Η “έμπνευση” του Pirandello

Είδα απ’ το παράθυρο το φορτηγό της μεταφορικής εταιρίας. Σταμάτησε μπροστά στην πόρτα του γκαράζ, τη μόνη άδεια θέση στον δρόμο. Την ίδια στιγμή άκουσα τον Pirandello που μιλούσε στο τηλέφωνο: «μάλιστα» έλεγε, «ναι, ναι αυτή είναι η διεύθυνση… ναι, ναι, ανοίγω αμέσως». Κατέβασε το ακουστικό και έτρεξε στην πόρτα, «ήρθε» είπε.
Τον ακολούθησα στον κήπο και τον είδα ν’ ανοίγει διάπλατα την πόρτα του γκαράζ. Στο μεταξύ ο οδηγός κι εκείνος που τον συνόδευε είχαν ανοίξει κι αυτοί την πόρτα του φορτηγού και κατέβαζαν εκείνο το τεράστιο κιβώτιο το οποίο έμοιαζε Πάνδαρο. Το τοποθέτησαν σ’ ένα καρότσι σαν αυτά του αεροδρομίου και τραβώντας ο ένας, σπρώχνοντας ο άλλος το ανέβασαν απ’ την ράμπα και το έμπασαν στον κήπο. Ο Pirandello τους καθοδηγούσε κι έβαζε κι αυτός ένα χεράκι, «προσέξτε» έλεγε, « προς Θεού, αυτό το πράγμα είναι πολύτιμο».
«Που θα πάει;» ρώτησε ο οδηγός που ‘χε σταματήσει για να πάρει ανάσα, «ελπίζω μόνο να μην χρειαστεί να το κουβαλήσουμε στα χέρια».
«Μέσα, μέσα» έκανε ο Pirandello, «θα χρειαστεί να το βάλουμε μάλλον απ’ την μπαλκονόπορτα».
Ανοίξαμε και την μπαλκονόπορτα και το κιβώτιο ήρθε καταμεσής στο σαλόνι, «εδώ παιδιά, ακουμπήστε το εδώ… προσεκτικά» τους είπε εκείνος κι ο οδηγός μαζί με τον άλλον το άφησαν επιτέλους στο πάτωμα. Στην συνέχεια σκούπισε το μέτωπό του κι έβγαλε απ’ την τσέπη του το τιμολόγιο.
«Πλήρωσε σε παρακαλώ τους κυρίους» μου είπε ο pirandello κι άρχισε να ξεφασκιώνει το κιβώτιο. Εγώ έκανα αυτό που μου είπε, ευχαρίστησα τους ανθρώπους και τους ξεπροβόδισα στην έξοδο.
Ήταν ένα τεράστιο κιβώτιο, σιδερένιο, σαν ψυγείο. Ο pirandello μάζεψε τα χαρτιά και τις ταινίες απ’ το πάτωμα και τα έκανε όλα πέρα για να θαυμάσει. Εγώ κοίταζα σαν χαζός.
«Μα τι είναι αυτό;» ρώτησα, «από πού ανοίγει;»
Ο Pirandello πέρασε το χέρι του απαλά πάνω απ’ την γυαλιστερή μεταλλική επιφάνεια. Η χαρά του ήταν απερίγραφτη.
«Δεν ανοίγει» μου είπε συγκινημένος.
«Δεν ανοίγει; Και τι είναι τέλος πάντων;»
«Είναι το μυστικό της ζωής» είπε, «δικής μου εμπνεύσεως. Το έκανα παραγγελία».