Οι “πεποιθήσεις” του pirandello

«Οι καιροί άλλαξαν λοιπόν πάλι, 2009» είπε ο Pirandello.

«Στα λόγια δηλαδή ή στα νούμερα» είπα εγώ, «γιατί στην ουσία τι άλλαξε;»
«Εντάξει» έκανε ο Pirandello ανασηκώνοντας τους ώμους του, «εδώ που τα λέμε δεν περίμενα ν’ αλλάξει και κάτι, δεν άνοιξα καν την τηλεόραση να δω τις Πρωτοχρονιές, ξέρεις, τα βεγγαλικά, τους Άη Βασίληδες. Μια – δυο μέρες μετά άκουσα στις ειδήσεις για το μακελειό στη Γάζα και το μόνο που σκέφτηκα δεν ήταν τι και πώς όπως αναρωτιόμαστε συνήθως, αλλά ότι τα πράγματα πήραν πάλι τον δρόμο τους».

«Και για το μακελειό…» τον τσίγκλησα, «για το μακελειό δεν έχεις κάτι να πεις;»

Έμεινε για λίγο αμίλητος

«Είναι μεγάλο το ζήτημα» είπε μετά, «εμείς ως άσχετοι το βλέπουμε υποτίθεται από την ανθρωπιστική του πλευρά, οι κακοί Ισραηλινοί που βομβαρδίζουν αμάχους και τα ρέστα. Είναι αλλού το θέμα κατά τη γνώμη μου».
«Αλλού; Πού αλλού δηλαδή; Σκοτώνουν ή δεν σκοτώνουν αμάχους οι Ισραηλινοί;»

«Ασφαλώς» είπε ο Pirandello, «δεν ξέρω ωστόσο αν θα ήταν καλύτερα για ‘μας τους υπόλοιπους αν επικρατούσαν κάποτε οι Παλαιστίνιοι».

«Είσαι φιλοαμερικανός;»

«Εγώ; Κάθε άλλο αλλά άλλους στόχους έχει ο καθένας σ’ αυτή την περίπτωση… και πραγματικά δεν καταλαβαίνω εμείς τι κέρδος θα είχαμε αν κατάφερναν οι Παλαιστίνιοι να υλοποιήσουν τους στόχους τους».

«Τι εννοείς τι κέρδος; Εδώ δεν μιλάμε για κέρδος, μιλάμε ότι κάθε μέρα σκοτώνονται δεν ξέρω κι εγώ πόσοι άμαχοι, πώς είναι δυνατόν να μιλάς για κάποιο κέρδος;»

«Μακάρι να μην γινόταν τίποτα απ’ αυτά» είπε ο Pirandello, «τι θα γινόταν όμως αν έκλεινε αυτό το λεγόμενο Μουσουλμανικό τόξο; Είμαστε στη μέση ξέρεις».