Ο Μαμαλάκης, οι περσόνες κι ο Pirandello

Ο Pirandello άλλαξε ρούχα και κοιτάχτηκε ξανά στον καθρέφτη. Μετά έκανε πάλι το ίδιο, με καπέλο και γκαμπαρντίνα. Επιχείρησε ξανά και ξανά, με ρούχα που δεν ήταν της μόδας, με αποκριάτικα, με αθλητικά, με στολή ιππασίας, μέχρι και δανεικά και κατέληξε πως δεν έβλεπε καμία διαφορά.

«Ή δεν υπάρχει καμιά διαφορά» δήλωσε απογοητευμένος, «ή αυτό το άλλο μου εγώ είναι κρυμμένο πολύ βαθιά φαίνεται». Μετά άνοιξε την τηλεόραση και παρακολούθησε Μαμαλάκη. «Εξαίρετος» είπε. «Ξέρει ποιός είναι ο άνθρωπος».

«Εννοείς πως δεν ξέρεις ποιος είσαι;»
«Φυσικά ξέρω» είπε. «Το ζήτημα γεννήθηκε μ’ όλες αυτές τις περσόνες στο internet, δεν μπορεί παρά κάτι άλλο να σημαίνουν όλα αυτά».

Είχε - δεν είχε μ’ έβαλε σε σκέψεις.

«Εννοείς πως τα ρούχα κάνουν τον παπά ε;» ρώτησα.
«Εννοώ πως κάτι όχι και τόσο υγιές κρύβουμε μέσα μας, με περισσή επιμέλεια μάλλον».

Ένοιωσα πως μ’ έπαιρνε και ‘μένα η μπάλα και δεν θα το άφηνα να περάσει έτσι: «Μπορείς να βγάζεις ό,τι συμπεράσματα θες, αρκεί να προσδιορίζεις πως αναφέρεσαι σε ‘σένα μόνο».
«Μην ανησυχείς» δήλωσε ο Pirandello, «κανείς δεν θα θίξει τον καθωσπρεπισμό σου, αυτά όλα τα λέμε για τους άλλους»… και ηρέμησα κάπως.