Τρίτη 17 Ιουλίου 2018

Τα όνειρα κι ο Pirandello

Κουρτίνες, σαν να ’μαι σ’ ένα μέρος γεμάτο κουρτίνες, χωρίς κανένα φως, πουθενά. Και πώς συμπεραίνεις ότι αυτό είναι προμήνυμα; Βλέπεις φαντάσματα; Εξαρτάται τι εννοείς φαντάσματα ή πώς εμφανίζονται αυτά τα φαντάσματα. Να, αν βλέπεις ίσκιους, αν ξαφνικά είναι σαν να παγώνει ο αέρας… αυτά που λένε. Όχι. Αλλά συνομιλώ με τους νεκρούς μου, τους βλέπω πολύ τακτικά. Αυτά είναι όνειρα, δεν εννοώ όνειρα. Είναι κάτι παραπάνω από όνειρα. Ή δεν είναι όνειρα, είναι εικόνες, σαν σταθερά πράγματα, στέκεται εκεί ο πατέρας μου όπως ήταν κάποτε και μου μεταβιβάζει τις σκέψεις του. Δεν λέει τίποτα αλλά έχω την αίσθηση ότι μου μιλάει, ότι θέλει να μου πει κάτι. Κι εσύ; Του λες τίποτα; Δεν θυμάμαι, κάτι λέω αλλά τους μιλάω και στο ξύπνιο μου. Πότε; Όταν δεν έχω να πω σε κάποιον αυτά που θέλω μιλάω στους πεθαμένους. Και σου απαντάνε; Όχι βέβαια, δεν γίνονται αυτά. Και πως τα εξηγείς όλα αυτά; Δεν τα εξηγώ. Μάλλον φαντάζομαι πράγματα. Προφανώς είσαι φορτισμένος αυτόν τον καιρό. Τα βλέπω χρόνια, δεν είναι τώρα. Τι άλλο βλέπεις; Εννοείς όταν κοιμάμαι κανονικά; Ναι. Ξυπνάω και έχω έτοιμη μια ιστορία, τα περισσότερα απ’ αυτά που γράφω τα είδα πριν σε όνειρα. Δηλαδή τέτοια όνειρα μόνο βλέπεις; Όχι, βλέπω κι άλλα. Αλλά τα περισσότερα που συγκρατώ είναι τέτοια. Και δεν έχουν καμιά σχέση με τα άλλα που σου είπα. Γιατί ανησύχησα.