Η επικοινωνία κι ο pirandello

«Γράφεις κάτι;» ρώτησα.
«Κάτι παλεύω είναι η σωστή έκφραση» είπε ο pirandello.
«Ένα κείμενο υποθέτω».
«Στην ουσία να τα φέρω βόλτα μ' όλους αυτούς που έβαλα ξαφνικά στο κεφάλι μου, ξέρεις, ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του».
«Έλα τώρα» του είπα επειδή τον ξέρω, «με ποιόν τα 'χεις βάλει πάλι;»
« Γράφεις, στη λένε που γράφεις. Δε γράφεις, σε πιέζουν να γράψεις, λες πως δε θα γράψεις, σε λένε ρόμπα, τι κόσμος όμως κι αυτός ε;»
«Έτσι είναι ο κόσμος» είπα. «Ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Μη δίνεις κι εσύ σημασία».
«Ύστερα είναι κι αυτό το ζήτημα της συνέπειας, όλοι απαιτούν από όλους να είναι συνεπείς».
«Έλα καημένε» του είπα, «η συνέπεια μας μάρανε. Μη δίνεις σημασία» επανέλαβα.

«Ξέρεις» είπε, «η επικοινωνία βασίζεται ακριβώς σ' αυτό, να δίνεις σημασία σ' αυτό που λέει ο άλλος, αλλιώς δεν επικοινωνείς, δεν υπάρχει λόγος να επικοινωνείς».
Σ’ αυτό είχε δίκιο τώρα, τι να του έλεγα;