Ο κλήρος, ο Άγιος Βαλεντίνος κι ο Pirandello

«Άκουγα σήμερα αυτόν τον κύριο» είπε ο pirandello, «κάποιον παπά Στυλιανό, να λέει τις απόψεις του κλήρου για την ταφή. Τον έχω ακούσει και γι’ άλλα θέματα, το ίδιο σοβαρά… γιατί οπωσδήποτε τον νοιάζει τον νεκρό ποια θα ‘ναι ακριβώς η θέση του».

Έκανε μια μικρή διακοπή όπως συνηθίζει για να κάνει τους άλλους να τον προσέξουν.

«Τον άκουσα να αποκαλεί την Κάλλας καταθλιπτική και πως αυτό, γι’ αυτόν, την κάνει ανάξια λόγου πάνω - κάτω. Βέβαια την έκανε περισσότερο ανάξια το ότι προτίμησε να καεί… λογικό».

Άναψε τσιγάρο με την ησυχία του και με κοίταξε.

«Όταν…» ρώτησε, «είπε ο Ιησούς “αγαπάτε αλλήλους”, είχε υπόψη του τον Άγιο Βαλεντίνο;
Και με ποια έννοια το είπε;
Είχε υπόψη του τα περί απελευθερωμένων σχέσεων ή εννοούσε μια μόνιμη σύζυγο;
Κι ο γάμος εν Καναά που ευλόγησε; Δηλαδή θα αγαπάμε μεν, θα τρώμε ψάρια δε απ’ το γνωστό “φάτε μάτια ψάρια”;»

Ήθελα πολύ να δω πού το πήγαινε.

«Και ‘μείς πες πως την κάνουμε έτσι και τα βολεύουμε» είπε κάνοντας έναν ελιγμό με το χέρι του, «με τους δυσανεχτικούς τι γίνεται; Μ’ αυτούς που ‘χουν άλλες προτιμήσεις στον έρωτα, τι θα κάνουν αυτοί; Θα γιορτάζουν άλλον Βαλεντίνο; Καλά, πόσους Αγίους τέλος πάντων θα έχουμε;»

Σκεφτόμουν τι να του πω αλλά ο Pirandello έσβησε το τσιγάρο και σηκώθηκε να φύγει.

«Δεν ‘μας τα ‘πε καλά… και δεν ξέρει πια τι να πιστέψει κανείς» είπε.