Η ανακύκλωση κι ο pirandello

«Απαπαπα» έκανε ο pirandello, βλέποντας όλη εκείνη τη χαρτούρα που ‘χε ρίξει ο ταχυδρόμος κάτω απ’ την πόρτα, «δεν είναι να λείψει λίγο κανείς και γεμίζει ο τόπος χαρτιά».
«Καλά» είπε μετά πετώντας όλα εκείνα τα διαφημιστικά στα σκουπίδια, «ήθελα να ‘ξερα, δεν λυπούνται τα δέντρα;»

«Γιατί δεν τα πετάς τουλάχιστον στην ανακύκλωση;» ρώτησα.

Ο Pirandello γύρισε ξαφνιασμένος και με κοίταξε, «ποια ανακύκλωση; Νομίζεις πως πηγαίνει τίποτα απ’ αυτή τη χαρτούρα στην ανακύκλωση;»

Δεν είπα τίποτα, τι να πω;

«Μόνο τις μπαταρίες ανακυκλώνουν απ’ ό,τι ξέρω… κι ούτε κι αυτό θα ‘καναν αν δεν είχαν κέρδος, αυτό ξέρω εγώ» είπε και πέταξε και τα υπόλοιπα.

“Αυτός δεν είναι λόγος να μην συμβάλουμε όπως μπορούμε για να σώσουμε το περιβάλλον” είπα εγώ.

«Ναι, ξέρω» έκανε ο Pirandello, “ανακύκλωση, αναδάσωση, αιολική ενέργεια, υβριδικά αυτοκίνητα, μεθάνιο από τα απόβλητα των χοίρων, εξευγενισμένο καύσιμο… τα ξέρω αυτά. Πριν απ’ αυτά όμως φροντίσαμε να κάνουμε την τρύπα του όζοντος, το θερμοκήπιο, κάναμε το κλίμα άνω – κάτω, κάψαμε ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε και τώρα φροντίζουμε να πετάξουμε τα σκουπίδια μας χωριστά, αλλού τα γυαλιά, αλλού τα χαρτιά, αλλού τα πλαστικά… αξιόλογη προσπάθεια, δεν λέω αλλά νομίζεις πώς υπάρχει επιστροφή;»

Πριν σκεφτώ κάτι να απαντήσω, εκείνος είχε πάει μπροστά στον υπολογιστή, «να, αυτός ο υπολογιστής» είπε, «πες πως τον πετάω στην ανακύκλωση, ξέρεις τι ακριβώς γίνεται;»

Δεν ήξερα.

«Τον παίρνουν λοιπόν, μαζί μ’ αυτόν που θα πετάξεις εσύ κι όλοι οι άλλοι και τους λιώνουν σε μεγάλα καζάνια για ν’ αποσπάσουν τα ευγενή μέταλλα, αυτό γίνεται. Κι αυτή η δουλειά γίνεται από μικρά παιδιά, κάπου στην Κίνα, την κατά τα άλλα πολιτισμένη που έκανε κι Ολυμπιακούς αγώνες και πιστεύει στο αθλητικό ιδεώδες, στο πνεύμα και τον άνθρωπο. Το τι γίνονται τα παιδιά αυτά που εισπνέουν όλες αυτές τις αναθυμιάσεις δεν χρειάζεται να στο πω εγώ, καταλαβαίνεις, ή μήπως δεν καταλαβαίνεις;»

Δεν είπα τίποτα, δεν ήξερα τι να του πω.

«Αν κάποτε πεθάνει αυτός ο υπολογιστής θα τον πετάξω στη θάλασσα» είπε ο Pirandello, “αυτό θα κάνω, να ‘σαι σίγουρος».