Αν δεν έχετε ιδέα για κάποιον, τι ιδέα μπορείτε να έχετε ;

Νομίζετε πως ασχολούμαι αποκλειστικά με τον εαυτό μου; Γελιέστε γιατί συνήθως, ασχολούμαι σχεδόν αποκλειστικά με τους άλλους. Γιατί, ακόμα κι αν είμαι αυτός που νομίζω, ή που νομίζετε, ποιος μου λέει, ή σας λέει ότι δεν είμαι κάποιος άλλος, που νομίζει ότι είναι αυτό που νομίζω;
Αυτό με βολεύει να το σκέφτομαι βέβαια, δεν βαριέμαι έτσι.

Βαριέμαι όμως. Έτσι, από τότε που διαπίστωσα πως ο χρόνος μου είναι στην ουσία ελάχιστος για να τον ξοδεύω με το τι νομίζω ή τι νομίζετε, , δεν κάνω τίποτα και απλώς κάθομαι και παρατηρώ αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, τους ανθρώπους κυρίως, τις συμπεριφορές, τα λόγια, αυτά που λέγονται και ‘κείνα που δεν ξεστομίζονται, εκείνα που υπονοούν τα βλέμματα, τα αγγίγματα, τα σκιρτήματα, η αμηχανία, τα τρεμουλιάσματα στη φωνή, τα μάτια που ανοίγουν διάπλατα, τις στραμμένες πλάτες, τη χολή των αποκαλύψεων.

Τα παρατηρώ όλα αυτά όπως παρακολουθώ τους κύκλους του καρχαρία Τίγρη στις ανοιχτές θάλασσες, τις καταδύσεις των κορμοράνων, τα νερά που λιμνάζουν, τα σκοτεινά υπόγεια ρεύματα, τους πάγους που λιώνουν, τα πιράνχας του Αμαζονίου, τα ηφαίστεια της προσφιλούς μου Χαβάης κι ό,τι άλλο δείχνει το National Geographic, το CNN ή το BBC.

Επαγγέλλομαι την παρατήρηση, αν και αυτό δεν είναι φαντάζομαι επάγγελμα, το δε παράδοξο είναι πως, παρ’ όλη αυτή την υπερκινητική ακινησία μου, η καθημερινότητα μου δεν δείχνει ν’ επηρεάζεται, στο ελάχιστο.
Φταίει το έτοιμο φαγητό που έχω στο πιάτο μου μήπως;