Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

PIRANDELLO-ΚΑΣΤΡΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΑ

«Είδες την Παπαρήγα;», με ρώτησε ο Pirandello. «Την είδα», του είπα. «Τραβούσα τα μαλλιά μου». «Κι εγώ θα τα τραβούσα αν μου περίσσευαν», είπε ο Pirandello. «Αλλά έτσι που πάει η δουλειά, όχι μαλλιά, τίποτα δε θα μας μείνει». «Δηλαδή θα ψηφίσεις επιτέλους;», ρώτησα. «Όχι», είπε. «Δε θέλεις ή δεν ξέρεις τι να ψηφίσεις;» «Δε θέλω. Αλλά αν ψήφιζα θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ, τον Τσίπρα». «Μπορεί να βγει και δεύτερο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά για να βγει δεν πρέπει να πάει ούτε μια ψήφος χαμένη». «Εγώ δεν ψηφίζω, είναι θέμα αρχής». «Ποτέ δε θα το καταλάβω αυτό. Πες μου γιατί». «Γενικότερα δεν εγκρίνω κανένα σύστημα, αλλά δεν αρνούμαι να ψηφίσω γι’ αυτό». «Πάλι δεν καταλαβαίνω. Αν δεν ψηφίζει ο ένας, δεν ψηφίζει ο άλλος, θα βγουν όποιοι θέλουν αυτοί». «Ούτως ή άλλως θα βγάλουν ό,τι θέλουν αυτοί, θα ψηφίζεις μαύρο και θα βγαίνει άσπρο, θα γίνει χαμός». «Μα θα υπάρχουν ελεγκτές, θα υπάρχουν άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ, δε θα μπορούν». «Τέλος πάντων, δεν είναι ούτε αυτό». «Είσαι αρνητής, αυτό καταλαβαίνω εγώ». «Είμαι. Αλλά και πάλι δεν είναι αυτό». Και τι είναι;» «Δεν έχω χαρτιά, δεν έχω ταυτότητα». «Βγάλε». «Δεν εμπιστεύομαι και το παραβάν». «Δικαιολογίες». «Εντάξει, δεν ψηφίζω γιατί έτσι μου κάνει κέφι, τι θες;» «Τίποτα. Απλά να μη λες μετά ότι βγήκαν πάλι αυτοί». «Είναι που είμαι ανάμεσα στον Τσίπρα και την Κατσέλη. Και είναι που δεν εμπιστεύομαι και κανέναν πραγματικά, να μέχρι χθες είχα άλλη γνώμη για το ΚΚΕ, τώρα πάει κι αυτό». «Το ΚΚΕ είναι το τρίτο πόδι του δικομματισμού», είπα εγώ. «Όλοι το ξέρουν αυτό». «Όλοι παίζουν το παιχνίδι του δικομματισμού, ακόμα κι ο πολυκομματισμός», είπε ο Pirandello. «Γι’ αυτό δεν ψηφίζω». «Πρέπει κάποιον να ψηφίζει κανείς. Κι ας μην του αρέσει πραγματικά. Κάποιον άλλον, όποιον να ‘ναι. Κάποιον εκτός απ’ αυτούς». «Θα ψήφιζα Κάστρο. Έναν επαναστάτη», είπε ο Pirandello. «Οι επαναστάτες δεν κάνουνε εκλογές», είπα εγώ. «Και ο Κάστρο είναι δικτάτορας». Δεν έχω καταλάβει, αριστερός είσαι ή δεξιός;», απόρησε ο Pirandello «Να μια συζήτηση που θα μπορούσαμε να κάνουμε μέχρι τις εκλογές». «Δε χρειάζεται, δεν έχει νόημα». «Είσαι μηδενιστής», είπα. «Γι’ αυτό δεν ψηφίζεις». «»Και γι’ αυτό», παραδέχθηκε ο Pirandello. «Και γι’ αυτό. Θα μπορούσαμε να μιλάμε χρόνια γι’ αυτό». «Είσαι ένας παλιομοδίτικος επαναστάτης φοιτητής». «Ναι, ίσως», έκανε ο Pirandello. «Τι καλύτερο από αυτό;»