Η άκρη του κόσμου κι ο Pirandello

Και λες ότι αυτή είναι η περίφημη άκρη του κόσμου; Πιθανότατα και να είναι. Υποκειμενικά σκεπτόμενος; Ακριβώς. Και αντικειμενικά; Δεν ορίζεται, σημαίνει ότι είσαι μακριά από οτιδήποτε. Κι αν δεν μπορείς να πας πουθενά; Τότε είναι σαν να είσαι ήδη στην άκρη του κόσμου. Ακόμα κι αν ένας άλλος είναι στο διπλανό διαμέρισμα; Ακόμα και δίπλα σου να στέκεται κάποιος αν δεν μπορείς να τον φτάσεις είναι σαν να είναι αυτός ή εσύ στην άκρη του κόσμου. Τελικά είναι μεγάλος βραχνάς αυτές οι τοποθετήσεις. Είναι θέμα διάθεσης. Άλλωστε δεν είναι παρά ένα θεωρητικό σημείο, άλλο για τον καθένα. Είναι ζήτημα δηλαδή οπτικής. Εγώ θα έλεγα πως είναι μια ποιητική πιπίλα, το θέμα είναι να βρεις τρόπο να περνάς καλά μ’ αυτό που έχεις και να μην χρειάζεται κάθε τόσο να ξενιτεύεσαι. Και πώς το κάνεις αυτό; Με GPS; Με το να χρειάζεσαι όσο γίνεται λιγότερα πράγματα, όσο πιο πολλά θες τόσο πιο μακριά πρέπει συνήθως να πας. Κάλλιο λίγα και στο χέρι δηλαδή; Όποιος το έβγαλε αυτό κάτι ήξερε, σίγουρα. Να μην έχεις απαιτήσεις, αυτό εννοείς. Να έχεις, απλώς να μην τις μελοδραματοποιείς.