Η “ταυτοπροσωπία” του Pirandello

Ο Pirandello άδειασε πρώτα το τραπέζι απ’ τα περιττά. Μετά πήρε απ’ το ψυγείο τις μπανάνες και τις έκρυψε σε διάφορα συρτάρια μέσα στο σπίτι. Ύστερα έβγαλε από ένα κουτί τις κασέτες και τις αράδιασε στο τραπέζι. Μετά κάθισε, πήρε το μαγνητόφωνο κι άρχισε να τις ακούει μια – μια, ανάκατα.
Άκουγε λίγο, σημείωνε κάτι σ’ ένα σημειωματάριο, την έβγαζε, έβαζε άλλη κι έκανε το ίδιο. Κάθε τόσο σηκωνόταν απ’ το τραπέζι, έτρωγε μια μπανάνα και συνέχιζε. Άλλες φορές τον έπιαναν τα γέλια, άλλες πάλι το πρόσωπό του συννέφιαζε, άλλες γινότανε κατακόκκινος απ’ τα νεύρα.

Ήταν τόσο αφοσιωμένος σ’ αυτή τη διαδικασία που μου φάνηκε τελείως χωρίς νόημα το να βρίσκομαι εκεί, τα μάζεψα λοιπόν κι έκανα να φύγω.

«Λοιπόν ξέρεις τι νομίζω;» είπε ξαφνικά, «νομίζω πως αυτός ο Beckett είχε εμένα στον νου του όταν έγραφε εκείνον τον Krapp».