτα, περιμέναμε ν’ ακούσουμε τι έγινε στη συνέχεια.

Ε, αυτό ήταν, είπε ο pirandello και δεν έδωσε καμιά άλλη εξήγηση.

http://www.youtube.com/watch?v=maKP9ZuC8i8
youtube “piles tou anexigitou” – to telos tou कोस्मोऊ

http://www.greektube.org/content/view/15207/2/
Greektube Hardavelas “fige”

Τα μαύρα διαμάντια κι ο Pirandello

-Οι επενδύσεις είναι το μέλλον και ειδικά τα ιχθυοτροφεία.
-Τα ιχθυοτροφεία;
-Επίσης η καλλιέργεια τρούφας.
-Τρούφας;
-Ναι, τρούφας.
-Τρούφα δεν είναι αυτό το πανάκριβο που στο τρίβουν πάνω απ’ το πιάτο σαν παρμεζάνα;
-Ναι, αυτό.
-Και τι διάολο είναι αυτό που κοστίζει μια περιουσία; Γιατί να το φάει κάποιος; Και σε ποιους απευθύνεται τέλος πάντων αυτή η χλιδή; Σιχαίνομαι τη χλιδή πρέπει να σου πω.
-Σε ποιόν απευθύνεται; Εντάξει, δεν απευθύνεται σε όποιον κι όποιον, απευθύνεται σ’ αυτούς που μπορούν να τα διαθέσουν.
-Και τι ακριβώς χρειάζεται;
-Γουρούνια, εκπαιδευμένα γουρούνια που βρίσκουν την τρούφα και την ξεθάβουν.
-Γουρούνια; Κανονικά γουρούνια;
-Ναι, η τρούφα είναι σαν την πατάτα, τα γουρούνια τρελαίνονται για τρούφα, την ανακαλύπτουν και ‘μείς μετά τη μαζεύουμε.
-Κι αυτό είναι καλή επένδυση;
-Ναι, νομίζω η καλύτερη, τα γουρούνια κάνουν όλη τη δουλειά, τεράστιο κέρδος.

Ο pirandello έμεινε για λίγο αμίλητος.
Μετά είπε: «Όχι, δεν πρόκειται να βάλω ούτε ένα ευρώ σ’ αυτή τη δουλειά».

-Γιατί;
-Γιατί δεν θέλω να ρίξω τα λεφτά μου στα γουρούνια, γι’ αυτό.


http://www.truffle.gr/

Η ανακύκλωση κι ο pirandello

«Απαπαπα» έκανε ο pirandello, βλέποντας όλη εκείνη τη χαρτούρα που ‘χε ρίξει ο ταχυδρόμος κάτω απ’ την πόρτα, «δεν είναι να λείψει λίγο κανείς και γεμίζει ο τόπος χαρτιά».
«Καλά» είπε μετά πετώντας όλα εκείνα τα διαφημιστικά στα σκουπίδια, «ήθελα να ‘ξερα, δεν λυπούνται τα δέντρα;»

«Γιατί δεν τα πετάς τουλάχιστον στην ανακύκλωση;» ρώτησα.

Ο Pirandello γύρισε ξαφνιασμένος και με κοίταξε, «ποια ανακύκλωση; Νομίζεις πως πηγαίνει τίποτα απ’ αυτή τη χαρτούρα στην ανακύκλωση;»

Δεν είπα τίποτα, τι να πω;

«Μόνο τις μπαταρίες ανακυκλώνουν απ’ ό,τι ξέρω… κι ούτε κι αυτό θα ‘καναν αν δεν είχαν κέρδος, αυτό ξέρω εγώ» είπε και πέταξε και τα υπόλοιπα.

“Αυτός δεν είναι λόγος να μην συμβάλουμε όπως μπορούμε για να σώσουμε το περιβάλλον” είπα εγώ.

«Ναι, ξέρω» έκανε ο Pirandello, “ανακύκλωση, αναδάσωση, αιολική ενέργεια, υβριδικά αυτοκίνητα, μεθάνιο από τα απόβλητα των χοίρων, εξευγενισμένο καύσιμο… τα ξέρω αυτά. Πριν απ’ αυτά όμως φροντίσαμε να κάνουμε την τρύπα του όζοντος, το θερμοκήπιο, κάναμε το κλίμα άνω – κάτω, κάψαμε ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε και τώρα φροντίζουμε να πετάξουμε τα σκουπίδια μας χωριστά, αλλού τα γυαλιά, αλλού τα χαρτιά, αλλού τα πλαστικά… αξιόλογη προσπάθεια, δεν λέω αλλά νομίζεις πώς υπάρχει επιστροφή;»

Πριν σκεφτώ κάτι να απαντήσω, εκείνος είχε πάει μπροστά στον υπολογιστή, «να, αυτός ο υπολογιστής» είπε, «πες πως τον πετάω στην ανακύκλωση, ξέρεις τι ακριβώς γίνεται;»

Δεν ήξερα.

«Τον παίρνουν λοιπόν, μαζί μ’ αυτόν που θα πετάξεις εσύ κι όλοι οι άλλοι και τους λιώνουν σε μεγάλα καζάνια για ν’ αποσπάσουν τα ευγενή μέταλλα, αυτό γίνεται. Κι αυτή η δουλειά γίνεται από μικρά παιδιά, κάπου στην Κίνα, την κατά τα άλλα πολιτισμένη που έκανε κι Ολυμπιακούς αγώνες και πιστεύει στο αθλητικό ιδεώδες, στο πνεύμα και τον άνθρωπο. Το τι γίνονται τα παιδιά αυτά που εισπνέουν όλες αυτές τις αναθυμιάσεις δεν χρειάζεται να στο πω εγώ, καταλαβαίνεις, ή μήπως δεν καταλαβαίνεις;»

Δεν είπα τίποτα, δεν ήξερα τι να του πω.

«Αν κάποτε πεθάνει αυτός ο υπολογιστής θα τον πετάξω στη θάλασσα» είπε ο Pirandello, “αυτό θα κάνω, να ‘σαι σίγουρος».

Η σούπα του Pirandello

Ο pirandello αλατοπιπέρωσε κι ανακάτεψε άλλη μια φορά τη σούπα με την κουτάλα. Η μυρουδιά σου ‘σπαγε που λένε τη μύτη.

Θα χρειαστούμε σερβίτσιο για δώδεκα άτομα, είπε, έχουμε;
Τι θα χρειαστούμε, ρώτησα εγώ έκπληκτος.
Δώδεκα βαθιά, δώδεκα ρηχά και δώδεκα του φρούτου, είπε ο Pirandello, και ποτήρια νερού και κρασιού για δώδεκα άτομα, άρα εικοσιτέσσερα… με τα ανάλογα μαχαιροπήρουνα βέβαια.
Μα είμαστε μόνο τρία άτομα, είπα, τι τα θέλουμε τόσο πολλά πιάτα;

Ο Pirandello έκανε μια στροφή γύρω απ’ τον εαυτό του και με μια κίνηση που θεώρησε χαριτωμένη μου παρέδωσε την κουτάλα.

Ορίστε, είπε, ανέλαβε εσύ.
Μα, είπα, εγώ δεν ξέρω να μαγειρεύω.

Ούτε εγώ ξέρω φίλε μου, έκανε ο Pirandello, είναι όπως τα πιάτα, ούτε δώδεκα πιάτα χρειαζόμαστε… αλλά, άμα δεν υπερβάλουμε πώς θα κάνουμε όμορφα αυτά τα ασήμαντα;

Η βία κι ο pirandello

-Τι είναι η βία;
-Η ΒΙΑ; Συμπεριφορά δεν είναι;
-Ναι, νομίζω πως είναι και συμπεριφορά. Νομίζω πως είναι και θέση, είναι εξουσία, είναι απειλή, είναι φόβος, είναι εκδίκηση, είναι δύναμη, είναι αδυναμία, είναι μίσος, είναι κατωτερότητα, είναι σύμπλεγμα, είναι αντίδραση, είναι απελπισία, είναι αναγκαιότητα, είναι πολλά πράγματα.
-Κι η συναισθηματική βία;
-Ναι, είναι κι αυτή.

-Και το να θέλει κάποιος ν’ αλλάξει τον εαυτό του, δεν είναι μια βίαιη πράξη;
-Το να κάνεις κάτι τέτοιο χρειάζεται κότσια, δεν φτάνει μόνο να το λες. Κότσια χρειάζονται όλα. Το ν’ αλλάξεις τι ζωή σου δεν είναι μια φυσική πράξη, δεν είναι ρίχνω νερό στα μούτρα μου το πρωί.
Βάζεις τον εαυτό σου απέναντι και τον πυροβολείς.

Η χαρά της ζωής κι οι κουταμάρες του Pirandello

Ας ξεχάσουμε λοιπόν πως υπάρχουν άλλοι, είπε ο pirandello, ας υποθέσουμε πως τώρα δεν μας ακούει κανείς.

«Μα δεν μας ακούει κανείς» σκέφτηκα να του πω αλλά τον άφησα να ολοκληρώσει τη σκέψη του γιατί γίνεται θηρίο άμα τον διακόπτω.

Ξέρω τι σκέφτεσαι, μου είπε, ναι όντως υπάρχουν δυο – τρεις που μπαίνουν και διαβάζουν εδώ αλλά δεν εννοώ αυτό, πρότεινα μια υπόθεση εργασίας, τι μπορεί να πει κάποιος, τι σκέφτεται όταν ξέρει πως δεν τον ακούει κανείς.

Εγώ δακτυλογραφούσα τι έλεγε.

Σκέφτομαι λοιπόν, συνέχισε, πως ακόμα κι έτσι, αν υποθέσουμε πως ό,τι λέω εδώ το λέω για να το ακούσω εγώ, πάλι δεν θα έλεγα τίποτα

Γύρισε να δει αν τον ακούω. Εγώ του έκανα νόημα ότι τον παρακολουθώ.

Δεν θα έλεγα τίποτα γιατί αν δεν απευθύνεις τις σκέψεις σου σε κάποιον άλλον, δεν έχει κανένα νόημα το να τις λες.

Ωραία, είπα, και πού καταλήγουμε;

Καταλήγουμε πως θα ήταν υποκρισία να ισχυριζόμασταν κάτι τέτοιο.

Δεν μπορούσα να καταλάβω τι νόημα είχε μια τέτοια κουβέντα.

Ο Pirandello κατάλαβε, εννοώ, είπε, πως δεν γράφει κανένας για τον εαυτό του, πως υπάρχει πάντα κάποια σκοπιμότητα, ασυνείδητα ίσως αλλά υπάρχει, βασικά γνωστοποιώντας τις θέσεις μας αποβλέπουμε στο να μας παραδεχθεί κάποιος, να τον εντυπωσιάσουμε, να τον γοητεύσουμε αν θες.

Εγώ είχα σταματήσει να δακτυλογραφώ και τον κοίταζα.

Ναι, έκανε ο Pirandello, αν σκέφτεσαι πως δεν έχει κανένα νόημα αυτή η κουβέντα έχεις απόλυτο δίκιο.

Πήρε μετά το λουρί του σκύλου και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Το σκυλί έτρεξε κοντά του κουνώντας χαρούμενα την ουρά του.

Αυτή είναι η χαρά της ζωής, είπε ο Pirandello κι έσκυψε και χάιδεψε το σκυλί.
Θα βγω, είπε μετά, δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάθομαι εδώ μέσα και να λέω όλες αυτές τις κουταμάρες.

Η πολιτική κι ο pirandello

Καταλαβαίνω ότι η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε κρίση, είπε ο Pirandello, και προσωπικά δεν περιμένω τίποτα απ’ τον Obama. Να πω την αλήθεια δεν περιμένω τίποτα από κανέναν, δεν είμαι ηλίθιος.

Έσβησε το τσιγάρο του νευρικά στο τασάκι, πήρε ένα άλλο απ’ τη γαλάζια γαβάθα και το άναψε.
Για λίγη ώρα έμεινε αμίλητος, «ή το ξέχασε ή του πέρασε» σκέφτηκα.

Αν είναι δυνατόν, είπε, ν’ ασχολείται όλος ο κόσμος για το κόκκινο φουστάνι της πρώτης κυρίας, αυτό μας ενδιαφέρει; Ή αν η κόρη του Προέδρου είναι αλλεργική στα σκυλιά; Και τι ευφυολόγημα κι αυτό με το ημίαιμο, θα υιοθετήσει, λέει, σκυλάκι ο Πρόεδρος αλλά πρέπει να είναι ημίαιμο σαν κι αυτόν… ή ότι η κυρία Προέδρου πηγαίνει μόνη τα παιδιά της σχολείο… τι γελοιότητες.

«Αυτό ήταν « σκέφτηκα, «ξεθύμανε».

Κι όχι τίποτα, συνέχισε ο Pirandello, συνέχεια ακούς πως θ’ αλλάξουν τα πράγματα, για ποιόν θ’ αλλάξουν τα πράγματα; Θα ‘ρθει μήπως ο Obama εδώ; Τι τον νοιάζει τον εκάστοτε Αμερικανό Πρόεδρο το τι γίνεται εδώ; Είμαστε τελικά τόσο ηλίθιοι;

Την έχω χεσμένη την πολιτική, είπε στο τέλος, εντελώς όμως.

http://www.youtube.com/watch?v=8-SAb_-bIEQ
YouTube - glory अल्लेलुइअ

Το τίποτα του pirandello

Ο Pirandello δεν είχε να γράψει τίποτα σήμερα. Είχε πολλά στο μυαλό του, είπε.

Πηγαινοερχόταν σαν το θηρίο στο κλουβί, μέχρι που ήρθε και στάθηκε από πάνω μου να δει τι έγραφα.
Αυτά τα δυο είναι οξύμωρα, είπε μετά.

Ο φόβος του Pirandello

Ο pirandello άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε για ώρα τον ουρανό του κρεβατιού.
Εκείνος παρέμενε ασάλευτος.
Ονειρεύομαι ακόμα, είπε και έτριψε τα μάτια του. Ο ουρανός εξαφανίστηκε κι απ’ το άλλο δωμάτιο ακούστηκε η τηλεόραση που έπαιζε.
Ο Pirandello σηκώθηκε φροντίζοντας να μην κάνει θόρυβο. Μετά έκανε ό,τι έκανε κάθε μέρα, έφτιαξε καφέ, κάθισε στο τραπέζι του, άνοιξε τον υπολογιστή και διάβασε τα e-mail του.
Κοίταξε για λίγο την τηλεόραση. Είχε μείνει ανοιχτή απ’ τη νύχτα, ανακυκλώνοντας την αηδία της.
Φοβάμαι πως στην ουσία το ίδιο κάνουμε όλοι, είπε και την άφησε να παίζει.

Το ηλεκτρονικό τριαντάφυλλο του Pirandello

Γιατί δεν σου γράφει ο φίλος σου το fractal πια, ρώτησα

Δεν ξέρω, είπε ο Pirandello, προφανώς διαπίστωσε ότι έχουμε διαφορετικές απόψεις για μερικά θέματα, μπορεί να ‘χει και πολύ δουλειά, δεν ξέρω.
Όλοι έχουν διαφορετικές απόψεις, είπα εγώ, κι όλοι κάτι έχουν να κάνουν, δεν είναι λόγος αυτός.

Ο Pirandello βγήκε στον κήπο. Δυο λεπτά μετά γύρισε κρατώντας ένα όμορφο, δροσερό τριαντάφυλλο.

Πήρε ύστερα ένα ψηλό ποτήρι απ’ την κουζίνα, το γέμισε μέχρι πάνω με κρύο νερό, έβαλε το τριαντάφυλλο και το ακούμπησε δίπλα στη γαλάζια γαβάθα στο τραπέζι.
Για ποιον είναι αυτό το τριαντάφυλλο, ρώτησα.

Μα για το fractal, είπε, για ποιόν άλλον;

Η εφημερίδα του Pirandello

Ο pirandello γύρισε απ’ την πρωινή βόλτα του, έχοντας τους Times παραμάσχαλα. Μ’ έπιασαν γέλια που τον είδα.
Γιατί παίρνεις τους Times, τον ρώτησα, αφού δεν μιλάς καν Αγγλικά;

Εκείνος κάθισε στην πολυθρόνα του, άνοιξε την εφημερίδα, την κοίταξε λίγο και μετά κάλυψε μ’ αυτήν το πρόσωπό του.

Θέλω να ‘χω την αίσθηση ότι είμαι μέσα στα πράγματα, είπε, μ’ αρέσει να ονειρεύομαι.


http://www.nytimes.com/2005/02/12/national/12wage.html?_r=1&oref=slogin

http://www.youtube.com/watch?v=jEOkxRLzBf0
YouTube - Imagine

Οι Beatles κι ο pirandello

Ο Pirandello κοίταξε για πολύ ώρα το εσωτερικό της ράχης του δίσκου, την
ξεφτισμένη απ' τα άνοιξε – κλείσε γραμμή.

Τι στο διάολο, έκανε, πώς χώρεσε μια τόσο μεγάλη αλλαγή σε μια τόση δα
γραμμή;


Θυμάμαι, είπε μετά, πόσο γρήγορα γίνανε μερικές αλλαγές.

Στη μια πλευρά του δίσκου οι Beatles με τα κουστουμάκια και τις αφέλειες σαν
σούργελα… κι απ' την άλλη, στο ίδιο μπαλκόνι με τα μαλλιά και τα γένια, τρία
μόλις χρόνια μετά.

Υπήρξαν σίγουρα καλύτεροι ίσως και σημαντικότεροι απ' την άλλη μεριά του
ωκεανού αλλά αυτοί κατάφεραν να κάνουν την αλλαγή, είπε, να δώσουν ένα χρώμα
στον κόσμο, μια κλωτσιά στον πισινό του συντηρητισμού μέχρι τότε.


Αλλά πρέπει να 'σαι νέος για να τα κάνεις αυτά… και να 'χεις κι έναν Brian
Epstein από κοντά.


http://www.youtube.com/watch?v=JlWFpdPX45g
YouTube - The Beatles, Get Back

http://www.youtube.com/watch?v=vEf42C_M9IA
Τζων Λένον (John Lennon)

Ο Pirandello, το JUNKY κι ο William S. Burroughs

http://www।youtube.com/watch?v=6NU3dIdqIBw

http://www.youtube.com/watch?v=T2Fy8caIJ80


Ό Μπίλ Μπάροουζ κι εγώ γνωριζόμασταν από τα Χριστούγεννα του 1944 καί στίς αρχές της δεκαετίας του 50 είχαμε μια ουσιαστική σχέση. Τον σεβόμουν πάντα σαν μεγαλύτερο καί σοφότερο από μένα καί στα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μου προκαλούσε κατάπληξη το γεγονός δτι μου φερόταν, από κάθε άποψη, με σεβασμό. Καθώς ό καιρός περνούσε κι οι τύχες μας ακολουθούσαν διαφορετικούς δρόμους - εγώ στο μοναχικό τρελάδικο για λίγο, κι αυτός στα ταξίδια καί τίς τραγωδίες του - άρχισα να παίρνω θάρρος καί να εκμεταλλεύομαι την ντροπαλοσύνη του, πού την είχα διαισθανθεί, καί να τον ενθαρρύνω να γράφει περισσότερη πρόζα. Μέχρι τότε ό Κέρουακ καί εγώ θεωρούσαμε πώς ήμασταν προορισμένοι από τη Μοίρα για ποιητές/συγγραφείς κι ό Μπίλ ήταν, πολύ ξεχωριστός για να παίζει τέτοιο εξωφρενικό θέατρο στον εαυτό του. Εν πάση περιπτώσει, απαντούσε στα γράμματα μου με κεφάλαια από το Junky• στην αρχή, σκέφτομαι, έμοιαζαν με περίεργο σκαρίφημα αλλά σύντομα κατάλαβα τί σκόπευε να κάνει -πράγμα πού με συνάρπασε - τα χειρόγραφα ήταν αποσπάσματα από ένα καλοδουλεμένο βιβλίο, «Αυτά σνμβαίνανε ένα τέταρτο του αιώνα πριν καί παραπάνω καί δε θυμάμαι την υφή της αλληλογραφίας μας – πού κράτησε χρόνια από ήπειρο σε ήπειρο καί από ακτή σε ακτή κι ήταν ή μέθοδος πού μονταρίστηκαν βιβλία, όχι μόνο το Junky αλλά καί το Yage Letters, To Queer (αδημοσίευτο μέχρι σήμερα) καί το Naked Lunch σε μεγάλο βαθμό. Γεμάτος ντροπή ό Μπάροουζ κατάστρεψε στα μέσα της δεκαετίας του 50 πολλές από τις προσωπικές -του επιστολές πού είχα εμπιστευθεί στην αρχειακή του φροντίδα - γράμματα με έναν περισσότερο έκδηλο τρυφερό τόνο απ' ότι συνήθιζε να παρουσιάζει στο κοινό - έτσι φευ, αύτη ή γοητευτική πλευρά του κατά τα άλλα Αόρατου Επιθεωρητή Λί έχει κρυφτεί για πάντα πίσω από το όμορφο Λετριστικό Παραπέτασμα.
Άφοϋ το χειρόγραφο είχε πια ολοκληρωθεί άρχισα να το δείχνω στους συμφοιτητές μου στο κολλέγιο καί στο ψυχιατρείο πού βάλθηκαν να το δημοσιεύουν πράγμα πού ήταν καί δικιά μου ματαιωμένη φιλοδοξία. Κι έτσι, άμαθος καθώς ήμουν από τις υποθέσεις του κόσμοι-, φαντάστηκα τον έαυτό μου σαν μυστικό λγοοτεχνικό Ατζέντη. Ό Jason Epstein διάβασε τα χειρόγραφα του Junky του Μπάροουζ (ήξερε βέβαια τον Μπάροουζ σαν θρύλο από την εποχή του Κολούμπια) κι αποφάνθηκε πώς αν είχαν γραφτεί απ' τον Ούίνστον Τσόρτσιλ θα είχαν ενδιαφέρον αλλά επειδή ή πρόζα του Μπάροουζ δεν ήταν «ευδιάκριτη» (ένα σημείο πάνω στο όποιο επιχειρηματολόγησα όσο μπορούσα στο γραφείο Doitbledav αλλά ένιωθα τόσο αποπνιχτικά περιτριγυρισμένος από τόσο πολλή Πραγματικότητα... άσφνξιογόνα αέρια προερχόμενα από ευφυείς αριστερούς καί απαίσιους εκδότες.... την παράνοια μου ή την απειρία μου με την Μεγάλη Μουγγαμάρα στα Μεγάλα Κτήρια τώς Επιχειρήσεων της Νέας Υόρκης) το βιβλίο δεν είχε ενδιαφέρον ώστε να εκδοθεί.
Αυτή την εποχή κουβαλούσα εδώ κι εκεί καί τα Προυστικά κεφάλαια από το έργο του Κέ-οουακ Όράματα του Cody πού αργότερα πήρε τη μορφή του On the Road. Καί πήγαινα το On the Road από τον ίναν εκδοτικό οίκο στον άλλο. Ό Louis Simpson, πού συνερχόταν κι αυτός στο Bobbs-Merrill υστέρα από μια νευρική κατάπτωση, δεν βρήκε καμιά καλλιτεχνική αξία ούτε στο ένα ούτε στο άλλο χειρόγραφο.
Κατά φοβερή σύμπτωση, ό Υπεύθυνος για μένα από το Ψυχιατρικό Ινστιτούτο της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, ό Carl Solomon βρήκε δουλειά στο θείο του τον κύριο A.A.Wyn στην επιχείρηση Ace Books. Ο Solomon είχε καί φιλολογικό γούστο καί κέφι για τέτοια πράγματα αν καί, μη έχοντας προλάβει να συνέλθει από τους δικούς του Ντανταϊστικούς, Αετριστικούς καί Παρανοϊκο-Κριτικούς έξωφρενισμούς, δεν έτρεφε καί μεγάλη εκτίμηση, όπως καί ό Simpson για τον ρομαντισμό του ποινικού ή του μικροαπατεώνα πού διέθεταν ό Μπάροουζ κι ό Κέρονακ. (Ούτε κι εγώ πού ήμονν ένα θαυμάσιο Έβραιόπουλο με το ένα πόδι στη μεσαία τάξη πού μια απ' τίς ασχολίες του ήταν να γράφει μέτριους, καλοδουλεμένους, μεταφυσικούς στίχους με ρίμα). Βέβαια, αυτά τα βιβλία έδειχναν πώς βρισκόμασταν στον επίκεντρο μιας κρίσης ταυτότητας πού προανάγ^/ελνε νευρικό κλονισμό για ολόκληρο το έθνος των ΗΠΑ. Από την άλλη μεριά πάλι, ή σειρά χαρτόδετων βιβλίων της Ace Books ήταν κατά κύριο λόγο, μια τελείως μπανάλ σειρά κι έβγαζε που και ποι~ καί κανένα γαλλικό Μυθιστόρημα ή καμιά νουβέλα γεμάτη κυνισμό που ό Κάολ την έχωνε επιτήδεια στον κατάλογο εκδόσεων ενώ ό Θείος έκανε τα στραβά μάτια.
Ό εκδότης Solomon πίστευε πώς εμάς (άτομα σαν τον Μπίλ, το Τζάκ καί την Αφεντιά μου) δεν μας καιγόταν καρφί, ενώ γι' αυτόν ίσχυε τελείως το αντίθετο, όσον άφορα την πραγματική Παράνοια μιας τέτοιας έκδοσης - δεν μπορούσαμε καθόλου να μπούμε στη θέση του - να καταλάβουμε το οικογενειακό περιβάλλον του Κάρλ καί τους ψυχίατρους, τα ενδιαφέροντα του εκδοτικού οίκου, το άγχος του μήπως θεωρηθεί βλαμμένος από το θεϊο του - έτσι ήταν γενναιότητα από μέρους του να προωθήσει την έκδοση ενός «τέτοιου πράγματος» ενός βιβλίου με θέμα την Πρέζα, καί να δώσει στον Κέ-ρουακ 250 δολάρια προκαταβολή για μια νουβέλα. «Αύτη καταραμένη υπόθεση μου προκάλεσε νευρικό κλινισμό - είναι φόβος καί τρόμος ν' ασχολείσαι μ' ένα τέτοιο υλικό».
ΎΗταν τότε ή εποχή - γνωστή καί στίς μέρες μας με τον απόηχο της παράνοιας του αστυνομικού κράτους πού καλλιεργείται από τα Γραφεία Ναρκωτικών - ενός αυστηρά υπαγορευόμενου τρόπου σκέψης ή προσποίησης : αν μιλούσες δυνατά για «μαύρη» (πολύ λιγότερο όσον άφορα την Πρέζα) στο λεωφορείο ή τον υπόγειο υπήρχε πιθανότητα να σε συλλάβουν - ακόμη κι αν συζητούσες μόνο για κάποια τροποποίηση στο νόμο. "Ήταν περίπου παράνομο να μιλάς για ναρκωτικά. Μια δεκαετία αργότερα δεν μπορούσε να γίνει ούτε μια δημόσια συζήτηση από την κρατική TV σχετική με τη νομοθεσία χωρίς να 6γεϊ το Γραφείο Ναρκωτικών καί το FCC (αρχικά της Επιτροπής 'Ομοσπονδιακών Επικοινωνιών ΣτΜ) και να την καταδικάζει ολόκληρες εβδομάδες αργότερα χρησιμοποιώντας κομμάτια από την μαγνητοσκόπιση. Αυτά για την ιστορία. "Ομως ό φόβος καί ο τρόμος πού αναφέρει ό Solomon ήταν τόσο πραγματικός πού είχε έσωτερικευτεΐ από την επιχείρηση των μπανάλ εκδόσεων κι έτσι, προτού μπορέσει το βιβλίο να πάει στο τυπογραφείο έπρεπε να παρεμβληθούν στο κείμενο δηλώσεις αποκήρυξης κάθε μορφής - μη τυχόν καί ενοχοποιηθεί κι ό εκδότης μαζί με τον συγγραφέα, μη τυχόν καί το κοινό γίνει έρμαιο των αυθαίρετων απόψεων του συγγραφέα πού βρίσκονταν σε διάσταση με την «αναγνωρισμένη ιατρική αυθεντία» - την εποχή πού οι απόψεις της κατευθύνονταν δια της βίας από το Γραφείο Ναρκωτικών (20.000 γιατροί παραπέμφθηκαν σε δίκη γιατί προσπάθησαν να θεραπεύσουν πρεζάκηδες, εκατοντάδες καταδικάστηκαν σε χρηματικές ποινές καί φυλακίστηκαν στα χρόνια ανάμεσα στο 1935 καί το 1953 σε μια επιχείρηση' πού ό Ιατρικός Σύνδεσμος της Περιφέρειας της Νέας Υόρκης ονόμασε «πόλεμο ενάντια στους γιατρούς».).
Το απλούστατο καί το πιο ουσιώδες στην υπόθεση είναι
πώς, κάνοντας τα πλακάκια με το οργανωμένο έγκλημα, το Γραφείο Ναρκωτικών άναμίχτηκε στην παράνομη διακίνηση των ναρκωτικών κι έτσι δημιούργησε τους μύθους πού ενίσχυσαν την «ποινικοποίηση» των ναρκομανών αντί για την θεραπεία τους. Τα κίνητρα ήταν απλά καί προφανή: απληστία για χρήματα, μισθούς, εκβιαστικά καί παράνομα κέρδη σε βάρος μιας τάξης πολιτών πού είχαν χαρακτηριστεί από τον τύπο καί την αστυνομία σαν «Ναρκομανείς». Αύτη ή σχέση ανάμεσα στην Αστυνομία καί το Συνδικάτο πέρασε στην ιστορία κι είχε από τίς αρχές της δεκαετίας του '70 πιστοποιηθεί από ποικίλες δημόσιες ανακοινώσεις καί βιβλία (αξίζει να αναφερθεί ή Ανακοίνωση της Επιτροπής Knapp της Νέας Υόρκης στα 1972 καί Ή Πολιτική του 'Οπίου στην Ινδοκίνα του ΑΙ McCoy).
Επειδή το θέμα - in medias res (εν τω μέσω των πραγμάτων) - θεωρήθηκε πολύ εξεζητημένο ζητήθηκε απ' τον Μπά-ροουζ να δώσει κι ίνα πρόλογο δπου θα εξηγούσε ότι καταγόταν από διακεκριμένη οικογένεια - διατηρώντας την ανωνυμία του Ούίλιαμ Λί - κι δπου θα υπήρχαν κάποιοι υπαινιγμοί για το πώς ίνας θεωρούμενος κανονικός πολίτης κατάντησε ναρκομανής έτσι ώστε να απαλυνθεί ή προσβολή για τους αναγνώστες, τους λογοκριτές, τους βιβλιοκρίτες, την αστυνομία, τίς εντός των τοίχων επικρίσεις, τους καυγάδες των εκδοτών κι ένας θεός ξέρει τί άλλο. Ό Κάρλ έγραψε με πολύ κόπο μια εισαγωγή προσπαθώντας να είναι ή φωνή της σύνεσης παρουσιάζοντας το βιβλίο από την πλευρά του εκδότη. "Ισως να τα κατάφερε. Κάποια λογοτεχνική περιγραφή της αγροτικής κοινωνίας του Τέξας αφαιρέθηκε γιατί δεν είχε σχέση με το τρομακτικά βίαιο, μη καλλιτεχνικό κυρίως θέμα. Καί επαναλαμβάνω, οι ουσιαστικές πολιτικο-ϊατρικές διαπιστώσεις είτε πήγαζαν από τα γεγονότα είτε ήταν απόψεις του Ού.Λί ήταν εμφανώς (μέσα σε παρενθέσεις) αποκηρυγμένες (απ' τον Έκδοτη).
Σάν ατζέντης διαπραγματεύτηκα, Ινα συμβόλαιο αποδεχόμενος δλες αυτές τίς παραποιήσεις, Ινα συμβόλαιο πού παρά- χωρούσε μια προκαταβολή 800 δολαρίων στον Μπάροουζ για μια έκδοση 100.000 αντιτύπων τυπωμένων ράχη με ράχη - σε στάση 69, για να το πούμε κι έτσι - με ένα άλλο βιβλίο για ναρκωτικά γραμμένο από ΐναν τέως πράκτορα, της Υπηρεσίας Διώξεως. Μια αθλία βιβλιοδεσία δπως καί να το κάνουμε• απ' την άλλη όμως, αν ληφθεί υπόψη κι ή απειρία μας, ήταν Ινα είδος θαύματος γενναιότητας το δτι το βιβλίο τυπώθηκε καί διαβάστηκε την επόμενη δεκαετία από ίνα εκατομμύριο cognoscenti (επαϊόντων) - πού πραγματικά εκτίμησαν το ευφυές του πράγματος, την ξεκάθαρη αντίληψη, την ακριβόλογο λιτή γλώσσα, την κοφτή σύνταξη καί τίς νοητικές εικόνες -κι ακόμα την εξαιρετική κοινωνιολογική αντιμετώπιση, την καλλιεργημένη-έπαναυτατική στάση απέναντι στη γραφειοκρατία καί το νόμο καί τη στωική καί γεμάτη ψυχρό χιούμορ ενατένιση του εγκλήματος
"Αλεν Γκίνσμπεργκ
19 Σεπτεβρίου 1976
Πόλη της Νέας Υόρκης.

Αχ αυτή η Νέα Υόρκη, έκανε ο Pirandello. Μετά έβαλε ένα ακόμα ποτό και κάθισε και διάβασε άλλη μια φορά την εισαγωγή.

Η σκέψη του Pirandello

Ο pirandello κάθισε στην πολυθρόνα του, εκείνη που κάθεται όταν νοιώθει πως κάτι τον γυροφέρνει για να σκεφτεί.
Αφουγκράστηκε την ησυχία της νύχτας.
Τα παγωμένα βήματα εκείνου του άγνωστου στο όνειρο, ο εφιάλτης τον ακολουθούσε και στο ξύπνιο του τώρα.
Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να θυμηθεί τις εικόνες που τον είχαν ταράξει τόσο πολύ… εκείνες είχαν φύγει όμως.
Θα ξανάρθουν, είπε. Θα έρχονται μέχρι να γίνουν αληθινές.

Το “δώρο” του pirandello

Ένα δώρο, από μια φίλη, είπε ο Pirandello.
Ήρθε το πρωί με το outlook.
Γιατί να μην το έχετε κι εσείς;

YouTube - LA MER (Charles Trenet)
http://www.youtube.com/watch?v=ksiFrib7vh0

πόσο απλά μπορεί να είναι τα πράγματα, είπε μετά.
Να είσαι ευχαριστημένος με το τίποτα.

Οι παρατηρήσεις του Pirandello

Ο pirandello παρατήρησε πως κάθε μέρα πριν το ξημέρωμα όλα τα σκυλιά της γειτονιάς ξεσηκώνονται κι έχουν έναν ζωηρό διάλογο, σαν να καλημερίζονται, αυτό συμβαίνει κάθε πρωί δε.
Λίγο μετά το χάραμα το ίδιο συμβαίνει με τα πουλιά, κελαηδάνε κι αυτά με μια συγκεκριμένη σειρά που για κάποιο λόγο είναι πάντα η ίδια.
Μετά, ένας – ένας ξυπνάνε οι γείτονες και που και που κάποιο αυτοκίνητο περνάει απ’ τον δρόμο.
Ύστερα από λίγο πάλι τα σκυλιά, πάλι με την ίδια σειρά, πρώτα εκείνο στην ταράτσα απέναντι, μετά ένα άλλο σε κάποιο μπαλκόνι, μετά ένα άλλο σ’ έναν κήπο.
Τις Κυριακές ακούγονται μακριά οι καμπάνες.
Ο αέρας φέρνει τον ήχο της θάλασσας κι αν τύχει να περνάει στ’ ανοιχτά κάποιο ψαράδικο, φέρνει κι αυτόν.
Κατά κύματα φέρνει και κάποιες κουβέντες απ’ την παραλία, συνήθως σε κάποια άλλη γλώσσα.
Ακούγεται κάθε τόσο το τακ που κάνει η καφετιέρα κι ένα ελαφρύ βουητό που κάνει το ψυγείο.
Όλα αυτά μεταφράζονται σε απόλυτη ησυχία, είπε. Τι λάθος.