Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Το “άβατον” κι ο Pirandello

Παρακολουθούσα πολύ ώρα τον Pirandello, έδειχνε πολύ σκεφτικός. Θα έλεγα κακόκεφος αν ήθελα να διακινδυνεύσω γιατί μ’ αυτόν δε μπορείς να ‘σαι ποτέ σίγουρος. Ύστερα τέλος πάντων από ώρα γύρισε και μου είπε: «υπάρχει μια λεπτή, κόκκινη γραμμή που άμα την υπερβείς ο γιατρός σου προτείνει μια σειρά από χάπια, αντικαταθλιπτικά μεταξύ άλλων γιατί, ισχυρίζεται ότι έχεις κάτι που θεραπεύεται. Εσένα, συνήθως, δε σ’ ενδιαφέρει αυτό, γιατί απλά δε μπορείς να σκεφτείς καν πως μπορεί να ‘σαι άρρωστος. Για παράδειγμα εγώ, φυσικά και δεν είμαι. Αυτό δεν είναι όμως κάτι που μπορείς να πεις στον γιατρό και αναγκαστικά, του λες άλλα αντί άλλων».
Έσπευσα να συμφωνήσω γιατί όταν λέει τέτοια πράγματα δεν είναι να του πηγαίνει κανείς κόντρα.
«Αυτή η γραμμή είναι σαν διαχωριστική και ξεχωρίζει ένα σωρό πράγματα», συνέχισε ο Pirandello, «εθνικότητες, πεποιθήσεις, νοοτροπίες, διαπροσωπικές σχέσεις… σε κατατάσσει από ‘δω ή από ‘κει, σχεδόν σ’ οτιδήποτε, είναι τα προσωπικά σου σύνορα, ένας ιδιωτικός χώρος. Είναι σαν να λέμε το άβατον του καθενός. Κι αλίμονο στον καταπατητή, τον εισβολέα, μαύρη η ώρα που θα σκεφτεί… αλλά πώς να τα πεις αυτά στον γιατρό;»
«Ναι», είπα, «αυτά τα πράγματα δε λέγονται» κι ύστερα αλλάξαμε κουβέντα, δε θυμάμαι τι είπαμε όμως.