Τα συνθήματα κι ο Pirandello

Που σκατά τον βρήκε αυτόν τον Κοτζιά που είναι και πανεπιστημιακός; Λουλούδια αυτοί του ΣΥΡΙΖΑ. Αφρόκρεμα. Η πινακοθήκη των ηλιθίων. Καλύτερα θα τα έλεγε ο Μπόζο. Γι’ αυτό την ήθελε την κρατική τηλεόραση; Θέλω να δω τι θα γίνει στο Σύνταγμα. Τι θες να γίνει; Κρότου – λάμψης. Κι ο κόσμος; Ευχέλαιο. Ευχέλαιο κι αλάτι να φύγουν. Πάνω απ’ τα λουλουδάδικα αδελφές μου, πάνω απ’ τα λουλουδάδικα. Τα λουλούδια στον λαό. Όχι άλλους Κοτζιάδες. Να καούν τα κάρβουνα. Αυτό πώς σου ήρθε; Τι να πω; Να τους παλουκώσουν; Σωστά. Να καούν τα πορτρέτα των μουφοαριστεριστών. Έξω οι παντοπώλες. Εμπρός, εμπρός στον αγώνα. Κάτω οι καρεκλοκένταυροι. Τα βρακιά μας θέλουμε. Ρε σάρισα που σας χρειάζεται… ~Σάρισα, σάρισα στους εκχωρητές. Τι λες, δεν φτάνουν αυτά; Φτάνουν. Ποιος τα ακούει άλλωστε;

Οι μύχιες σκέψεις του Pirandello

Τι λες για όλα αυτά με τα συλλαλητήρια; Ότι θα δουλέψουν τα ξενοδοχεία. Εκτός απ’ αυτό. Ανυπομονώ να μάθω πότε θα στήσουμε τις κρεμάλες. Για ποιο πράγμα; Αφορμές έχουμε, στη διαδικασία σκοντάφτουμε. Εντάξει, να μην το κάνουμε και Γουδί. Δεν μαζεύεις κάθε μέρα τόσο κόσμο για πλάκα, που θα βρούμε ανάλογη ευκαιρία; Εννοείς το γνωστό θέμα; Αυτό εννοώ αλλά από Βασιλίσσης Αμαλίας και Βασιλίσσης Σοφίας γωνία, εκεί είναι το πρόβλημα. Μα νόμιζα ότι μιλάγαμε για τα Σκόπια. Γι’ αυτά μιλάμε. Αλλά το πρόβλημα είναι εδώ, σε ’κείνη τη σφηκοφωλιά. Καλά, ας τα αφήσουμε αυτά τώρα. Και τα πατριωτικά; Προηγούνται τα περί αναισθησίας. Και τα του κλήρου; Το ξέρεις το ανέκδοτο; Ε, για την υγρασία θα τα πούμε μετά.

Οι αλεπούδες κι ο Pirandello

Όλες αυτές τις μέρες σκέφτομαι τι κάνει η αλεπού στο παζάρι. Και που κατέληξες; Πουθενά, βλέπεις εσύ κανένα παζάρι; Θα είναι που έχουν διαφοροποιηθεί οι αγορές. Αυτό λες να ’ναι; Τι άλλο λες; Να μασκαρεύτηκαν οι αλεπούδες. Σε τι; Ας πούμε σε πουτάνες. Ή σε πολιτικούς. Κάτι θα ’χεις στον νου σου για να το λες. Εμ, έχω. Πώς να μην έχω;

Ο υπαρκτός σοσιαλισμός κι ο Pirandello

Κουράστηκα να φαντάζομαι διαρκώς πράγματα, δεν πάει πουθενά. Γιατί λες κουράστηκα και δεν λες βαρέθηκα; Έστω, βαρέθηκα. Έτσι είναι η ζωή, έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Μπαΐλντησα με τα φούμαρα, θέλω κάτι χειροπιαστό. Και γω πιθύμησα ένα ζαχαρωτό. Αλλά δεν μου το επιτρέπει ο γιατρός. Τι σχέση έχει το ζαχαρωτό μ’ αυτά που σου λέω εγώ; Ήθελα να σου δείξω πως συμπάσχω. Χαβιάρι για τις γάτες. Πάει; Δεν πάει. Τι έπαθες πάλι; Σκέφτομαι. Και; Αυτό που σου ’πα. Αν το εκτιμούν γιατί όχι; Μόνο που δεν πρόκειται για γάτες, οι γάτες θα το εκτιμούσαν. Φταις κι εσύ όμως. Φταίω γιατί είχα τα μυαλά μου πάνω απ’ το κεφάλι. Αλλά πάει το χαβιάρι για τις γάτες; Δεν πάει. Δώσε το και συ αλλού αυτό το παλιοχαβιάρι, λύσσαξες μ’ αυτές τις γάτες. Δεν φταίνε οι γάτες. Και ποιος φταίει; Ο υπαρκτός σοσιαλισμός; Εσύ να μου πεις.

Η ισοπαλία κι ο Pirandello

Δεν σ’ αρέσει το ένα δεν σ’ αρέσει το άλλο, βρες κάτι που να σ’ αρέσει τέλος πάντων. Το θεωρείς εύκολο; Τίποτα δεν είναι εύκολο αλλά τα καλά δεν θέλουν σπρώξιμο. Και τι θέλουν; Άλλα πράγματα. Σαν τι πράγματα; Δεν ξέρω, άλλα για τον καθένα. Κι εσύ; Τι εγώ; Εσένα, υπάρχουν πράγματα που σου αρέσουν; Θα υπάρχουν. Δηλαδή κι εσύ, μια απ’ τα ίδια. Γιατί να διαφέρω εγώ; Γιατί είσαι όλο υποδείξεις, κάνε έτσι, μην κάνεις το άλλο… όλο λόγια. Έτσι λες; Ότι είμαι όλο λόγια; Έχω άδικο; Δεν έχει σημασία, μπορεί να είμαι έτσι που λες. Δεν έχεις και σπουδαίο ηθικό σήμερα, αυτό βλέπω. Από πού το συμπεραίνεις αυτό; Άλλη φορά θα μου έβαζες τις φωνές. Για ποιο λόγο; Που σου βγήκα με κόκκινο. Και τι βγήκε μ’ αυτό; Πώς δεν τα καταπίνω αμάσητα εκείνα που λες. Αν το θεωρείς σοβαρό τώρα αυτό εντάξει, κέρδισες. Δεν σε νοιάζει; Καθόλου. Δεν έχει γούστο έτσι, κανονικά πρέπει να εκνευριστείς. Γιατί να εκνευριστώ; Που σε κέρδισα, έτσι γίνεται. Με κέρδισες στα λόγια… αλλά αν σ’ αρέσει αυτό κέρδισα μάλλον εγώ. Δεν καταλαβαίνω. Δεν πειράζει, καταλαβαίνω εγώ.

Η απορία του Pirandello

Περίεργη ζωή κάνουμε. Γιατί; Τι το περίεργο βλέπεις; Εσύ δηλαδή δεν βλέπεις τίποτα περίεργο; Όλα μοιάζουν να ’ναι στη θέση τους. Κι αυτό σου φαίνεται λογικό;

Το φοιτητικό κίνημα κι ο Pirandello

Σαν πλανόδια απελπισία είμαστε. Τι θες να σου κάνει κι ο κόσμος; Ο κόσμος δεν μπορεί, η κυβέρνηση δεν μπορεί, ποιος μπορεί; Μπορεί αύριο να ’ναι καλύτερα τα πράγματα. Με δουλεύεις; Μ’ αναγκάζεις. Δηλαδή ούτε να μιλάμε δεν θα μπορούμε τώρα; Και με το να περιφέρουμε την απελπισία μας από δω κι από κει τι βγαίνει; Παλιά λέγαμε τουλάχιστον συνθήματα, πώς θαρρείς έγινε το Πολυτεχνείο; Δεν έχουμε χούντα, αν είχαμε κάτι θα γινόταν. Τι εννοείς; Τότε είχες με ποιον να τα βάλεις ενώ τώρα σου βγαίνει ο αριστερός από δεξιά και δεν έχεις πλάτη, δεν έχεις τι να επικαλεστείς. Έχεις το «συμπαράσταση λαέ», πώς δεν έχεις; Ναι αλλά αυτό το λέγανε οι φοιτητές, τώρα ποιος να το πει; Τι, δεν έχουμε φοιτητές;

Η σκέψη του Pirandello

Δεν μου κατεβαίνει τίποτα. Για ποιο πράγμα; Για δουλειά. Εγώ κάτι σκέφτηκα. Για λέγε. Αν κάποιος σύστηνε τίποτα γραφεία ευρέσεως ανεργίας θα θησαύριζε. Και γιατί δεν το επιχειρείς; Γιατί θα ήταν αντιδεοντολογικό. Δηλαδή σοβαρολογείς; Όχι. Αλλά κατά βάθος σε όλους αρέσει να κάθονται.

Οι προδιαγραφές κι ο Pirandello

Τελικά μου φαίνεται πως θα μείνουμε εμείς κι εμείς. Τι εννοείς; Εννοώ ότι φεύγει ο ένας, φεύγει ο άλλος… πού θα πάει αυτό το κακό; Δεν σε πιάνω. Μην κάνεις ότι δεν με καταλαβαίνεις, μυρίζει το πράγμα από μακριά. Και πάλι δεν σε καταλαβαίνω. Εννοώ τις αποχωρίσεις. Έχει πέσει εξαφανιζόλ. Πέθανε κι άλλος; Όχι… τουλάχιστον κάποιος που να τον ξέρω. Λες ότι συνεχίζουμε τα καλά του ’17; Εεε… όχι. Αλλά έχουμε τις προδιαγραφές.

Οι αοριστολογίες κι ο Pirandello

Αν θες τη γνώμη μου όλα αυτά που λες δεν είναι παρά αοριστολογίες. Συμφωνώ. Δηλαδή το ξέρεις. Ναι. Αλλά καλύτερα αοριστολογίες κι άγιος ο Θεός παρά αυτά που μου ’ρχονται να πω. Γιατί δεν λες κάτι για το MEGA; Για όλες αυτές τις οικογένειες που θα μείνουν στον δρόμο; Τι θ’ αλλάξει άμα το πω και εγώ; Πώς… κάτι θα είναι κι αυτό. Το ξέρω. αλλά αν είναι κάποιος να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα δεν ξέρω γιατί πρέπει να το κάνω εγώ. Και κλείνεις τα μάτια. Πιθανόν. Αλλά ξέρεις τι άλλο σκέφτηκα σήμερα; Τι; Πώς είναι ένας τυφλός στον κόσμο των βλεπόντων. Του κουνάνε όλοι το δάκτυλο κι αυτός δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Μπορεί και να μπορεί, δεν το ξέρεις… Ούτε κοινωνικές υπηρεσίες έχουμε… ούτε τίποτα. Μόνο περίσσια αναλγησία. Κι αν ρωτούσαμε κάποιον τυφλό για το MEGA θα μας έλεγε να πάμε να γαμηθούμε κι εμείς και αυτό, αυτό θα μας έλεγε. Εντάξει, έναν τυφλό μπορεί να μην τον ένοιαζε αλλά υπάρχουν κι άλλοι. Δεν μου λες, πού είναι η Τρέμη; Σπίτι της φαντάζομαι. Και πρέπει να χολοσκάω εγώ αν θα ’χει η Τρέμη δουλειά; Δεν μιλάω για την Τρέμη. Ναι αλλά έτσι κι αλλάξουν τα πράγματα η πρώτη που θα ’χει δουλειά θα ’ναι πάλι η Τρέμη, δεν θα ’μαι εγώ. Διακρίνω μια εμπάθεια. Κι εγώ διακρίνω ένα μεγάλο σκατό, δεν ξέρω αν είναι τηλεοπτικό. Τι είναι τώρα αυτό; Κοινωνική προσέγγιση; Τίποτα. Ζούμε στην Ελλάδα των αοριστολογιών, είπαμε.

Η καρέκλα κι ο Pirandello

Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Σαν να είμαι ένας άλλος. Μπορεί και να είσαι. Διατηρώ την ίδια ταυτότητα. Αυτό δεν λέει τίποτα. Λέει το όνομά μου, έχει τη φωτογραφία και τη τζίφρα μου. Αν νομίζεις ότι είσαι αυτός που λέει η ταυτότητα εντάξει. Αλλά εγώ μιλάω γι’ αυτά που δεν αναγράφονται στην ταυτότητα. Όλα ήταν εντάξει. Μέχρι που άρχισες να αμφιβάλεις. Δεν αμφιβάλω, το νιώθω. Συμβιβάσου μ’ αυτό το καινούργιο που νιώθεις τότε και ξέχασε την ταυτότητα. Αυτό το καινούργιο είναι σαν άσπρο χαρτί, δεν λέει τίποτα, δεν ξέρω ποιος είμαι. Ξέρεις. Απλώς δεν σ’ αρέσει. Ούτε αυτό το ξέρω. Σήκω και περπάτα πάνω - κάτω. Ορίστε. Είσαι εσύ, δεν είσαι; Όταν περπατάω ναι. Πιες λίγο νερό. Ορίστε. Ήπιες; Ήπια. Εσύ ή κάποιος άλλος; Εγώ. Αλλά όταν κάθομαι πίσω σ’ αυτήν τη καρέκλα δεν νιώθω εγώ… νιώθω άδειος. Άλλαξε καρέκλα. Ή κάτσε στον καναπέ. Κι εκεί νιώθεις άδειος; Δεν ξέρω, νομίζω. Είναι θέμα στάσης. Είναι θέμα στάσης και πρέπει να κινείσαι, να μην κάθεσαι. Εγώ σου μιλάω για το πώς νιώθω κι εσύ με κοροϊδεύεις. Κάθε μέρα το νιώθεις αυτό; Κάθε μέρα. Απ’ τη στιγμή που κάθομαι σ’ αυτήν την καρέκλα. Το νιώθεις κι όταν ξαπλώνεις; Εκεί νιώθω κουρασμένος. Άρα έχω δίκιο, φταίει η καρέκλα. Δεν φταίει η καρέκλα και το ξέρεις, εγώ φταίω. Αυτή η καρέκλα αντιπροσωπεύει για σένα κάτι που όλο το άλλο σου εγώ δεν το θέλει, γι’ αυτό αντιδράς. Μα δεν μπορεί να φταίει η καρέκλα, τι ξέρει η καρέκλα; Τίποτα. Ενώ εσύ ξέρεις. Και απαιτείς απ’ τον εαυτό σου πράγματα, πράγματα που όταν περπατάς ή όταν πίνεις νερό δεν τα απαιτείς, αυτό είναι. Και τι να κάνω; Τίποτα, αγνόησέ την. Αγνόησέ την και κάνε τη δουλειά σου όπως κάθε μέρα, χωρίς απαιτήσεις, δεν χτυπάς κάρτα. Και θα βρω έτσι τον εαυτό μου; Εξαρτάται ποιον εαυτό ψάχνεις, δεν είμαστε πάντα ίδιοι. Μάλλον… νιώθω καλύτερα ήδη. Είδες; Είναι που δίνεις σημασία σε ασήμαντα πράγματα, πρέπει ν’ αφήνεις το μυαλό σου ελεύθερο να σε πηγαίνει αυτό, εσύ ν’ ακολουθείς. Ωραία. Και τι να κάνω τώρα; Γράψε κάτι. Τι; Γράψε αυτά που είπαμε για την καρέκλα.

Το «Ο Τσε αυτοκτόνησε» κι ο Pirandello

Και τώρα που ξαναπεράσαμε τον Ρουβίκωνα… Κολιάτσου - Παγκράτι τον κάναμε… μέχρι νεωτέρας δεν έχω να πω κάτι άλλο. Ή έχω. Διαβάζω Μάρκαρη που μου είναι πολύ ευχάριστος… ξεφεύγεις με τους φόνους και αποστασιοποιείσαι θες - δεν θες. Τον συνιστώ ανεπιφύλαχτα. Άσε που προτιμώ την Ελλάδα των φόνων απ’ αυτή του σέρνεσαι… Αυτό καλύτερα μην το γράψεις. Το έγραψα ήδη. Αλλά γιατί θα ήταν καλύτερα να μην το πω; Γιατί θα τους βάλεις πάλι να τρέχουν να κρυφτούν, πάνω που δημιούργησες ένα καλό κλίμα. Μα δεν ακριβολογώ, μια μπηχτή είναι για την αδράνεια. Αφού ξέρεις ότι ο κόσμος προτιμάει πιο κουλάτα πράγματα, δεν είδες πόσοι πολλοί σου ευχήθηκαν; Αυτό ήταν άλλο, οι ευχές είναι ανώδυνες… άσε που πιάστηκε το χέρι μου με τις ευχαριστίες. Δεν βάζεις μυαλό. Σύστησα έναν συγγραφέα, δεν καταλαβαίνω… πού το κακό; Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Ναι αλλά αυτό είναι το διασκεδαστικό. Πώς μπορείς και διασκεδάζεις; Δεν σε καταλαβαίνω. Ούτε εγώ τα καταλαβαίνω όλα, δεν πειράζει. Τέλος πάντων, ποιο βιβλίο διάβασες; Το ο Τσε αυτοκτόνησε. Κατάλαβα, θα είναι τίποτα αντιστασιακό. Όχι ακριβώς, λέει για τις αλχημείες της μεταπολίτευσης όμως. Κι ο Μάρκαρης είναι ούτως ή άλλως καλός. Εσύ; Κανένα νεώτερο; Είμαι στο ίσως, θα δω.

Τα σκουπίδια κι ο Pirandello

Απάντησέ μου, ξέρεις για πιο λόγο γράφεις; Γιατί έτσι ήρθαν τα πράγματα και γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Γιατί ρωτάς; Δεν είναι στη μέση δηλαδή κάποιο όνειρο; Όχι, δεν νομίζω. Εντάξει… κάποιες φιλοδοξίες είχα αλλά αυτό κράτησε μάλλον λίγο. Κι από δω και πέρα; Από δω και πέρα τίποτα. Αυτά που βλέπεις. Πώς τίποτα; Έχεις τον δημόσιο λόγο. Ούτε αυτός μου λέει τίποτα. Αν δεν σου έλεγε δεν θα τον έκανες. Βασικά πρόκειται για μονόλογο, περνούν όλα ξώφαλτσα. Υπάρχουν άνθρωποι που σε διαβάζουν, δεν φτάνει; Δεν ξέρω, μπορεί και να φτάνει αλλά το πιο δύσκολο με τον δημόσιο λόγο δεν είναι αυτό, είναι ότι είναι σαν να ανοίγεις το παράθυρο και να πετάς τα σκουπίδια σου απ’ το μπαλκόνι, δεν ξέρεις σε ποιανού το κεφάλι θα πέσουν. Ναι αλλά εσύ ξελαφρώνεις… είναι κάτι θέλω να πω. Ξελαφρώνω… έτσι λες; Γιατί δεν είναι έτσι; Ξέρεις τι είναι τα σκουπίδια; Φυσικά. Δεν ξέρεις. Τι είναι; Μια αέναη διαδικασία. Βάζεις μέσα πράγματα, τα επεξεργάζεσαι και τα επιστρέφεις υπό μορφή σκουπιδιών. Αλλά επί της ουσίας ό,τι μπαίνει, βγαίνει.

Οι αξίες κι ο Pirandello

Ξέρεις τι είναι ο πάφιλας; Ψευδάργυρος νομίζω… ευτελές μέταλλο, γιατί; Γιατί κάπου διάβασα ότι είναι τα στολίδια των αλόγων κι ότι προέρχεται απ’ τα τουρκικά ή κάτι τέτοιο. Και τα στολίδια των αλόγων από τι είναι; Από κάτι. Σίγουρα δεν είναι χρυσός. Από πότε ενδιαφέρεσαι για τον χρυσό; Ψάχνω μια σταθερή αξία. Και βρήκες τον πάφιλα; Νομίζω ότι ταιριάζει. Δεν πολυχρησιμοποιείται βέβαια… όπως και οι δεκάρες αλλά κάποτε όλα αυτά είχαν κάποια αξία. Αν έχεις τίποτα κοιτάσματα… κάτι θα έπιανε. Εσένα δεν σ’ απασχολούν οι αξίες; Εγώ τις βλέπω εμπειρικά. Τι πάει να πει αυτό; Ότι δεν επενδύω. Δεν χρησιμοποίησες πάφιλα για το συγκεκριμένο έργο; Χρησιμοποίησα. Αλλά το έκανα γιατί δεν κόστιζε τίποτα κι είχε ένα σχήμα, δεν το χρησιμοποίησα για την αξία του. Του έδωσες όμως μια άλλη αξία. Τι αξία; Αυτά είναι πολύ θεωρητικά πράγματα. Δεν λες ότι το συγκεκριμένο έργο έχει κάποια αξία; Ναι, θεωρητική, δεν σοβαρολογώ. Βρε παιδί μου αυτό το πράγμα αν πουληθεί δεν κάνει κάποια λεφτά; Κάνει. Αλλά η αξία του εξαφανίζεται όταν έχει μπροστά αυτό το αν. Και τι είναι αυτό το αν που εξαφανίζει αξίες; Το μισό παν νομίζω. Μπορεί και το όλον. Εμένα πάλι τα περισσότερα πράγματα που έχω μου φαίνονται άχρηστα. Μπορεί να μην είναι ολωσδιόλου βέβαια. Ή και να έχουν αξία. Αλλά εκεί ακριβώς βρίσκεται και το θέμα μου, στις αξίες. Δηλαδή; Δεν είναι αντικειμενικές. Για παράδειγμα για κάποιον έχει αξία ένα Σαββατοκύριακο στις ερημιές, είναι πολύτιμο. Για έναν άλλον το ίδιο πράγμα είναι τελείως αδιάφορο ή απεχθές. Ή ένας να δουλεύει όλη του τη ζωή για ν’ αποκτήσει ένα σπίτι ενώ ένας άλλος βολεύεται μια χαρά σ’ ένα ενοικιαζόμενο και προτιμάει να ξοδεύει το υστέρημά του σε μπύρες. Αυτά είναι όμως λίγο έως πολύ καταναλωτικά παραδείγματα και μένα το πρόβλημά μου βρίσκεται κατά κύριο λόγο στις ηθικές, αυτές που καθορίζουν τι θα είσαι τελικά ως άνθρωπος. Βασικά δεν μ’ ενοχλεί το ότι υπάρχουν, καλά κάνουν και υπάρχουν. Μ’ ενοχλεί όμως που είναι απλώς μόστρα, βιτρίνα. Κι ούτε αυτό μ’ ενοχλεί τόσο, μ’ ενοχλεί περισσότερο που κάποιοι προσπαθούν να τις περάσουν και ως απαράβατες. Ενώ όλοι ξέρουν ότι όλοι τις γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια και τις ερμηνεύουν πάντα με το πώς τους βολεύει. Και άρα, υπάρχουν ή δεν υπάρχουν αξίες; Αυτό είναι το ζήτημα. Και είναι και το άλλο, που είναι όλα αμφιλεγόμενα, ο Έλιοτ Νες για παράδειγμα που ήταν κατά κανόνα έντιμος άνθρωπος, ήταν όντως ή ήταν εμμονικός; Ή ο φόνος. Στον πόλεμο λέγεται ανδραγάθημα… καθήκον ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Επιλέγεις την όψη του νομίσματος που θες. Ναι, έχεις δικαίωμα επιλογής. Αλλά δεν παύει να υπάρχει κι η άλλη όψη, αυτή που λέει ότι ο άλλος είναι που έχει δίκιο, όχι εσύ. Ή μπορεί να ισχύουν και τα δύο. Γι’ αυτό υπάρχουν τα δικαστήρια. Αλλά κι εκεί αποφασίζουν άνθρωποι και παίζονται πράγματα… τίποτα δεν είναι αυτό και μόνο αυτό, υπάρχουν παραθυράκια, τροπολογίες κι ένα σωρό τζιριτζάτζουλες. Γι’ αυτό τα ’χω με τις αξίες. Γιατί είναι και δεν είναι. Και γιατί ενώ είναι τέτοιες που είναι σε βάζουν σε καλούπια και σε κάνουν γρανάζι. Κι να ’σαι και γρανάζι… αφού δεν μπορείς να είσαι κάτι άλλο ας είσαι και γρανάζι. Αλλά να γυρνάς έτσι στα κουτουρού; Να μην ξέρεις τι αντιπροσωπεύεις; Ο κόσμος δεν έχει να φάει, το τι αντιπροσωπεύει τον νοιάζει; Μπορεί να μην τον νοιάζει. Αλλά ας πάψουμε να μιλάμε και για αξίες. Να δούμε τώρα τι γίνεται. Κι όχι μην το κάνεις αυτό, είναι κακό. Γιατί για να τα λες αυτά πρέπει να μπορείς και να τα αντιπροσωπεύεις, άμα δεν μπορείς τι τα λες;