Τρίτη 8 Αυγούστου 2017

Μία Ρωξάνη για τον Pirandello

Τι μούτρα είναι αυτά; Είναι απ’ την ανασκόπηση. Δηλαδή; Απλώς είχα διαφορετική εντύπωση. Διαφορετική εντύπωση για ποιο πράγμα; Για μας. Κατάλαβα, ενοχές. Αλλά δεν τρέχει τίποτα, όλοι νιώθουμε ενοχές πότε - πότε. Είναι που δεν έχω καταφέρει να σε κάνω έτσι πραγματικό που θα ήθελα. Για την ακρίβεια σε παρουσιάζω εξωπραγματικό. Εγώ δεν έχω πρόβλημα, δεν σε καταλαβαίνω. Να, δεν είσαι ανθρώπινος, πώς να στο πω; Δεν πας ποτέ να πληρώσεις έναν λογαριασμό… είσαι σαν αέρας που μπαίνει απ’ το παράθυρο, όλο μεγάλες ιδέες κι αερολογίες, δεν έχεις τίποτα που να μπορέσει κάποιος να ταυτιστεί. Γιατί, ταυτίζεται κανείς με τον Συρανό ντε Μπερζεράκ; Αν έχει μεγάλη μύτη ναι. Αυτή η δυσμορφία τον κάνει μοναδικό όμως. Κι εξηγεί γιατί είναι καβγατζής, τόσο μοναχικός κι απαρηγόρητος. Ο Συρανό ερωτεύεται τη Ρωξάνη, της γράφει φλογερά γράμματα, της αφιερώνει τη ζωή του ολάκερη. Ενώ εγώ; Ενώ εσύ είσαι υπεράνω. Δεν είναι φυσιολογικό… είναι εκτός πραγματικότητας. Μα οι έρωτες… αυτή η πραγματικότητα που λες… είναι εντελώς πρόσκαιρα πράγματα, όλοι το ξέρουν αυτό. Δεν έχει σημασία. Πώς θ’ αντέξει την πραγματικότητα ο άνθρωπος χωρίς έρωτες; Τέλος πάντων, αν είναι να νιώθεις έτσι άσχημα θα κάνω τη θυσία να ερωτευτώ. Να, βλέπεις; Το λες όπως λες θα κάνω ένα τσιγάρο ή θα πιω στου Απότσου έναν καφέ. Και πώς θα ’πρεπε να το πω; Με κωδωνοκρουσίες; Δεν έχεις αισθήματα. Οι άνθρωποι νιώθουν πράγματα. Μα δεν είναι της ηλικίας μου τα καρδιοχτύπια, θες να με παρουσιάσεις γελοίο; Εγώ λέω εκείνα που βλέπω. Και πες μου, τόσα χρόνια που κάνουμε παρέα, έχεις ποτέ σου ερωτευτεί; Εγώ εδώ υπηρετώ έναν ρόλο, δεν είμαι υπεύθυνος για το τι είδους θα είναι η παράσταση. Μα με προδιαθέτεις. Αυτό είναι μετατόπιση ευθυνών. Κάθε άλλο. Αλλά δεν γίνεται να ’σαι συνέχεια άμοιρος, σου επισημαίνω ότι δεν βοηθάς. Φταίει το παρελθόν, το παρουσιαστικό, ο κόσμος των ιδεών… δεν ξέρω αλλά έχω να κάνω μ’ έναν υπερόπτη κι έναν τσιτατοποιό… Εγώ τσιτατοποιός; Το ’χεις πάρει χαμπάρι ότι ο βλάκας μονίμως είμαι εγώ; Δεν φταίω εγώ, εσύ γράφεις τα σενάρια. Και δεν έχω αντίρρηση, την άλλη φορά να με βάλεις να λέω να ένα μήλο ή να με βάλεις να σκαρφαλώνω στη φασολιά… αν είναι να νιώσεις καλύτερα. Να πάλι αυτή η αναθεματισμένη υπεροψία σου. Πώς να κάνω ερωτικό έναν εγωίσταρο; Το μόνο που σε νοιάζει είναι το γαμημένο σου το εγώ. Τι κακό έχει αυτό; Με τι άλλο ν’ ασχοληθώ; Μ’ αυτό είναι σαν τη μακαριότητα των νεκρών διάβολε, δεν είσαι πεθαμένος. Ποιος το λέει αυτό; Εγώ. Ναι αλλά κι εσύ δεν είσαι Θεός. Μην προσπαθείς να εμπλέξεις στην κουβέντα μας τρίτους, άσε τον Θεό στην ησυχία του. Δεν είχα σκοπό. Μεσολάβησε μια βαριά σιωπή, ολόιδια με κουρτίνα. Ύστερα ο Pirandello πήρε ένα Pall Mall απ’ το πακέτο του όπως ο ήρωας στη μεγάλη κούρσα των κατασκόπων που ’χα διαβάσει μικρός. Δεν θα είχα αντίρρηση να ερωτευτώ αν έβρισκα στον δρόμο μου μία Ρωξάνη είπε και φύσηξε ένα γαλάζιο, αρωματικό συννεφάκι στον ανέφελο μέχρι πρότινος ουρανό.