Η περηφάνια κι ο Pirandello

Δεν ξέρω αν πραγματικά δεν καταλαβαίνεις ή αν παριστάνεις τον τρελό… Ηρέμησε, ούτε σε κριτικάρω ούτε τίποτα. Ποιος ενδιαφέρεται για την κριτική σου; Αν σε πειράζουν αυτά που λέω να μην μιλάμε. Με απειλείς τώρα; Εγώ προσπαθώ να βοηθήσω. Τίποτα δεν προσπαθείς. Και ξέρεις γιατί; Γιατί εσύ έχεις τα πράγματά σου λυμένα, έδεσες τον γάιδαρό σου και δεν σ’ ενδιαφέρει τι γίνεται. Απλώς δεν γίνομαι έρμαιο των καταστάσεων. Εσύ… ναι βέβαια, εσύ είσαι πάντα υπεράνω. Ω έλα πια, πάψε να κατηγορείς εμένα και δες τι δεν κάνεις εσύ καλά, κρύβεσαι πίσω απ’ το δάκτυλο. Τι πρέπει να κάνω δηλαδή; Να βγω έξω να φωνάζω; Αντί να φωνάζεις να κοιτάξεις να βρεις μια λύση. Λύση; Για ποιο θέμα; Για όλα. Τι νομίζεις πώς κάνεις μ’ αυτά τα κειμενάκια; Να παρατήσω δηλαδή και το γράψιμο; Δεν είναι πανάκια το γράψιμο. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω, δεν το κάνω από επίδειξη. Να βγεις έξω να δεις τι γίνεται, να κάνεις κάτι. Τι; Να μαζέψω πέτρες; Δεν μπορεί να μην υπάρχει κάποιο νόημα σ’ όλα αυτά, απλώς δεν το βλέπεις. Δηλαδή εγώ φταίω. Δεν θέλω να πω αυτό, φταίνε διάφορα πράγματα. Είπες ότι είναι ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα, ότι υπάρχει κάτι που δεν βλέπω. Ναι αλλά δεν μπορώ να ξέρω τι είναι αυτό, εσύ πρέπει να το βρεις. Οι θεωρίες είναι πάντα ωραίες, ξέρω κι εγώ να σου πω θεωρίες. Δεν μιλάς. Είναι άλλο να γράφεις και άλλο να μιλάς. Ξέρεις, το μόνο που δεν θέλω είναι να παριστάνω τον διασκεδαστικό. Είσαι περήφανος, αυτό φταίει. Κι η περηφάνια σκοτώνει.