Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Ο Pirandello, το JUNKY κι ο William S. Burroughs





http://www।youtube.com/watch?v=6NU3dIdqIBw

http://www.youtube.com/watch?v=T2Fy8caIJ80


Ό Μπίλ Μπάροουζ κι εγώ γνωριζόμασταν από τα Χριστούγεννα του 1944 καί στίς αρχές της δεκαετίας του 50 είχαμε μια ουσιαστική σχέση. Τον σεβόμουν πάντα σαν μεγαλύτερο καί σοφότερο από μένα καί στα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μου προκαλούσε κατάπληξη το γεγονός δτι μου φερόταν, από κάθε άποψη, με σεβασμό. Καθώς ό καιρός περνούσε κι οι τύχες μας ακολουθούσαν διαφορετικούς δρόμους - εγώ στο μοναχικό τρελάδικο για λίγο, κι αυτός στα ταξίδια καί τίς τραγωδίες του - άρχισα να παίρνω θάρρος καί να εκμεταλλεύομαι την ντροπαλοσύνη του, πού την είχα διαισθανθεί, καί να τον ενθαρρύνω να γράφει περισσότερη πρόζα. Μέχρι τότε ό Κέρουακ καί εγώ θεωρούσαμε πώς ήμασταν προορισμένοι από τη Μοίρα για ποιητές/συγγραφείς κι ό Μπίλ ήταν, πολύ ξεχωριστός για να παίζει τέτοιο εξωφρενικό θέατρο στον εαυτό του. Εν πάση περιπτώσει, απαντούσε στα γράμματα μου με κεφάλαια από το Junky• στην αρχή, σκέφτομαι, έμοιαζαν με περίεργο σκαρίφημα αλλά σύντομα κατάλαβα τί σκόπευε να κάνει -πράγμα πού με συνάρπασε - τα χειρόγραφα ήταν αποσπάσματα από ένα καλοδουλεμένο βιβλίο, «Αυτά σνμβαίνανε ένα τέταρτο του αιώνα πριν καί παραπάνω καί δε θυμάμαι την υφή της αλληλογραφίας μας – πού κράτησε χρόνια από ήπειρο σε ήπειρο καί από ακτή σε ακτή κι ήταν ή μέθοδος πού μονταρίστηκαν βιβλία, όχι μόνο το Junky αλλά καί το Yage Letters, To Queer (αδημοσίευτο μέχρι σήμερα) καί το Naked Lunch σε μεγάλο βαθμό. Γεμάτος ντροπή ό Μπάροουζ κατάστρεψε στα μέσα της δεκαετίας του 50 πολλές από τις προσωπικές -του επιστολές πού είχα εμπιστευθεί στην αρχειακή του φροντίδα - γράμματα με έναν περισσότερο έκδηλο τρυφερό τόνο απ' ότι συνήθιζε να παρουσιάζει στο κοινό - έτσι φευ, αύτη ή γοητευτική πλευρά του κατά τα άλλα Αόρατου Επιθεωρητή Λί έχει κρυφτεί για πάντα πίσω από το όμορφο Λετριστικό Παραπέτασμα.
Άφοϋ το χειρόγραφο είχε πια ολοκληρωθεί άρχισα να το δείχνω στους συμφοιτητές μου στο κολλέγιο καί στο ψυχιατρείο πού βάλθηκαν να το δημοσιεύουν πράγμα πού ήταν καί δικιά μου ματαιωμένη φιλοδοξία. Κι έτσι, άμαθος καθώς ήμουν από τις υποθέσεις του κόσμοι-, φαντάστηκα τον έαυτό μου σαν μυστικό λγοοτεχνικό Ατζέντη. Ό Jason Epstein διάβασε τα χειρόγραφα του Junky του Μπάροουζ (ήξερε βέβαια τον Μπάροουζ σαν θρύλο από την εποχή του Κολούμπια) κι αποφάνθηκε πώς αν είχαν γραφτεί απ' τον Ούίνστον Τσόρτσιλ θα είχαν ενδιαφέρον αλλά επειδή ή πρόζα του Μπάροουζ δεν ήταν «ευδιάκριτη» (ένα σημείο πάνω στο όποιο επιχειρηματολόγησα όσο μπορούσα στο γραφείο Doitbledav αλλά ένιωθα τόσο αποπνιχτικά περιτριγυρισμένος από τόσο πολλή Πραγματικότητα... άσφνξιογόνα αέρια προερχόμενα από ευφυείς αριστερούς καί απαίσιους εκδότες.... την παράνοια μου ή την απειρία μου με την Μεγάλη Μουγγαμάρα στα Μεγάλα Κτήρια τώς Επιχειρήσεων της Νέας Υόρκης) το βιβλίο δεν είχε ενδιαφέρον ώστε να εκδοθεί.
Αυτή την εποχή κουβαλούσα εδώ κι εκεί καί τα Προυστικά κεφάλαια από το έργο του Κέ-οουακ Όράματα του Cody πού αργότερα πήρε τη μορφή του On the Road. Καί πήγαινα το On the Road από τον ίναν εκδοτικό οίκο στον άλλο. Ό Louis Simpson, πού συνερχόταν κι αυτός στο Bobbs-Merrill υστέρα από μια νευρική κατάπτωση, δεν βρήκε καμιά καλλιτεχνική αξία ούτε στο ένα ούτε στο άλλο χειρόγραφο.
Κατά φοβερή σύμπτωση, ό Υπεύθυνος για μένα από το Ψυχιατρικό Ινστιτούτο της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, ό Carl Solomon βρήκε δουλειά στο θείο του τον κύριο A.A.Wyn στην επιχείρηση Ace Books. Ο Solomon είχε καί φιλολογικό γούστο καί κέφι για τέτοια πράγματα αν καί, μη έχοντας προλάβει να συνέλθει από τους δικούς του Ντανταϊστικούς, Αετριστικούς καί Παρανοϊκο-Κριτικούς έξωφρενισμούς, δεν έτρεφε καί μεγάλη εκτίμηση, όπως καί ό Simpson για τον ρομαντισμό του ποινικού ή του μικροαπατεώνα πού διέθεταν ό Μπάροουζ κι ό Κέρονακ. (Ούτε κι εγώ πού ήμονν ένα θαυμάσιο Έβραιόπουλο με το ένα πόδι στη μεσαία τάξη πού μια απ' τίς ασχολίες του ήταν να γράφει μέτριους, καλοδουλεμένους, μεταφυσικούς στίχους με ρίμα). Βέβαια, αυτά τα βιβλία έδειχναν πώς βρισκόμασταν στον επίκεντρο μιας κρίσης ταυτότητας πού προανάγ^/ελνε νευρικό κλονισμό για ολόκληρο το έθνος των ΗΠΑ. Από την άλλη μεριά πάλι, ή σειρά χαρτόδετων βιβλίων της Ace Books ήταν κατά κύριο λόγο, μια τελείως μπανάλ σειρά κι έβγαζε που και ποι~ καί κανένα γαλλικό Μυθιστόρημα ή καμιά νουβέλα γεμάτη κυνισμό που ό Κάολ την έχωνε επιτήδεια στον κατάλογο εκδόσεων ενώ ό Θείος έκανε τα στραβά μάτια.
Ό εκδότης Solomon πίστευε πώς εμάς (άτομα σαν τον Μπίλ, το Τζάκ καί την Αφεντιά μου) δεν μας καιγόταν καρφί, ενώ γι' αυτόν ίσχυε τελείως το αντίθετο, όσον άφορα την πραγματική Παράνοια μιας τέτοιας έκδοσης - δεν μπορούσαμε καθόλου να μπούμε στη θέση του - να καταλάβουμε το οικογενειακό περιβάλλον του Κάρλ καί τους ψυχίατρους, τα ενδιαφέροντα του εκδοτικού οίκου, το άγχος του μήπως θεωρηθεί βλαμμένος από το θεϊο του - έτσι ήταν γενναιότητα από μέρους του να προωθήσει την έκδοση ενός «τέτοιου πράγματος» ενός βιβλίου με θέμα την Πρέζα, καί να δώσει στον Κέ-ρουακ 250 δολάρια προκαταβολή για μια νουβέλα. «Αύτη καταραμένη υπόθεση μου προκάλεσε νευρικό κλινισμό - είναι φόβος καί τρόμος ν' ασχολείσαι μ' ένα τέτοιο υλικό».
ΎΗταν τότε ή εποχή - γνωστή καί στίς μέρες μας με τον απόηχο της παράνοιας του αστυνομικού κράτους πού καλλιεργείται από τα Γραφεία Ναρκωτικών - ενός αυστηρά υπαγορευόμενου τρόπου σκέψης ή προσποίησης : αν μιλούσες δυνατά για «μαύρη» (πολύ λιγότερο όσον άφορα την Πρέζα) στο λεωφορείο ή τον υπόγειο υπήρχε πιθανότητα να σε συλλάβουν - ακόμη κι αν συζητούσες μόνο για κάποια τροποποίηση στο νόμο. "Ήταν περίπου παράνομο να μιλάς για ναρκωτικά. Μια δεκαετία αργότερα δεν μπορούσε να γίνει ούτε μια δημόσια συζήτηση από την κρατική TV σχετική με τη νομοθεσία χωρίς να 6γεϊ το Γραφείο Ναρκωτικών καί το FCC (αρχικά της Επιτροπής 'Ομοσπονδιακών Επικοινωνιών ΣτΜ) και να την καταδικάζει ολόκληρες εβδομάδες αργότερα χρησιμοποιώντας κομμάτια από την μαγνητοσκόπιση. Αυτά για την ιστορία. "Ομως ό φόβος καί ο τρόμος πού αναφέρει ό Solomon ήταν τόσο πραγματικός πού είχε έσωτερικευτεΐ από την επιχείρηση των μπανάλ εκδόσεων κι έτσι, προτού μπορέσει το βιβλίο να πάει στο τυπογραφείο έπρεπε να παρεμβληθούν στο κείμενο δηλώσεις αποκήρυξης κάθε μορφής - μη τυχόν καί ενοχοποιηθεί κι ό εκδότης μαζί με τον συγγραφέα, μη τυχόν καί το κοινό γίνει έρμαιο των αυθαίρετων απόψεων του συγγραφέα πού βρίσκονταν σε διάσταση με την «αναγνωρισμένη ιατρική αυθεντία» - την εποχή πού οι απόψεις της κατευθύνονταν δια της βίας από το Γραφείο Ναρκωτικών (20.000 γιατροί παραπέμφθηκαν σε δίκη γιατί προσπάθησαν να θεραπεύσουν πρεζάκηδες, εκατοντάδες καταδικάστηκαν σε χρηματικές ποινές καί φυλακίστηκαν στα χρόνια ανάμεσα στο 1935 καί το 1953 σε μια επιχείρηση' πού ό Ιατρικός Σύνδεσμος της Περιφέρειας της Νέας Υόρκης ονόμασε «πόλεμο ενάντια στους γιατρούς».).
Το απλούστατο καί το πιο ουσιώδες στην υπόθεση είναι
πώς, κάνοντας τα πλακάκια με το οργανωμένο έγκλημα, το Γραφείο Ναρκωτικών άναμίχτηκε στην παράνομη διακίνηση των ναρκωτικών κι έτσι δημιούργησε τους μύθους πού ενίσχυσαν την «ποινικοποίηση» των ναρκομανών αντί για την θεραπεία τους. Τα κίνητρα ήταν απλά καί προφανή: απληστία για χρήματα, μισθούς, εκβιαστικά καί παράνομα κέρδη σε βάρος μιας τάξης πολιτών πού είχαν χαρακτηριστεί από τον τύπο καί την αστυνομία σαν «Ναρκομανείς». Αύτη ή σχέση ανάμεσα στην Αστυνομία καί το Συνδικάτο πέρασε στην ιστορία κι είχε από τίς αρχές της δεκαετίας του '70 πιστοποιηθεί από ποικίλες δημόσιες ανακοινώσεις καί βιβλία (αξίζει να αναφερθεί ή Ανακοίνωση της Επιτροπής Knapp της Νέας Υόρκης στα 1972 καί Ή Πολιτική του 'Οπίου στην Ινδοκίνα του ΑΙ McCoy).
Επειδή το θέμα - in medias res (εν τω μέσω των πραγμάτων) - θεωρήθηκε πολύ εξεζητημένο ζητήθηκε απ' τον Μπά-ροουζ να δώσει κι ίνα πρόλογο δπου θα εξηγούσε ότι καταγόταν από διακεκριμένη οικογένεια - διατηρώντας την ανωνυμία του Ούίλιαμ Λί - κι δπου θα υπήρχαν κάποιοι υπαινιγμοί για το πώς ίνας θεωρούμενος κανονικός πολίτης κατάντησε ναρκομανής έτσι ώστε να απαλυνθεί ή προσβολή για τους αναγνώστες, τους λογοκριτές, τους βιβλιοκρίτες, την αστυνομία, τίς εντός των τοίχων επικρίσεις, τους καυγάδες των εκδοτών κι ένας θεός ξέρει τί άλλο. Ό Κάρλ έγραψε με πολύ κόπο μια εισαγωγή προσπαθώντας να είναι ή φωνή της σύνεσης παρουσιάζοντας το βιβλίο από την πλευρά του εκδότη. "Ισως να τα κατάφερε. Κάποια λογοτεχνική περιγραφή της αγροτικής κοινωνίας του Τέξας αφαιρέθηκε γιατί δεν είχε σχέση με το τρομακτικά βίαιο, μη καλλιτεχνικό κυρίως θέμα. Καί επαναλαμβάνω, οι ουσιαστικές πολιτικο-ϊατρικές διαπιστώσεις είτε πήγαζαν από τα γεγονότα είτε ήταν απόψεις του Ού.Λί ήταν εμφανώς (μέσα σε παρενθέσεις) αποκηρυγμένες (απ' τον Έκδοτη).
Σάν ατζέντης διαπραγματεύτηκα, Ινα συμβόλαιο αποδεχόμενος δλες αυτές τίς παραποιήσεις, Ινα συμβόλαιο πού παρά- χωρούσε μια προκαταβολή 800 δολαρίων στον Μπάροουζ για μια έκδοση 100.000 αντιτύπων τυπωμένων ράχη με ράχη - σε στάση 69, για να το πούμε κι έτσι - με ένα άλλο βιβλίο για ναρκωτικά γραμμένο από ΐναν τέως πράκτορα, της Υπηρεσίας Διώξεως. Μια αθλία βιβλιοδεσία δπως καί να το κάνουμε• απ' την άλλη όμως, αν ληφθεί υπόψη κι ή απειρία μας, ήταν Ινα είδος θαύματος γενναιότητας το δτι το βιβλίο τυπώθηκε καί διαβάστηκε την επόμενη δεκαετία από ίνα εκατομμύριο cognoscenti (επαϊόντων) - πού πραγματικά εκτίμησαν το ευφυές του πράγματος, την ξεκάθαρη αντίληψη, την ακριβόλογο λιτή γλώσσα, την κοφτή σύνταξη καί τίς νοητικές εικόνες -κι ακόμα την εξαιρετική κοινωνιολογική αντιμετώπιση, την καλλιεργημένη-έπαναυτατική στάση απέναντι στη γραφειοκρατία καί το νόμο καί τη στωική καί γεμάτη ψυχρό χιούμορ ενατένιση του εγκλήματος
"Αλεν Γκίνσμπεργκ
19 Σεπτεβρίου 1976
Πόλη της Νέας Υόρκης.

Αχ αυτή η Νέα Υόρκη, έκανε ο Pirandello. Μετά έβαλε ένα ακόμα ποτό και κάθισε και διάβασε άλλη μια φορά την εισαγωγή.