Οι ζαλάδες κι ο Pirandello

Το ίδιο βιολί κάθε μέρα, τα ίδια ερωτηματικά. Εγώ τα απαντώ και ’κείνα την άλλη μέρα ξανάρχονται. Αυτό πάει να πει πως έχεις συνείδηση. Αυτό πάει να πει πως είμαι ηλίθιος. Είσαι λίγο εμμονικός, αυτό είναι όλο. Δεν ξέρω να στο πω με μαθηματικούς όρους αλλά είναι σαν αλυσιδωτή εξίσωση, η λύση της δημιουργεί μια άλλη εξίσωση και πάει λέγοντας. Αυτό πάλι είναι σαν αυτοάνοσο. Δηλαδή μόνος μου δημιουργώ τα προβλήματα; Ίσως ναι αλλά μπορεί και όχι. Να, έτσι, όλα έχουν δύο πλευρές. Ναι αλλά μόνο οι μύγες βλέπουν πολυεδρικά. Θες να πεις να κοιτάζω μόνο εκείνο που φαίνεται; Να κοιτάζεις μόνον εκείνο που σ’ ευχαριστεί, τα άλλα δεν χρειάζονται. Δεν το κάνω επίτηδες. Φυσικά και δεν το κάνεις επίτηδες, κανένας δεν θέλει να δυσαρεστείται. Δεν μπορώ να τα αφήσω στην τύχη τους. Ούτε όμως και να τα λύσεις μπορείς, γι’ αυτό επανέρχονται. Ωραία. Και πού καταλήγουμε; Δεν ξέρω, δεν είπαμε ότι θα καταλήγαμε σε κάτι. Να, έτσι. Συνέχεια αυτός ο αναβλητισμός. Μα δεν μπορώ να λύσω εγώ το πρόβλημά σου, δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Δεν απομονώνονται, είναι σαν να γυρνάνε όλα γύρω από κάποιο άστρο. Έχεις και ζαλάδες; Σπάνια. Αυτό είναι καλό.