Τρίτη 17 Ιουλίου 2018
Τα όνειρα κι ο Pirandello
Κουρτίνες, σαν να ’μαι σ’ ένα μέρος γεμάτο κουρτίνες, χωρίς κανένα φως, πουθενά.
Και πώς συμπεραίνεις ότι αυτό είναι προμήνυμα; Βλέπεις φαντάσματα;
Εξαρτάται τι εννοείς φαντάσματα ή πώς εμφανίζονται αυτά τα φαντάσματα.
Να, αν βλέπεις ίσκιους, αν ξαφνικά είναι σαν να παγώνει ο αέρας… αυτά που λένε.
Όχι. Αλλά συνομιλώ με τους νεκρούς μου, τους βλέπω πολύ τακτικά.
Αυτά είναι όνειρα, δεν εννοώ όνειρα.
Είναι κάτι παραπάνω από όνειρα. Ή δεν είναι όνειρα, είναι εικόνες, σαν σταθερά πράγματα, στέκεται εκεί ο πατέρας μου όπως ήταν κάποτε και μου μεταβιβάζει τις σκέψεις του. Δεν λέει τίποτα αλλά έχω την αίσθηση ότι μου μιλάει, ότι θέλει να μου πει κάτι.
Κι εσύ; Του λες τίποτα;
Δεν θυμάμαι, κάτι λέω αλλά τους μιλάω και στο ξύπνιο μου.
Πότε;
Όταν δεν έχω να πω σε κάποιον αυτά που θέλω μιλάω στους πεθαμένους.
Και σου απαντάνε;
Όχι βέβαια, δεν γίνονται αυτά.
Και πως τα εξηγείς όλα αυτά;
Δεν τα εξηγώ. Μάλλον φαντάζομαι πράγματα.
Προφανώς είσαι φορτισμένος αυτόν τον καιρό.
Τα βλέπω χρόνια, δεν είναι τώρα.
Τι άλλο βλέπεις;
Εννοείς όταν κοιμάμαι κανονικά;
Ναι.
Ξυπνάω και έχω έτοιμη μια ιστορία, τα περισσότερα απ’ αυτά που γράφω τα είδα πριν σε όνειρα.
Δηλαδή τέτοια όνειρα μόνο βλέπεις;
Όχι, βλέπω κι άλλα. Αλλά τα περισσότερα που συγκρατώ είναι τέτοια. Και δεν έχουν καμιά σχέση με τα άλλα που σου είπα.
Γιατί ανησύχησα.