Η θανατερή ποίηση κι ο Pirandello

Προσπαθώ να καταλάβω τη σχέση των ποιητών με τον θάνατο ή τέλος πάντων με ό,τι είχε έναν λογαριασμό και τον ξόφλησε και δεν βγάζω άκρη, θεωρούν ότι τον ξορκίζουν έτσι; Κατευνάζουν τον φόβο τους μάλλον. Ή γαντζώνονται κατά κάποιο τρόπο απ’ τη ζωή, δεν ξέρω, το ίδιο δεν κάνεις κι εσύ; Δεν νομίζω, συνήθως αποφεύγω οτιδήποτε σχετικό. Ε, το κάνεις μ’ άλλον τρόπο, το ίδιο είναι. Δεν είναι το ίδιο, εγώ τον βλέπω σαν σε ταινία, δεν τον αφήνω να δηλητηριάζει την καθημερινότητά μου. Αλλά μπορεί εγώ να ’μαι αναίσθητος κι αυτοί οι καλοί, ούτε αυτό το ξέρω. Είναι άλλη προσέγγιση. Ή το θεωρούν και λίγο κωλοπιασάδικο, είναι ωραίο σαν στοιχείο, μελοδραματικά, καταλαβαίνεις τι εννοώ. Καταλαβαίνω. Αλλά το θεωρώ και πολύ φτηνό παράλληλα… οι στάχτες που παίρνει ο αέρας, τα μαραμένα λουλούδια, οι φωτογραφίες των πεθαμένων στη σιφονιέρα, όσο ωραία και να τα πεις είναι καταθλιπτικά, δεν είναι; Τον κάνουν τέχνη, είναι μια αντίδραση ίσως. Μα πόσες φορές μπορεί να σ’ αγγίζει ένας θάνατος; Μια; Τρεις; Δεν γίνεται να σ’ αγγίζει εκατόν δεκατρείς. Εννοείς ότι ψεύδονται; Ότι έχουν μια ευκολία και πάρε να ’χεις; Ακριβώς. Ότι πουλάνε συναίσθημα. Και μ’ ενοχλεί.