Η ατυχία, η μετριότητα κι ο pirandello

«Μ’ απασχολούν δύο πράγματα απ’ το πρωί» είπε ο pirandello ενώ τακτοποιούσε τις καρέκλες στο τραπέζι που ήταν παρατημένες εδώ κι εκεί από χθες, «η ατυχία κι η μετριότητα».

Στο μεταξύ ενώ τα έλεγε αυτά, πηγαινοερχόταν στο δωμάτιο σαν κάτι να έψαχνε.

«Είναι εκπληκτικό αν σκεφτείς πόσο κοντά είμαστε όλοι στην ατυχία» είπε. «Παρ’ όλα αυτά κανείς δεν της δίνει σημασία και θεωρούμε δεδομένο ότι καλό μας συμβαίνει».

Ίσιωνε τώρα δυο μικρούς πίνακες που του είχαν φανεί κάπως…

«Κάτι έλεγες για τη μετριότητα» τόλμησα να πω.

«Ναι, η μετριότητα» έκανε με στόμφο. Μετά έκανε δυο βήματα πίσω κι ήλεγξε την καθετότητα των πινάκων.

«Αυτός ο κόσμος είναι καμωμένος για μέτρια πράγματα» είπε επανερχόμενος στις καρέκλες του τραπεζιού, «το παν είναι να είναι κανείς μέτριος».

«Μέτριος;»

«Ναι. Μέτριος σε όλα, στη δουλειά του, σαν χαρακτήρας, στις επιδιώξεις του, στα όνειρά του, σε όλα. Είναι πολύ πιο εύκολο να πετύχεις οτιδήποτε ως μέτριος, το γνωστό όποιο κεφάλι περισσεύει το κόβουμε».

Μ’ είχε εκνευρίσει με το πάνω – κάτω με τις καρέκλες, «εντάξει είναι οι καρέκλες» είπα.

«Το ξέρω» είπε ο Pirandello, «ελέγχω τις εναλλακτικές».

«Εναλλακτικές για ποιο πράγμα;»

«Δεν ξέρω» είπε, «για παν ενδεχόμενο».