Η σούπα του Pirandello

Ο pirandello αλατοπιπέρωσε κι ανακάτεψε άλλη μια φορά τη σούπα με την κουτάλα. Η μυρουδιά σου ‘σπαγε που λένε τη μύτη.

Θα χρειαστούμε σερβίτσιο για δώδεκα άτομα, είπε, έχουμε;
Τι θα χρειαστούμε, ρώτησα εγώ έκπληκτος.
Δώδεκα βαθιά, δώδεκα ρηχά και δώδεκα του φρούτου, είπε ο Pirandello, και ποτήρια νερού και κρασιού για δώδεκα άτομα, άρα εικοσιτέσσερα… με τα ανάλογα μαχαιροπήρουνα βέβαια.
Μα είμαστε μόνο τρία άτομα, είπα, τι τα θέλουμε τόσο πολλά πιάτα;

Ο Pirandello έκανε μια στροφή γύρω απ’ τον εαυτό του και με μια κίνηση που θεώρησε χαριτωμένη μου παρέδωσε την κουτάλα.

Ορίστε, είπε, ανέλαβε εσύ.
Μα, είπα, εγώ δεν ξέρω να μαγειρεύω.

Ούτε εγώ ξέρω φίλε μου, έκανε ο Pirandello, είναι όπως τα πιάτα, ούτε δώδεκα πιάτα χρειαζόμαστε… αλλά, άμα δεν υπερβάλουμε πώς θα κάνουμε όμορφα αυτά τα ασήμαντα;