Τα νοήματα κι ο PIRANDELLO

Ο pirandello κατέληξε τελικά πως η η ζωή είναι μια παρωδία... είπε το πρωί να πιεί έναν καφέ και... άθελά του άκουσε μια πολιτική συζήτηση. Τον συνεπήρε προς στιγμή ο τόνος, έλεγες πως αυτοί οι άνθρωποι ήτανε στα μαχαίρια, πως θα σφάζονταν την άλλη στιγμή.
Πήρε λοιπόν την καρέκλα του και κάθισε ν’ απολαύσει τη σφαγή, δεν είχε σημασία για ‘κείνον η έκβαση, ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο, ποιος νοιάζεται για τέτοια πράγματα για να νοιαστεί κι αυτός;

Και ‘κει, πάνω στο καλύτερο ο καβγάς έπαψε, ματαιώθηκε, διεκόπη, τόσο ξαφνικά όπως άρχισε. Τους άκουσε που αποχαιρετίσθηκαν σαν παλιοί φίλοι, όλο γέλια και χαρά... και του φάνηκε απλώς παράλογο.

Έκατσε λοιπόν μετά μόνος του και το σκέφτηκε, αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτα μεταξύ τους που να τους χώριζε κι αυτός ο καβγάς ήταν μια παρωδία, δεν είχε νόημα...
ή μήπως αυτό ήταν το νόημα;

Πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε;

Δεν βαριέσαι, είπε, θα μπορούσε να ‘ναι και χειρότερα, η ίδια η ζωή μας να είναι χωρίς νόημα.
Ή μήπως είναι;
Ή μήπως είναι απλώς παράλογη; Γιατί αυτό θα ‘χε ένα νόημα.